Temat interpretacji

Obowiązki płatnika w związku z zapłatą zaległych składek

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2019 r. (data wpływu 3 września 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 listopada 2019 r. (data wpływu 8 listopada 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu w związku z zapłatą przez płatnika zaległych składek ZUS, które powinny być sfinansowane przez ubezpieczonych jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 września 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu w związku z zapłatą przez płatnika zaległych składek ZUS, które powinny być sfinansowane przez ubezpieczonych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Zakład Ubezpieczeń Społecznych przeprowadził w Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w (dalej: Wnioskodawca) w dniach od ... do . kontrolę, z której został sporządzony protokół kontroli z dnia .. (znak sprawy .). W protokole kontroli ustalono, że płatnik składek, tj. Wnioskodawca nie obliczył składek na ubezpieczenie społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe), zdrowotne, fundusz pracy i fundusz gwarantowanych świadczeń pracowniczych w stosunku do dwóch pracowników. Ponadto, w trakcie kontroli, ZUS ustalił, że płatnik składek nie zgłosił jednego zleceniobiorcy do ubezpieczenia zdrowotnego i w okresie od dnia do dnia nie obliczył składek na ubezpieczenie zdrowotne od kwot przychodów uzyskanych z tytułu świadczenia usług na rzecz płatnika składek, na podstawie umowy nazwanej przez płatnika składek ,,umową o dzieło.

Wnioskodawca nie zakwestionował powyższych ustaleń ZUS i opłacił wymagane składki za siebie jako pracodawcę i za ww. osoby jako pracowników.

Pismami z dnia Wnioskodawca zwrócił się o zwrot składek w kwocie, która powinna zostać sfinansowana ze środków pracownika:

• pracownik nr 1 13 916 zł 51 gr,

• pracownik nr 2 14 715 zł 42 gr,

• zleceniobiorca 2 806 zł 74 gr (ubezpieczenie zdrowotne).

W odpowiedzi na wskazane pismo Wnioskodawcy z dnia zarówno pracownicy nr 1 i nr 2, jak i zleceniobiorca zdecydowanie odmówili zapłaty ww. kwot, powołując się na fakt, że to Wnioskodawca, jako pracodawca jest obowiązany prawidłowo ustalić, pobrać i zapłacić składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne.

Uwzględniając stan faktyczny i obowiązujące w tym zakresie przepisy oraz orzecznictwo sądowe, Wnioskodawca stanął na stanowisku, że dochodzenie od ww. osób zapłaty kwot stanowiących równowartość zapłaconych za nich przez Wnioskodawcę składek byłoby nieskuteczne.

W związku z tym, powstaje pytanie czy w świetle art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych po stronie pracowników i zleceniobiorcy powstaje przychód z tytułu zapłaconych przez pracodawcę zaległych składek ZUS w części finansowanej przez pracownika?

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że Wnioskodawca zapłacił zaległe składki w następujących terminach:

• za pracownika nr 1 15 marca 2019 r.,

• za pracownika nr 2 15 marca 2019 r.,

• za zleceniobiorcę 15 marca 2019 r.

Na dzień zapłaty składek, tj. na dzień 15 marca 2019 r.:

• pracownika nr 1 łączyła z Wnioskodawcą umowa cywilnoprawna kontraktowa o świadczenie świadczeń zdrowotnych,

• pracownika nr 2 łączyła z Wnioskodawcą umowa cywilnoprawna kontraktowa oświadczenie świadczeń medycznych,

• zleceniobiorcę na dzień zapłaty zaległych składek łączyła umowa cywilnoprawna zlecenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie

(ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):
Czy w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku ewentualnego umorzenia przez pracodawcę w stosunku do pracowników nr 1 i nr 2 oraz zleceniobiorcy zapłaconych składek przez pracodawcę w części ich obciążającej po stronie pracowników nr 1 i nr 2 oraz zleceniobiorcy powstanie przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ww. ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty zaległych składek ZUS zapłaconych przez pracodawcę nie wchodzą w skład przychodu pracowników nr 1 i nr 2 oraz zleceniobiorcy.

Wnioskodawca występuje tu jako płatnik składek. A to płatnicy składek są zobowiązani do obliczania, rozliczania i przekazywania co miesiąc do ZUS składek na ubezpieczenie, także w części finansowanej przez pracownika. A zatem, uiszczając zaległe składki ubezpieczeniowe pracodawca wykonuje własny obowiązek płatnika w zakresie odprowadzenia składek ubezpieczeniowych w prawidłowej wysokości a nie obowiązek za pracownika.

Obowiązujące przepisy nie przewidują możliwości przeniesienia odpowiedzialności za nieprawidłowe naliczenia w zapłacie składek z płatnika na osobę ubezpieczoną (m.in. pracowników). Uchybienia płatnika polegające na późniejszej wpłacie składek nie mogą być w żadnym razie uznane za świadczenie dokonane za ubezpieczonego.

Błędy płatnika, nie mogą w żaden sposób wywoływać skutków u ubezpieczonych w postaci przysporzenia majątkowego, gdyż nie są oni zobowiązani do zapłaty zaległej składki na ubezpieczenie społeczne.

Ponadto, zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zdaniem Wnioskodawcy, wskazuje to na bezwzględnie wymagany realny charakter świadczenia. Bowiem otrzymanie lub postawienie go do dyspozycji podatnika nie ma tu miejsca. Ponieważ organy skarbowe wydają liczne i sprzeczne ze sobą interpretacje podatkowe, a orzecznictwo sądów administracyjnych jest raczej korzystne w takich sytuacjach dla płatników składek, wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej jest konieczny i zasadny.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. l pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne, oraz wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Opisana sytuacja, z której wynika, że: Wnioskodawca zapłacił zaległe składki z tytułu ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych odpowiednio:

• za pracownika nr 1 13 916 zł 51 gr w dniu 15 marca 2019 r.,

• za pracownika nr 2 14 715 zł 42 gr w dniu 15 marca 2019 r.,

• za zleceniobiorcę 2 866 zł 74 gr w dniu 15 marca 2019 r.

nie mieści się w dyspozycji art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zapłaty za pracownika bądź zleceniobiorcę zaległych składek na ubezpieczenie społeczne ich obciążających nie można uznać za otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika.

Ponieważ Wnioskodawca jako pracodawca jest płatnikiem składek zgodnie z art. 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 300) i Jego obowiązkiem jest naliczenie i odprowadzenie składek również w części obciążającej pracownika czy zleceniobiorcę to tym bardziej, że zapłata nastąpiła w wyniku kontroli organów ZUS, brak jest podstaw do uznania, że zapłacone składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne są przychodem pracownika w rozumieniu art. 11 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ,,tzn. wypłacone lub pozostawione do jego dyspozycji.

W związku z powyższym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zapłacone w roku kalendarzowym 2019 oraz ewentualnie umorzone składki na ubezpieczenie społeczne za:

• pracownika nr 1 w kwocie 13 916 zł 51 gr nie stanowią przychodu tego pracownika i nie powinny być ujęte w rozliczeniu podatkowym za 2019 r., a zatem nie ma obowiązku odprowadzenia przez Wnioskodawcę podatku dochodowego od osób fizycznych od tej kwoty,

• pracownika nr 2 w kwocie 14 715 zł 42 gr nie stanowią przychodu tego pracownika i nie powinny być ujęte w rozliczeniu podatkowym za 2019 r., a zatem nie ma obowiązku odprowadzania przez Wnioskodawcę jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych od tej kwoty,

• zleceniobiorcy w kwocie 2 800 zł 74 gr nie stanowią przychodu tegoż zleceniobiorcy i nie powinny być ujęte jako przychód w rozliczeniu podatkowym za 2019 r., a zatem nie ma obowiązku odprowadzenia przez Wnioskodawcę jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych od tej kwoty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym przez pojęcie otrzymane należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń, należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika.

Natomiast postawionymi do dyspozycji są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik wykazując określoną aktywność ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji.

Ponieważ za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika, to wskazać należy, że dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

Zatem do przychodu należy zaliczyć każdy rodzaj świadczenia, które dana osoba (podatnik) otrzymuje kosztem majątku innej osoby. Takim świadczeniem jest m.in. wykonanie zobowiązania danej osoby przez inny podmiot (np. zapłacenie składki przez pracodawcę środkami z jego majątku w sytuacji, gdy winna ona być sfinansowana środkami pracownika). Z definicji pojęcia przychodu jako świadczenia otrzymanego czy też w niektórych przypadkach postawionego do dyspozycji wnosić można również o momencie jego uzyskania. Określenie momentu uzyskania przychodu ma bardzo istotne znaczenie, przede wszystkim z tego powodu, że podatek dochodowy od osób fizycznych rozliczany jest w danym czasie. Konieczne jest zatem określenie momentu uzyskania przychodu, by przyporządkować przychód do danego okresu rozliczeniowego roku podatkowego, a w niektórych przypadkach również miesiąca (w przypadku zaliczkowego rozliczania podatku). Przy czym o sposobie opodatkowania tego przychodu decyduje kwalifikacja do właściwego źródła przychodów zdeterminowana m.in. rodzajem stosunku prawnego łączącego świadczeniodawcę z ubezpieczonym w momencie dokonania świadczenia.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest m.in. działalność wykonywana osobiście (pkt 2).

Katalog przychodów, które należy zaliczyć do przychodów z działalności wykonywanej osobiście określony został w art. 13 ww. ustawy.

W myśl art. 13 pkt 8 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością,
3. przedsiębiorstwa w spadku

- z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Przepis art. 42 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych przeprowadził u Wnioskodawcy w dniach do . kontrolę, z której został sporządzony protokół kontroli z dnia W protokole kontroli ustalono, że płatnik składek, tj. Wnioskodawca nie obliczył składek na ubezpieczenie społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) zdrowotne, fundusz pracy i fundusz gwarantowanych świadczeń pracowniczych w stosunku do dwóch pracowników. Ponadto, w trakcie kontroli, ZUS ustalił, że płatnik składek nie zgłosił jednego zleceniobiorcy do ubezpieczenia zdrowotnego i w okresie od dnia . do dnia . nie obliczył składek na ubezpieczenie zdrowotne od kwot przychodów uzyskanych z tytułu świadczenia usług na rzecz płatnika składek, na podstawie umowy nazwanej przez płatnika składek ,,umową o dzieło. Wnioskodawca nie zakwestionował powyższych ustaleń ZUS i opłacił wymagane składki za siebie jako pracodawcę i za ww. osoby jako pracowników. Pismami z dnia . Wnioskodawca zwrócił się o zwrot składek w kwocie, która powinna zostać sfinansowana ze środków pracownika: pracownik nr 1 13 916 zł 51 gr, pracownik nr 2 14 715 zł 42 gr, zleceniobiorca 2 806 zł 74 gr (ubezpieczenie zdrowotne). W odpowiedzi na wskazane pismo Wnioskodawcy z dnia zarówno pracownicy nr 1 i nr 2, jak i zleceniobiorca zdecydowanie odmówili zapłaty ww. kwot, powołując się na fakt, że to Wnioskodawca, jako pracodawca jest obowiązany prawidłowo ustalić, pobrać i zapłacić składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne. Uwzględniając stan faktyczny i obowiązujące w tym zakresie przepisy oraz orzecznictwo sądowe Wnioskodawca stanął na stanowisku, że dochodzenie od ww. osób zapłaty kwot stanowiących równowartość zapłaconych za nich przez Wnioskodawcę składek byłoby nieskuteczne.

Wnioskodawca wskazał, że Wnioskodawca zapłacił zaległe składki w następujących terminach:

• za pracownika nr 1 15 marca 2019 r.,

• za pracownika nr 2 15 marca 2019 r.,

• za zleceniobiorcę 15 marca 2019 r.

Na dzień zapłaty składek, tj. na dzień 15 marca 2019 r.:

• pracownika nr 1 łączyła z Wnioskodawcą umowa cywilnoprawna kontraktowa o świadczenie świadczeń zdrowotnych,

• pracownika nr 2 łączyła z Wnioskodawcą umowa cywilnoprawna kontraktowa oświadczenie świadczeń medycznych,

• zleceniobiorcę na dzień zapłaty zaległych składek łączyła umowa cywilnoprawna zlecenia.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że z ogólnej definicji przychodów zawartej w przytoczonym na wstępie art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Dlatego też, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem ubezpieczonego jest ta część należności uiszczonej przez płatnika składek, które zgodnie z przepisami o systemie ubezpieczeń społecznych powinien zapłacić ubezpieczony i której w roku jej opłacenia ubezpieczony nie zwrócił płatnikowi.

Przychód ten nie mieści się w zakresie żadnego ze zwolnień wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również nie został od niego zaniechany pobór podatku w drodze rozporządzenia Ministra Finansów. Tym samym, zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ww. ustawy, podlega on opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wyjaśnić należy, że kwalifikacja przychodu do odpowiedniego źródła zależy od tego czy beneficjentem przychodu jest osoba, którą w chwili opłacenia ww. składek łączy ze świadczeniodawcą stosunek prawny czy też nie. Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawcę z ubezpieczonymi na dzień zapłaty składek (15 marca 2019 r.), tj. pracownika nr 1 i nr 2 łączyła umowa cywilnoprawna kontraktowa, natomiast zleceniobiorcę umowa cywilnoprawna zlecenia.

W związku z powyższym, przychód powstały w związku z zapłatą w 2019 r. przez Wnioskodawcę płatnika tychże składek, które zgodnie z odrębnymi przepisami powinny być opłacone w części lub w całości ze środków ubezpieczonych, a nie zostały przez nich zwrócone, należy kwalifikować do przychodów z nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Uiszczając bowiem za ubezpieczonych, zatrudnionych u Wnioskodawcy w momencie zapłaty przez Niego zaległych składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne, Wnioskodawca reguluje zobowiązanie ubezpieczonych należne wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Przychód ten powstaje w dniu opłacenia przedmiotowych składek.

W świetle powyższego, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, zapłacenie przez Niego, ze środków własnych, za pracowników nr 1 i nr 2 oraz zleceniobiorcę składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, w części/całości obciążającej ubezpieczonych, stanowi dla tych osób nieodpłatne świadczenie generujące przychód podatkowy. Zauważyć bowiem należy, że ubezpieczeni zobowiązani są do pokrywania swoim majątkiem części/całości składek ubezpieczeniowych i na tym tle ustawodawca nie pozostawia mu dobrowolności. Stąd więc Wnioskodawca działając jako płatnik składek powinien je z wynagrodzenia pobrać (umniejszyć majątek pracownika). Skoro zatem niezależnie od przyczyny obowiązek ten nie został wykonany, a płatnik podjął decyzję o zapłacie zaległości z własnego majątku oraz jednocześnie zdecydował o niedochodzeniu ich zwrotu od pracownika nr 1 i nr 2 oraz od zleceniobiorcy, to ubezpieczeni niewątpliwie uzyskali wymierne, definitywne i bezzwrotne przysporzenie majątkowe, stanowiące podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychód.

Reasumując, umorzenie przez Wnioskodawcę w stosunku do pracowników nr 1 i nr 2 oraz zleceniobiorcy zapłaconych przez Niego składek w części obciążającej ubezpieczonych, które nie zostały przez nich zwrócone płatnikowi w roku, w którym zostały zapłacone stanowi dla tych ubezpieczonych przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika wynikające z art. 41 ust. 1 i art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej