Temat interpretacji

Biorąc zatem pod uwagę okoliczności przedstawione we wniosku, w szczególności fakt, że Wnioskodawczyni sama opiekuje się dzieckiem, troszczy się o wszelkie jego potrzeby i sama je wyposaża, co wpływa na jego zdrowie i rozwój, natomiast ojciec dziecka jak twierdzi Wnioskodawczyni nie zabezpiecza żadnych potrzeb dziecka począwszy od bytowych, edukacyjnych, rozwojowych, zdrowotnych, emocjonalnych uznać należy, że Wnioskodawczyni przysługuje w pełnym wymiarze prawo do dokonania za 2015, 2016, 2017 i 2018 r. odliczenia w ramach ulgi prorodzinnej, wynikającej z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na małoletnie dziecko. Prawo do odliczenia w pełnym wymiarze ulgi na małoletnie dziecko będzie przysługiwało Wnioskodawczyni również w latach przyszłych pod warunkiem, że nie ulegną zmianie przepisy prawa będące podstawą niniejszego rozstrzygnięcia oraz stan faktyczny sprawy, w szczególności Wnioskodawczyni będzie nadal wyłącznie wykonywała władzę rodzicielską.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 13 września 2019 r. (data wpływu 1 października 2019 r.), uzupełnionym w dniu 30 listopada 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odliczeń w ramach tzw. ulgi prorodzinnej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 30 listopada 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odliczeń w ramach tzw. ulgi prorodzinnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

W rozliczeniu podatkowym za lata 2015, 2016, 2017, 2018 Wnioskodawczyni skorzystała z ulgi prorodzinnej na dziecko (), ur. () września 2012 r.

Po rozstaniu z ojcem dziecka zostały założone przez prokuraturę w A dwie sprawy o stalking. Ojciec dziecka ma dwa wyroki zakazujące mu wszelkich kontaktów ze względu na uporczywe nękanie.

Postanowieniem sądu z dnia 7 maja 2015 r. pobyt dziecka jest ustanowiony przy Wnioskodawczyni. Ojciec dziecka po sprawie sądowej, rozpoczętej 15 czerwca 2015 r. ma ograniczoną władzę rodzicielską, postanowieniem sądu z dnia 19 kwietnia 2017 r.

Działania ojca dziecka, które doprowadziły do ograniczenia praw rodzicielskich sprawiły również, że córka chodziła do poradni psychologiczno-pedagogicznej oraz na prywatne, opłacane przez Wnioskodawczynię zajęcia z psychologiem przez okres trzech lat.

Ojciec dziecka nie zabezpiecza żadnych potrzeb dziecka począwszy od bytowych, edukacyjnych, rozwojowych, zdrowotnych, emocjonalnych. Wyrokiem sądu z dnia 20 kwietnia 2016 r. ma zakaz kontaktowania się z Wnioskodawczynią, z powodu dalszego stalkingu. Nie stosując się do poprzedniego wyroku wyrokiem sądu z dnia 9 marca 2017 r. został skazany na 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wyrok został zamieniony na 3 lata w zawieszeniu.

W roku 2015 sąd określił pobyt dziecka przy Wnioskodawczyni. Ojciec dziecka ma ograniczone prawa do dziecka. Może je jedynie widywać. Wszelka decyzyjność o sposobie leczenia, kształcenia itp. została postanowieniem sądu wskazana na Wnioskodawczynię.

Pomimo możliwości widzenia oraz spędzania czasu z dzieckiem, ojciec nie wykorzystuje ich w możliwy sposób. Spędza z córką 1-2 dni po 3-4 godziny, w wakacje oraz ferie zimowe po najwyżej 5 dni. Nie wyjeżdża z nią nigdzie, czas spędzają w ich miejscowości. Płaci alimenty 600,00 zł poprzez komornika. Do roku 2016 płacił 300,00 zł, co nie wystarczało na pokrycie nawet zajęć dodatkowych, nie wspominając kosztów przedszkola i innych niezbędnych potrzeb typu ubrania, kosmetyki, lekarstwa.

Wnioskodawczyni w każde ferie zabiera córkę w góry, zapisuje do szkółki narciarskiej (co jest kosztowne). W każde wakacje jeżdżą do domków nad jeziorem, tam korzystają z łódek, rowerów wodnych, itp. Dziecko jeździ z Wnioskodawczynią w różne rejony Polski (fokarium w B, zoo w C itp.), w inny klimat, do innych krajów, co wpływa na jej zdrowie i rozwój.

Dziecko przez te wszystkie lata chodziło (i chodzi nadal) na zajęcia z języka angielskiego (100,00 zł miesięcznie), zajęcia taneczne (120,00 zł miesięcznie), oraz basen (100,00 zł miesięcznie).

Ojciec poza alimentami nie partycypuje w absolutnie żadnych aktywnościach córki ani o nią nie dba. Wnioskodawczyni sama opłaca wszystkie wyjazdy, szkółki, atrakcje. Sama troszczy się o odzież, lekarstwa, składki przedszkolne (obecnie szkolne), z uwagi na pracę do godz. 16:00 obiady szkolne (200,00 zł) wcześniej przedszkolne (200,00 zł). Sama kupuje rowery, rolki, hulajnogi, itp. Sama wyposaża dziecko w potrzebne przybory. Dba o rozrywki, integrację z rówieśnikami (chodzi na imprezy urodzinowe, gdzie musi iść z prezentem), dba o prawidłową, bogatą dietę, kosmetyki, kształcenie.

Wnioskodawczyni jest matką samotnie wychowującą dziecko. Wnioskodawczyni nie wstąpiła w związek małżeński, a w każdym z lat, których dotyczy wniosek, nie była w związku małżeńskim. W latach 2015, 2016, 2017, 2018, oraz w roku 2019 uzyskała dochody opodatkowane według skali podatkowej. Dochody Wnioskodawczyni w latach 2015-2018 ani w tym roku nie przekraczają 56.000 zł. Wnioskodawczyni samotnie wychowuje dziecko i jej dochody, określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, nie przekraczały oraz nie przekroczą kwoty 112.000 zł. W wymienionych latach ojciec dziecka uzyskał dochody opodatkowane według skali podatkowej. Pomiędzy Wnioskodawczynią a ojcem dziecka nie doszło do porozumienia co do sposobu podziału ulgi prorodzinnej. Ojciec dziecka twierdzi, że ulga mu się należy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w opisanej sytuacji przysługuje Wnioskodawczyni w pełnym wymiarze ulga prorodzinna, przewidziana w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za lata 2015-2018?

Czy w opisanej sytuacji, w przyszłych latach przysługiwać będzie Wnioskodawczyni w pełnym wymiarze ulga prorodzinna, przewidziana w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w tym konkretnym przypadku ulga prorodzinna powinna zostać przyznana w 100% dla niej, ponieważ realnie ponosi duże koszty utrzymania córki oraz troszczy się o jej rozwój.

Wnioskodawczyni uważa, że korzystanie z tej ulgi przez ojca córki jest ze szkodą dla jej dziecka, ponieważ Wnioskodawczyni wydatkuje te pieniądze na jej potrzeby i są dla nich ważne z uwagi na dodatkowe możliwości. Ojciec nie ponosi żadnych dodatkowych kosztów związanych z potrzebami, zainteresowaniami, rozwojem córki.

Wnioskodawczyni sprawuje opiekę nad dzieckiem. Zabezpiecza wszelkie potrzeby dziecka począwszy od bytowych, edukacyjnych (książki, gry edukacyjne, itp.), rozwojowych (zajęcia sportowe (tenis, pływanie, taniec, wyjazdy, szkółki narciarskie), zdrowotnych (wizyty dentystyczne, leki podczas choroby, inhalator na potrzeby przeziębień i chorób górnych dróg oddechowych, nawilżacz powietrza, itp.), emocjonalnych bliska, szczera relacja z dzieckiem w życiu codziennym. Czytanie książek, zabawa w domu, wspólne pieczenie, gotowanie, prace rozwojowe, plastyczne w domu, spacery, wyjazdy.

Wnioskodawczyni jest osobą, z którą dziecko mieszka, dba o jej rozwój, ponosi wysokie koszty wychowania w sposób, który sprzyja rozwijaniu zainteresowań. Przy Wnioskodawczyni i dzięki ponoszonym przez nią obciążeniom finansowym córka poznaje kraj, poznaje świat, poznaje różne formy sportu, aktywnego spędzania czasu, relacje prospołeczne, co sprzyja wielopłaszczyznowemu rozwojowi. Powinna zostać osobą wskazaną do możliwości korzystania ze 100% ulgi prorodzinnej, gdyż taki jest jej cel pieniądze dla dziecka.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

W myśl art. 27f ust. 2 cytowanej ustawy odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
   
   
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112 000 zł,
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56 000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;
      
      
      
2. dwojga małoletnich dzieci kwota 92,67 zł na każde dziecko;
3. trojga i więcej małoletnich dzieci kwota:
   
   
   1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
   2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
   3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.

Przepis art. 27f ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Wedle art. 27f ust. 2b ww. ustawy odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka.

Jednocześnie, jak stanowi art. 27f ust. 2c przytoczonej ustawy odliczenie, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

1. na podstawie orzeczenia sądu zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie w rozumieniu przepisów o świadczeniach rodzinnych;
2. wstąpiło w związek małżeński.

W przypadku gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W świetle zaś art. 27f ust. 4 powołanej ustawy odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Na podstawie art. 27f ust. 5 ww. ustawy odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

Zatem z literalnego brzmienia art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynika, że warunkiem zastosowania przez rodzica ulgi na małoletnie dziecko jest wykonywanie w stosunku do tego dziecka władzy rodzicielskiej.

Władza rodzicielska zgodnie z art. 93 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r., poz. 2086, z późn. zm.) przysługuje obojgu rodzicom, a stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest zobowiązane i uprawnione do jej wykonywania. W rozumieniu przepisów prawa rodzinnego władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowywania dziecka, z poszanowaniem jego godności i praw (art. 95 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

Podkreślić należy, że samo posiadanie władzy rodzicielskiej jest niewystarczające do zastosowania przedmiotowej preferencji. Dla nabycia prawa do ulgi konieczne jest zarówno posiadanie przez rodzica władzy rodzicielskiej nad małoletnim dzieckiem, jak i jej faktyczne wykonywanie, czyli wykonywanie wszystkich obowiązków, dzięki którym dziecko wychowywane jest w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, w szczególności sprawowanie faktycznej pieczy nad dzieckiem i jego wychowywanie, troszczenie się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka, a więc zapewnienie/zabezpieczenie wszystkich potrzeb dziecka od bytowych po edukacyjne, rozwojowe, zdrowotne i emocjonalne.

Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka.

Wykonywać pieczę (zgodnie z definicją Wielkiego Słownika Języka Polskiego oraz słownika synonimów) to m.in. sprawować nad kimś lub czymś bezpośrednią, osobistą opiekę, troszczyć się, baczyć, czuwać, nadzorować).

Zatem, jeżeli władza rodzicielska przysługuje formalnie obojgu rodzicom, a tylko jeden z rodziców faktycznie ją wykonuje, to z odliczenia całości kwoty może skorzystać tylko ten rodzic.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że w rozliczeniu podatkowym za lata 2015, 2016, 2017, 2018 Wnioskodawczyni skorzystała z ulgi prorodzinnej na dziecko (), ur. () września 2012 r. Po rozstaniu z ojcem dziecka zostały założone przez prokuraturę w A dwie sprawy o stalking. Ojciec dziecka ma dwa wyroki zakazujące mu wszelkich kontaktów ze względu na uporczywe nękanie. Postanowieniem sądu z dnia 7 maja 2015 r. pobyt dziecka jest ustanowiony przy Wnioskodawczyni. Ojciec dziecka po sprawie sądowej, rozpoczętej 15 czerwca 2015 r. ma ograniczoną władzę rodzicielską, postanowieniem sądu z dnia 19 kwietnia 2017 r. Działania ojca dziecka, które doprowadziły do ograniczenia praw rodzicielskich sprawiły również, że córka chodziła do poradni psychologiczno-pedagogicznej oraz na prywatne, opłacane przez Wnioskodawczynię zajęcia z psychologiem przez okres trzech lat. Ojciec dziecka nie zabezpiecza żadnych potrzeb dziecka począwszy od bytowych, edukacyjnych, rozwojowych, zdrowotnych, emocjonalnych. Wyrokiem sądu z dnia 20 kwietnia 2016 r. ma zakaz kontaktowania się z Wnioskodawczynią, z powodu dalszego stalkingu. Nie stosując się do poprzedniego wyroku wyrokiem sądu z dnia 9 marca 2017 r. został skazany na 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wyrok został zamieniony na 3 lata w zawieszeniu. W roku 2015 sąd określił pobyt dziecka przy Wnioskodawczyni. Ojciec dziecka ma ograniczone prawa do dziecka. Może je jedynie widywać. Wszelka decyzyjność o sposobie leczenia, kształcenia itp. została postanowieniem sądu wskazana na Wnioskodawczynię. Pomimo możliwości widzenia oraz spędzania czasu z dzieckiem, ojciec nie wykorzystuje ich w możliwy sposób. Spędza z córką 1-2 dni po 3-4 godziny, w wakacje oraz ferie zimowe po najwyżej 5 dni. Nie wyjeżdża z nią nigdzie, czas spędzają w ich miejscowości. Płaci alimenty 600,00 zł poprzez komornika. Do roku 2016 płacił 300,00 zł, co nie wystarczało na pokrycie nawet zajęć dodatkowych, nie wspominając kosztów przedszkola i innych niezbędnych potrzeb typu ubrania, kosmetyki, lekarstwa. Wnioskodawczyni w każde ferie zabiera córkę w góry, zapisuje do szkółki narciarskiej (co jest kosztowne). W każde wakacje jeżdżą do domków nad jeziorem, tam korzystają z łódek, rowerów wodnych, itp. Dziecko jeździ z Wnioskodawczynią w różne rejony Polski (fokarium w B, zoo w C itp.), w inny klimat, do innych krajów, co wpływa na jej zdrowie i rozwój. Dziecko przez te wszystkie lata chodziło (i chodzi nadal) na zajęcia z języka angielskiego (100,00 zł miesięcznie), zajęcia taneczne (120,00 zł miesięcznie), oraz basen (100,00 zł miesięcznie). Ojciec poza alimentami nie partycypuje w absolutnie żadnych aktywnościach córki ani o nią nie dba. Wnioskodawczyni sama opłaca wszystkie wyjazdy, szkółki, atrakcje. Sama troszczy się o odzież, lekarstwa, składki przedszkolne (obecnie szkolne), z uwagi na pracę do godz. 16:00 obiady szkolne (200,00 zł) wcześniej przedszkolne (200,00 zł). Sama kupuje rowery, rolki, hulajnogi, itp. Sama wyposaża dziecko w potrzebne przybory. Dba o rozrywki, integrację z rówieśnikami (chodzi na imprezy urodzinowe, gdzie musi iść z prezentem), dba o prawidłową, bogatą dietę, kosmetyki, kształcenie. Wnioskodawczyni jest matką samotnie wychowującą dziecko. Wnioskodawczyni nie wstąpiła w związek małżeński, a w każdym z lat, których dotyczy wniosek, nie była w związku małżeńskim. W latach 2015, 2016, 2017, 2018, oraz w roku 2019 uzyskała dochody opodatkowane według skali podatkowej. Dochody Wnioskodawczyni w latach 2015-2018 ani w tym roku nie przekraczają 56.000 zł. Wnioskodawczyni samotnie wychowuje dziecko i jej dochody, określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, nie przekraczały oraz nie przekroczą kwoty 112.000 zł. W wymienionych latach ojciec dziecka uzyskał dochody opodatkowane według skali podatkowej. Pomiędzy Wnioskodawczynią a ojcem dziecka nie doszło do porozumienia co do sposobu podziału ulgi prorodzinnej. Ojciec dziecka twierdzi, że ulga mu się należy.

Biorąc zatem pod uwagę okoliczności przedstawione we wniosku, w szczególności fakt, że Wnioskodawczyni sama opiekuje się dzieckiem, troszczy się o wszelkie jego potrzeby i sama je wyposaża, co wpływa na jego zdrowie i rozwój, natomiast ojciec dziecka jak twierdzi Wnioskodawczyni nie zabezpiecza żadnych potrzeb dziecka począwszy od bytowych, edukacyjnych, rozwojowych, zdrowotnych, emocjonalnych uznać należy, że Wnioskodawczyni przysługuje w pełnym wymiarze prawo do dokonania za 2015, 2016, 2017 i 2018 r. odliczenia w ramach ulgi prorodzinnej, wynikającej z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na małoletnie dziecko.

Prawo do odliczenia w pełnym wymiarze ulgi na małoletnie dziecko będzie przysługiwało Wnioskodawczyni również w latach przyszłych pod warunkiem, że nie ulegną zmianie przepisy prawa będące podstawą niniejszego rozstrzygnięcia oraz stan faktyczny sprawy, w szczególności Wnioskodawczyni będzie nadal wyłącznie wykonywała władzę rodzicielską.

Jednocześnie należy wyjaśnić, że w toku postępowania w sprawie wydania interpretacji upoważniony organ nie przeprowadza jakiegokolwiek postępowania dowodowego, a informacje niezbędne do wydania interpretacji czerpie wyłącznie z przedstawionego przez stronę opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. W rezultacie w wydanej interpretacji upoważniony organ nie rozstrzyga, który z rodziców i w jakim zakresie wykonuje władzę rodzicielską. Poczynienie pełnych ustaleń faktycznych na okoliczność, czy rodzic małoletniego dziecka faktycznie wykonywał w stosunku do dziecka władzę rodzicielską i ewentualnie w jakim okresie jest możliwe wyłącznie w postępowaniu podatkowym.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym i opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w X, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej