Temat interpretacji

Obowiązki płatnika w związku ze zwrotem pracownikowi kosztów za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2018 r. (data wpływu 26 listopada 2018 r.), uzupełnionym w dniu 27 grudnia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem pracownikowi kosztów za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem pracownikowi kosztów za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 10 grudnia 2018 r., znak 0112-KDIL3-1.4011.438.2018.1.AGR, na podstawie art. 169 § 1 ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do usunięcia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 13 grudnia 2018 r., wniosek uzupełniono w dniu 27 grudnia 2018 r. (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 20 grudnia 2018 r.).

Tutejszy organ informuje, że wniosek dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów rozstrzygnięto odrębnym pismem.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podmiotem świadczącym usługi w sektorze A. W wyniku podjętych działań restrukturyzacyjnych w A powstały tzw. B zespolone składające się z kilku zakładów C - kiedyś będących odrębnymi B. Utworzone C B zespolonych położone są zazwyczaj w różnych miejscowościach np. B XXX, składa się z C: X, Y, Z, P, które to znajdują się w miejscowościach odpowiednio: X1, Y1, Z1 i Z2, P1.

Wnioskodawca, w związku ze zmianą struktury A oraz mając na uwadze optymalne wykorzystanie potencjału pracowniczego, planuje zmianę określenia stałego miejsca wykonywania pracy swoich pracowników. Zmiana ta ma polegać na wskazaniu, jako stałego miejsca wykonywania pracy, obszaru działalności, funkcjonowania całej B zespolonej tj. obszaru działania, funkcjonowania XXX, w określeniu miejsca wykonywania pracy ma polegać na wskazaniu jako miejsca wykonywania pracy obszaru działalności, funkcjonowania całej B zespolonej np. obszar działania, funkcjonowania XXX, w miejsce dotychczasowego określenia stałego miejsca pracy jako miejscowości, w której położony jest obecnie jeden z C będących kiedyś odrębną B.

Wnioskodawca jako pracodawca, w zależności od aktualnych potrzeb, będzie kierować swoich pracowników do pracy na różnych C B zespolonych (np. B XXX) znajdujących się w różnych miejscowościach oraz do zakładów poza B XXX.

1. Zmiana określenia miejsca wykonywania pracy przez pracownika jako pewnego obszaru może spowodować następujące sytuacje:
   1. miejsce zamieszkania pracownika będzie znajdować się w miejscowości leżącej poza obszarem stałego miejsca wykonywania pracy (miejscowościami, na obszarze których położona jest B zespolona). Przykład dla B XXX: stałe miejsce zamieszkania pracownika to miejscowość A, stałe miejsce pracy to obszar funkcjonowania B XXX.
   2. miejsce zamieszkania pracownika będzie znajdować się miejscowości leżącej w obszarze stałego miejsca wykonywania pracy (obszarze, na którym położona jest B zespolona), a pracownik będzie wykonywać pracę w miejscu, które znajduje się w tej samej miejscowości co miejsce zamieszkania pracownika. Przykład dla B XXX: stałe miejsce zamieszkania pracownika to Y1, stałe miejsce pracy to obszar funkcjonowania B XXX i cały miesiąc pracownik wykonuje pracę w miejscach znajdujących się w Y1.
   3. miejsce zamieszkania pracownika będzie znajdować się w miejscowości leżącej w obszarze stałego miejsca wykonywania pracy (obszarze, na którym położona jest B zespolona), a pracownik będzie wykonywać pracę (stale lub doraźnie) w miejscu, które znajduje się w innej miejscowości co miejsce zamieszkania pracownika, ale na obszarze stałego miejsca pracy.
   Przykład dla B XXX: stałe miejsce zamieszkania pracownika to Z1, stałe miejsce pracy to obszar funkcjonowania B XXX, a pracownik wykonuje pracę w miejscu znajdującym się w Z2.
   Pracownicy Wnioskodawcy złożyli lub złożą oświadczenia, że zamieszkują poza miejscowością, gdzie znajduje się zakład pracy. Wnioskodawca nie będzie wypłacał pracownikom dodatku za rozłąkę oraz nie będzie zwracał pracownikom kosztów dojazdu do zakładu pracy.
2. Wnioskodawca w razie zaistnienia takiej potrzeby może po podjęciu w danym dniu przez pracownika pracy na jednym z C B zespolonej, skierować pracownika do pracy na innym C B zespolonej znajdującym się na obszarze wskazanym jako stałe miejsce pracy.
   Przykład dla B XXX: pracownik rozpoczął wykonywanie pracy na C Z znajdującym się w miejscowości Z1, a w trakcie pracy został skierowany i wykonywał pracę na C B zespolonej znajdującym się w miejscowości Z2.
   Pracownik będzie przemieszczał się pomiędzy miejscowościami znajdującymi się w obszarze stanowiącym jego miejsce pracy pojazdem stanowiącym jego własność. Pracownicy zawarli lub zawrą z Wnioskodawcą umowę cywilnoprawną na wykorzystywanie pojazdu do celów służbowych. Przebieg pojazdu będzie udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika. Pracownikom Wnioskodawcy nie będzie wypłacany ryczałt pieniężny za jazdy lokalne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem pracownikowi kosztów za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy zwrot kosztów poniesionych przez pracownika, z tytułu używania dla potrzeb zakładu pracy pojazdu stanowiącego jego własność, w jazdach pomiędzy różnymi miejscowościami leżącymi w obszarze stałego miejsca wykonywania pracy, podlega przedmiotowemu zwolnieniu, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 23b Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot kosztów poniesionych przez pracownika, z tytułu używania dla potrzeb zakładu pracy pojazdu stanowiącego jego własność, w jazdach pomiędzy różnymi miejscowościami leżącymi w obszarze stałego miejsca wykonywania pracy podlega przedmiotowemu zwolnieniu, o którym mowa w art. 21 ust. l pkt 23b Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 23b wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw. Wnioskodawca możliwość przyznania prawa do zwrotu kosztów z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy wywodzi z art. 34a ust. 1 Ustawy o transporcie drogowym i wydanym na tej podstawie Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25.03.2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy oraz zawartych przez Wnioskodawcę z pracownikami umów cywilnoprawnych na korzystanie do celów służbowych z samochodów będących własnością pracownika.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia jazdy lokalne choć w art. 21 ust. 1 pkt 23b pojęciem tym się posługuje. W orzecznictwie oraz piśmiennictwie, pojęcie jazdy lokalne definiowane jest w kontrze do definicji podróży służbowej określonej w art. 77 ze znakiem 5 Kodeksu Pracy. Zgodnie z treścią tego przepisu podróżą służbową jest wykonanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy. W związku z taką definicją podróży służbowej za jazdę lokalną należy uznać przemieszczanie się pracownika pojazdem mechanicznym z miejsca na miejsce w obszarze jednej miejscowości, w której pracodawca ma siedzibę, lub w stałym miejscu pracy pracownika. Stanowisko takie wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w wyroku z dnia 25.09.2009 r. sygn.: I SA/Op 264/09. W orzeczeniu tym Sąd wskazał. że jazdy lokalne dotyczą przemieszczania się pracownika po określonym w umowie o pracę stałym miejscu pracy - miejscowości obszarze. Zdaniem Sądu pojęcie jazd lokalnych należy odnosić do użytkowania pojazdu nie tylko na terenie miasta, w którym pracownik jest zatrudniony, ale także do wyjazdów odbywających się na terenie stanowiącym miejsce pracy pracownika.

Wobec powyższego należy uznać, że zostały spełnione wszystkie ustawowe przesłanki zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 23b Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uprawniające do zwolnienia od podatku dochodowego zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy w jazdach lokalnych.

Własne stanowisko Wnioskodawcy wynika z uzupełnienia wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot w szczególności oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw - do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Z powyższego wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdu stanowiącego własność pracownika dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw.

Odrębnymi ustawami do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy są np.:

• ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej Poczta Polska (Dz. U. z 2017 r., poz. 2164, z późn. zm.),
• ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2018 r., poz. 2129),
• ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2018 r., poz. 1508, z późn. zm.).

Tak więc, powyższe zwolnienie obejmuje zwrot kosztów (wypłacenie ryczałtu, tzw. kilometrówka) tylko niektórym pracownikom, dla których szczególne ustawy przewidują możliwość przyznania prawa do zwrotu kosztów poniesionych z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika lub nakładają na pracodawcę obowiązek ich zwrotu.

Stosownie do postanowień art. 34a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2017 r., poz. 2200, z późn. zm.), na podstawie umów cywilnoprawnych mogą być używane, do celów służbowych, samochody osobowe, motocykle i motorowery niebędące własnością pracodawcy.

Zgodnie natomiast z § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r., Nr 27, poz. 271, z późn. zm.), zwrot kosztów używania przez pracownika w celach służbowych do jazd lokalnych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, zwanych dalej pojazdami do celów służbowych, następuje na podstawie umowy cywilnoprawnej, zawartej między pracodawcą a pracownikiem, o używanie pojazdu do celów służbowych, na warunkach określonych w rozporządzeniu.

Z informacji wskazanych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest podmiotem świadczącym usługi w sektorze A. Wnioskodawca w razie zaistnienia takiej potrzeby może po podjęciu w danym dniu przez pracownika pracy na jednym z C B zespolonej, skierować pracownika do pracy na innym C B zespolonej znajdującym się na obszarze wskazanym jako stałe miejsce pracy, np. pracownik rozpoczął wykonywanie pracy na C Z znajdującym się w miejscowości Z1, a w trakcie pracy został skierowany i wykonywał pracę na C B zespolonej znajdującym się w miejscowości Z2. Pracownik będzie przemieszczał się pomiędzy miejscowościami znajdującymi się w obszarze stanowiącym jego miejsce pracy pojazdem stanowiącym jego własność. Pracownicy zawarli lub zawrą z Wnioskodawcą umowę cywilnoprawną na wykorzystywanie pojazdu do celów służbowych. Przebieg pojazdu będzie udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika. Pracownikom Wnioskodawcy nie będzie wypłacany ryczałt pieniężny za jazdy lokalne. W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że możliwość przyznania prawa do zwrotu kosztów z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy wywodzi z art. 34a ust. 1 Ustawy o transporcie drogowym i wydanym na tej podstawie Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25.03.2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy oraz zawartych przez Wnioskodawcę z pracownikami umów cywilnoprawnych na korzystanie do celów służbowych z samochodów będących własnością pracownika.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym planowany przez Wnioskodawcę zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, nie mieści się w dyspozycji cytowanego powyżej przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem prawo do takiego zwrotu wynika z umowy opartej na przepisach rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy a nie wprost z przepisów odrębnych ustaw. Wnioskodawca zaś nie wskazał w opisie zdarzenia przyszłego, jakoby Spółka miała stanowić zakład pracy, którego działalność regulowana jest przez odrębną ustawę, z przepisów której wynikałaby wprost możliwość przyznania pracownikowi prawa do zwrotu przez zakład pracy kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdu stanowiącego jego własność dla potrzeb zakładu pracy, albo z przepisów której wynikałby wprost obowiązek ponoszenia ww. kosztów przez zakład pracy.

Wobec powyższego, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, wypłacone pracownikowi kwoty z tytułu zwrotu kosztów używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, stanowić będą przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niekorzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy, a co za tym idzie na Wnioskodawcy, jako płatniku, będzie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy na podstawie art. 31 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie informuje się, że tut. Organ nie odnosi się do kwestii ustalenia czy jazda pomiędzy różnymi miejscowościami leżącymi w obszarze stałego miejsca wykonywania pracy jest uznawana za jazdę lokalną, gdyż kwestia ta nie wynika z przepisów prawa podatkowego, a zatem wydanie interpretacji żądanej treści wykracza poza zakres przedmiotowy interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Zgodnie bowiem z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Przez przepisy prawa podatkowego ustawodawca rozumie przy tym przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych (art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej).

Znaczenie terminu ustawy podatkowe wyjaśnia natomiast art. 3 pkt 1 tej ustawy. Na jego mocy, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawach podatkowych rozumie się przez to ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

I tak oceniając, czy konkretny wniosek dotyczy interpretacji przepisów prawa podatkowego i może podlegać merytorycznemu rozpatrzeniu w ramach procedury z Rozdziału la Działu II Ordynacji podatkowej, należy mieć na względzie szczególny charakter postępowania w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych. W tym miejscu należy wyjaśnić, że postępowanie w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych, z uwagi na przedmiot i charakter wydawanych w jego toku rozstrzygnięć, jest postępowaniem szczególnym, odrębnym, do którego nie mają bezpośredniego zastosowania inne (poza wskazanymi w ustawie) przepisy ustawy Ordynacja podatkowa.

Odnosząc się natomiast do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku sądu administracyjnego tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi został on wydany w indywidualnej sprawie i dotyczy wyłącznie tej sprawy, w której zapadł.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W myśl natomiast art. 14na § 2 cyt. ustawy, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej