Temat interpretacji

w zakresie obowiązków płatnika w przypadku korzystania przez nadleśniczego z samochodu służbowego w celu dojazdów z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 września 2019 r. (data wpływu 12 września 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w przypadku korzystania przez nadleśniczego z samochodu służbowego w celu dojazdów z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku w przypadku korzystania przez nadleśniczego z samochodu służbowego w celu dojazdów z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2018 r., poz. 2129, z późn. zm., dalej ustawa o lasach), lasami własności Skarbu Państwa zarządza Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe, zwane dalej Lasami Państwowymi. W ramach sprawowanego zarządu (art. 4 ust. 3 ustawy o lasach) Lasy Państwowe prowadzą gospodarkę leśną, gospodarują gruntami i innymi nieruchomościami oraz ruchomościami związanymi z gospodarką leśną, a także prowadzą ewidencję majątku Skarbu Państwa oraz ustalają jego wartość.

Nadleśnictwo X, jest państwową jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, która wchodzi w skład Lasów Państwowych na podstawie art. 32 ust. 2 pkt 3 ustawy o lasach. Obszar działania Nadleśnictwa obejmuje powierzchnię 19 940,814 ha i jest on administracyjnie wydzielony.

W skład Nadleśnictwa X wchodzi 15 leśnictw, których obszary są również administracyjnie wydzielone. Siedziba Nadleśnictwa położona jest na terenie Nadleśnictwa.

Zgodnie z art. 35 ust. 1 ustawy o lasach, nadleśniczy kieruje nadleśnictwem jako podstawową jednostką organizacyjną Lasów Państwowych, który prowadzi samodzielnie gospodarkę w nadleśnictwie na podstawie planu urządzenia lasu oraz odpowiada za stan lasu.

Nadleśnictwo jest nadzorowane przez Regionalną Dyrekcję Lasów Państwowych w . Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o lasach, w Lasach Państwowych tworzy się Służbę Leśną. Stanowisko nadleśniczego zaliczane jest do Służby Leśnej, co wynika z § 2 pkt 3 lit. a) rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 2003 r. w sprawie stanowisk, stopni służbowych oraz zasad wynagradzania w Służbie Leśnej (Dz. U. z 2003 r. Nr 11, poz 123).

Z art. 45 ust. 1 ustawy o lasach wynika, że jest to grupa pracownicza, na której ciążą obowiązki związane z wykonaniem tej ustawy w zakresie zarządzania lasami Skarbu Państwa, prowadzenia gospodarki leśnej w sposób zrównoważony z zachowaniem ochrony i utrzymania trwałości lasów.

Nadleśnictwo objęte jest Ponadzakładowym Układem Zbiorowym Pracy dla Pracowników Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe dalej PUZP.

Zgodnie z § 4 ust. 2 PUZP miejscem wykonywania pracy dla nadleśniczych, zastępców nadleśniczego, inżynierów nadzoru, straży leśnej jest teren nadleśnictwa.

Zgodnie z § 18 ust. 2 2 PUZP w wypadku gdy codzienny dojazd do pracy publicznymi środkami lokomocji jest utrudniony, kierownikom jednostek organizacyjnych oraz osobom przez nich upoważnionym, przysługuje prawo do bezpłatnego używania samochodów służbowych do tego celu.

Nadleśniczy jest uprawniony do korzystania z samochodu własności nadleśnictwa (samochodu służbowego), na podstawie par. 2 zarządzenia nr 19 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 2008 r. w sprawie stanu ilościowego samochodów osobowych i osobowo-terenowych oraz zasad wykorzystywania samochodów prywatnych w celach służbowych w jednostkach organizacyjnych Lasów Państwowych.

Zgodę na używanie przez nadleśniczego samochodu służbowego do dojazdów z miejsca zamieszkania do miejsca pracy wyraża właściwy dyrektor regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych.

Zakres zadań Nadleśniczego Nadleśnictwa X, wynikający z art. 35 i art. 45 ust. 1 ustawy o lasach oraz nawiązanego stosunku pracy, w tym m.in. prowadzenie gospodarki leśnej, zarządzanie lasami, gruntami i innymi nieruchomościami Skarbu Państwa, ochrona mienia i ochrona lasu włącznie z przeciwpożarową ochroną lasu, wymaga od Nadleśniczego częstego przemieszczania się po rozległym terenie, a także mobilności i stałej gotowości. Dotyczy to szczególnie bezpośrednich zagrożeń dla majątku zarządzanego przez Nadleśnictwo, takich jak: pożary, kradzieże, huragany itp. Natychmiastowa reakcja na takie sytuacje, zagwarantowana możliwością szybkiego dotarcia do miejsc tych zdarzeń, ma na celu niedopuszczenie do powstania strat lub ich zminimalizowanie.

Nadleśniczy Nadleśnictwa X mieszka w mieszkaniu prywatnym na terenie innego nadleśnictwa i korzysta z samochodu służbowego na dojazdy z miejsca zamieszkania do miejsca pracy. Odległość pomiędzy miejscem zamieszkania a siedzibą Nadleśnictwa wynosi 21 kilometrów. Ze względu na dyspozycyjny charakter pracy, Nadleśniczy otrzymał Upoważnienie Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych do prowadzenia samochodu służbowego, ze wskazaniem miejsca garażowania tego samochodu w miejscu zamieszkania Nadleśniczego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy po stronie pracownika Nadleśniczego powstaje przychód w związku z dojazdami samochodem służbowym, wykorzystywanym w celu wykonywania obowiązków służbowych, z miejsca garażowania samochodu będącego również miejscem zamieszkania pracownika położonym poza terenem Nadleśnictwa, do miejsca wykonywania prac (teren Nadleśnictwa) i czy w związku z tym, Nadleśnictwo jest zobowiązane jako płatnik do ustalania wartości świadczenia na zasadach określonych w art. 12 ust. 2-2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wykonywanie obowiązków wynikających ze stosunku pracy i ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2018 r., poz. 2129, z późn. zm.), wymaga od Nadleśniczego Nadleśnictwa X częstego i/lub ciągłego przemieszczania się po rozległym terenie Nadleśnictwa będącym miejscem jego pracy, co wynika z § 4 ust. 2 Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe (PUZP). Wykonuje on obowiązki służbowe w zakresie administrowania i zarządzania majątkiem Skarbu Państwa w zarządzie Nadleśnictwa, prowadzenia gospodarki leśnej, ochrony mienia i ochrony lasu, w tym związanych z przeciwpożarową ochroną lasu i ochroną majątku. W wykonywaniu tych obowiązków wymagana jest pełna dyspozycyjność i mobilność, w tym w szczególności w razie zagrożenia pożarami i pożar lasu oraz w razie kradzieży mienia i/lub wystąpienia innych szkód w drzewostanach lub w innym majątku Nadleśnictwa. Nadleśniczy musi dotrzeć z miejsca swojego zamieszkania na miejsce tych zdarzeń w bardzo krótkim czasie, niejednokrotnie bez względu na porę dnia i/lub dzień tygodnia. Stała dyspozycyjność i mobilność w wykonywaniu przez Nadleśniczego obowiązków służbowych wynika ze stosunku pracy i z ustawy o lasach, a więc pozostaje w bezpośrednim związku z wykonywaną pracą i uzyskiwanymi przychodami, co uzasadnia oddanie do dyspozycji Nadleśniczemu samochodu własności Nadleśnictwa (pracodawcy) z nałożeniem odpowiedzialności za powierzone mienie, jak również uzasadnia ustalenie miejsca garażowania samochodu w miejscu zamieszkania tego pracownika.

Zdaniem Nadleśnictwa, dojazdy Nadleśniczego samochodem służbowym, wykorzystywanym w celu wykonywania obowiązków służbowych, z miejsca garażowania samochodu będącego również miejscem zamieszkania pracownika położonym poza terenem Nadleśnictwa, do miejsca wykonywania pracy (teren Nadleśnictwa) nie stanowi przysporzenia majątkowego tego pracownika, a więc nie jest przychodem ze stosunku pracy.

Zatem, zdaniem Nadleśnictwa, w wyżej podanym przypadku regulacje zawarte w art. 12 ust. 1-3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będą miały zastosowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r., poz. 1040, z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Nadleśnictwo X, dalej Nadleśnictwo, jest państwową jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, która wchodzi w skład Lasów Państwowych na podstawie art. 32 ust. 2 pkt 3 ustawy o lasach. Obszar działania Nadleśnictwa obejmuje powierzchnię 19 940,814 ha i jest on administracyjnie wydzielony. W skład Nadleśnictwa wchodzi 15 leśnictw, których obszary są również administracyjnie wydzielone. Siedziba Nadleśnictwa położona jest na terenie Nadleśnictwa. Nadleśnictwo jest nadzorowane przez Regionalną Dyrekcję Lasów Państwowych w i objęte jest Ponadzakładowym Układem Zbiorowym Pracy dla Pracowników Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe dalej PUZP. Nadleśniczy jest uprawniony do korzystania z samochodu własności nadleśnictwa (samochodu służbowego), na podstawie par. 2 zarządzenia nr Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z 2008 r. w sprawie stanu ilościowego samochodów osobowych i osobowo-terenowych oraz zasad wykorzystywania samochodów prywatnych w celach służbowych w jednostkach organizacyjnych Lasów Państwowych. Zgodę na używanie przez nadleśniczego samochodu służbowego do dojazdów z miejsca zamieszkania do miejsca pracy wyraża właściwy dyrektor regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych. Zakres zadań Nadleśniczego Nadleśnictwa, wynikający z art. 35 i art. 45 ust. 1 ustawy o lasach oraz nawiązanego stosunku pracy, w tym m.in. prowadzenie gospodarki leśnej, zarządzanie lasami, gruntami i innymi nieruchomościami Skarbu Państwa, ochrona mienia i ochrona lasu włącznie z przeciwpożarową ochroną lasu, wymaga od Nadleśniczego częstego przemieszczania się po rozległym terenie, a także mobilności i stałej gotowości. Dotyczy to szczególnie bezpośrednich zagrożeń dla majątku zarządzanego przez Nadleśnictwo, takich jak: pożary, kradzieże, huragany itp. Natychmiastowa reakcja na takie sytuacje, zagwarantowana możliwością szybkiego dotarcia do miejsc tych zdarzeń, ma na celu niedopuszczenie do powstania strat lub ich zminimalizowanie. Nadleśniczy Nadleśnictwa mieszka w mieszkaniu prywatnym na terenie innego nadleśnictwa i korzysta z samochodu służbowego na dojazdy z miejsca zamieszkania do miejsca pracy. Odległość pomiędzy miejscem zamieszkania a siedzibą Nadleśnictwa wynosi 21 kilometrów. Ze względu na dyspozycyjny charakter pracy, Nadleśniczy otrzymał Upoważnienie nr Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w z dnia 2017 r. do prowadzenia samochodu służbowego, ze wskazaniem miejsca garażowania tego samochodu w miejscu zamieszkania Nadleśniczego.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że oddanie Nadleśniczemu do dyspozycji samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca garażowania w miejscu zamieszkania, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie skutkuje powstaniem przychodu pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych o ile przejazdy te odbywają się wyłącznie w celach służbowych. W konsekwencji, przejazdy (dojazdy) pracownika z miejsca zamieszkania (garażowania samochodu) do miejsca realizacji zadań służbowych również poza wyznaczonymi godzinami pracy, nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Nadleśnictwa, wyrażającą się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania samochodu służbowego w celu wykonywania zadań służbowych. Ustalenie miejsca garażowania samochodu służbowego, oddanego Nadleśniczemu do dyspozycji za odpowiedzialnością materialną w celu wykonywania przez niego obowiązków wynikających z umowy o pracę, w miejscu jego zamieszkania gwarantującym bezpieczeństwo tego samochodu jest zasadne z punktu widzenia prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności.

Reasumując, po stronie pracownika Nadleśniczego w związku z dojazdem samochodem służbowym wykorzystywanym w celu wykonywania obowiązków służbowych, z miejsca garażowania samochodu, będącego również miejscem zamieszkania pracownika, do miejsca pracy, którym jest teren Nadleśnictwa nie powstanie przychód. W związku z powyższym, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do ustalenia wartości świadczenia z tytułu używania przez pracownika samochodu służbowego do dojazdu z miejsca zamieszkania pracownika (garażowania samochodu) do miejsca pracy (jakiegokolwiek miejsca położonego na terenie administracyjnym Nadleśnictwa), na zasadach określonych w art. 12 ust. 2a-2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym do obliczenia oraz pobrania od tego świadczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej