Temat interpretacji

zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z leasingiem samochodów

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 marca 2019 r. (data wpływu 20 marca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 maja 2019 r. (data wpływu 17 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z leasingiem samochodów (pyt. Nr 3) jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), w związku z czym pismem z dnia 8 maja 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.145.2019.1.RK, Nr 0112-KDIL1-2.4012.136.2019.3.DC, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 8 maja 2019 r. (data doręczenia 13 maja 2019 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 16 maja 2019 r. (data wpływu 17 maja 2019 r.), nadanym za pośrednictwem w dniu 16 maja 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej jako: VAT). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod firmą Wnioskodawca będzie się zajmował sprzedażą voucherów oraz organizacją przejazdów samochodami na torach wyścigowych rozlokowanych na terenie Polski. Samochody, które będą wchodziły w skład floty Wnioskodawcy, będą tzw. ekskluzywnymi samochodami sportowymi (np. marki Porsche, Ferrari). Wszystkie samochody będą oklejone reklamami Wnioskodawcy, a część z nich będzie posiadła tablice rejestracyjne nawiązujące do nazwy firmy.

Wnioskodawca wskazuje, że w skład Jego floty będzie wchodziło kilkanaście samochodów, z czego część będzie stanowiła Jego własność a część będzie przedmiotem leasingu. Przedmiotowe samochody będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę tylko w ramach prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej, tj. będą wykorzystywane w ramach organizowanych przez Wnioskodawcę eventów, na których podmioty posiadające vouchery, po podpisaniu oświadczenia o najmie samochodu, będą mogły zrealizować wykupiony voucher. Sprzedaż voucherów na eventy organizowane przez Wnioskodawcę będzie się odbywała drogą internetową (za pośrednictwem strony internetowej Wnioskodawcy lub innych portali internetowych). Podmiot wykupujący voucher będzie dokonywał rezerwacji terminu oraz pojazdu i miejsca jego realizacji spośród terminów wskazanych przez Wnioskodawcę w Kalendarzu Imprez. Wnioskodawca będzie zobowiązany do dostarczenia sprawnego technicznie, zatankowanego pojazdu w określonym czasie na wybrany przez wykupującego voucher tor. Samochody przewożone będą na lohrach (tj. samochodach z lawetą przystosowaną do przewozu pojazdów), których właścicielem jest Wnioskodawca. Na torach samochody są zdejmowane z lohr oraz udostępniane osobom posiadającym vouchery. Przed przekazaniem samochodu osoba, która wykupiła voucher, podpisze oświadczenie o najmie pojazdu, w którym to oświadczeniu zawarte są postanowienia o odpowiedzialności najemcy za wszelkie szkody wynikłe z niewłaściwego korzystania z samochodu w czasie jazdy na torze wyścigowym. Po evencie samochody są ponownie załadowywane na lohry i przewożone do , gdzie przechowywane będą w przeznaczonych do tego celu garażach. Pomiędzy eventami Wnioskodawca będzie dokonywał serwisowania przedmiotowych samochodów, a w razie potrzeby ich niezbędnych napraw. Część drobnych napraw dokonywana będzie przez pracowników Wnioskodawcy. Większe naprawy dokonywane będą natomiast w zewnętrznych warsztatach. Co do zasady samochody dostarczane będą do warsztatów autolawetą. W przypadku, gdy laweta służąca do przewozu samochodów będzie zajęta, Wnioskodawca lub Jego pracownik pojedzie do warsztatu konkretnym pojazdem na kołach, prowadząc go. Trasa przejazdu w takich przypadkach nie przekroczy kilkunastu kilometrów. Przejazdy te związane będą wyłącznie z koniecznością utrzymania pojazdów w idealnym stanie technicznym i wizualnym.

W ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności mogą się zdarzyć również sytuacje, że przedmiotowe samochody będą przewożone na lohrach w celu ich prezentacji klientom.

Wnioskodawca zaznacza, że w ramach prowadzonej przez Niego działalności nie wystąpią inne formy wykorzystywania przedmiotowych samochodów niż ww.

Wnioskodawca wskazuje, że eventy organizowane będą w okresie od maja do października. W pozostałych miesiącach pojazdy będą zimowały w garażach lub jako wystawa w salonach samochodowych zlokalizowanych w ...

W okresie, w którym pojazdy nie będą eksploatowane, dokumenty od nich wraz z kluczykami będą zabezpieczone w biurze Wnioskodawcy. Nie będzie istniała możliwości, aby pracownicy bądź osoby trzecie bez zgody Wnioskodawcy użytkowali w tym czasie przedmiotowe pojazdy. Samochody, będące przedmiotem niniejszego wniosku (zgodnie z zasadami, które zostaną wprowadzone przez Wnioskodawcę), nie będą wykorzystywane do celów prywatnych Wnioskodawcy lub Jego pracowników (Wnioskodawca posiada bowiem inny samochód, który wykorzystuje w celach prywatnych). Wskazuje ponadto, że wykorzystanie pojazdów będących przedmiotem niniejszego wniosku do celów prywatnych byłoby ekonomicznie nieuzasadnione ze względu na duże spalanie paliwa przez te pojazdy.

Dodatkowo Wnioskodawca informuje, że nie będzie prowadził ewidencji przebiegu dla wynajmowanych samochodów, z uwagi na fakt, że przed oddaniem pojazdu do użytkowania osobie posiadającej voucher zawierane będzie oświadczenie o najmie przedmiotowego pojazdu. Faktury dokumentujące leasing oraz poniesione koszty związane z utrzymaniem, eksploatacją pojazdów będą wystawiane na Wnioskodawcę.

Wnioskodawca w przypadku przedmiotowych samochodów nie będzie składał oświadczenia VAT-26. Wskazać jednak należy, że wszystkie samochody, o których mowa we wniosku, są pojazdami o masie całkowitej poniżej 3,5 tony.

W uzupełnieniu z dnia 16 maja 2019 r. Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą od lutego 2017 r., a w grudniu 2017 r. prowadzona działalność została rozszerzona o najem pojazdów na organizowanych eventach (dodając nowe PKD w CEiDG).

Wnioskodawca dla celów prowadzenia działalności gospodarczej rozlicza się w formie podatku liniowego oraz prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

W chwili obecnej 4 samochody wchodzące w skład floty Wnioskodawcy stanową Jego własność, a 4 samochody wchodzące w skład floty Wnioskodawcy są przedmiotem leasingu. W przyszłości Wnioskodawca zamierza nabyć kolejne pojazdy (zarówno na własność, jak i w leasing). W skład floty Wnioskodawcy nie wchodzą samochody elektryczne.

W chwili obecnej pojazdy będące własnością Wnioskodawcy (4) są środkami trwałymi. Zostały one wprowadzone do ewidencji środków trwałych w 2018 r. oraz w 2019 r. Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca wprowadził jednak zasady, które uniemożliwiają wykorzystanie pojazdów będących przedmiotem niniejszego wniosku do celów innych niż działalność gospodarcza, tj.:

• w okresie, w którym pojazdy nie są eksploatowane, dokumenty od nich wraz z kluczykami są zabezpieczone w biurze Wnioskodawcy; nie ma możliwości, aby pracownicy bądź osoby trzecie bez zgody Wnioskodawcy użytkowały w tym czasie przedmiotowe pojazdy;

• samochody między eventami przewożone są na lohrach (lawetach), nie jeżdżą na kołach;

• samochody są tankowane będąc na lohrach (nie jeżdżą na kołach do stacji paliwowych);

• samochody będące przedmiotem złożonego wniosku oklejone są emblematami (naklejkami) z nazwą firmy.

Na wydatki związane z eksploatacją składają się wydatki serwisowe, tj. wydatki na paliwo, wydatki na wymianę klocków hamulcowych, opon, płynów, tarcz itp. oraz koszty napraw.

Odnosząc się do kwestii związku przyczynowo - skutkowego między poniesionymi wydatkami związanymi z eksploatacją oraz użytkowaniem samochodów, a przychodem uzyskanym z działalności wskazuje, że pojazdy będące przedmiotem złożonego wniosku są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności.

Wszelkie ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki eksploatacyjne są ponoszone w celu zapewnienia wysokiej jakości stanu pojazdów, tj. takiej, która umożliwia wykorzystanie pojazdu podczas eventu. Uznać więc należy, że poniesienie tych wydatków jest niezbędne, aby określone źródło przychodów - pojazdy wykorzystywane na eventach - przyniosły konkretne przychody dla prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności.

Wnioskodawca nie zawierał umów leasingu, lecz dokonał cesji leasingu od innego przedsiębiorcy. Cesja została dokonana w lutym 2019 r., lecz umowy leasingu zostały zawarte przez cedenta (innego przedsiębiorcę) w 2017 r. Wartość poszczególnych samochodów będących przedmiotem leasingu przekracza 150 000,00 zł. We flocie Wnioskodawcy nie występują samochody elektryczne.

Od marca 2019 r. Wnioskodawca zalicza w koszty uzyskania przychodu 100% części odsetkowej rat leasingowych oraz część kapitałową w proporcji, w jakiej wartość początkowa samochodu pozostaje do kwoty 150 000,00 zł.

Odnosząc się do kwestii związku przyczynowo-skutkowego między poniesionymi wydatkami na raty leasingowe samochodów, a przychodem uzyskanym z działalności wskazuje, że pojazdy będące przedmiotem złożonego wniosku są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności. Spłacając raty leasingowe Wnioskodawca posiada przedmiotowe samochody i wykorzystuje je w trakcie organizowanych eventów, a tym samym generuje przychody prowadzonej działalności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia 100% podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących wydatki związane z nabyciem, leasingiem, eksploatacją oraz użytkowaniem przedmiotowych samochodów?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego zdarzenia przyszłego w odniesieniu do pytania nr 3, dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast w zakresie przedstawionego zdarzenia przyszłego w odniesieniu do pytania nr 2, dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych, wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie. W odniesieniu do pytania nr 1, dotyczącego ustawy o podatku od towarów i usług wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy odnośnie pytania Nr 3, jest On uprawniony do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów pełnych rat leasingowych (dotyczy umów leasingowych zawartych lub zmienionych po 1 stycznia 2019 r.), bez stosowania ograniczenia 150 000 zł/225 000 zł w odniesieniu do części raty leasingowej stanowiącej spłatę wartości samochodu.

Wskazać należy, że wprowadzając nowelizację w 2019 r. intencją ustawodawcy było zrównanie traktowania samochodów będących środkami trwałymi w firmie oraz samochodów w leasingu, co potwierdza m.in. fakt zniesienia obowiązku prowadzenia kilometrówki dla ww. kategorii pojazdów.

Z uwagi na powyższe - zgodnie z wykładnią celowościową - w przypadku braku odmiennych uregulowań w ustawie o podatku dochodowym dla ww. kategorii pojazdów, przepisy dotyczące samochodów będących środkami trwałymi należy wprost stosować do samochodów w leasingu (oraz odwrotnie).

W świetle powyższego, w sprawie rozpoznawanej niniejszym wnioskiem zastosowanie winien znaleźć art. 23 ust. 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że przepisu ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika.

W świetle powyższego, w analizowanej sprawie, w ocenie Wnioskodawcy, jest On uprawniony do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów pełnych rat leasingowych - dotyczy umów leasingowych zawartych lub zmienionych po 1 stycznia 2019 r. bez stosowania ograniczenia 150 000 zł/225 000 zł w odniesieniu do części raty leasingowej stanowiącej spłatę wartości samochodu.

Jak bowiem wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, pojazdy będące przedmiotem niniejszego wniosku w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności będą oddawane w odpłatne używanie osobom trzecim, tj. będą udostępniane osobom posiadającym vouchery na czas przejazdu po torze w czasie organizowanego przez Wnioskodawcę eventu.

Reasumując powyższe, w sytuacji przedstawionej w opisie, Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu pełnych rat leasingowych (dotyczy umów leasingowych zawartych lub zmienionych po 1 stycznia 2019 r.), bez stosowania ograniczenia 150 000 zł/225 000 zł w odniesieniu do części raty leasingowej stanowiącej spłatę wartości samochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

• musi być należycie udokumentowany.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu, reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23a pkt 1 ww. ustawy, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej finansującym, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej korzystającym, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z kolei pkt 2 ww. artykułu stanowi, że ilekroć w rozdziale jest mowa o podstawowym okresie umowy leasingu rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.

Stosownie do art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

W ustawie z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018, poz. 2159; dalej: ustawa zmieniająca) zmieniającej m.in. ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych zmieniono i dodano kilka przepisów regulujących m.in. skutki podatkowe związane z umowami leasingowymi.

I tak zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

1. 225 000 zł w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. poz. 317 i 1356),
2. 150 000 zł w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

Jak stanowi art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania, stanowiącego własność podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, samochodu osobowego niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, oraz składek na ubezpieczenie takiego samochodu; te wydatki i składki w wysokości 20% stanowią jednak koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że samochód ten jest wykorzystywany również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 46a tej ustawy, dodanego ustawą zmieniającą i obowiązującego od 1 stycznia 2019 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Na mocy art. 23 ust. 1 pkt 47a omawianej ustawy, obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

W przypadku gdy opłata, w tym czynsz z tytułu umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze została skalkulowana w sposób obejmujący koszty eksploatacji samochodu osobowego, przepis ust. 1 pkt 46a stosuje się do tej części opłaty, która obejmuje koszty eksploatacji samochodu osobowego (art. 23 ust. 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.).

Ponadto ustawą zmieniającą wprowadzono obowiązujące od 1 stycznia 2019 r. regulacje do ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych zawarte w art. 23 ust. 5a-5h.

I tak na podstawie art. 23 ust. 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, poniesione wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 46 i 46a, oraz kwota, o której mowa w ust. 1 pkt 47a, obejmują także podatek od towarów i usług, który zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego, oraz naliczony podatek od towarów i usług, w tej części, w jakiej zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług.

Przepisu ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika (art. 23 ust. 5b tej ustawy).

Na mocy art. 23 ust. 5c ww. ustawy, w przypadku samochodu osobowego oddanego do używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 47a, stosuje się do tej części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego.

W myśl art. 23 ust. 5d omawianej ustawy, w przypadku gdy umowa najmu, dzierżawy lub inna umowa o podobnym charakterze została zawarta na okres krótszy niż 6 miesięcy, przez wartość samochodu, o której mowa w ust. 1 pkt 47a, rozumie się wartość przyjętą dla celów ubezpieczenia.

Zgodnie z art. 23 ust. 5e tej ustawy, w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych kwota limitu, o którym mowa w ust. 1 pkt 47a, wynosi 225 000 zł.

Stosownie do art. 23 ust. 5f ww. ustawy, w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.

Jak stanowi art. 23 ust. 5g tej ustawy, przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług.

W przypadku ustalenia, że podatnik, niezgodnie ze stanem faktycznym, nie stosował ograniczenia wynikającego z ust. 1 pkt 46a, przepis ten stosuje się od dnia rozpoczęcia używania przez podatnika danego samochodu osobowego (art. 23 ust. 5h omawianej ustawy).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy zmieniającej, do umów leasingu, najmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze dotyczących samochodu osobowego zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu dotychczasowym.

Do umów, o których mowa w ust. 1, zmienionych lub odnowionych po dniu 31 grudnia 2018 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą (art. 8 ust. 2 tej ustawy).

Stosownie do art. 16 ustawy zmieniającej, przepisy ustaw zmienianych w art. 1-3, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r., z wyjątkiem art. 6 i art. 6a ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz art. 7b ust. 2 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, które stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2018 r.

Jak stanowi art. 17 tej ustawy, ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2019 r., z wyjątkiem art. 11 i art. 12, które wchodzą w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.

Z treści art. 8 ust. 1 i 2 ustawy zmieniającej nie wynika wprost, kiedy umowę można uznać za zmienioną lub odnowioną.

Należy jednak wyjaśnić, że zmianą m.in. umowy leasingu w rozumieniu art. 8 ustawy zmieniającej jest zmiana, która ma lub może mieć istotny wpływ na skutki w podatku dochodowym, np. wpływa na wysokość kosztów uzyskania przychodów. W konsekwencji tylko zmiana zapisów w zawartych przed 1 stycznia 2019 r. umowach, która nie wywołuje skutków w podatku dochodowym, nie będzie automatycznie oznaczała konieczności stosowania nowych przepisów.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod firmą będzie się zajmował sprzedażą voucherów oraz organizacją przejazdów samochodami na torach wyścigowych rozlokowanych na terenie Polski. Samochody, które będą wchodziły w skład floty Wnioskodawcy będą tzw. ekskluzywnymi samochodami sportowymi (np. marki Porsche, Ferrari). Od grudnia 2017 r. Wnioskodawca rozszerzył działalność o najem pojazdów na organizowanych eventach. Wnioskodawca wskazuje, że w skład Jego floty będzie wchodziło kilkanaście samochodów, z czego część będzie stanowiła Jego własność, a część będzie przedmiotem leasingu. W chwili obecnej 4 samochody wchodzące w skład floty Wnioskodawcy stanową Jego własność, a 4 samochody wchodzące w skład floty Wnioskodawcy są przedmiotem leasingu. Samochody będące przedmiotem niniejszego wniosku nie będą wykorzystywane do celów prywatnych Wnioskodawcy lub Jego pracowników. W chwili obecnej 4 pojazdy będące własnością Wnioskodawcy są środkami trwałymi. Zostały one wprowadzone do ewidencji środków trwałych w 2018 r. oraz w 2019 r. Wnioskodawca nie będzie prowadził ewidencji przebiegu dla wynajmowanych samochodów, z uwagi na fakt, że przed oddaniem pojazdu do użytkowania osobie posiadającej voucher zawierane będzie oświadczenie o najmie przedmiotowego pojazdu.

Wnioskodawca nie zawierał umów leasingu lecz dokonał cesji leasingu od innego przedsiębiorcy. Cesja została dokonana w lutym 2019 r., lecz umowy leasingu zostały zawarte przez cedenta (innego przedsiębiorcę) w 2017 r. Wartość poszczególnych samochodów będących przedmiotem leasingu przekracza 150 000,00 zł. We flocie Wnioskodawcy nie występują samochody elektryczne. Od marca 2019 r. Wnioskodawca zalicza w koszty uzyskania przychodu 100% części odsetkowej rat leasingowych oraz część kapitałową w proporcji w jakiej wartość początkowa samochodu pozostaje do kwoty 150 000,00 zł.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, z którego wynika, że Wnioskodawca dokonał w lutym 2019 r. cesji umów leasingu, zastosować należy uregulowania prawne obowiązujące od 1 stycznia 2019 r., które limitują możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat wynikających z tytułu umowy najmu samochodu na podstawie regulacji art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu będącego przedmiotem tej umowy. Reasumując, jeżeli wartość samochodu będącego przedmiotem leasingu przekraczać będzie 150 000 zł, to raty leasingowe nie będą kosztem w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej