Temat interpretacji

Miejsce opodatkowania wynagrodzenia z tytułu wykonywania pracy w Czechach u kontrahenta pracodawcy.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2018 r. (data złożenia 24 października 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 grudnia 2018 r. (złożonym dnia 21 grudnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie miejsca opodatkowania wynagrodzenia z tytułu wykonywania pracy w Czechach u kontrahenta pracodawcy jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 października 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie miejsca opodatkowania wynagrodzenia z tytułu wykonywania pracy w Czechach u kontrahenta pracodawcy.

Z uwagi na braki wniosku, Organ podatkowy pismem z dnia 7 grudnia 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.558.2018.1.IR (doręczonym w dniu 19 grudnia 2018 r.) wezwał Wnioskodawcę na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 21 grudnia 2018 r. zostało złożone uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Firma produkcyjna, mająca siedzibę w Polsce zobowiązana jest do stałego świadczenia usług kontroli jakości swoich wyrobów u kontrahenta w Czechach. W tym celu zatrudnia ona Wnioskodawcę. Codziennie dojeżdża On do pracy do zakładu kontrahenta w Czechach w celu świadczenia tam pracy. Każdego dnia po zakończonej pracy Wnioskodawca wraca do Polski. Wynagrodzenie za pracę wypłacane jest Wnioskodawcy przez polskiego pracodawcę.

W piśmie z dnia 21 grudnia 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca podał, że ma nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W Czechach przebywa tylko w czasie wykonywania pracy, tj. od poniedziałku do piątku przez 8 godzin dziennie w takim wymiarze Wnioskodawca wykonuje pracę przez okres przekraczający 183 dni w każdym 12 miesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w roku podatkowym. Wnioskodawca poza 8-godzinnym czasem wykonywania pracy na terytorium Czech przebywa w Polsce.

Kontrahent, u którego wykonuje pracę w żaden sposób, tj. bezpośredni ani pośredni nie nadzoruje, nie kieruje ani nie kontroluje w jaki sposób świadczone są usługi przez Wnioskodawcę. Nadzór, kierownictwo i kontrola wykonywanych przez Wnioskodawcę usług należy do pracodawcy polskiego. Powyższe usługi nie stanowią integralnej części działalności gospodarczej kontrahenta, stanowią integralną część działalności gospodarczej pracodawcy polskiego. Odpowiedzialność i ryzyko związane z wynikami pracy Wnioskodawcy jako pracownika w trakcie pracy u kontrahenta ponosi pracodawca polski.

Pracodawca Wnioskodawcy nie posiada zakładu ani stałej placówki na terenie Czech. Wykonywanie przez Niego usługi w imieniu pracodawcy na rzecz innej firmy wynika z dodatkowej ostatecznej kontroli prawidłowości wyrobu pracodawcy polskiego. Kontrola ma na celu wyeliminowanie pomyłek, które mogą się zdarzyć przy pakowaniu wyrobu i są możliwe do zweryfikowania w miejscu rozpakowania dostawy, to jest u kontrahenta. Wnioskodawca zostaje skierowany do pracy w zakładzie kontrahenta w trybie porozumienia stron, tj. pracodawcy i pracownika. Porozumienie ma formę pisemną i nazwane jest oddelegowaniem. Wnioskodawca nie posiada odrębnej umowy o pracę z kontrahentem pracodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Jakie jest miejsce opodatkowania dochodów Wnioskodawcy z tytułu umowy o pracę?

Zdaniem Wnioskodawcy, po zasięgnięciu informacji w Urzędzie Skarbowym w Czechach Wnioskodawca upewnił się, że powinien odprowadzać podatek dochodowy w Polsce, ponieważ jest zatrudniony w polskiej firmie. Miejsce zamieszkania i rodzina Wnioskodawcy są w Polsce.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca dodał, że ze względu na to że posiada On:

• miejsce zamieszkania na terytorium Polski,

• prowadzi interesy życiowe, tj. posiada rodzinę w Polsce, a zatem poza 8 godzinami w pracy w Czechach, przebywa cały czas na terytorium Polski,

• dostaje wynagrodzenie od firmy mającej siedzibę w Polsce

wynagrodzenie powinno być opodatkowane w polskim urzędzie skarbowym właściwym dla miejsca zamieszkania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem lub, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Zgodnie z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W świetle powyżej przytoczonych przepisów należy zauważyć, że zgodnie z zasadą nieograniczonego obowiązku podatkowego osoby fizyczne, jeśli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, co oznacza, że do tej kategorii osób mają zastosowanie ogólne reguły podatkowe korygowane wyłącznie treścią umów międzynarodowych w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że firma produkcyjna, mająca siedzibę w Polsce zobowiązana jest do stałego świadczenia usług kontroli jakości swoich wyrobów u kontrahenta w Czechach. W tym celu zatrudnia ona Wnioskodawcę. Codziennie dojeżdża On do pracy do zakładu kontrahenta w Czechach w celu świadczenia tam pracy. Każdego dnia po zakończonej pracy Wnioskodawca wraca do Polski. Wynagrodzenie za pracę wypłacane jest Wnioskodawcy przez polskiego pracodawcę. Przebywa On w Czechach tylko w czasie wykonywania pracy, tj. od poniedziałku do piątku przez 8 godzin dziennie w takim wymiarze Wnioskodawca wykonuje pracę przez okres przekraczający 183 dni w każdym 12-miesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w roku podatkowym. Poza 8-godzinnym czasem wykonywania pracy na terytorium Czech przebywa On w Polsce. Kontrahent, u którego Wnioskodawca wykonuje pracę w żaden sposób, tj. bezpośredni ani pośredni nie nadzoruje, nie kieruje ani nie kontroluje w jaki sposób świadczone są usługi przez Wnioskodawcę. Nadzór, kierownictwo i kontrola wykonywanych przez Wnioskodawcę usług należy do pracodawcy polskiego. Powyższe usługi nie stanowią integralnej części działalności gospodarczej kontrahenta, stanowią integralną część działalności gospodarczej pracodawcy polskiego. Odpowiedzialność i ryzyko związane z wynikami pracy Wnioskodawcy jako pracownika w trakcie pracy u kontrahenta ponosi pracodawca polski. Pracodawca Wnioskodawcy nie posiada zakładu ani stałej placówki na terenie Czech. Wykonywanie przez Wnioskodawcę usługi w imieniu pracodawcy na rzecz innej firmy wynika z dodatkowej ostatecznej kontroli prawidłowości wyrobu pracodawcy polskiego. Kontrola ma na celu wyeliminowanie pomyłek, które mogą się zdarzyć przy pakowaniu wyrobu i są możliwe do zweryfikowania w miejscu rozpakowania dostawy to jest u kontrahenta. Wnioskodawca zostaje skierowany do pracy w zakładzie kontrahenta w trybie porozumienia stron, tj. pracodawcy i pracownika.

W stosunku do przedstawionego powyżej stanu faktycznego będącego przedmiotem niniejszej interpretacji znajdą zastosowanie odpowiednie uregulowania umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu sporządzonej w Warszawie dnia 13 września 2011 r. (Dz. U. z 2012 r., poz. 991).

W rozumieniu art. 4 ww. Umowy, określenie osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce faktycznego zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jego jednostkę terytorialną lub organy władz lokalnych. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód, jaki osiąga ze źródeł położonych w tym Państwie.

W myśl 14 ust. 1 ww. Umowy, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15, 17 i 18, wynagrodzenia, pensje oraz inne podobne świadczenia uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 cytowanej Umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenie uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odbiorca wynagrodzenia przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania ani siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w drugim Państwie.

Niespełnienie któregokolwiek z powyższych warunków powoduje, że wynagrodzenie osoby podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 14 ust. 1 ww. Umowy, czyli w Czechach oraz w Polsce.

Stosownie do treści art. 14 ust. 3 ww. Umowy, ustęp 2 tego artykułu nie ma zastosowania do wynagrodzenia osiąganego przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z zatrudnieniem wykonywanym w drugim Umawiającym się Państwie i wypłaconym przez lub w imieniu pracodawcy, który nie jest osobą mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli:

1. odbiorca świadczy usługi w związku z tym zatrudnieniem osobie innej niż pracodawca i taka osoba, bezpośrednio lub pośrednio, nadzoruje, kieruje lub kontroluje sposób, w jaki świadczone są usługi; oraz
2. takie usługi stanowią integralną część działalności gospodarczej prowadzonej przez tę osobę.

Postanowienia art. 14 ust. 3 ww. Umowy, nie znajdują zastosowania w rozpatrywanej sprawie, ponieważ nie są spełnione łącznie obydwa warunki określone tym przepisem. Wnioskodawca wskazał we wniosku, że kontrahent, u którego Wnioskodawca wykonuje pracę w żaden sposób, tj. bezpośredni ani pośredni nie nadzoruje, nie kieruje ani nie kontroluje w jaki sposób świadczone są usługi. Nadzór, kierownictwo i kontrola wykonywanych przez Wnioskodawcę usług należy do pracodawcy polskiego. Powyższe usługi nie stanowią integralnej części działalności gospodarczej kontrahenta, stanowią integralną część działalności gospodarczej pracodawcy polskiego. Odpowiedzialność i ryzyko związane z wynikami pracy Wnioskodawcy jako pracownika w trakcie pracy u kontrahenta ponosi pracodawca polski.

We wniosku, Wnioskodawca wskazał, że przebywa w Czechach tylko w czasie wykonywania pracy, tj. od poniedziałku do piątku przez 8 godzin dziennie w takim wymiarze Wnioskodawca wykonuje pracę przez okres przekraczający 183 dni w każdym 12-miesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w roku podatkowym. Wnioskodawca poza 8-godzinnym czasem wykonywania pracy na terytorium Czech przebywa w Polsce, gdyż każdego dnia po zakończonej pracy wraca do Polski.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. Umowy, odnosi 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, do okresu przebywania osoby w drugim Państwie, a nie do okresu pracy w tym Państwie.

Z powyższego wynika, że okres przebywania Wnioskodawcy w Czechach nie przekroczył łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym. Równocześnie wynagrodzenie było wypłacane Wnioskodawcy przez pracodawcę polskiego, który nie ma zakładu ani stałej placówki na terenie Czech.

W związku z powyższym w sprawie ma zastosowanie art. 14 ust. 2 ww. Umowy, w myśl którego wynagrodzenie Wnioskodawcy z tytułu wykonywania pracy na terytorium Czech podlega opodatkowaniu tylko w Polsce.

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów z tytułu wynagrodzenia w ramach stosunku pracy uzyskiwanych przez osoby mające w Polsce miejsce zamieszkania reguluje art. 12 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że wypłacane Wnioskodawcy przez polskiego pracodawcę wynagrodzenie z tytułu wykonywania usługi w imieniu tego pracodawcy na rzecz kontrahenta z Czech, zgodnie z treścią art. 14 ust. 2 ww. Umowy podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, tj. w Państwie zamieszkania z zastosowaniem odpowiednich przepisów powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Podkreślić należy, że tutejszy Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do wydania interpretacji indywidualnej co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

W myśl art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Ww. przepisy art. 14na § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, stosuje się z uwzględnieniem art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 2193).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej