Temat interpretacji

Skutki podatkowe odpłatnego zbycia udziału w nieruchomości

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2019 r. (data wpływu 13 marca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 kwietnia 2019 r. (data wpływu 6 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia udziału w nieruchomości jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2019 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia udziału w nieruchomości.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), w związku z powyższym pismem z dnia 17 kwietnia 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.177.2019.1.EC, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 17 kwietnia 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 23 kwietnia 2019 r.). W dniu 6 maja 2019 r. (nadano w dniu 29 kwietnia 2019 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku z dnia 29 kwietnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Mama Wnioskodawcy, K. G., zmarła w dniu 31 marca 2007 r. pozostawiając w spadku czworgu dzieciom m.in. nieuregulowaną własnościowo sytuację dotyczącą nieruchomości rolnej w (akt poświadczenia dziedziczenia nr z dnia 9 czerwca 2009 r.). Sytuacja ta dotyczyła gruntu o powierzchni 4 976 m² (bez księgi wieczystej), którego prawną właścicielką ciągle była teściowa mamy Wnioskodawcy, M. E. G., która zmarła w 1974 r. K. G. uprawiała tę ziemię, czerpała korzyści i opłacała należne podatki.

Wnioskodawca i Jego rodzeństwo (czyli J.G., H. B. i E. F.) wystąpili w 2011 r. o zasiedzenie. Zasiedzenie przez zmarłą wcześniej K. G. zostało potwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego w . z dnia 28 marca 2017 r. (prawomocnym z dniem 19 kwietnia 2017 r.). Postanowienie to nadało prawo własności K. G. do ww. nieruchomości z dniem 1 stycznia 2005 r. Na podstawie wcześniejszego aktu poświadczenia dziedziczenia automatycznie Wnioskodawca i Jego rodzeństwo stali się współwłaścicielami tej nieruchomości jako spadkobiercy K. G.

W związku z planowanym odpłatnym zbyciem tej nieruchomości przed upływem 5 lat od daty nabycia i kwestią zapłaty podatku dochodowego pojawiają się pytania dotyczące interpretacji zapisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca nadmienia, że masę spadkową po K. G. stanowiły ruchomości niewielkiej wartości (używane stare meble, garderoba, artykuły gospodarstwa, zapasy opału) oraz spodziewane prawo majątkowe do użytkowanej rolnej nieruchomości gruntowej w , o powierzchni 4 976 m², której prawną właścicielką ciągle była teściowa matki, która zmarła w 1974 r. (nieruchomość oznaczona jako działka nr 255, ).

Spadek ten został potwierdzony aktem poświadczenia dziedziczenia nr z dnia 7 marca 2019 r., w którym Wnioskodawcy i Jego rodzeństwu przypadły równe udziały po 1/4. Ruchomości zostały bezproblemowo podzielone między Wnioskodawcę i Jego rodzeństwo lub po prostu zniszczone. Odrębnego, sądowego podziału spadku nie przeprowadzono, gdyż nie było takiej potrzeby.

Już wcześniej, bo po śmierci ojca Wnioskodawcy, M. G. w 1987 r., spadek po nim postanowieniem Sądu w nabyła wdowa, matka Wnioskodawcy K. G., Wnioskodawca oraz Jego rodzeństwo, z tym, że udziały w gospodarstwie rolnym nabyli jedynie E. F. (siostra) i J. G. (brat).

Dnia 17 czerwca 1999 r. nastąpił dalszy podział spadku oraz darowizny (akt notarialny .) w którym K. G., E. F. i J. G. przekazali nieruchomości gruntowe, dom i zabudowania gospodarskie odpowiednio dzieciom, rodzeństwu lub wnukom.

Tak więc, w chwili śmierci K. G. jedyną nieruchomością, do której potencjalnie mogła ona mieć prawo była ww. działka nr 255, o powierzchni 4 976 m².

Proces o jej zasiedzenie rozpoczął się w 2011 r. na wniosek Wnioskodawcy i zakończył się w 2017 r. postanowieniem Sądu Rejonowego w z dnia 28 marca 2017 r. (prawomocne z dniem 19 kwietnia 2017 r.), przyznającym K. G. prawo własności z dniem 1 stycznia 2005 r.

Tym samym, na podstawie ww. aktu poświadczenia dziedziczenia Wnioskodawca automatycznie stał się właścicielem 1/4 części tej nieruchomości, co zostało dalej usankcjonowane wpisem do księgi wieczystej, wpisem do ewidencji gruntów i zgłoszeniem do Urzędu Skarbowego.

W 2019 r. Wnioskodawca planuje sprzedać Jego udział w nieruchomości. Sprzedaż ta, czyli odpłatne zbycie nie nastąpi w wykonywaniu działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2018 r., poz. 1509).

W związku z kwestią zapłaty podatku dochodowego Wnioskodawcy pojawiają się pytania dotyczące daty rozpoczęcia 5-cio letniego okresu, po którym odpłatne zbycie nieruchomości bez przeznaczenia przychodu na własne cele mieszkaniowe, przestaje być źródłem przychodu (art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) oraz art. 10 ust. 5 ww. ustawy), a także czy nabycie udziału 1/4 spadku na podstawie aktu poświadczenia dziedziczenia jest równoznaczne i tożsame z nabyciem takowego udziału na drodze podziału spadku (art. 10 ust. 7 ww. ustawy).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania

(ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy dla Wnioskodawcy, jako spadkobiercy, chcącego odpłatnie zbyć swój udział w nieruchomości, 5-cio letni okres, po którym przychód z tego tytułu nie jest źródłem przychodu, rozpoczyna się w dacie nabycia nieruchomości przez spadkodawcę, tj. K. G. w dniu 1 stycznia 2005 r. (art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) oraz art. 10 ust. 5 ww. ustawy)?
2. Czy nabycie udziału 1/4 w spadku na podstawie aktu poświadczenia dziedziczenia jest równoznaczne z nabyciem takiego udziału w drodze sądowego podziału spadku (art. 10 ust. 7 ww. ustawy).

Zdaniem Wnioskodawcy (doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku) w odniesieniu do pytania nr 1, jeśli nabycie przez spadkodawcę (tj. K. G.) miało miejsce dnia 1 stycznia 2005 r. (data zasiedzenia), to dla nas jako spadkobierców, 5-cio letni okres, w ciągu którego ewentualne zbycie bez przeznaczenia przychodu na cele mieszkaniowe i nie w ramach działalności gospodarczej, związane jest z koniecznością zapłaty podatku dochodowego, skończył się już z dniem 31 grudnia 2010 r.

Przepis art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie mówi, że okres 5 lat (o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c)) liczy się od daty nabycia prawa majątkowego przez spadkodawczynię, czyli K. G., tj. od daty zasiedzenia przedmiotowej nieruchomości z dniem 1 maja 2005 r. Dla Wnioskodawcy, jako sprzedającego swój udział, odpłatne zbycie przestaje więc być źródłem przychodu w rozumieniu ww. ustawy, z dniem 31 grudnia 2010 r.

Zdaniem Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 2, brzmienie art. 10 pkt 7 ustawy wskazywałoby, że nabycie nieruchomości w spadku z udziałem dla poszczególnych spadkobierców nie przekraczającym ich prawa do części tej nieruchomości (czworo spadkobierców po 1/4 każdy) nie stanowi nabycia w rozumieniu ww. ustawy. Czyli przychód z odpłatnego zbycia tej nieruchomości nie podlega podatkowi od dochodu, gdyż udział w nieruchomości jest zgodny z zapisem w akcie dziedziczenia.

Data zasiedzenia jest datą nabycia nieruchomości przez K. G. Data poświadczenia dziedziczenia nadaje prawo spadkobiercom do całej masy spadkowej (w tym i tej jeszcze nieokreślonej, tj. również zasiedzianej przez K. G. nieruchomości z dniem 1 stycznia 2005 r.), bez względu na to kiedy spadkobiercy o tym prawie dowiedzieli się (tj. dzień 19 kwietnia 2017 r.). A więc datą nabycia tej nieruchomości przez spadkobierców jest data poświadczenia dziedziczenia (dzień 9 czerwca 2009 r.). Natomiast data postanowienia Sądu czyni spadkobierców formalnymi właścicielami i dysponentami konkretnej nieruchomości (wraz z utworzeniem księgi wieczystej, innych rejestrów, naliczaniem podatków, itp.).

Przepis art. 10 ust. 7 przywołanej ustawy wyraźnie mówi, że nie stanowi odpłatnego zbycia udział w nieruchomości, nie przekraczający udziału w spadku.

W przypadku Wnioskodawcy udział w spadku określony w akcie poświadczenia dziedziczenia wynosi 1/4, a jednocześnie planowane zbycie swojego udziału wynoszącego 1/4 nie przekracza tego z aktu poświadczenia dziedziczenia.

W rozumieniu Wnioskodawcy akt poświadczenia dziedziczenia z wyraźnie podanymi udziałami dla spadkobierców jest prostą i szybszą formą prawnego podziału spadku, ale też tożsamą z sądową procedurą podziału spadku.

Czyli planowana sprzedaż udziału w nieruchomości nie będzie odpłatnym zbyciem, czyli nie będzie też źródłem opodatkowanego przychodu w rozumieniu przywoływanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

&‒jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Zatem, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw następuje po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Ustawą z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159) dodano art. 10 ust. 5 i art. 10 ust. 7, który stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r.

Zgodnie z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku odpłatnego zbycia, nabytych w drodze spadku, nieruchomości lub praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie tej nieruchomości lub nabycie prawa majątkowego przez spadkodawcę. Dodany przepis art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że w przypadku zbycia nieruchomości nabytych w drodze spadku, 5-letni okres liczony będzie od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycia nieruchomości lub praw majątkowych przez spadkodawcę.

Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma forma prawna ich nabycia oraz moment nabycia.

W myśl natomiast art. 10 ust. 7 ww. ustawy, nie stanowi nabycia albo odpłatnego zbycia, o których mowa w ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), odpowiednio nabycie albo odpłatne zbycie, w drodze działu spadku, nieruchomości lub praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), do wysokości przysługującego podatnikowi udziału w spadku.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w 1987 r. po śmierci ojca Wnioskodawcy, M. G., spadek po nim, na mocy postanowienia sądu nabyła K. G., Wnioskodawca oraz Jego rodzeństwo, z tym że udziały w gospodarstwie rolnym nabyli jedynie E. F. i J. G. Dnia 17 czerwca 1999 r. nastąpił dalszy podział spadku oraz darowizny, w którym K. G., E. F. i J. G. przekazali nieruchomości gruntowe, dom i zabudowania gospodarskie odpowiednio dzieciom, rodzeństwu i wnukom. W dniu 31 marca 2007 r. zmarła mama Wnioskodawcy, pozostawiając w spadku czworgu dzieciom nieuregulowaną sytuację dotyczącą nieruchomości rolnej, stanowiącej działkę gruntu o powierzchni 4 976 m², w .. Był to grunt, którego prawną właścicielką ciągle była teściowa mamy Wnioskodawcy, która zmarła w 1974 r., natomiast mama Wnioskodawcy uprawiała tą ziemię, czerpała korzyści i opłacała należne podatki. Spadek ten został potwierdzony aktem poświadczenia dziedziczenia, w którym Wnioskodawcy i Jego rodzeństwu przypadły równe udziały po 1/4, w tym udział 1/4 w nieruchomości rolnej. Odrębnego, sądowego podziału spadku nie przeprowadzono. W 2011 r. Wnioskodawca i Jego rodzeństwo wystąpili o zasiedzenie. Zasiedzenie przez zmarłą wcześniej K. G. zostało potwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego w z dnia 28 marca 2017 r. (prawomocnym z dniem 19 kwietnia 2017 r.). Postanowienie to nadało prawo własności K. G. do ww. nieruchomości z dniem 1 stycznia 2005 r. W 2019 r. Wnioskodawca planuje sprzedać swój udział w tej nieruchomości. Sprzedaż ta nie nastąpi w wykonywaniu działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), spadek stanowią prawa i obowiązki majątkowe zmarłego, które z chwilą jego śmierci przechodzą na jedną lub kilka osób, stosownie do przepisów tej ustawy. W myśl art. 924 i art. 925 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia (art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego).

Z instytucją działu spadku mamy do czynienia w sytuacji, w której spadek przypada kilku spadkobiercom. W wyniku działu spadku prawa majątkowe objęte spadkiem przyznane poszczególnym spadkobiercom stosownie do wielkości ich udziałów, przechodzą na nich. Ustaje więc wspólność majątku spadkowego. Umowa o dział spadku lub prawomocne orzeczenie sądowe o dziale spadku stanowią tytuł własności rzeczy, które w dziale przypadły poszczególnym spadkobiercom. Tak więc na skutek działu spadku następuje konkretyzacja składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom. Zatem, stwierdzenie nabycia spadku w drodze postanowienia sądu lub aktu poświadczenia dziedziczenia nie zastępuje postępowania dotyczącego podziału przez spadkobierców majątku spadkowego w ramach działu spadku. Jeżeli wartość nieruchomości lub prawa (udziałów w nieruchomości lub prawie) nabytych praw spadkobierców w wyniku działu spadku jest zgodna z udziałem posiadanym przed działem spadku nie następuje nabycie rzeczy lub praw wchodzących w skład spadku, ponieważ w ten sposób nie ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad nieruchomością lub prawem, jak i stan majątku. Dział spadku, w wyniku którego udział w nieruchomości lub prawie nie zwiększył się, zmienia wyłącznie charakter własności. Jednakże nabycie nieruchomości lub prawa w drodze działu spadku (nawet jeżeli działu spadku dokonano bez spłat lub dopłat) w części przekraczającej udział spadkowy, stanowi w myśl ww. art. 10 ust. 1 pkt 8 w związku z art. 10 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabycie nieruchomości lub prawa w tym udziale, który przekracza udział nabyty w spadku. Wszelkie przypadki, gdy udział danej osoby ulega powiększeniu, traktowany być musi w kategorii nabycia, gdyż w ten sposób ulega powiększeniu zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad nieruchomością lub prawem. Bezsprzeczne jest, że udziały, jakie otrzymuje spadkobierca powyżej swojego udziału (jeżeli nabywa majątek w dziale spadku o wartości większej od swojego udziału w spadku) przysługiwały pozostałym spadkobiercom.

Wobec tego nabycie w wyniku działu spadku części majątku, który należał do innych spadkobierców (współwłaścicieli), należy więc traktować jako nabycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 w związku z art. 10 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mające wpływ na liczenie okresu, o którym mowa w ww. przepisach, przy odpłatnym zbyciu nieruchomości lub udziałów w nich bądź wymienionych praw majątkowych.

W przedmiotowej sprawie mamy jednak do czynienia z sytuacją, w której Wnioskodawca wraz z pozostałymi spadkobiercami nie przeprowadzał sądowego działu spadku. Wnioskodawca nabył udział 1/4 w nieruchomości stanowiącej działkę gruntu o powierzchni 4 976 m², na podstawie aktu poświadczenia dziedziczenia, w wyniku spadkobrania po zmarłej mamie, która w drodze zasiedzenia uzyskała prawo własności z dniem 1 stycznia 2005 r.

Jak stanowi art. 172 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od dwudziestu lat jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). W takim przypadku nabycie nieruchomości następuje po upływie trzydziestu lat. Zasiedzenie jest zatem instytucją, która sankcjonuje trwający od dłuższego czasu stan faktyczny posiadania i jest sposobem nabywania własności. Warunkami niezbędnymi do zasiedzenia jest posiadanie samoistne i nieprzerwane oraz odpowiedni upływ czasu. Przy spełnieniu powyższych przesłanek posiadacz nabywa prawo własności. Warunkiem nabycia własności nie jest natomiast orzeczenie sądu stwierdzające nabycie własności. Orzeczenie takie stanowi potwierdzenie nabycia własności i jest orzeczeniem deklaratywnym, czyli stwierdzającym zaistnienie pewnych faktów, na które można się powołać w celu, np. dokonania wpisu prawa własności do księgi wieczystej. W jego treści jest wskazywana data nabycia własności nieruchomości w drodze zasiedzenia (tj. moment, na jaki spełnione zostały przesłanki zasiedzenia). Datą nabycia własności nieruchomości nie jest natomiast data wydania postanowienia o zasiedzeniu, ani też data uprawomocnienia się tego postanowienia.

W przedmiotowej sprawie datą nabycia nieruchomości przez spadkodawczynię (mamę Wnioskodawcy), o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 w związku z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest dzień 1 stycznia 2005 r., wskazany w postanowieniu Sądu z dnia 28 marca 2017 r. wydanym w sprawie zasiedzenia. W związku z tym, pięcioletni okres od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie przez spadkodawczynię, przewidziany w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) w związku z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, upłynął w dniu 31 grudnia 2010 r.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, stwierdzić należy, że planowane przez Wnioskodawcę odpłatne zbycie udziału 1/4 w nieruchomości rolnej stanowiącej działkę gruntu o powierzchni 4 976 m², nie będzie stanowić źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) w związku z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ jego odpłatne zbycie nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie przez spadkodawczynię.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Tutejszy Organ podkreśla, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Ponadto wskazać należy, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawcy jako osoby występującej z wnioskiem, nie wywiera natomiast skutku prawnego dla innych współwłaścicieli nieruchomości.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we , ul. , ., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej