Temat interpretacji

Opodatkowanie najmu podatkiem liniowym.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 września 2019 r. (data wpływu 20 września 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie formy opodatkowania przychodów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 września 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie formy opodatkowania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca &‒ jest osobą fizyczną &‒ nie prowadzi obecnie jednoosobowej działalności gospodarczej na własne nazwisko. Jest polskim rezydentem podatkowym opłacającym w Polsce podatki od całości swoich dochodów.

Jednocześnie jest komandytariuszem w spółkach X Sp. z o.o. Sp. k. oraz Y Sp. z o.o. Sp. k. Komplementariuszem w tych spółkach jest spółka z o.o., w której posiada udziały.

Wnioskodawca wykazuje przychody oraz koszty proporcjonalnie do posiadanego w spółce komandytowej udziału i obliczony na ich podstawie dochód opodatkowuje podatkiem liniowym na podstawie przepisu art. 30c ustawy z 26 lipca1991 o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Spółki komandytowe, w których Wnioskodawca jest komandytariuszem, prowadzą obecnie swoją działalność m.in. w nieruchomościach (chodzi o dwa mieszkania) będących własnością Wnioskodawcy.

W nieruchomościach tych spółki komandytowe dokonywały robót adaptacyjnych, traktując je jako inwestycje w obcych środkach trwałych.

Przychód uzyskiwany przez Wnioskodawcę z tytułu wynajmu przedmiotowych nieruchomości jest obecnie opodatkowany podatkiem dochodowym na podstawie ustawy z 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Wnioskodawca planuje rozpocząć działalność gospodarczą na własne nazwisko, polegającą między innymi na wynajmie nieruchomości. W ramach tej działalności Wnioskodawca planuje wynajmować spółkom komandytowym, w których jest komandytariuszem, ww. nieruchomości. Oprócz tego wynajmu Wnioskodawca planuje dokonywać krótkotrwałego wynajmu nieruchomości również innym osobom fizycznym i podmiotom gospodarczym. Jednocześnie Wnioskodawca nie zamierza wprowadzać wynajmowanych nieruchomości do ewidencji środków trwałych.

Warunki najmu pomiędzy Wnioskodawcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą a spółkami komandytowymi, w których jest komandytariuszem, będą rynkowe i okresowo weryfikowane.

Wnioskodawca nie zamierza zmieniać dotychczasowego sposobu opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych i w związku z powyższym zamierza opodatkowywać swoją indywidualną działalność gospodarczą w zakresie najmu podatkiem liniowym na podstawie przepisu art. 30c ustawy z 26 lipca 1991 o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może rozpocząć indywidualną działalność gospodarczą polegającą na wynajmie nieruchomości na zasadach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, a planowany czynsz najmu płacony przez spółki komandytowe Wnioskodawcy prowadzącemu jednoosobową działalność gospodarczą, za najem nieruchomości, będzie dla Wnioskodawcy przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych według zasad określonych w art. 30c ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (podatkiem liniowym) ze źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza?

Zdaniem Wnioskodawcy może rozpocząć indywidualną działalność gospodarczą polegającą na wynajmie nieruchomości, a czynsz najmu za najem poszczególnych nieruchomości, który będzie płacony przez spółki komandytowe Wnioskodawcy, po rozpoczęciu przez niego prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej, będzie dla Wnioskodawcy przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych ze źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, i z uwagi na fakt, iż jego dochód z tytułu posiadania udziałów w spółkach komandytowych opodatkowuje on na zasadach określonych w art. 30c ustawy z 26 lipca1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (podatkiem liniowym), również będzie opodatkowany tym podatkiem na takich samych zasadach.

Spółka komandytowa jest spółką, której zasady działania reguluje ustawa Kodeks Spółek Handlowych.

Zgodnie z treścią przepisu art. 1 § 2 ustawy z 15 września 2000 Kodeks spółek handlowych: spółkami handlowymi są spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna.

W myśl przepisu art. 4 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych: spółka komandytowa zaliczana jest do spółek osobowych.

Na mocy art. 102 Kodeksu spółek handlowych: spółka komandytowa jest spółką osobową mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Spółka osobowa to spółka prawa handlowego, która nie posiada osobowości prawnej. Posiada jednak podmiotowość prawną, co oznacza, że może we własnym imieniu nabywać prawa i zaciągać zobowiązania. Może także posiadać własny majątek, odrębny od majątków jej wspólników.

Zgodnie z przepisami Kodeksu spółek handlowych spółka komandytowa może więc występować w obrocie prawnym i gospodarczym, a także być stroną postępowań administracyjnych i sądowych.

Przepis art. 9a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że: podatnicy mogą wybrać sposób opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c (podatek liniowy). W tym przypadku są obowiązani do złożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemnego oświadczenia o wyborze tego sposobu opodatkowania do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został osiągnięty pierwszy przychód z tego tytułu w roku podatkowym, albo do końca roku podatkowego, jeżeli pierwszy taki przychód został osiągnięty w grudniu tego roku podatkowego.

Przy czym w art. 9a ust. 5 ww. ustawy stwierdza, że: jeżeli podatnik: prowadzi działalność gospodarczą samodzielnie i jest wspólnikiem spółki niebędącej osobą prawną, jest wspólnikiem spółki niebędącej osobą prawną &‒ wybór sposobu opodatkowania, o którym mowa w ust. 2, dotyczy wszystkich form prowadzenia tej działalności, do których mają zastosowanie przepisy ustawy.

W opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca zamierza zawrzeć &‒ jako osoba fizyczna prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą &‒ umowę najmu posiadanych nieruchomości ze spółkami komandytowymi, w których jest też komandytariuszem.

Wnioskodawca uważa, że zawarte przez niego umowy najmu będą skuteczne na gruncie prawa podatkowego, ponieważ nie istnieją regulacje podatkowe ograniczające zawieranie takich umów ze spółkami handlowymi.

Ponadto umowy te będą mieć związek z prowadzoną działalnością gospodarczą zarówno dla Wnioskodawcy w jego indywidualnej działalności, jak i spółek komandytowych.

W opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca będzie wynajmującym zaś spółki komandytowe najemcami i będzie w związku z powyższym uzyskiwał przychody z tytułu najmu w ramach prowadzonej przez siebie indywidualnej działalności.

Z treści przepisu art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że: przychodem z działalności gospodarczej są przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. Zatem Wnioskodawca może prowadzić działalność w zakresie wynajmu nieruchomości, a przychody które uzyska on z tytułu wynajęcia spółkom komandytowym X Sp. z o.o. Sp. k. oraz Y Sp. z o.o. Sp. k. nieruchomości oraz przychody uzyskane z najmu nieruchomości innym osobom i podmiotom, po rozpoczęciu indywidualnej działalności gospodarczej w zakresie najmu, stanowić będą przychody z działalności gospodarczej.

Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca dokonał wyboru sposobu opodatkowania swoich dochodów z tytułu udziału w spółkach komandytowych, zgodnie z treścią przepisu w art. 9a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i nie zamierza dokonywać zmiany zasad tego opodatkowania, dokonany wybór sposobu opodatkowania tym podatkiem będzie dotyczył wszystkich form prowadzenia działalności gospodarczej.

Jeżeli zatem Wnioskodawca z tytułu dochodów uzyskiwanych w ramach spółek komandytowych wybrał opodatkowanie na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym (podatek liniowy), będzie on zobligowany opodatkowywać swoją indywidualną działalność gospodarczą w zakresie najmu również na tych samych zasadach.

Reasumując, Wnioskodawca uważa, że na podstawie wskazanych przepisów i opisanego stanu faktycznego otrzymywany przez niego (jako wynajmującego &‒ prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą &‒ właściciela nieruchomości) czynsz najmu będzie dla niego stanowił przychód z działalności gospodarczej i będzie mógł podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym (podatek liniowy).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy &‒ odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),
• najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6).

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem: ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej &‒ oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Definicja pozarolniczej działalności gospodarczej użyta w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych opiera się na trzech przesłankach:

• zarobkowym celu działalności,
• wykonywaniu działalności w sposób zorganizowany i ciągły,
• prowadzeniu działalności we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 11 tej ustawy: przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Powyższy przepis koreluje z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczącym źródła przychodu, jakim jest najem, wykluczając z tego katalogu składniki majątku związane z działalnością gospodarczą.

Na tle przedstawionych regulacji prawnych należy stwierdzić że najem stanowi odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodu (art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy), choć może także istnieć najem, który prowadzony jest w ramach działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Należy podkreślić, że co do zasady wybór kwalifikacji i sposób rozliczenia przychodów z najmu ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzecz w najem.

W przypadku dochodów z tytułu usług najmu zaliczonych do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnik może dokonać wyboru opodatkowania wg 19% stawki podatku bądź opodatkować je według skali podatkowej.

Stosownie do treści przepisu art. 9a ust. 1 wyżej powołanej ustawy: dochody osiągnięte przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, są opodatkowane na zasadach określonych w art. 27, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemny wniosek lub oświadczenie o zastosowanie form opodatkowania określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym. Wniosek lub oświadczenie o zastosowanie form opodatkowania określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym podatnicy mogą złożyć na podstawie przepisów ustawy o CEIDG.

Zgodnie z art. 9a ust. 2 tej ustawy: podatnicy mogą wybrać sposób opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c. W tym przypadku są obowiązani do złożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemnego oświadczenia o wyborze tego sposobu opodatkowania do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został osiągnięty pierwszy przychód z tego tytułu w roku podatkowym, albo do końca roku podatkowego, jeżeli pierwszy taki przychód został osiągnięty w grudniu tego roku podatkowego.

W myśl art. 9a ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: jeżeli podatnik:

1. prowadzi działalność gospodarczą samodzielnie i jest wspólnikiem spółki niebędącej osobą prawną,
2. jest wspólnikiem spółki niebędącej osobą prawną

wybór sposobu opodatkowania, o którym mowa w ust. 2, dotyczy wszystkich form prowadzenia tej działalności, do których mają zastosowanie przepisy ustawy.

Zatem do dochodów z tytułu najmu zaliczonych do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik prowadzi taką działalność gospodarczą, a oprócz tego również działalność w formie spółki niebędącej osobą prawną (np. spółki komandytowej) opodatkowanej podatkiem liniowym, należy zastosować opodatkowanie wg 19% stawki podatku, o której mowa w art. 30c ust. 1 ww. ustawy.

W myśl bowiem art. 30c ust. 1 ww. ustawy: podatek dochodowy od dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej uzyskanych przez podatników, o których mowa w art. 9a ust. 2 lub 7, z zastrzeżeniem art. 29, 30 i 30d, wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje rozpocząć działalność gospodarczą na własne nazwisko, polegającą m.in. na wynajmie nieruchomości. W ramach tej działalności Wnioskodawca planuje wynajmować spółkom komandytowym, w których jest komandytariuszem, ww. nieruchomości. Oprócz tego wynajmu Wnioskodawca planuje dokonywać krótkotrwałego wynajmu nieruchomości również innym osobom fizycznym i podmiotom gospodarczym. Jednocześnie Wnioskodawca nie zamierza wprowadzać wynajmowanych nieruchomości do ewidencji środków trwałych. Warunki najmu między Wnioskodawcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą a spółkami komandytowymi, w których jest komandytariuszem, będą rynkowe i okresowo weryfikowane.

Mając na uwadze powyższy opis oraz powołane przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca rozważa podjęcie aktywności gospodarczej, polegającej na prowadzeniu działalności gospodarczej w zakresie najmu, to nie ma przeszkód, aby uzyskane przez Wnioskodawcę przychody z najmu nieruchomości były rozliczane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i opodatkowane 19% podatkiem liniowym, pod warunkiem spełnienia przesłanek określonych w art. 9a ust. 2 i 3 ustawy PIT.

Końcowo Organ zauważa, że postępowanie o wydanie interpretacji nie służy przeprowadzaniu analiz działań planowanych przez wnioskodawców, a określa jedynie ich skutki podatkowe. Stąd ocenie nie może podlegać pierwsza część pytania dotycząca możliwości rozpoczęcia przez Wnioskodawcę prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na wynajmie nieruchomości.

Reasumując &‒ planowany czynsz najmu płacony przez spółki komandytowe Wnioskodawcy prowadzącemu jednoosobową działalność gospodarczą, za najem nieruchomości, będzie dla Wnioskodawcy przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych według zasad określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (podatkiem liniowym) ze źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej