Temat interpretacji

Zastosowanie ulgi prorodzinnej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2019 r. (data wpływu 2 kwietnia 2019 r.) uzupełniony pismem z dnia 6 czerwca 2019 r. (data nadania 6 czerwca 2019 r., data wpływu 11 czerwca 2019 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-2.4011.215.2019.1.LZ z dnia 24 maja 2019 r. (data nadania 24 maja 2019 r., data doręczenia 30 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skorzystania z ulgi prorodzinnej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skorzystania z ulgi prorodzinnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr 0114-KDIP3-2.4011.215.2019.1.LZ z dnia 24 maja 2019 r. (data nadania 24 maja 2019 r., data doręczenia 30 maja 2019 r.) tutejszy organ wezwał Wnioskodawczynię o uzupełnienie wniosku.

Pismem z dnia 6 czerwca 2019 r. (data nadania 6 czerwca 2019 r., data wpływu 11 czerwca 2019 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 20 lutego 2019 r. za pośrednictwem portalu podatkowego Twój e-PIT Wnioskodawczyni złożyła w Urzędzie Skarbowym zeznanie podatkowe PIT-37 za 2018 rok indywidualnie, tj. jako osoba samotnie wychowująca dziecko. Dochody roczne Wnioskodawczyni nie przekroczyły kwoty 112.000,00 zł (dochody Wnioskodawczyni w 2018 roku nie przekroczyły również kwoty 56.000,00 zł). Dochody osiągane przez Wnioskodawczynię w 2018 roku pochodziły ze stosunku pracy oraz renty socjalnej, Wnioskodawczyni nie osiągała natomiast dochodów, do których mają zastosowanie przepisy o zryczałtowanym podatku dochodowym. Wnioskodawczyni skorzystała również z ulgi prorodzinnej i dokonała odliczenia od podatku ulgi na syna w wysokości 1.112,04 zł, tj. za cały rok 2018. Wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 11 czerwca 2018 r. (wyrok prawomocny z dnia 2 lipca 2018 r.) rozwiązano związek małżeński Wnioskodawczyni z K.P. oraz ustalono, że miejscem zamieszkania małoletniego syna Wnioskodawczyni będzie każdorazowo miejsce zamieszkania matki. Wnioskodawczyni oraz ojciec dziecka zachowali pełnię władzy rodzicielskiej, a byłego męża Wnioskodawczyni zobowiązano do płacenia na rzecz syna alimentów. W dniu 28 lutego 2019 r. były mąż Wnioskodawczyni poinformował Ją, że również skorzystał z ulgi prorodzinnej i dokonał odliczenia od podatku ulgi na syna w wysokości 556,02 zł, tj. za połowę roku 2018 w Urzędzie Skarbowym.

Wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 11 czerwca 2018 r. zostało rozwiązane małżeństwo poprzez: rozwód między Wnioskodawczynią a K.P. Wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnim synem Wnioskodawczyni urodzonym w dniu 21 kwietnia 2009 r. powierzono obojgu rodzicom, a miejsce pobytu małoletniego ustalono przy matce dziecka. Nie ustalono jednak osobistych kontaktów ojca z synem poza miejscem jego zamieszkania. Pozew o rozwód Wnioskodawczyni złożyła w październiku 2017 r., a od początku lutego 2018 r., to jest od momentu wyprowadzki męża Wnioskodawczyni żyli Oni osobno, każdy na swój rachunek. Dziecko zamieszkuje z Wnioskodawczynią i to Wnioskodawczyni sprawuje faktyczną władzę rodzicielską, tzn. podejmuje wszelkie decyzje dotyczące dziecka w każdej ze sfer jego życia. Wykonuje nad nim samodzielną pieczę, ponosi wszystkie koszty utrzymania, tj. opłaca czynsz oraz wszystkie media, dodatkowo Wnioskodawczyni pokrywa w całości koszty kredytu za wspólny wtedy (z byłym mężem) lokal mieszkalny. Do tego dochodzą obiady w szkole syna, wyżywienie w całości, zajęcia dodatkowe syna, ubrania oraz wszelkie koszty związane z nauką, opieką medyczną oraz zajęciami rehabilitacyjno-edukacyjnymi (syn Wnioskodawczyni ma zdiagnozowany Zespół Aspergera). Wnioskodawczyni sama organizuje synowi wolny czas i ponosi koszty z tym związane, wozi syna na dodatkowe zajęcia jak również dba o jego stan psychiczny oraz właściwy rozwój intelektualny. Dodatkowo syn Wnioskodawczyni przygotowywał się do pierwszej komunii świętej, czego również Wnioskodawczyni pilnowała oraz poniosła wszelkie związane z tym koszty. Ojciec dziecka odmawiał nawet uczestniczenia wraz z synem we mszy świętej przygotowawczej w czasie gdy dziecko było u niego. Wczasy wakacyjne jak również kolonie syna pokrywane są w większości przez Wnioskodawczynię (syn był z ojcem tydzień czasu nad morzem). Ojciec dziecka spotyka się z synem średnio raz na dwa - trzy tygodnie (odbiera syna w piątek po szkole i odwozi w niedzielę około południa) oraz po licznych naciskach ze strony Wnioskodawczyni tydzień wakacji oraz ferii zimowych. Syn w tym czasie przebywa u byłego męża w domu. Ojciec dziecka poproszony przez Wnioskodawczynię o wsparcie finansowe w formie dofinansowania do kolonii, ubrań czy zajęć dodatkowych najczęściej odmawia twierdząc że płaci Wnioskodawczyni alimenty w wysokości 500,00 zł miesięcznie. Wnioskodawczyni pracuje na dwa etaty więc zdarza się Jej poprosić byłego męża by odwiózł syna na dodatkowe zajęcia czy poszedł z nim do kościoła lub w przypadku choroby dziecka by zaopiekował się nim przez dzień, czy dwa, za każdym razem Wnioskodawczyni dostaje odmowę i w czynnościach tych pomaga Jej mama. Ponadto były mąż wyraźnie zabrania Wnioskodawczyni uczestniczenia syna w zajęciach psychologiczno-pedagogicznych twierdząc, że syn jest zdrowy. Ojciec dziecka nigdy nie był na wywiadówce, nie dowozi do szkoły oraz na zajęcia pozaszkolne, nie pomaga synowi w procesie edukacji, nie robi dla niego zakupów, jego opieka sprowadza się do średnio jednego weekendu w miesiącu bez jakiegokolwiek wsparcia syna w edukacji czy leczeniu. Ojciec dziecka nie wykazuje żadnego zainteresowania zdrowiem syna i nie ponosi żadnych kosztów jego utrzymania poza zasądzonymi alimentami oraz sporadycznymi zakupami na rzecz syna w formie aktualnej potrzeby syna np. buty, łyżwy, kołdra czy piżama i to na wyraźne żądanie Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanej sytuacji Wnioskodawczyni ma prawo skorzystać w całości z ulgi prorodzinnej za 2018 rok (i w kolejnych latach), jako osoba faktycznie wykonująca władzę rodzicielską, czy też proporcjonalnie do czasu kiedy dziecko przebywa z Wnioskodawczynią, tj. 10 miesięcy w roku?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z tym, że ponosi wszelkie koszty utrzymania i rozwoju, a dziecko zamieszkuje z Wnioskodawczynią cały rok, uważa, że to Ona powinna skorzystać z odliczenia ulgi, a nie ojciec dziecka przynajmniej w takiej części w jakiej dziecko przebywa z Wnioskodawczynią w ciągu roku, tj. 289 dni w 2018 roku. W ocenie Wnioskodawczyni to Ona jako matka sprawuje faktyczną opiekę przez całą dobę nad synem, zapewnia mu prawidłowy rozwój, samodzielnie podejmuje decyzje dotyczą nauki, religii, leczenia i wyboru lekarzy. Wnioskodawczyni dba o zaspokojenie wszystkich potrzeb: fizycznych duchowych, edukacyjnych, ponosi wszystkie koszty utrzymania takie jak: czynsz, wyżywienie opłaty za media, zajęcia dodatkowe, opieka lekarska i inne. Dlatego też Wnioskodawczyni uważa, że to Jej w większej części przysługuje ulga prorodzinna na dziecko. Zdaniem Wnioskodawczyni samo utrzymywanie sporadycznych kontaktów z dzieckiem, czy obowiązek alimentacyjny jest niezależny od władzy rodzicielskiej, a co za tym idzie spoczywa także na rodzicach pozbawionych władzy rodzicielskiej. Mimo pełni władzy rodzicielskiej były mąż Wnioskodawczyni nie chce z niej w pełni korzystać i nie wywiązuje się z podstawowych obowiązków rodzica. W opinii Wnioskodawczyni w przypadku rodzica małoletniego dziecka o prawie do ulgi decyduje faktycznie sprawowana władza rodzicielska, a nie alimentacyjna, stąd samo posiadanie władzy rodzicielskiej w wyroku bez jej wykonywania jest niewystarczające do zastosowania przedmiotowego odliczenia w wysokości 50% całej ulgi na dziecko. Ojciec dziecka bez zgody Wnioskodawczyni odliczył ulgę prorodzinną na dziecko za połowę roku (czyli 50% całej ulgi wynikającej z podatku dochodowego od osób fizycznych na dziecko) podczas gdy syn faktycznie przebywał z nim około 76-80 dni w roku. Ojciec nie współfinansował również kosztów leczenia (recepty). Gdy dziecko jest chore to Wnioskodawczyni sprawuje nad nimi opiekę. Ulga prorodzinna ma pomóc w rozwoju i wychowaniu dziecka, a nie służyć tylko odliczeniu podatku, ma za zadanie wesprzeć rodziny, które faktycznie sprawują opiekę nad dzieckiem a nie osoby, które marnotrawią środki finansowe (były mąż Wnioskodawczyni jest osobą uzależnioną od alkoholu i w związku z tym jest skierowany na przymusową terapię). Wnioskodawczyni uważa, że ojcu dziecka nie przysługuje ulga prorodzinna, ponieważ zastosowanie odliczenia w kwotach równych lub dowolnej proporcji może mieć miejsce tyko wówczas, gdy każdemu z nich przysługiwałoby prawo do ulgi. Zdaniem Wnioskodawczyni ciężko jest stwierdzić, że syn Wnioskodawczyni pozostawał pod władzą rodzicielską ojca nawet przez te dni, w których u niego faktycznie przebywał, Wnioskodawczyni uważa, że jeśli nie nastąpi zmiana obecnej sytuacji w latach przyszłych i to Wnioskodawczyni w dalszym ciągu będę sprawowała opiekę nad dzieckiem a tym samym będzie korzystała z pełni przyznanej Jej władzy rodzicielskiej bez udziału drugiego rodzica to odliczenie ulgi prorodzinnej w całości powinno przysługiwać Wnioskodawczyni.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

Natomiast w myśl art. 27f ust. 2 ww. ustawy, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka - kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112.000 zł,
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56.000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;
2. dwojga małoletnich dzieci - kwota 92,67 zł na każde dziecko;
3. trojga i więcej małoletnich dzieci - kwota:
   1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
   2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
   3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.

Za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a (art. 27f ust. 2a).

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b).

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3).

Stosownie do art. 27f ust. 4 analizowanej ustawy, odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Stosownie zaś do art. 27f ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

Zgodnie zatem z ogólną zasadą wynikającą z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikom, jeżeli wykonują władzę rodzicielską, przysługuje ulga na dzieci małoletnie.

Władza rodzicielska zgodnie z art. 93 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.) przysługuje obojgu rodzicom, a stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania. W rozumieniu przepisów prawa rodzinnego władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowywania dziecka, z poszanowaniem jego godności i praw (art. 95 § 1 k.r.o.).

W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego na dziecko limitu. Kwotę tę rodzice mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Dotyczy to zarówno rodziców pozostających w związku małżeńskim lub partnerskim, jak i rodziców rozwiedzionych czy będących w separacji.

Porozumienie rodziców co do wysokości dokonywanego odliczenia nie jest jednak wymagane w przypadku, gdy tylko jeden rodzic spełnia warunki do zastosowania odliczenia na podstawie art. 27f ust. 1 ustawy.

Podkreślenia wymaga, że separacja bądź rozwód rodziców nie są równoznaczne z utratą przez rodzica prawa do wykonywania władzy rodzicielskiej. Sąd rodzinny, ogłaszając separację bądź rozwiązując związek małżeński określa także prawa rodzicielskie. Jeżeli zatem nie pozbawia tego prawa jednego z rodziców, to uznaje, że rodzice są zdolni do porozumienia w sprawach dotyczących dziecka.

Warunkiem niezbędnym do zastosowania ulgi na dzieci w stosunku do małoletniego dziecka jest wykonywanie władzy rodzicielskiej (a nie samo jej posiadanie). Nie można utożsamiać pojęcia wykonywanie władzy rodzicielskiej z pojęciem przysługiwanie władzy rodzicielskiej.

Jak bowiem wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 2378/15, () dla nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej, konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek, to jest posiadanie władzy rodzicielskiej (nawet ograniczonej na podstawie wyroku sądowego) i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Czym innym jest bowiem posiadanie władzy a czym innym jej wykonywanie, a to oznacza, że utożsamianie ich na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje uzasadnienia. W celu nabycia prawa do przedmiotowej ulgi podatnik powinien wykazać zatem, że w danym roku podatkowym wykonywał, a nie tylko posiadał władzę rodzicielską ().

Tym samym w przypadku rodzica małoletniego dziecka o prawie do ulgi decyduje faktyczne sprawowanie władzy rodzicielskiej. Samo posiadanie władzy rodzicielskiej (bez jej faktycznego wykonywania), podobnie jak utrzymywanie sporadycznych kontaktów z dzieckiem, czy alimentacja nie wystarcza do zastosowania przedmiotowego odliczenia. Pogląd taki podzielają sądy administracyjne w wydawanych orzeczeniach. Stanowisko takie potwierdza orzecznictwo Sądów Administracyjnych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 1420/15, wyrok z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 447/16 i z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 661/16 oraz powołany powyżej wyrok z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 2378/15.

Zatem, o wykonywaniu władzy rodzicielskiej nie świadczy tylko sam fakt jej posiadania, czy spełniania obowiązku alimentacyjnego, ani sporadyczne kontakty z dzieckiem. Wykonywanie władzy rodzicielskiej polega na sprawowaniu faktycznej pieczy nad małoletnim dzieckiem w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, a w szczególności podejmowanie przez rodzica (rodziców) obowiązków w zakresie zaspokojenia potrzeb fizycznych, edukacyjnych i duchowych dziecka. Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka. Co istotne samo tylko uiszczanie alimentów na rzecz dziecka (nierzadko wymuszonych orzeczeniem sądowym), czy też sporadyczne spotkania z dzieckiem nie wypełniają tak rozumianego określenia wykonywanie władzy rodzicielskiej.

W konsekwencji, wykonywanie obowiązku alimentacyjnego, czyli fakt płacenia alimentów na dzieci, nie jest rozstrzygający dla uznania, że rodzic wykonuje władzę rodzicielską. Obowiązek alimentacyjny jest bowiem niezależny od władzy rodzicielskiej, a co za tym idzie spoczywa także na rodzicach, którzy zostali pozbawieni tej władzy.

Władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowania dziecka. Przy czym przez wychowywanie należy rozumieć zapewnianie stałej opieki, prowadzącej do uzyskania pełnego rozwoju fizycznego i psychicznego. Chodzi zatem o aktywne uczestniczenie w wychowywaniu dziecka i realny wpływ na rozwój jego osobowości. Realizacja prawa wykonywania władzy rodzicielskiej może następować przykładowo poprzez osobiste kontakty z nauczycielami, interesowanie się stanem zdrowia dziecka i pomoc w jego leczeniu, zapewnianie wsparcia w nauce, interesowanie się sposobem spędzania wolnego czasu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy wyjaśnić należy, że odliczenia ulgi z tytułu wychowywania dziecka dokonuje ten z rodziców, który wykonuje w stosunku do niego władzę rodzicielską. W przypadku, gdy tylko jeden z rodziców wykonuje władzę rodzicielską w stosunku do dziecka, to rodzicowi temu przysługuje prawo do odliczenia ulgi w pełnej wysokości limitu określonego na to dziecko.

Z przytoczonych regulacji wynika, że limit omawianej ulgi określony na dziecko przysługuje łącznie obojgu rodzicom, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska. Stąd, w przypadku wykonywania przez obojga rodziców władzy rodzicielskiej każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego limitu na dziecko. Istotne jest, aby odliczona kwota przez oboje rodziców nie przekroczyła rocznego limitu na każde dziecko. Kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Zasada ta dotyczy również rodziców rozwiedzionych.

Jednocześnie biorąc po uwagę umiejscowienie w przepisach ustawy sformułowania lub w dowolnej proporcji, tj. po wyrazach kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych, to należy przyjąć, że podstawową formą podziału przysługującego odliczenia pomiędzy rodziców, z których każdy (w związku z wykonywaną władzą rodzicielską) ma prawo do zastosowania ulgi, jest podział tej kwoty w częściach równych. Możliwość skonsumowania tej kwoty przez rodziców w inny sposób niż w proporcji pół na pół, należy traktować w kategorii przywileju (wyjątku od generalnej zasady), który ma zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy zgodę na ustalenie dowolnej proporcji kwoty odliczenia wyrażają oboje rodzice. Wynika to z użytego przez ustawodawcę sformułowania w dowolnej proporcji przez nich ustalonej, oznaczającego współudział (porozumienie) obojga rodziców w określonej proporcji innej niż odpowiadającej częściom równym. Zatem brak stosownego porozumienia pomiędzy rodzicami dziecka oznacza, że w sytuacji, gdy każdy z rodziców spełnia warunki do zastosowania przedmiotowego odliczenia, przysługującą rodzicom wspólną kwotę ulgi na każde z dzieci rodzic dzieli z drugim rodzicem w częściach równych.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w przypadku gdy władza rodzicielska przysługuje formalnie obojgu rodzicom, a tylko jeden z rodziców faktycznie ją wykonuje, to z odliczenia całości kwoty może skorzystać tylko ten rodzic.

Samo dysponowanie prawem wykonywania władzy rodzicielskiej nie jest bowiem wystarczające do skorzystania z ulgi na dzieci.

Jeżeli rodzic dziecka pomimo posiadania praw rodzicielskich nie zajmuje się dzieckiem, a jego kontakty z dzieckiem są sporadyczne, należy uznać, że nie wykonuje władzy rodzicielskiej i w związku z tym nie ma prawa do ulgi.

Z treści wniosku wynika, że małoletni syn zamieszkuje z Wnioskodawczynią i to Ona sprawuje faktyczną władzę rodzicielską, tzn. podejmuje wszelkie decyzje dotyczące dziecka w każdej ze sfer jego życia. Wykonuje nad nim samodzielną pieczę, ponosi wszystkie koszty utrzymania. Ojciec dziecka spotyka się z synem średnio raz na dwa - trzy tygodnie oraz po licznych naciskach ze strony Wnioskodawczyni tydzień wakacji oraz ferii zimowych. Ojciec dziecka poproszony przez Wnioskodawczynię o wsparcie finansowe w formie dofinansowania do kolonii, ubrań czy zajęć dodatkowych najczęściej odmawia twierdząc że płaci Wnioskodawczyni alimenty. Ojciec dziecka nigdy nie był na wywiadówce, nie dowozi syna do szkoły oraz na zajęcia pozaszkolne, nie pomaga synowi w procesie edukacji, nie robi dla niego zakupów, jego opieka sprowadza się do średnio jednego weekendu w miesiącu bez jakiegokolwiek wsparcia syna w edukacji czy leczeniu. Ojciec dziecka nie wykazuje żadnego zainteresowania zdrowiem syna i nie ponosi żadnych kosztów jego utrzymania poza zasądzonymi alimentami oraz sporadycznymi zakupami na rzecz syna na wyraźne żądanie Wnioskodawczyni.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro w 2018 r. tylko Wnioskodawczyni wykonywała w stosunku do małoletniego syna władzę rodzicielską bez udziału drugiego rodzica, to za ten rok przysługiwało Jej wyłączne prawo (po spełnieniu wszystkich przesłanek wymaganych do jej zastosowania) do dokonania odliczenia w ramach ulgi prorodzinnej wnikającej z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast odnosząc się skorzystania z ulgi prorodzinnej na małoletniego syna w całości w kolejnych latach przez Wnioskodawczynię, należy wskazać, że jeżeli ojciec dziecka w przyszłości nie będzie sprawował faktycznej władzy rodzicielskiej nad dzieckiem, tj. nie będzie uczestniczył w jego wychowaniu, nie będzie sprawował nad nim pieczy, nie będzie troszczył się o jego rozwój fizyczny i duchowy, nie będzie zabezpieczał jego potrzeb bytowych, zdrowotnych i edukacyjnych, będzie utrzymywał z dzieckiem nieregularny kontakt i tylko spełniał obowiązek alimentacyjny narzucony mu przez Sąd, to nie sposób będzie uznać, że wykonuje on władzę rodzicielską w rozumieniu art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tym bardziej, że obowiązek alimentacyjny nie jest uzależniony od wykonywania, czy nawet posiadania takiej władzy.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że prawo do odliczenia na małoletniego syna całej kwoty ulgi, określonej w art. 27f ustawy o podatku dochodowym będzie przysługiwało Wnioskodawczyni w latach przyszłych pod warunkiem, że nie ulegną zmianie przepisy prawa będące podstawą niniejszego rozstrzygnięcia oraz stan faktyczny sprawy, w szczególności, że to nadal wyłącznie Wnioskodawczyni będzie wykonywała władzę rodzicielską.

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie złożenia wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej