Temat interpretacji

1. Czy najem lokali prywatnych może zostać właściwie opodatkowany w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych wg stawki 8,5% (12,5%)? 2. Czy na wybór formy opodatkowania ma wpływ wysokość uzyskanego przychodu w roku podatkowym i liczba wynajmowanych lokali?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 2 kwietnia 2019 r. (data wpływu 5 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie możliwości opodatkowania przychodów z najmu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie możliwości opodatkowania przychodów z najmu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni wskazuje, że wniosek dotyczy: opodatkowania (najem prywatny) przychodów z tytułu najmu lokali/pokoje/kwatery w budynku mieszkalnym ok.180 m2 powierzchni.

Aktualnie jest emerytką, pobiera emeryturę oraz prowadzi w formie spółki cywilnej z córką działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży mięsa i wędlin (opodatkowanie na zasadach ogólnych), posiada 1% udziałów w przychodach i zyskach spółki.

W 2019 r. zamierza wynajmować ww. powierzchnię w budynku mieszkalnym; odrębne pokoje, na rzecz firm i osób fizycznych. Z posiadanych informacji Wnioskodawczyni wnioskuje, iż na lokalnym rynku występuje zainteresowanie tańszym zakwaterowaniem, niż na pokoje w hotelach i motelach. Ponadto wyjaśnia, iż firmy, którym chciałaby wynajmować pokoje nie są zainteresowane podpisywaniem długotrwałych umów z uwagi na to, że ich pobyt jest uzależniony od uzyskania odpowiednich kontraktów na wykonywane przez nich roboty. W dobie postępu technicznego Wnioskodawczyni chciałaby zdobyć potencjalnych klientów poprzez ogłoszenie w Internecie, czy z polecenia. Ze względu na swój stan zdrowia, zakres obowiązków - społeczny udział w kole Seniorów, chór, zajęcia z wnukami, udział w firmie, jak i wiek Wnioskodawczyni jest zainteresowana prostą formą opodatkowania tj. ryczałt od przychodów ewidencjonowanych. Nadmienia, iż posiada rozdzielność majątkową z mężem. Zatem wynajem pokojów/kwater prowadzony jest we własnym imieniu i na własne nazwisko, jako osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. Budynek mieszkalny, w którym znajdują się pokoje jest własnością wspólną małżonków i nie stanowi części gospodarstwa rolnego. Nie stanowi także składników majątku trwałego, podlegającego amortyzacji dla potrzeb działalności gospodarczej. Najem lokali na rzecz osób fizycznych, czy firm nie stanowi dla Wnioskodawczyni stałego źródła przychodu, jest świadczony okazjonalnie dla pracowników firm. Posiada stałe źródło przychodów w postaci emerytury oraz 1% udziału w zysku firmy. Wnioskodawczyni nadmienia, że na podstawie obowiązujących przepisów podatnik winien sprawdzić swoje prawa i powinien określić, czy wynajmowana przez niego nieruchomość/nieruchomości można zaliczyć do tak zwanego najmu prywatnego. Wybór pomiędzy najmem prowadzonym w ramach prowadzonej (pozarolniczej) działalności gospodarczej, a najmem prywatnym generalnie należy do podatnika. Jednak nie jest to decyzja zupełnie swobodna powinna opierać się o odpowiednią ocenę sytuacji faktycznej oraz odpowiednich przepisów, orzeczeń i interpretacji podatkowych. Zagadnienie rozróżnienia najmu prywatnego od najmu w ramach działalności gospodarczej wynika z obecnego brzmienia art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (pdof). Artykuł ten wymienia katalog źródeł przychodów. Zgodnie z nim, ust. 3: źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza, a dalej ust. 6: źródłem przychodów jest najem. Te dwie kategorie mogą się w jakiś sposób mieszać, czy nakładać dlatego powstają wątpliwości jak kwalifikować konkretny przychód.

Przepisy nie są jednoznaczne, ponieważ najem może zostać potraktowany jako usługowa działalność gospodarcza zgodnie z art. 5a ust 6 pdof najem który przecież może być najmem prywatnym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy najem lokali prywatnych może zostać właściwie opodatkowany w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych wg stawki 8,5% (12,5%)?
2. Czy na wybór formy opodatkowania ma wpływ wysokość uzyskanego przychodu w roku podatkowym i liczba wynajmowanych lokali?

Zdaniem Wnioskodawcy, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie wynajmu lokali charakteryzuje się profesjonalizmem, zorganizowaniem i ciągłością.

Do najmu prywatnego nie można zaliczać najmu na dużą skalę - w rozumieniu wynajmowania wielu nieruchomości, w sposób ciągły i zorganizowany, co cechuje się już profesjonalizmem i celowością w działaniu. W tym miejscu warto jednak zaznaczyć, że przepisy nie wykluczają możliwości wynajmowania wielu nieruchomości w ramach najmu prywatnego wprost - dlatego jeżeli planuje się taki najem i chciałoby się go rozliczać poza działalnością gospodarczą, Wnioskodawczyni uważa za zasadne wystąpienie o interpretację indywidualną w tej sprawie.

Zasadą ogólną opodatkowania osób fizycznych, jest opodatkowywanie dochodów według skali podatkowej określonej w ustawie o PIT. W przypadku tego rodzaju rozliczeń, podatnik nie musi w żaden sposób informować o wyborze urzędów skarbowych - co do zasady właśnie ta forma opodatkowania zostanie ustalona automatycznie.

Opodatkowaniu według skali podlega z założenia dochód (art. 9 ustawy o PIT), który w uproszczeniu oblicza się na podstawie różnicy pomiędzy przychodem, a kosztem uzyskania tych przychodów. Tego typu opodatkowanie obliguje więc podatników do przeprowadzania pewnej analizy oraz odpowiednich obliczeń. Aby prawidłowo wskazać dochód, należy określić czym są przychody oraz które wydatki mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów. Wiele osób wynajmujących mieszkania nie jest przygotowana na tego typu pracę księgową, dlatego decydują się na inną formę opodatkowania, czyli tak zwany ryczałt.

Ryczałt polega na opodatkowaniu przychodów z najmu prywatnego, bez konieczności obliczania kosztów i dochodów. Ustawodawca wprowadził dwie stałe stawki podatkowe 6,5% i 12,5%, którymi opodatkowuje są bezpośrednio przychód.

Zgodnie z ustawą o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (art. 9 ust. 4) w 2019 r. za równoznaczne z dokonaniem wyboru opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy uznaje się pierwszą w roku podatkowym wpłatę na ryczałt od przychodów ewidencjonowanych z tego tytułu, a jeżeli pierwszy taki przychód podatnik osiągnął w grudniu roku podatkowego złożenie zeznania, o którym mowa w art. 21 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy. Oznacza to w praktyce, że od 2019 r. podatnik osiągający przychody z najmu prywatnego nie musi składać pisemnego oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy wystarczy, że wpłaci ten podatek.

W celu określenia stawki podatku, należy wziąć pod uwagę limity określone w ustawie. Zgodnie z art. 12 ustawy, ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi dla najmu prywatnego 8,5% do kwoty 100 000 złotych, od nadwyżki ponad tę kwotę ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 12,5% przychodów. Dlatego Wnioskodawczyni wyjaśnia, iż sposób najmu reprezentowany przez Nią jest zdecydowanie nie zorganizowany, a mianowicie nie posiada żadnego biura, czy też pomieszczeń dla pracowników, nie posiada recepcji, nie organizuje żadnych atrakcji turystycznych, czy regionalnych. Nie poświęca też prywatnego czasu na wyjazdy, czy spotkania biznesowe. Nie szuka aktywnie najemców, środki uzyskane z wynajmu będą uzupełnieniem budżetu, nie stanowią głównego źródła przychodu. W przypadku jeżeli najem byłby wykonywany zawodowo, powtarzalnie w sposób ciągły w ramach aktywności zorganizowanej to wówczas działalność w tym zakresie można uznać do działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni oświadcza, iż nie zamierza wynajmować lokali w sposób zorganizowany tj. metodyczny, systematyczny i uporządkowany, prowadzenie działań reklamowych, zakup i wynajem innych lokali. Uważa, że istotnym jest fakt, czy najemca wynajmuje pokój od profesjonalisty osoby prowadzącej działalność gospodarczą, czy od osoby fizycznej, dla którego dana nieruchomość stanowi prywatny majątek. Nie zamierza, nie planuje i nie prowadzi regularnych działań reklamowych, a wynajmowane pokoje nie będą źródłem trwałego, ciągłego uzyskiwania przychodów. Wg obowiązującego stanu prawnego nie można postawić znaku równości pomiędzy skalą najmu, a prowadzeniem działalności w sposób zorganizowany, ciągły. W obrocie gospodarczym możliwe są sytuacje gdzie najem kilku mieszkań, magazynów wykazują cech działalności gospodarczej, prowadzony w sposób zorganizowany (gospodarowanie posiadanymi środkami uczestnictwo w obrocie gospodarczym) z zamiarem nabycia innych nieruchomości na wynajem, wykorzystanie regularnej reklamy. Nie określa swoich działań mianem ciągłości tj. z zamiarem powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia przychodu. W przypadku najmu ciągłości nie może stanowić wynajmowanie nieruchomości przez kilka lat, lecz powtarzalność określonych działań. W przypadku gdy przychód należy do jednego ze źródła przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym (...) dla celów podatku od osób fizycznych należy go traktować, jako przychód z tego źródła. Co oznacza również, że przychody uzyskiwane z najmu lokali mieszkalnych (pokojów) można zaliczyć do odrębnego źródła przychodów, jakim jest najem (art. 10 ust. 1 pkt 6). Nie powinna mieć przy tym znaczenia okoliczność, że (ewentualnie) przychody te są w sposób zorganizowany i ciągły, gdyż ma ona znaczenie dopiero w przypadku uznania, że dany przychód nie należy do żadnego źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 oraz 4-9 u.op.do.f. Mając na uwadze treść przepisów art. 5a pkt 6 i art. 14 ust. 2, art. 13 pkt 9, art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o p.d.o.o.f wskazuje na to, iż jeżeli w ramach działalności wykonywanej zarobkowo, w sposób zorganizowany i ciągły we własnym imieniu i na własny rachunek podatnik osiąga przychody, które jednocześnie odpowiadają opisowi przychodów z innego niż pozarolnicza działalność gospodarcza źródła przychodów i nie zostały zaliczone w sposób jednoznaczny do przychodów z tej działalności, to przychody te stanowią przychód z tego innego źródła. Z uwagi na powyższe najem kilku lokali/pokojów bez względu na jego rozmiar oraz fakt w jaki sposób będzie wykonywany nie wypełnia definicji najmu w ramach działalności gospodarczej. Zatem przychód z tego źródła może korzystać z opodatkowania w formie zryczałtowanej wg stawki określonej w przepisach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1025 ze zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

W ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.) wskazane zostały poszczególne źródła przychodów oraz sposoby opodatkowania dochodów z każdego z tych źródeł. Według przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są, określone w art. 10 ust. 1:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (wskazana w pkt 3)
• najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (wskazane w pkt 6).

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ustawy.

Z powyższych przepisów wynika, że aby dane przychody zostały zaliczone do źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, muszą być łącznie spełnione trzy podstawowe warunki:

• zaistniały przesłanki pozytywne, o których mowa w art. 5a pkt 6 powoływanej ustawy pozwalające na stwierdzenie, że mamy do czynienia z działalnością gospodarczą,
• nie wystąpiły przesłanki negatywne, o których mowa w art. 5b ust. 1 ustawy oraz,
• wykluczono, że uzyskane przychody są zaliczane do jednego z pozostałych źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy).

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że najem dla celów podatkowych może być traktowany jako pozarolnicza działalność gospodarcza albo jako odrębne źródło przychodów (tzw. najem prywatny). Jeśli najem faktycznie spełnia obiektywne przesłanki uznania go za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 przywołanej ustawy lub jego przedmiotem są składniki majątku związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, to powinien zostać rozliczony na zasadach właściwych dla tej działalności, niezależnie od tego, czy podatnik dokonał jej rejestracji.

Jak wskazano wyżej, aby daną działalność uznać działalność gospodarczą, musi ona być prowadzona we własnym imieniu i łącznie spełniać warunki:

• celu zarobkowego,
• ciągłości,
• zorganizowanego charakteru.

Działalność zarobkowa to działalność taka, która daje możliwość wygenerowania zysku i ma na celu zapewnienie określonego dochodu. Jednak nawet ewentualna strata będąca wynikiem działalności nastawionej na zysk nie pozbawia jej takiego charakteru, gdyż istotny jest tu sam zamiar osiągnięcia dochodu. Zarobkowego charakteru nie mają natomiast czynności nastawione wyłącznie na zaspokojenie własnych potrzeb osoby, która je podejmuje.

Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Wiąże się z planowym charakterem działań i realizacją w sposób ciągły zamierzeń ukierunkowanych na osiąganie i zwiększanie zysków. Przesłanki ciągłości nie należy rozumieć jako konieczności wykonywania działalności bez przerwy do jej zachowania wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikała intencja powtarzania określonego zespołu konkretnych czynności w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku.

Prowadzenie działalności w sposób zorganizowany oznacza działanie metodyczne, systematyczne, uporządkowane, przebiegające według planu, przy udziale specjalnie dobranych środków, służących uzyskaniu dochodu. O takim zorganizowaniu mogą świadczyć (chociaż nie są decydujące) także niektóre czynności, jak na przykład wyodrębnienie pewnych składników materialnych lub niematerialnych służących danej działalności, dopełnienie obowiązków formalnych w zakresie zarejestrowania przedsiębiorcy, współpraca z podmiotami profesjonalnymi, świadczenie dodatkowych usług.

Należy przy tym podkreślić, że nie ma podstaw, aby kwalifikować do pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 powoływanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podejmowanych przez podatnika czynności, które mieszczą się w zwykłym zarządzie własnym majątkiem, tzn. mają na celu zwyczajowe gospodarowanie tym majątkiem oraz zaspokajanie potrzeb osobistych podatnika lub jego rodziny. Działań z zachowaniem normalnych, zwyczajowo przyjętych w takich przypadkach reguł gospodarności nie należy utożsamiać z działalnością gospodarczą.

Wskazane wyżej przesłanki w każdym przypadku należy rozważyć indywidualnie, mając na względzie całokształt okoliczności faktycznych danej sprawy, a więc wszystkie działania podejmowane przez podatnika, a nie tylko poszczególne czynności, pojedyncze elementy stanu faktycznego. Przy tym decydującego znaczenia nie ma tu subiektywne przekonanie podatnika o właściwej, jego zdaniem, kwalifikacji przychodów do danego źródła, ale to, czy w okolicznościach faktycznych danej sprawy omawiane kryteria zostały rzeczywiście spełnione.

Zgodnie z art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 43), ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych o czym stanowi art. 2 ust. 1a tej ustawy.

Jednocześnie w myśl art. 6 ust. 1a ww. ustawy, opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Stosownie do treści art. 9 ust. 4 ww. ustawy, w przypadku osiągania przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, za równoznaczne z dokonaniem wyboru opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy uznaje się pierwszą w roku podatkowym wpłatę na ryczałt od przychodów ewidencjonowanych z tego tytułu, a jeżeli pierwszy taki przychód podatnik osiągnął w grudniu roku podatkowego złożenie zeznania, o którym mowa w art. 21 ust. 2 pkt 2.

Przepis art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ww. ustawy stanowi, że ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, do kwoty 100.000 zł; od nadwyżki ponad tę kwotę ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 12,5% przychodów.

W treści wniosku wskazano, że Wnioskodawczyni jest emerytką, pobiera emeryturę oraz prowadzi w formie spółki cywilnej z córką działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży mięsa i wędlin (opodatkowanie na zasadach ogólnych), posiada 1% udziałów w przychodach i zyskach spółki. W 2019 r. zamierza wynajmować lokale/pokoje/kwatery w budynku mieszkalnym ok. 180 m2 powierzchni. Firmy, którym chciałaby wynajmować pokoje nie są zainteresowane podpisywaniem długotrwałych umów. W dobie postępu technicznego Wnioskodawczyni chciałaby zdobyć potencjalnych klientów poprzez ogłoszenie w Internecie, czy z polecenia. Wnioskodawczyni posiada rozdzielność majątkową z mężem. Zatem wynajem pokojów/kwater prowadzony jest we własnym imieniu i na własne nazwisko, przez Wnioskodawcę jako osobę fizyczną nie prowadzącą działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. Budynek mieszkalny, w którym znajdują się pokoje, jest własnością wspólną małżonków i nie stanowi części gospodarstwa rolnego. Nie stanowi także składników majątku trwałego, podlegającego amortyzacji dla potrzeb działalności gospodarczej. Najem lokali na rzecz osób fizycznych, czy firm nie stanowi dla Wnioskodawczyni stałego źródła przychodu, jest świadczony okazjonalnie dla pracowników firm.

Odnosząc przedstawione uregulowania prawne do rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że w tak przedstawionych okolicznościach można przyjąć za Wnioskodawczynią, że nie zachodzą okoliczności wyłączające możliwość opodatkowania przychodów uzyskiwanych z najmu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Jak Wnioskodawczyni wskazuje, wynajem będzie prowadzony okazjonalnie we własnym imieniu i na własne nazwisko.

Reasumując, przenosząc opisane wcześniej uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy oraz mając na względzie przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że skoro nieruchomość, w której znajdują się wynajmowane pokoje, nie jest składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą oraz Wnioskodawczyni nie będzie wynajmowała nieruchomości w sposób, który wskazuje na spełnienie wszystkich przesłanek prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (a więc przyjmując, że wynajem nie będzie prowadzony w sposób zorganizowany i ciągły), to przychody uzyskane z najmu, będą stanowić źródło przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślić należy, że przepisy powołanych ustaw nie regulują kwestii związanych z zasadami zawierania umów najmu, w tym także ilości nieruchomości, które mogą być przedmiotem tzw. najmu prywatnego. Liczba i rodzaj wynajmowanych nieruchomości nie przesądzają o zakwalifikowaniu przychodów z najmu do określonego źródła przychodów. Istotny w tym zakresie jest charakter zawartych umów najmu składników majątku nie związanych z działalnością gospodarczą oraz sposób wykonywania tego najmu.

Zatem przychód z umów najmu opisanych w złożonym wniosku opodatkowany może być zryczałtowanym podatkiem dochodowym w wysokości 8,5% jeśli przychód nie przekroczy kwoty 100.000 zł, natomiast w przypadku gdy przychody z najmu przekroczą kwotę 100.000 zł, wówczas nadwyżka podlega opodatkowaniu ryczałtem w wysokości 12,5%.

Należy zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w wyniku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego organy podatkowe ustalą, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od rzeczywistego, to Wnioskodawca nie będzie mógł powołać się na niniejszą interpretację indywidualną.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej