Temat interpretacji

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym na Wnioskodawcy, jako płatniku (zleceniodawcy), ciąży obowiązek poboru i odprowadzenia podatku dochodowego (zaliczki na podatek dochodowy) w Polsce według polskich przepisów prawa (w szczególności na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) niezależnie od tego czy okres przebywania zleceniobiorcy w danym roku na terytorium Polski przekracza czy też nie przekracza 183 dni? 2. Czy pomimo przekroczenia przez zleceniobiorców okresu 183 dni pobytu w Niemczech, nadal ciąży na Wnioskodawcy obowiązek poboru i odprowadzenia podatku dochodowego (zaliczki na podatek dochodowy) wyłącznie w Polsce?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2019 r. (data wpływu 17 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z umowami zlecenia dotyczącymi świadczenia usług opieki domowej wykonywanymi na terytorium Polski i Niemiec jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i miejsce efektywnego zarządu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, w związku z czym podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą na świadczeniu usług opieki domowej w zakresie opieki nad osobami w podeszłym wieku, osobami niepełnosprawnymi lub wymagającymi pomocy w codziennym funkcjonowaniu z innych powodów (dalej: Podopieczni) w państwach należących do Unii Europejskiej - na terenie Republiki Federalnej Niemiec. Wnioskodawca świadczy usługi opieki domowej jako samodzielny podmiot, który zawiera umowy o świadczenie usług z innymi spółkami (powiązanymi z Wnioskodawcą), których zadaniem jest pozyskanie klienta (Podopiecznego) i zawarcie stosowanej umowy z przedstawicielem rodziny Podopiecznego, pełnomocnikiem Podopiecznego lub jego opiekunem prawnym lub inną osobą działającą na rzecz Podopiecznego (a czasami z samym Podopiecznym). Pomiędzy tymi powiązanymi spółkami a Wnioskodawcą zawarte są umowy o podwykonawstwo usługi opieki domowej.

Zdaniem Wnioskodawcy nie będzie posiadał on na terenie Niemiec zakładu w rozumieniu umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, czy też stałej placówki, przez którą wykonywać miałby usługi opieki domowej.

Wnioskodawca w celu wywiązania się ze zobowiązań wynikających z kontraktu jaki zawarty został przez zlecającą spółkę z przedstawicielem rodziny Podopiecznego, pełnomocnikiem Podopiecznego lub jego opiekunem prawnym (lub z inną osobą działającą na rzecz Podopiecznego, albo z samym Podopiecznym) podejmuje współpracę z osobami fizycznymi (dalej: opiekun lub zleceniobiorca), które w jego imieniu wykonują usługi opieki domowej.

Naprzemienne wykonywanie usług przez zleceniobiorców oznacza, że zleceniobiorca wykonuje usługi przez pewien okres w Polsce, a następnie przez pewien okres w Niemczech, a potem znowu w Polsce. Schemat ten ma charakter powtarzalny. Okresy pobytu w Polsce i w Niemczech mogą być zmienne - zależą one od okresu współpracy Wnioskodawcy z danym zleceniobiorcą, potrzeb Wnioskodawcy, jak i dyspozycyjności zleceniobiorcy, a także uwzględniają zapotrzebowanie na usługi opieki domowej, które zgłaszają Podopieczni.

Zaznaczenia wymaga, że pomimo naprzemienności świadczenia usług w każdym z ww. krajów zleceniobiorcy wykonują inne usługi (innego rodzaju). W Niemczech są to usługi opieki domowej i związane z nimi usługi pomocy w domu natomiast w Polsce są to usługi o charakterze rekrutacyjno-promocyjnym (marketingowym). Wszystkie one określone są w jednej umowie zawartej z Wnioskodawcą. Zdarza się, że zleceniobiorcy przebywają na terenie Niemiec przez więcej niż 183 dni w ciągu roku.

Do zakresu obowiązków zleceniobiorców w okresach wykonywania usług opieki domowej w Republice Federalnej Niemiec należy m.in.: przygotowanie i podawanie posiłków, utrzymanie higieny ciała Podopiecznego (mycie, czesanie, golenie, mycie zębów), ubranie i rozbieranie Podopiecznego, robienie zakupów dla Podopiecznego, sprzątanie lokalu mieszkalnego Podopiecznego, zmiana podkładów higienicznych, transfer na wózek inwalidzki, współudział przy załatwianiu formalności podczas wizyt i odwiedzin poza lokalem mieszkalnym Podopiecznego, podlewanie kwiatów znajdujących się w lokalu mieszkalnym Podopiecznego, czytanie prasy i książek Podopiecznemu. Do zakresu usług opieki domowej wykonywanych na terenie Republiki Federalnej Niemiec należy także wykonywanie usług ściśle z nimi związanych takich jak: zapewnienie Podopiecznemu bezpiecznych warunków funkcjonowania w jego otoczeniu, w tym utrzymanie czystości i porządku w bezpośrednim otoczeniu Podopiecznego, zapewnienie czystej odzieży i pościeli Podopiecznemu, pomoc w codziennych zajęciach związanych z prowadzeniem gospodarstwa domowego. Należy jednak wskazać, że zakres czynności oraz ich częstotliwość są zmienne i zależeć będą od stanu zdrowia i potrzeb Podopiecznego. W zawieranych ze zleceniobiorcami umowach wskazany został standardowy zakres usług.

Podstawą współpracy pomiędzy Wnioskodawcą, a zleceniobiorcami jest umowa cywilnoprawna - umowa o świadczenie usług pomocy w domu i opieki domowej (w Niemczech) oraz działań rekrutacyjno-promocyjnych (w Polsce), do której na podstawie art. 750 KC stosowane są przepisy dotyczące umowy zlecenia. Zleceniobiorcy są osobami fizycznymi, obywatelami polskimi, nieprowadzącymi działalności gospodarczej lub wykonującymi usługi opieki domowej poza prowadzoną działalnością gospodarczą. Zleceniobiorcy składają oświadczenie o tym, że ich miejscem zamieszkania jest Rzeczpospolita Polska. Zleceniobiorcy posiadają centrum interesów osobistych (ośrodek interesów życiowych) na terytorium Polski i nie dysponują na terytorium Niemiec stałą placówką, poprzez którą wykonywaliby ustalony w umowie zlecenia zakres czynności, o której mowa w art. 14 ust. 1 umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisana w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (dalej UPO).

W umowie zlecenia która będzie zawierana pomiędzy zleceniobiorcą a Wnioskodawcą wskazano, że miejscem świadczenia usług są Polska i Niemcy, określono również szacunkowo wymiar czasu świadczenia usług przez jaki będzie ona wykonywana zamiennie w poszczególnych krajach oraz wynagrodzenie za świadczenie usług w Polsce i w Niemczech. W umowie odrębnie określono wynagrodzenie za wykonywanie czynności w Niemczech, a odrębnie za czynności wykonywane w Polsce. Zróżnicowanie wynagrodzenia uzależnione będzie zakresem czynności wykonywanych w obu państwach oraz faktem, że w celu wykonywania czynności w Niemczech zleceniobiorca musi opuścić miejsce zamieszkania w związku z czym wynagrodzenia za czynności w Polsce i w Niemczech są ustalane w różnej wysokości odrębnie. Różne również w umowie wprowadzono systemy wynagradzania za dwa typy usług (wynagrodzenie ryczałtowe i wynagrodzenie prowizyjne).

Opiekunowie (zleceniobiorcy) będą swe usługi wykonywać w miejscu/domu wskazanym przez rodzinę Podopiecznego (w Niemczech), w którym znajduje się (ma miejsce zamieszkania) Podopieczny zamieszkując wraz z nim (w zakresie użytkowania pomieszczeń na cele prywatne zwykle pobierana będzie poprzez potrącenie określona kwota z wynagrodzenia zleceniobiorcy). Wszelkich rozliczeń podatkowych wynagrodzenia zleceniobiorców Wnioskodawca dokonuje w Polsce kierując się wykładnią polskich organów skarbowych, zgodnie z którą - według art. 14 ust. 1 i ust. 2 UPO - osoby które świadczą usługi w formie umowy zlecenia wykonują działalność o samodzielnym charakterze i wobec tego bez znaczenia pozostaje fakt, iż usługi są wykonywane na terenie RFN w okresie powyżej 183 dni w roku (tak np. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 10 lutego 2016 r. o znaku IPTPB1/4511-725/15-2/MH).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym na Wnioskodawcy, jako płatniku (zleceniodawcy), ciąży obowiązek poboru i odprowadzenia podatku dochodowego (zaliczki na podatek dochodowy) w Polsce według polskich przepisów prawa (w szczególności na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) niezależnie od tego czy okres przebywania zleceniobiorcy w danym roku na terytorium Polski przekracza czy też nie przekracza 183 dni?
2. Czy pomimo przekroczenia przez zleceniobiorców okresu 183 dni pobytu w Niemczech, nadal ciąży na Wnioskodawcy obowiązek poboru i odprowadzenia podatku dochodowego (zaliczki na podatek dochodowy) wyłącznie w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie dokonanej analizy umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90; dalej jako: UPO) oraz polskich przepisów prawa podatkowego, zgodnie z art. 15 ust. 1 UPO z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

UPO nie zawiera definicji terminu uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia. Zgodnie z art. 3 ust. 2 UPO przy stosowaniu UPO przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie w niej nie zdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie UPO. Zgodnie z tym, w oparciu o polskie regulacje należy ustalić, czy art. 15 ust. 1 i art. 15 ust. 2 UPO znajdą zastosowanie do przychodów osiąganych z tytułu umowy zlecenia.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 Ustawy i PIT źródłami przychodów są m.in.:

1. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;
2. działalność wykonywana osobiście.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Ustawy o PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednocześnie, zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 8 Ustawy o PIT za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się m.in. przychody z tytułu wykonywania usług na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od m.in. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej.

Zarówno na gruncie Ustawy o PIT, jak też pozostałych ustaw (np. Kodeksu Pracy) ustawodawca wyraźnie różnicuje sytuację prawną zleceniobiorców i pracowników.

Stosując zatem wskazaną w art. 3 ust. 2 UPO regułę interpretacyjną za uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia w rozumieniu art. 15 ust. 1 UPO należy rozumieć przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, o których mowa w art. 12 ust. 1 Ustawy o PIT. Zakresem pojęciowym nie są zatem objęte przychody z działalności wykonywanej osobiście o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 8 Ustawy o PIT.

Oznacza to, że przychód ze źródła jakim jest stosunek pracy jest odrębnym źródłem przychodu od działalności wykonywanej osobiście, do której zalicza się m.in. wykonywanie umów zlecenia przez osoby nieprowadzące działalności gospodarczej. Przenosząc powyższe na grunt przepisów UPO przychód z umowy zlecenia nie może być rozumiany jako przychód osiągany z pracy najemnej w rozumieniu art. 15 ust. 1 UPO.

W dalszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. z dnia 2018 poz. 1509; dalej jako: Ustawa o PIT) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2 Ustawy o PIT za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która m.in. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).

Reasumując, jeśli osoba fizyczna posiada centrum interesów życiowych w Polsce, to jest opodatkowana od całości osiąganych przychodów w Polsce, czyli posiada nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce.

Mając na uwadze powyższe, przychód osiągany z umowy zlecenia, jak i samo pojęcie umowy zlecenia w rozumieniu ustawy o PIT (art. 10 ust. 1 pkt 2 działalność wykonywana osobiście) odpowiadają znaczeniowo regulacji art. 14 ust. 1 UPO.

Zważywszy, iż ani Wnioskodawca ani zleceniobiorcy nie posiadają poza granicami Polski stałej placówki, o której mowa we wspomnianym przepisie dochód osiągany z tytułu wykonywania umowy zlecenia podlega opodatkowaniu w Polsce (zgodnie z art. 14 ust. 1 UPO).

Z uwagi na fakt, iż art. 15 UPO nie znajduje zastosowania do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego, na Wnioskodawcy ciąży obowiązek poboru i odprowadzania podatku dochodowego (zaliczki na podatek dochodowy) w Polsce według polskich przepisów prawa (w szczególności na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) niezależnie od tego czy okres przebywania zleceniobiorcy w danym roku na terytorium Polski przekracza czy też nie przekracza 183 dni.

Taka interpretacja przepisów prawa podatkowego została potwierdzona w szeregu innych interpretacji. Tytułem przykładu:

• Zgodnie z indywidualną interpretacją prawa podatkowego wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 maja 2017 r., znak 0112-KDIL-1.4011.16.2017.l.AA dochód, który osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywanego wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze, podlega opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta dysponuje stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie, w celu wykonywania swej działalności, jeżeli dana osoba dysponuje taką stałą placówką, wówczas dochód może być opodatkowany w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie, w jakim może być przypisany tej stałej placówce. Zgodnie ze stanowiskiem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, jeśli zleceniobiorcy wykonują usługi na podstawie umowy zlecenia w imieniu spółki kapitałowej (będącej polskim rezydentem podatkowym) w zakresie opieki nad starszymi osobami na terytorium Niemiec, to nie posiadają stałej placówki, o której mowa w powyższym art. 14 ust. 1 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jak explicite wskazał organ, przychód osiągany przez zleceniobiorców z tytułu umów zleceń podlega opodatkowaniu tylko i wyłącznie w państwie rezydencji zleceniobiorców, czyli w Polsce. Należy zaznaczyć, że we wniosku o interpretację wskazano, że zleceniobiorcy uzyskują dochody ze świadczenia usług w jego imieniu w ramach umowy zlecenia, a nie z pracy najemnej. Zatem ograniczenie czasowe dotyczące 183 dni nie ma w takich przypadkach zastosowania, gdyż do opodatkowania wskazanych dochodów nie mogą mieć zastosowania postanowienia art. 15 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Przepis ten reguluje zasady opodatkowania przychodów osiąganych z pracy najemnej, a nie z umowy zlecenia.
• Z indywidualnej interpretacji prawa podatkowego wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 maja 2013 r., znak IBPBII/1/415-119/13/AA jasno wynika, iż zleceniobiorcy wykonujący usługi na podstawie umowy zlecenia w imieniu wnioskodawcy w zakresie opieki nad starszymi osobami na terenie Niemiec nie posiadają stałej placówki, o której mowa w powyższym art. 14 ust. 1 UPO. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej przychód osiągany przez zleceniobiorców z tytułu umów zleceń podlega opodatkowaniu tylko i wyłącznie w państwie rezydencji zleceniobiorców, czyli w Polsce.
• Kolejną interpretacją, którą należy przeanalizować jest indywidualna interpretacja prawa podatkowego wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 stycznia 2014 r., znak IBPBII/1/415-985/13/JP. Wskazano w niej analogiczny stan faktyczny jak w pozostałych przedstawianych interpretacjach. Zleceniobiorcy, będący polskimi rezydentami podatkowymi, świadczą usługi w imieniu wnioskodawcy (spółki kapitałowej posiadającej miejsce efektywnego zarządu oraz siedzibę na terytorium Polski) na podstawie umowy zlecenia, polegające na czynnościach opieki nad osobami starszymi w Niemczech. Organ interpretacyjny wskazał również, że w kontekście opisanego stanu faktycznego nie ma znaczenia fakt, że wnioskodawca nie posiada zakładu na terenie Niemiec, ponieważ istotne jest, czy zleceniobiorcy posiadają stałą placówkę w celu wykonywania swej działalności, zgodnie z dyspozycją wynikającą z art. 14 ust. 1 umowy. Co więcej, organ wyraźnie wskazał, że nie ma znaczenia fakt, że okres świadczenia zlecenia przez zleceniobiorców w Niemczech przekroczy 183 dni w dwunastu następujących po sobie miesiącach, ponieważ art. 15 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania odnosi się do opodatkowania przychodów z pracy najemnej a nie przychodów z umowy zlecenia, zaliczanych do kategorii tzw. wolnych zawodów.
• Zgodnie ze stanowiskiem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 listopada 2016 r., znak IPPB4/415-670/11-2/MP na Wnioskodawcy jako płatniku ciąży obowiązek odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu dochodów uzyskanych przez te osoby z tytułu zawartych umów zlecenia, za zadania realizowane w Holandii w sposób oraz w terminach wskazanych w przepisach cytowanych powyżej, bez względu na długość okresu pobytu tych osób w Holandii. Oznacza to, że zdaniem organu interpretacyjnego do umów zleceń nie znajdują zastosowania przepisy UPO o pracy najemnej. Warto również podkreślić, że zapisy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską i Niemcami oraz umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Holandią i Polską są w zakresie art. 14 (wolne zawody) i art. 15 (praca najemna) analogiczne.
• Kolejną interpretacją, w której rozstrzygnięto kwestię umów zleceń jest indywidualna interpretacja prawa podatkowego wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 10 lutego 2016 r. znak IPTPB1/4511-725/15-2/MH.

Podsumowując, należy wskazać, że przedstawione indywidualne interpretacje prawa podatkowego w całości potwierdzają stanowisko zaprezentowane przez Spółkę. Wynika z nich, że Spółka powinna pobierać jako płatnik zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Art. 15 UPO nie będzie miał zastosowania w stosunku do przychodów osiąganych z umowy zlecenia, a wyłącznie do przychodów osiąganych z tytułu umowy o pracę. A zatem pomimo przekroczenia przez zleceniobiorców okresu 183 dni pobytu w Niemczech, nadal będzie ciążył na Wnioskodawcy obowiązek poboru i odprowadzenia podatku dochodowego (zaliczki na podatek dochodowy) wyłącznie w Polsce.

Co istotne, zaprezentowane powyżej stanowiska organów skarbowych zostały przedstawione w różnych stanach faktycznych, przez różne organy (zarówno dyrektorów izb skarbowych, jak też dyrektora informacji skarbowej) na przestrzeni kilku lat. Wskazuje to, zdaniem Wnioskodawcy, jasno na istniejącą linię interpretacją organów skarbowych w tym zakresie.

Zgodnie z przedstawionymi powyżej interpretacjami staje się jasne, że zgodnie z art. 14 ust. 1 UPO przychód powinien podlegać opodatkowaniu wyłącznie w Polsce. Wynika to z ugruntowanej linii interpretacyjnej organów skarbowych. Zgodnie z nimi, umowa zlecenia jako działalność wykonywana osobiście, stanowi odrębne źródło przychodu w Ustawie o PIT i powinno być oceniane przez pryzmat art. 14 UPO, czyli przychód z wykonywania tzw. wolnych zawodów. Analogiczne stanowisko Organ zawarł interpretacji z dnia 18 kwietnia 2019 r., 0115-KDIT3.4011.78.2019.1.MR.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy wskazać, że interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawiony przez danego podatnika. Powołane interpretacje nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa, więc zawartego w nich stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tutejszy organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej