Zdaniem Wnioskodawcy,

Stanowisko Wnioskodawcy dot. pytania Nr 1:

Świadczenia wypłacane Wnioskodawcy z pracowniczego programu emerytalnego prowadzonego przez niemieckiego pracodawcę są zwolnione z podatku dochodowego w Polsce na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509; dalej jako: updofiz), z uwagi na spełnienie wszystkich warunków ustawowych, z którymi związane jest nabycie przez niego prawa do tego zwolnienia. W związku z tym, na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek odprowadzania w Polsce zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych obliczonych od wartości otrzymywanych z niemieckiego pracowniczego programu emerytalnego świadczeń. Zaliczki dotychczas przez niego obliczone od tych świadczeń zostały zapłacone na rzecz urzędu skarbowego nienależnie.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 umowy zawartej dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. Nr 12, poz. 90), emerytury i podobne świadczenia lub renty, otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie.

Stosownie natomiast do ust. 2 tego artykułu, bez względu na postanowienia ustępu 1 płatności otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie z obowiązkowego systemu ubezpieczeń społecznych drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie.

Zgodnie z powyższą dyspozycją emerytury otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce, a wypłacane z niemieckiego obowiązkowego systemu ubezpieczeń społecznych podlegają opodatkowaniu tylko w Niemczech. Natomiast emerytury wypłacane przez niemieckie podmioty prywatne, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce. Ponieważ pracownicze programy emerytalne utworzone i działające w oparciu o przepisy ustawy z dnia 19 grudnia 1974 r. Gesetz zur Verbesserung der betriebliche Altersversorgung (w tłum. Ustawa o poprawie zakładowego zabezpieczenia emerytalnego) nie stanowią elementu niemieckiego obowiązkowego systemu ubezpieczeń społecznych do otrzymanych z nich przez polskich rezydentów podatkowych wypłat tytułem świadczeń emerytalnych należy zastosować przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z nimi, osoba o nieograniczonym obowiązku podatkowym w Polsce, która otrzymała emeryturę lub rentę z zagranicy bez pośrednictwa płatnika powinna ją opodatkować zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 44 ust. 1a pkt 2 w zw. z art. 44 ust. 3a i 3c updofiz. Jednakże zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) updofiz, wolne od podatku dochodowego są wypłaty środków zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym dokonane na rzecz uczestnika lub osób uprawnionych do tych środków po śmierci uczestnika. Przepis ten należy odczytywać łącznie z dyspozycją ust. 33 tego artykułu. Zgodnie z nim, przez pracownicze programy emerytalne rozumie się pracownicze programy emerytalne utworzone i działające w oparciu o przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych obowiązujące w państwach członkowskich Unii Europejskiej lub w innych państwach należących do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej.

Program o nazwie B. S. A. został utworzony i działa w oparciu o obowiązujące w Republice Federalnej Niemiec przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych.

Na podstawie art. 2 pkt 18 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1449, z późn. zm.; dalej jako: ppeu) przez wypłatę rozumie się dokonaną przez uczestnika lub osobę uprawnioną wypłatę gotówkową lub realizację przelewu środków zgromadzonych w ramach programu na wskazany przez uczestnika lub tę osobę rachunek bankowy na warunkach określonych w umowie zakładowej, w przypadku spełnienia warunków określonych w ustawie. Warunki te zostały przez ustawodawcę określone w art. 42 ust. 1 ppeu. Pierwszy z nich przewiduje dokonanie wypłaty środków na wniosek uczestnika po osiągnięciu przez niego wieku 60 lat.

Wnioskodawca jako uczestnik ppe otrzymał wypłatę środków zgromadzonych na koncie prowadzonym w ramach tego programu na podstawie złożonego przez siebie wniosku po osiągnięciu 60 roku życia. Wypłata została zrealizowana na warunkach określonych w regulaminie ppe i realizuje cel programu, tj. zabezpieczenie źródła utrzymania osobie otrzymującej wypłatę po przejściu na emeryturę. Wnioskodawca otrzymuje wypłaty w formie przelewu na wskazany przez siebie rachunek bankowy. Biorąc dodatkowo pod uwagę, że ppe został utworzony i działa w oparciu o obowiązujące w Republice Federalnej Niemiec przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych należy stwierdzić, że otrzymywane od maja 2018 r. przez Wnioskodawcę wypłaty zgromadzonych przez niego w ramach ppe środków korzystają ze zwolnienia przewidzianego w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) updofiz. A zatem, zaliczki od tych świadczeń obliczone dotychczas przez Wnioskodawcę zostały zapłacone na rzecz polskiego urzędu skarbowego nienależnie.

Stanowisko Wnioskodawcy dot. pytania Nr 2:

Świadczenia wypłacane Wnioskodawcy z pracowniczego programu emerytalnego prowadzonego przez niemieckiego pracodawcę są zwolnione z podatku dochodowego w Polsce, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) updofiz, z uwagi na spełnienie wszystkich warunków ustawowych, z którymi związane jest nabycie przez niego prawa do tego zwolnienia. W związku z tym, na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek odprowadzania w Polsce zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych obliczonych od wartości świadczeń otrzymywanych z niemieckiego pracowniczego programu emerytalnego. Zaliczki dotychczas przez niego obliczone od tych wypłat zostały zapłacone na rzecz urzędu skarbowego nienależnie.

Wnioskodawca w składanym przez siebie zgodnie z art. 45 ust. 1 updofiz, po zakończeniu roku 2018 zeznaniu za ten rok ma prawo nie wykazywać ich wartości w rubrykach zeznania odnoszących się do zaliczek należnych, ale wykazać ich wartość w rubryce zeznania dotyczącej sumy zaliczek wpłaconych lub pobranych przez płatników w ciągu roku. Tym samym, ich wartość zmniejszy kwotę podatku należnego za rok podatkowy, o którym mowa w art. 45 ust. 4 pkt 1 updofiz, który ewentualnie wyniknie w związku z osiągnięciem przez Wnioskodawcę dochodów pochodzących z innych źródeł aniżeli emerytura z pracowniczego programu emerytalnego. Jeżeli natomiast z zeznania będzie wynikała nadwyżka kwoty zaliczek zapłaconych w trakcie roku nad kwotą należnego podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2018, to powstała nadpłata zostanie Wnioskodawcy zwrócona bez konieczności złożenia odrębnego wniosku o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy dot. pytania 3:

Świadczenia wypłacane Wnioskodawcy z pracowniczego programu emerytalnego prowadzonego przez niemieckiego pracodawcę są zwolnione z podatku dochodowego w Polsce, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) updofiz, z uwagi na spełnienie wszystkich warunków ustawowych, z którymi związane jest nabycie przez niego prawa do tego zwolnienia. W związku z tym, na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek odprowadzania w Polsce zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych obliczonych od wartości otrzymywanych w przyszłości świadczeń z niemieckiego pracowniczego programu emerytalnego.

Jak wynika bowiem z art. 9 ust. 1 updofiz, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody za wyjątkiem dochodów wymienionych m.in. w art. 21 updofiz. Dopiero tak ustalony dochód, jeżeli pochodzi ze źródeł wymienionych w art. 44 ust. 1a updofiz, (a więc m.in z emerytury zagranicznej) i został osiągnięty przez podatnika bez pośrednictwa płatnika stanowi podstawę opodatkowania, od której podatnik jest obowiązany obliczać i wpłacać samodzielnie w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych według zasad ustalonych w ust. 3a i 3c przywołanego artykułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania w Polsce i w związku z tym jest w Polsce osobą o nieograniczonym obowiązku podatkowym. W związku z pracą w S. Wnioskodawca był uczestnikiem pracowniczego programu emerytalnego prowadzonego przez swojego pracodawcę. Środki tam zgromadzone zostały przeniesione do utworzonego w 2004 r. nowego programu. Program ten o nazwie B. S. A. (dalej jako: ppe) został utworzony i działa w oparciu o obowiązujące w Republice Federalnej Niemiec przepisy ustawy z dnia 19 grudnia 1974 r. Gesetz zur Verbesserung der betriebliche Altersversorgung (w tłum. Ustawa o poprawie zakładowego zabezpieczenia emerytalnego). Programy emerytalne działające w oparciu o przepisy przywołanej ustawy nie stanowią elementu niemieckiego obowiązkowego systemu ubezpieczeń społecznych. Program o nazwie B. S. A. został utworzony i działa w oparciu o przepisy obowiązujące w Niemczech dotyczące pracowniczych programów emerytalnych. Ustawa z dnia 19 grudnia 1974 r. Gesetz zur Verbesserung der betrieblichen Altersversorgung stanowi podstawę tworzenia i działania niemieckich pracowniczych programów emerytalnych. Zgodnie z regulaminem wskazanego pracowniczego programu emerytalnego w dniu 1 października 2004 r. Wnioskodawca uzyskał prawo wypłaty zgromadzonych w ramach programu środków wraz z ukończeniem 60 roku życia. Wniosek o ich wypłatę od kwietnia 2018 r. złożył dnia 4 maja 2018 r. Pod koniec maja 2018 r. Wnioskodawca otrzymał z pracowniczego programu emerytalnego płatność, na którą składały się: jednorazowa wypłata środków, miesięczna emerytura dożywotnia (za kwiecień i maj 2018 r.) oraz płatność przejściowa, która zgodnie z regulaminem pracowniczego programu emerytalnego wypłacana jest przez okres pierwszych 6 miesięcy od daty złożenia wniosku (również za kwiecień i maj 2018 r.).

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie, zastosowanie będzie miała ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawartej między Polską a Republiką Federalną Niemiec.

Stosownie do art. 18 ust. 1 umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90), emerytury i podobne świadczenia lub renty, otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (Polska) z drugiego Umawiającego się Państwa (Niemcy), podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie (Polska).

Umowa nie definiuje co należy rozumieć poprzez sformułowanie emerytury i podobne świadczenia, jednakże należy przyjąć, że oznacza wynagrodzenie, które jest wypłacane po przejściu na emeryturę i które w pierwszej kolejności, aczkolwiek nie wyłącznie, ma na celu zabezpieczenie źródła utrzymania osobie je otrzymującej.

Natomiast, zgodnie z art. 18 ust. 2 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu płatności otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie (Polsce) z obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych drugiego Umawiającego się Państwa (Niemcy), podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie (Niemcy).

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że świadczenia emerytalne otrzymywane z Niemiec, wypłacane osobom mającym miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu w Polsce. Wyjątek dotyczy jednak sytuacji, gdy świadczenia (płatności) są wypłacane z niemieckiego obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych Republiki Federalnej Niemiec, bowiem wówczas stosownie do powołanego art. 18 ust. 2 ww. umowy, płatności takie podlegają opodatkowaniu tylko w państwie źródła, tj. w Niemczech.

Jak wynika ze stanu faktycznego, programy emerytalne działające w oparciu o przepisy przywołanej ustawy nie stanowią elementu niemieckiego obowiązkowego systemu ubezpieczeń społecznych. Tym samym, świadczenia emerytalne otrzymywane przez Wnioskodawcę z Niemiec, podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest m.in. emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 7 ww. ustawy, przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.

Według art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 29-30f, pobiera się od podstawy jego obliczenia według skali podatkowej. W skali tej podane są obowiązujące w danym roku stawki podatkowe i kwoty progów podatkowych.

Zgodnie z art. 44 ust. 1a pkt 2 ww. ustawy, podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników z emerytur i rent z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Jak wynika z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Jednakże stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są wypłaty środków zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym dokonane na rzecz uczestnika lub osób uprawnionych do tych środków po śmierci uczestnika z zastrzeżeniem ust. 33.

Przez pracownicze programy emerytalne rozumie się pracownicze programy emerytalne utworzone i działające w oparciu o przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych obowiązujące w państwach członkowskich Unii Europejskiej lub w innych państwach należących do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej (art. 21 ust. 33 cytowanej ustawy).

Na podstawie art. 2 pkt 18 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1449, Dz. U. z 2018 r., poz. 1091) przez wypłatę rozumie się dokonaną przez uczestnika lub osobę uprawnioną wypłatę gotówkową lub realizację przelewu środków zgromadzonych w ramach programu na wskazany przez uczestnika lub tę osobę rachunek bankowy na warunkach określonych w umowie zakładowej, w przypadku spełnienia warunków określonych w ustawie. Warunki te określone są w art. 42 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym wypłata następuje:

1. na wniosek uczestnika po osiągnięciu przez niego wieku 60 lat;
2. na wniosek uczestnika po przedstawieniu przez niego decyzji o przyznaniu prawa do emerytury i po ukończeniu 55 roku życia;
3. w przypadku ukończenia przez uczestnika 70 lat, jeżeli wcześniej nie wystąpił z wnioskiem o wypłatę środków;
4. na wniosek osoby uprawnionej, w przypadku śmierci uczestnika.

Z powyższego wynika, ze zamiarem ustawodawcy było, aby określenie wypłaty dotyczyło świadczeń, które realizują cel programu emerytalnego.

Mając na uwadze powyższe, w sytuacji gdy świadczenie jest otrzymywane przez Wnioskodawcę z pracowniczego programu emerytalnego utworzonego i działającego w oparciu o niemieckie przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych, wówczas świadczenie to podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Od otrzymanych świadczeń emerytalnych Wnioskodawca nie ma i nie będzie miał w przyszłości obowiązku wpłacać zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, ani wykazywać tych świadczeń w składanym zeznaniu podatkowym.

Stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie jest prawidłowe.

Ze złożonego wniosku wynika, że od otrzymywanych od maja 2018 r. z pracowniczego programu emerytalnego kwot Wnioskodawca oblicza i odprowadza na rachunek polskiego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia, czy dotychczasowe zaliczki na podatek obliczone od wartości świadczeń z pracowniczego programu emerytalnego zostały zapłacone nienależnie. Według Wnioskodawcy, zaliczki dotychczas przez niego obliczone od tych wpłat zostały zapłacone na rzecz urzędu skarbowego nienależnie. W związku z tym, w składanym przez siebie zeznaniu ma prawo nie wykazywać ich wartości w rubrykach zeznania odnoszących się do zaliczek należnych, ale wykazać ich wartość w rubryce zeznania dotyczącej sumy zaliczek wpłaconych lub pobranych przez płatników w ciągu roku.

Zwrot nienależnie zapłaconego podatku następuje zgodnie z przepisami rozdziału 9 Ordynacji podatkowej Nadpłata, i należy do kompetencji właściwego dla podatnika naczelnika urzędu skarbowego.

Zgodnie z przepisem art. 72 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), za nadpłatę uważa się kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku. Dla podatników podatku dochodowego nadpłata powstaje z dniem złożenia zeznania podatkowego (art. 73 § 2 pkt 1 tej ustawy).

Przy czym, wskazać należy, że wpłacane w trakcie roku samodzielnie przez podatnika zaliczki na podatek nie są traktowane jako nadpłata, nawet wówczas, gdy ich kwota jest wyższa od należnej. Nadpłatę wynikającą z zaliczek na podatek zgodnie z art. 76c Ordynacji podatkowej zwraca się po zakończeniu okresu, za który rozlicza się podatek, a więc w przypadku podatków dochodowych po zakończeniu roku podatkowego. Zatem nienależnie wpłacone zaliczki na podatek należy uwzględnić w rocznym zeznaniu podatkowym składanym za 2018 r., gdzie kwota tych zaliczek pomniejszy kwotę podatku za cały rok podatkowy. A w przypadku, gdy z zeznania będzie wynikała nadwyżka kwoty zaliczek zapłaconych w trakcie roku nad kwotą należnego podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2018, to powstała nadpłata zostanie Wnioskodawcy zwrócona bez konieczności składania wniosku o stwierdzenie nadpłaty zgodnie z art. 77 ustawy Ordynacji podatkowej.

W tym miejscu wskazać należy, że organ nie dokonał oceny stanowiska w części dotyczącej sposobu wypełnienia zeznania podatkowego, gdyż nie było to przedmiotem zapytania, ponadto nie dotyczy to kwestii uregulowanych w przepisach prawa podatkowego, które mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnych.

Ponadto, zastrzec należy, że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie, czy pracowniczy program emerytalny spełnia warunki określone w art. 21 ust. 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem stanowi to domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę.

Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, natomiast w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej