Temat interpretacji

w zakresie możliwości uznania za koszty uzyskania przychodu wydatków na naprawę samochodu wykorzystywanego w działalności gospodarczej

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2019 r. (data wpływu 10 września 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania za koszty uzyskania przychodu wydatków na naprawę samochodu wykorzystywanego w działalności gospodarczej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 września 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania za koszty uzyskania przychodu wydatków na naprawę samochodu wykorzystywanego w działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą i jest podatnikiem podatku od towarów i usług (podatnik VAT czynny).

W dniu 27 września 2013 r. w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawca kupił samochód osobowy ....... Od daty zakupu do dnia złożenia wniosku samochód jest środkiem trwałym i jest wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie prowadzi kilometrówki dla celów VAT.

Samochód osobowy wykorzystywany jest do działalności gospodarczej oraz dla celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą (działalność mieszana w zakresie VAT i podatku PIT). Samochód jest ubezpieczony (OC + AC) w towarzystwie ubezpieczeniowym . S.A. W styczniu bieżącego roku samochód brał udział w kolizji drogowej i uległ uszkodzeniu. Z tytułu naprawy wystawiona została faktura zaliczkowa z dnia 31 stycznia 2019 r.

Kwota zaliczki (1 566 zł) w całości uregulowana została przez towarzystwo ubezpieczeniowe . S.A.

Faktura końcowa z dnia 31 stycznia 2019 r. opiewała na kwoty :

Netto 14 484 zł 49 gr

VAT 2 641 zł 44 gr

Brutto 14 125 zł 93 gr (winno być 17 125 zł 93 gr)

Towarzystwo ubezpieczeniowe S.A. uregulowało kwotę netto. Wnioskodawca zapłacił całą kwotę VAT-u z faktury końcowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszty naprawy powypadkowej samochodu osobowego będącego środkiem trwałym wykorzystywanego w działalności gospodarczej (działalność mieszana) stanowią koszty używania samochodu osobowego, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 1991 r., nr 80, poz. 350, z późn. zm., dalej: ustawa pdof) i podlegają ograniczeniu w zakresie prawa ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46a pdof, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

W przypadku, gdy podatnik nie prowadzi ewidencji dla celów podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również dla celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą (art. 23 ust. 5f ustawy pdof).

W przepisach prawa podatkowego brak legalnej definicji kosztów używania samochodu. Ustawodawca nie wskazał również katalogu (otwartego lub zamkniętego) wydatków uznanych za koszty używania samochodu osobowego w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności art. 23 ust. 1 punkt 46a ustawy pdof.

Zgodnie z potocznym rozumieniem, przez pojęcie kosztów używania samochodu należy rozumieć wydatki poniesione przez podatnika w związku z posługiwaniem się (używaniem) pojazdu, tj. korzystaniem z niego.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 30 czerwca 2017 r. (0115-KDIT2-3.4010.56.2017.2.KP) uznał, że (...) wydatki związane z używaniem samochodu osobowego to wydatki na posługiwanie się tym samochodem, wykorzystywanie go (...). Do kosztów z tytułu używania samochodu osobowego dla potrzeb działalności gospodarczej zaliczane są wszelkiego rodzaju wydatki eksploatacyjne (koszty zakupu paliwa, oleju napędowego, gazu), jak również inne koszty wynikające z używania samochodu do celów podróży służbowej jak np. opłaty za przejazd autostradami, mostami, opłaty parkingowe, opłaty za przeprawy promowe. (...).

W zakresie pojęcia kosztów używania samochodu nie mieszczą się wydatki związane z naprawą samochodu osobowego, które regulowane są przez towarzystwa ubezpieczeniowe w ramach posiadanego przez podatnika ubezpieczenia OC i AC samochodu.

W rozpatrywanym stanie faktycznym wydatki z tytułu naprawy samochodu osobowego marki Mitsubishi (nr rejestracyjny ..) uregulowane przez towarzystwo ubezpieczeniowe . S.A. w ramach posiadanego przez Wnioskodawcę ubezpieczenia OC i AC nie stanowią kosztów używania samochodu, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w konsekwencji czego podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• być właściwie udokumentowany.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

Przepisy ustawy stanowią zatem, że ustawodawca uzależnia możliwość zaliczenia wydatków na remont powypadkowy pojazdu samochodowego do kosztów uzyskania przychodów od tego czy pojazd był objęty ubezpieczeniem dobrowolnym.

Istotne jest także właściwe udokumentowanie wydatku związanego z powypadkowa naprawą samochodu tak, aby dowody ich poniesienia mogły stanowić podstawę zapisów w prowadzonych dla potrzeb podatkowych urządzeniach księgowych. Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonego wydatku w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą i jest podatnikiem podatku od towarów i usług (podatnik VAT czynny). W dniu 27 września 2013 r. w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawca kupił samochód osobowy Mitsubishi. Od daty zakupu do dnia dzisiejszego samochód jest środkiem trwałym i jest wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie prowadzi kilometrówki dla celów VAT. Samochód osobowy wykorzystywany jest do działalności gospodarczej oraz dla celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą (działalność mieszana w zakresie VAT i podatku PIT). Samochód jest ubezpieczony (OC + AC) w towarzystwie ubezpieczeniowym . S.A. W styczniu bieżącego roku samochód brał udział w kolizji drogowej i uległ uszkodzeniu. Z tytułu naprawy wystawiona została faktura zaliczkowa z dnia 31stycznia 2019 r.

Kwota zaliczki (1 566 zł) w całości uregulowana została przez towarzystwo ubezpieczeniowe .S.A.

Faktura końcowa z dnia 31 stycznia 2019 r. opiewała na kwoty :

Netto 14 484 zł 49 gr

VAT 2 641 zł 44 gr

Brutto 14 125 zł 93 gr (winno być 17 125 zł 93 gr).

Towarzystwo ubezpieczeniowe S.A. uregulowało kwotę netto. Wnioskodawca zapłacił całą kwotę VAT-u z faktury końcowej.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania, stanowiącego własność podatnika prowadzącego działalność, samochodu osobowego niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, oraz składek na ubezpieczenie takiego samochodu. Wydatki te i składki w wysokości 20% stanowią jednak koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że samochód ten jest wykorzystywany również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Przepis ten, jak wprost wynika z jego treści, dotyczy wydatków z tytułu eksploatacji samochodu osobowego wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej stanowiącego własność podatnika niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy, w tym niebędącego środkiem trwałym.

W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 46a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Zgodnie z art. 23 ust. 5f ww. ustawy, w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.

Z części II pkt 4 uzasadnienia do ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159) wynika, że wszelkie wydatki związane z korzystaniem z samochodu osobowego służącego podatnikowi także do innych celów niż działalność gospodarcza podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w wysokości 75% tych wydatków. Możliwość zaliczenia do kosztów 100% takich wydatków dotyczy tylko wykorzystywania samochodu osobowego wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym podatnik zobowiązany jest do prowadzenia ewidencji potwierdzającej wykorzystywanie samochodu osobowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika (wykorzystywana w tym zakresie jest ewidencja stosowana dla celów VAT). Przy czym jeżeli podatnik nie ma obowiązku prowadzić ewidencji przebiegu pojazdu dla celów podatku od towarów i usług, to również na gruncie podatku dochodowego dla zaliczenia wydatków eksploatacyjnych z tytułu używania samochodu osobowego zaliczonego do środków trwałych, nie jest wymagane prowadzenie takiej ewidencji. Sytuacja taka ma miejsce w przypadku gdy podatnik nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, korzysta ze zwolnienia od tego podatku.

Ponadto, należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia wydatków z tytułu używania samochodów.

Według Uniwersalnego słownika języka polskiego pod redakcją S. Dubisza (Warszawa 2008, tom IV, s. 322-323) używać to posługiwać się, stosować coś, korzystać, brać, przyjmować, robić z czegoś użytek, wykorzystywać. Przytoczona definicja wskazuje zatem na aspekt czynny, skutek w postaci posługiwania się czymś lub robienia z czegoś użytku, wynikający z posiadania czegoś lub brania czegoś w posiadanie, nie odnosi się natomiast do przyczyn, podstaw uzyskania możliwości posługiwania się czymś, wykorzystywania czegoś. Wydatki związane z używaniem (eksploatacją) samochodu osobowego to wydatki na posługiwanie się tym samochodem, wykorzystywanie go. Koszty związane z naprawą będącego środkiem trwałym samochodu osobowego wykorzystywanego do celów mieszanych stanowią wydatek eksploatacyjny i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w wysokości maksymalnie 75% poniesionych wydatków.

Biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego oraz powyższe przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca wykorzystuje samochód osobowy, który jest objęty ubezpieczeniem dobrowolnym do celów działalności gospodarczej oraz dla celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawca nie będzie mógł zaliczyć kosztów naprawy powypadkowej samochodu osobowego będącego środkiem trwałym w 100% do kosztów uzyskania przychodów. Koszty związane z naprawą będącego środkiem trwałym samochodu osobowego wykorzystywanego do celów mieszanych stanowią wydatek eksploatacyjny i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w wysokości maksymalnie 75% poniesionych wydatków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Organ informuje, że w wydanej interpretacji indywidualnej nie odniósł się do wysokości podanych przez Wnioskodawcę kwot. Ewentualne przeliczenia, jakich należałoby dokonać nie należą do kompetencji tutejszego Organu. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy. Zatem, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie ustosunkował się do podanych przez Wnioskodawcę kwot.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego .., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej