1. środek trwały podlegający amortyzacji; ewentualnie
2. jako środek trwały niepodlegający amortyzacji, czy
3. jako składnik majątku niezaliczony do środków trwałych, tylko do wyposażenia, w konsekwencji wartość konia stanowiłaby w całości podatkowy koszt uzyskania przychodu w roku podatkowym, w którym dokonano przesunięcia?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Wartość konia na dzień przesunięcia z majątku prywatnego do majątku firmowego będzie stanowić podatkowy koszt uzyskania przychodu.

Ad. 2

Art. 40 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 997, z późn. zm.) przewiduje, że Prezes Głównego Urzędu Statystycznego, w porozumieniu z właściwymi naczelnymi organami administracji państwowej, opracowuje podstawowe do określenia przebiegu i opisu procesów gospodarczych i społecznych standardowe klasyfikacje i nomenklatury, wzajemne relacje między nimi oraz ich interpretacje. Te standardowe klasyfikacje i nomenklatury wprowadza Rada Ministrów w drodze rozporządzenia, a stosuje się je w statystyce, ewidencji i dokumentacji oraz rachunkowości, a także w urzędowych rejestrach i systemach informacyjnych administracji publicznej.

Korzystając z powyższej delegacji ustawowej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864) określono, że do środków trwałych zalicza się m.in. grupę oznaczoną nr 9 o nazwie "Inwentarz żywy". Do grupy tej należy zaliczać zwierzęta domowe, gospodarskie, cyrkowe, w ogrodach zoologicznych oraz pozostałe zwierzęta hodowlane. W związku z powyższym dla celów ewidencyjnych, statystycznych i księgowych należy uznać, że koń będzie zaliczany do środków trwałych w ramach grupy nr 9.

Tym niemniej dla celów podatkowych konieczne jest ustalenie czy inwentarz żywy jest również zaliczany do środków trwałych na gruncie przepisów updof.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 updof za środki trwałe należy rozumieć stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środku transportu,
3. inne przedmioty,

- o przewidywalnym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 updof.

Zgodnie z art. 22a ust. 2 updof za środki trwałe należy rozumieć również niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych,
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w art. 22a ust. 1 updof, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielem tych składników.

Ustawa w tym miejscu (art. 22a ust. 2 pkt 4 updof) wymienia również jako składnik majątkowy podlegający amortyzacji, ale niebędący środkiem trwałym, tabor transportu morskiego w budowie (PKWiU 30.11).

Natomiast w art. 22c updof ustawodawca prezentuje składniki niepodlegające amortyzacji, w tym składniki zaliczane do środków trwałych zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, tj. grunty zaliczane do grupy oznaczonej nr 0.

Dodatkowo rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (tekst jednolity: Dz. U. z 2017 r., poz. 728 z późn. zm.) w § 4 przewiduje, że między innymi osoby fizyczne obowiązane do prowadzenia księgi przychodów i rozchodów prowadzą: 1) ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n ust. 2-6 updof; 2) ewidencję wyposażenia, która obejmuje wyposażenie o wartości początkowej, w rozumieniu odrębnych przepisów, przekraczającej 1500 zł. Za wyposażenie zgodnie z § 3 pkt 7 tego rozporządzenia uważa się rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami updof do środków trwałych.

Jednocześnie zgodnie z art. 22 ust. 5c updof koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Art. 22 ust. 5d updof stanowi, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem art. 22 ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b updof, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Mając na uwadze wszystkie powyższe przepisy, a także kierując się ustaloną linią orzecznictwa organów podatkowych zdaniem podatnika inwentarz żywy należy zaliczyć nie do środków trwałych a do wyposażenia. Co prawda ustawodawca do środków trwałych zaliczył także inne przedmioty o przewidywalnym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, niemniej jednak ustawodawca ani nie określił dla grupy 9 stawki amortyzacyjnej w załączniku nr 1 do updof (wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych kończy się na grupie 8) ani nie wymienił inwentarza żywego w art. 22c updof prezentującym środki trwałe i wartości niematerialne i prawne niepodlegające amortyzacji.

Posługując się zatem definicją wyposażenia zawartą w rozporządzeniu w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, inwentarz żywy, w tym konie, należy zaliczyć do tej kategorii podatkowej. Nie można bowiem zaliczyć inwentarza żywego do środków trwałych podlegających amortyzacji, skoro nie określono stawki amortyzacji (a zrobiono to nawet dla składnika majątku niebędącego środkiem trwałym), nie można także traktować inwentarza żywego jako środka trwałego niepodlegającego amortyzacji, gdyż nie jest wymieniony w art. 22c updof.

W konsekwencji wartość konia w tym przypadku - jako koszt niezwiązany bezpośrednio z konkretnym przychodem i niedotyczący konkretnego okresu przekraczającego rok (koń nie jest przeznaczony do sprzedaży) - stanowiłaby w całości podatkowy koszt uzyskania przychodu w roku podatkowym, w którym ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie innego dowodu, w tym przypadku oświadczenia podatnika o przesunięciu konia z majątku prywatnego do majątku firmowego K..

Stanowisko powyższe potwierdzają interpretacje podatkowe, miedzy innymi wydana przez Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie z dnia 16 września 2004 r., Nr II US.PB-l-415/52/04 oraz przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 30 kwietnia 2014 r., nr IPTPB1/415-85/14-2/ MD.

Ad. 3

Zgodnie z § 4 ust 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów między innymi osoby fizyczne obowiązane do prowadzenia księgi przychodów i rozchodów prowadzą: 1) ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n ust. 2-6 updof; 2) ewidencję wyposażenia.

W ust. 2 tego przepisu ustawodawca wskazuje, że ewidencją winno być objęte wyposażenie o wartości początkowej, w rozumieniu odrębnych przepisów, przekraczającej 1500 zł. Pojęcie wartość początkowa" pojawia się na gruncie przepisów podatkowych w podatku dochodowym od osób fizycznych przede wszystkim w art. 22g uopdf, ustawodawca wspominając o wartości początkowej w różnych miejscach ustawy odsyła do tego przepisu (np. art. 7a ust. 4, art. 14 ust. 2 lit. b updof).

Stąd zdaniem wnioskodawcy wartość początkową wyposażenia należy ustalać w oparciu o art. 22g uopdf, będący odrębnymi przepisami" w rozumieniu § 4 ust 2 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Art. 22g ust. 1 pkt 1 stanowi, że za wartość początkową środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia. Za cenę nabycia zgodnie z art. 22g ust. 3 updof uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Niemniej jednak ustawodawca przewidział w art. 22g ust. 8 updof sytuację, kiedy nie można ustalić ceny nabycia. Przepis ten stanowi, że jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Koń został nabyty przez podatnika w 2012 r. do majątku prywatnego, wnioskodawca nie posiada dokumentu nabycia, nie był obowiązany do jego przechowywania przez okres ponad 6 lat, nie można jej również ustalić na podstawie innych dokumentów posiadanych przez wnioskodawcę, np. paszportu urzędowego konia. Nabycia bezspornie dokonano przed dniem założenia ewidencji wyposażenia, do prowadzenia której podatnik jest zobowiązany z dniem założenia działalności gospodarczej.

Zdaniem wnioskodawcy z powyższego wynika, że wartość początkową konia ... należy przyjąć w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych koni o podobnych kwalifikacjach sportowych z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji wyposażenia, czyli z grudnia 2017 r. oraz stanu zdrowia konia.

Ad. 4

Zgodnie z art. 22 ust. 1 updof kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wskazano powyżej celem udziału konia w zawodach krajowych i międzynarodowych jest potwierdzenie kwalifikacji w zakresie jeździectwa wnioskodawcy, co przekłada się pośrednio na uzyskiwanie przychodów z działalności. Udział w zawodach wiąże się z ponoszeniem przez wnioskodawcę wydatków dotyczących między innymi licencji konia krajowej i międzynarodowej, licencji zawodnika, badań weterynaryjnych konia (antydopingowych), opłat za boksy, opłat za start w zawodach, transportu, itp. Są to koszty faktycznie poniesione przez wnioskodawcę, należycie udokumentowane i nie stanowią kosztu wyłączonego z katalogu kosztów uzyskania przychodu.

Jednocześnie zgodnie z art. 22 ust. 5c updof koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Art. 22 ust. 5d updof stanowi, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem art. 22 ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b updof, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z powyższego wynika zdaniem wnioskodawcy, że wydatki związane z udziałem w zawodach konia stanowią podatkowy koszt uzyskania przychodu i są potrącalne w dacie ich poniesienia w dniu, w którym ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie faktury, rachunku bądź innego dokumentu wystawianego przez organizatora zawodów czy inne osoby związane pośrednio z zawodami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z udziałem konia w wyścigach, a także ustalenia momentu ujęcia tych kosztów jest prawidłowe, natomiast w pozostałym zakresie jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 z późń. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Wyrażenie w celu osiągnięcia przychodu zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie w celu należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot celowości.

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Dokonując oceny charakteru ponoszonych przez Wnioskodawcę wydatków należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 tej ustawy. Ocena prawna danego wydatku wymaga, bowiem uwzględnienia unormowań art. 23 ust. 1 ww. ustawy, w którym ustawodawca dokonał enumeratywnego wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, nawet, jeśli ponoszone są w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Wobec powyższego, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który racjonalnie oceniając mógłby przyczynić się do powstania przychodu, czy jego zwiększenia, nawet, jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

Z przywołanego przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że jakkolwiek podmioty gospodarcze mogą dowolnie i swobodnie podejmować decyzje finansowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to jednak kwalifikacja wydatków do kosztów podatkowych winna opierać się na przepisach prawa podatkowego. Nie każdy wydatek z racji tylko samego jego poniesienia jest kosztem podatkowym. Aby tak było, wydatek musi spełniać wskazane kryteria ustawowe. Nie ma w tym względzie dowolności i uznaniowości podyktowanej pozaustawowymi kryteriami.

Wskazać również należy, iż sam fakt nie objęcia ustawowym wykazem wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym art. 23 u.p.d.o.f. nie jest wystarczający do podatkowej kwalifikacji kosztu. Brak takiego wydatku w katalogu kosztów negatywnych, nie skutkuje automatycznym przyjęciem, że stanowi on koszt podatkowy.

Pogląd przeciwny zgodnie, z którym do kosztów podatkowych zalicza się wszelkie koszty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (z wyłączeniem wymienionych w art. 23 u.p.d.o.f.) jest zbyt daleko idący i abstrahuje od wskazanego w art. 22 ust. 1 ustawy celu poniesienia kosztu, a w rezultacie nie znajduje oparcia w treści tego przepisu. Uprawnione jest bowiem przyjęcie założenia, iż gdyby zamiarem ustawodawcy było uznanie za koszty uzyskania przychodów wszelkich kosztów ponoszonych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej, nadałby temu przepisowi takie właśnie brzmienie.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być, zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika. Kwalifikacja wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ze względu na kryterium celowości, leży, bowiem w gestii podatnika. Należy jednak mieć na uwadze, że prawidłowość dokonanej kwalifikacji podlega ocenie organów podatkowych.

W odniesieniu do wydatków związanych ze składnikami majątku wykorzystywanymi przez podatników w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, co do zasady poza wyjątkami przewidzianymi w ww. ustawie (dot. np. środków trwałych) koszt uzyskania przychodu może stanowić jedynie wartość tych składników majątku, których nabycie wiązało się z poniesieniem przez podatnika ciężaru ekonomicznego ich nabycia. Jednocześnie za koszty uzyskania przychodów można uznać (co do zasady) jedynie te wydatki, które są należycie udokumentowane, tj. w sposób właściwy dla rodzaju dokumentacji księgowej, jaką prowadzi podatnik (podatkowa księga przychodów i rozchodów, bądź też księgi podatkowe).

Odnosząc się do dokumentowania wskazanych we wniosku wydatków wskazać należy, że zasady i sposób prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów oraz szczegółowe warunki jakie musi spełniać dokument aby mógł stanowić podstawę do dokonania wpisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2017 r., poz. 728).

W myśl postanowień § 3 pkt 7 i 8 ww. rozporządzenia, użyte w rozporządzeniu określenia wyposażenie i środki trwałe oznaczają:

• wyposażenie - rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych;

• środki trwałe - środki trwałe w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym.

Natomiast w myśl § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, o których mowa w § 2 ust. 1, obowiązane do prowadzenia księgi, zwane dalej "podatnikami", prowadzą:

1. ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n ust. 2-6 ustawy o podatku dochodowym;
2. ewidencję wyposażenia.

Klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym wykazem środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Przepisy ww. rozporządzenia klasyfikują inwentarz żywy do grupy 9, obejmującej zwierzęta hodowlane, zwierzęta gospodarskie, zwierzęta cyrkowe i w ogrodach zoologicznych oraz pozostałe zwierzęta żywe, zarówno pojedyncze sztuki zwierząt, jak i całe stada, jednak przepisy o statystyce nie są podstawą do rozstrzygnięcia prawnopodatkowych konsekwencji działań podejmowanych przez podatnika. Te można ocenić jedynie na gruncie przepisów ustawy podatkowej.

Przechodząc na grunt przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazać należy, że:

Art. 22a ust. 1 u.p.d.o.f. wskazuje, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

Powyższy przepis definiuje pojęcie środka trwałego, jako nabytego lub wytworzonego składnika majątkowego, kompletnego i zdatnego do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok. Przy czym wskazuje, iż środkami tymi mogą być: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, a także inne przedmioty.

W myśl art. 22a ust. 2 u.p.d.o.f podatkowej środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są również przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie oraz składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy leasingu finansowego. Przywołane przepisy nie zaliczają zwierząt do pojęcia środków trwałych.

Na gruncie prawa podatkowego, zwierzę jako inwentarz żywy nie stanowi rzeczowego składnika majątku podatnika (środka trwałego, czy wyposażenia). Przepisy ww. ustawy definiując pojęcie środków trwałych nie objęły jego zakresem zwierząt.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że inwentarz żywy na cele podatku dochodowego nie jest traktowany jako środki trwałe i nie podlega amortyzacji, nawet mimo tego, że został tak zaklasyfikowany na podstawie KŚT.

W konsekwencji do wszystkich wydatków związanych ze zwierzętami, które są wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej, nie stosuje się przepisów regulujących rozliczanie wydatków związanych ze środkami trwałymi.

Jednocześnie wskazać, należy, że stosownie do art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Powyższy przepis przewiduje wprawdzie możliwość ustalenia wartości początkowej zakupionego (odpłatnie nabytego) środka trwałego na podstawie wyceny dokonanej przez podatnika, ale tylko w przypadku, gdy nie można ustalić jego ceny nabycia.

Jednakże w przedmiotowej sprawie powołany powyżej przepis art. 22g ust. 8 ustawy, nie ma zastosowania gdyż dotyczy on wyłącznie możliwości dokonania wyceny przez podatnika nabytego środka trwałego. Jak wskazano powyżej inwentarz żywy nie jest klasyfikowany w świetle ustawy podatkowej do środków trwałych.

Zatem koń ... nie będzie stanowił środka trwałego oraz nie będzie składnikiem wyposażenia w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

W związku z tym Wnioskodawczyni nie ma obowiązku wykazania go w ewidencji wyposażenia, czy też ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Wnioskodawczyni, nie może dokonać wyceny wartości konia na podstawie cen rynkowych innych koni o podobnych osiągnięciach sportowych z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji, czyli z grudnia 2017 r. i stanu zdrowia konia, gdyż wycena taka ma zastosowanie tylko i wyłącznie do środków trwałych. Koń w świetle przepisów podatkowych nie jest traktowany jako środek trwały.

Jednocześnie zauważyć należy, że Wnioskodawczyni nabyła konia w 2012 r. do majątku prywatnego, natomiast działalność gospodarcza została rozpoczęta dopiero w 2018 r. Oznacza to, że zakup konia nie został dokonany w związku ani w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Nie stanowi on również towaru handlowego w tej działalności.

A zatem brak jest związku przyczynowo skutkowego między zakupem konia w 2012 roku a przychodami uzyskiwanymi przez Wnioskodawczynię z działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe, wartość konia wyceniona na dzień przesunięcia z majątku prywatnego do działalności gospodarczej nie będzie stanowiła kosztu uzyskania przychodu.

A zatem stanowisko Wnioskodawczyni w tej części należy uznać za nieprawidłowe.

Nie oznacza to jednak, że inne wydatki związane z utrzymaniem konia czy też startami konia ... w zawodach, nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu, prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Muszą jednak zostać spełnione warunki o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. istnienie związku przyczynowego między poniesieniem wydatku, a możliwością uzyskania przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w związku ze stratami konia w zawodach Wnioskodawczyni będzie ponosiła wydatki, które chce zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tj.:

1. opłaty przewidziane przez organizatora zawodów albo przez lub , które będą obowiązkowe do poniesienia przez zawodnika w trakcie zawodów - między innymi opłaty za boks podczas zawodów, opłaty za start w zawodach (entry fee), opłaty za program badań antydopingowych (EADCMP fee), opłata za usuwanie obornika;
2. opłaty przewidziane w cenniku lub które są obowiązkowe do poniesienia przez zawodnika w danym roku. w którym planuje straty w zawodach - między innymi opłata za licencję krajową dla konia, opłata za licencję międzynarodową dla konia, opłata za licencję dla zawodnika, opłata za paszport konia (ważność paszportu);
3. koszty transportu dla konia;
4. opłaty za opiekę weterynaryjną - między innymi opłaty za obowiązkowe szczepienia, opłaty za odrobaczanie konia, opłaty za profilaktykę i rehabilitację konia;
5. opłaty za ubezpieczenie konia,
6. opłaty za opiekę kowalską.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny sprawy oraz powołane przepisy prawne zauważyć, iż wydatki związane ze startami konia ... w zawodach stanowić będą koszty uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Odnosząc się natomiast do momentu zaliczenia poniesionych wydatków związanych ze startami konia ... w zawodach wskazać należy, że:

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyróżnia koszty bezpośrednio i pośrednio związane z przychodami i stanowi odmienne zasady rozpoznawania tych kosztów w czasie. Jednocześnie ustawodawca nie wprowadził definicji tych kosztów.

Z uwagi na to, iż ustawa nie definiuje tych pojęć należałoby odwołać się do znaczenia wyrażeń bezpośredni, bezpośrednio związany. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego (http://sjp.pwn.pl), bezpośredni oznacza dotyczący kogoś lub czegoś wprost. Zgodnie z ugruntowanym poglądem organów podatkowych, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest zakup towarów handlowych.

Koszty pośrednie zaś to takie koszty, których nie można powiązać bezpośrednio z uzyskaniem konkretnego przychodu, lecz ich poniesienie służy całokształtowi prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej (np. koszty administracyjne).

Zasady potrącalności kosztów bezpośrednich i pośrednich w czasie reguluje art. 22 ust. 5-5c ustawy o PIT. Zgodnie z art. 22 ust. 5 ustawy o PIT: U podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie (art. 22 ust. 5b ustawy o PIT).

Stosownie do art. 22 ust. 5c ustawy o PIT koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z powyższych przepisów wynika, iż koszty bezpośrednie potrącalne są co do zasady w momencie uzyskania przychodu, z którym ich poniesienie było związane. Koszty pośrednie pomniejszają zaś przychód w dacie ich poniesienia.

Reasumując ,wydatki ponoszone w związku z udziałem konia ... w zawodach stanowić będą koszty pośrednio związane z przychodem z działalności gospodarczej, a zatem powinny być rozliczane przez Wnioskodawczynię na bieżąco w momencie ich poniesienia.

A zatem stanowisko Wnioskodawczyni w tej części jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej