Temat interpretacji

Sfinansowanie zakupu wyposażenia i innych wydatków firmowych (tj. na nabycie składników majątkowych o wartości nieprzekraczającej 10 000 zł, które nie zostaną zaliczone do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych) ze środków przyznanych Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej - nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo że przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2019 r. (data wpływu6 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz możliwości odstąpienia od dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątkowych zaliczonych do środków trwałych jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz braku obowiązku dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z umową o przyznanie z Funduszu Pracy jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej z dnia 28 maja 2019 r. w ramach realizacji projektu ... współfinansowanego ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach poddziałania 1.1.1 programu operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój, Wnioskodawca otrzymał dotację w wysokości 22 000,00 zł, która wpłynęła na jego konto 3 czerwca 2019 r.

Udzielone dofinansowanie, zgodnie z zawartą umową stanowi pomoc de minimis w rozumieniu rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis. W umowie określono również, że pomoc ta przyznana została na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 14 lipca 2017 r. w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy oraz przyznawania środków na podjęcie działalności gospodarczej.

Działalność, na której rozpoczęcie Wnioskodawca otrzymał przedmiotowe dofinansowanie, jest sklasyfikowana pod numerami 86.90.A - działalność fizjoterapeutyczna. Działalność sklasyfikowaną pod wymienionym numerem PKD - rozpoczął dnia 10 czerwca 2019 r. Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, podatek dochodowy rozliczany jest na zasadach ogólnych, według skali podatkowej.

Otrzymaną kwotę dotacji Wnioskodawca jest zobowiązany wydatkować w terminie do 2 miesięcy od daty podjęcia działalności gospodarczej, zgodnie ze szczegółową specyfikacją wskazaną we wniosku. Wszystkie dokonane w ramach dotacji zakupy będą udokumentowane fakturami zakupu lub umowami kupna-sprzedaży, na których Wnioskodawca widnieje jako nabywca.

W ramach przyznanego dofinansowania Wnioskodawca zakupi rzeczy niezbędne do wykonywania wskazanej wyżej działalności, tj.:

1. Przenośny stół do masażu o wartości 1 190.00 zł brutto,
2. Samochód ciężarowy o wartości 11 000,00 zł brutto,
3. Laptop o wartości 3 500.00 zł brutto,
4. Poduszki sensomotorycze o wartości 310,00 zł brutto,
5. Piłki do ćwiczeń o wartości 220,00 zł brutto,
6. Maty do ćwiczeń o wartości 500,00 zł brutto,
7. Roller blackroll o wartośc1135.00 zł brutto,
8. Wałek o wartości 135.00 zł brutto,
9. Taśmy rehabilitacyjne o wartości 340,00 zł brutto,
10. Taśmy do kinesiotapingu o wartośc1120,00 zł brutto,
11. Bosu o wartości 750,00 zł brutto,
12. Trx o wartości 900,00 zł brutto,
13. Elektrostymulator o wartości compex sp 4.0 1 900,00 zł brutto,
14. Step o wartości 145,00 zł brutto,
15. Preparat o wartośc1145.00 zł brutto - co razem daję kwotę 22 000,00 zł.

Po rozpoczęciu prowadzenia działalności gospodarczej kwoty z przyznanego dofinansowania Wnioskodawca nie zaliczył do przychodów osiąganych z działalności gospodarczej, w związku z czym dotacja nie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wydatki, które zostaną poniesione na zakup wyposażenia oraz materiałów pomocniczych, sfinansowane przy wykorzystaniu jednorazowych środków przyznanych z urzędu pracy na podjęcie działalności gospodarczej, o których stanowi art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, mogą stanowić koszty uzyskania przychodu?
2. Czy w odniesieniu do środków trwałych o wartości nieprzekraczającej 10 000 zł, które zostaną zakupione przy wykorzystaniu jednorazowych środków przyznanych z urzędu pracy na podjęcie działalności gospodarczej, o których stanowi art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, Wnioskodawca może zrezygnować z dokonywania odpisów amortyzacyjnych a wydatki poniesione na ich zakup w całości będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania środków trwałych do użytkowania?

Zdaniem Wnioskodawcy art. 22, jak również art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazuje na brak możliwości zaliczenia wydatków na zakup wyposażenia oraz materiałów sfinansowanych przy wykorzystaniu jednorazowych środków przyznanych z urzędu pracy na podjęcie działalności gospodarczej, o których stanowi art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, do kosztów uzyskania przychodów. W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że wydatki poniesione na zakup materiałów oraz wyposażenia sfinansowane przy wykorzystaniu jednorazowych środków przyznanych bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, mogą stanowić koszty uzyskania przychodu.

Natomiast w odniesieniu do kwestii zawartej w pytaniu drugim Wnioskodawcy wskazał, na treść art. 22d ust. 1 ustawy o podatku osobowym od osób fizycznych, zgodnie z którym, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do użytkowania.

Wnioskodawca wskazał, iż wprowadzi do ewidencji wyposażenia rzeczowe składniki majątku, których wartość przekroczy 1 500 zł.

W świetle powyższego Wnioskodawca uważa, że zaliczenie wydatków poniesionych na zakup środków trwałych, o wartości nieprzekraczającej 10 000 zł sfinansowanych przy wykorzystaniu jednorazowych środków przyznanych z urzędu pracy na podjęcie działalności gospodarczej, o których stanowi art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania do użytkowania tychże środków trwałych będzie działaniem prawidłowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 2 omawianej ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze treść przytoczonej regulacji, należy stwierdzić, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

• dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,
• ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup/wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub nabycie wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.

Powyższe przesądza, że (co do zasady) wszelkie otrzymywane przez podatnika dotacje i dopłaty związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą stanowią przychód z tej działalności. Wyjątek stanowią wyłącznie te dotacje, które przeznaczone są na nabycie lub wytworzenie podlegających amortyzacji środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Niektóre z dotacji (dofinansowań) mogą jednakże podlegać zwolnieniom przewidzianym w rozdziale 3 omawianej ustawy. I tak zgodnie z:

• art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1482, z późn. zm.),
• art. 21 ust. 1 pkt 137 wskazanej ustawy wolne od podatku dochodowego są środki finansowe otrzymane przez uczestnika projektu jako pomoc udzielona w ramach programu finansowanego z udziałem środków europejskich, o których mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 869, z późn. zm.).

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Stosownie do art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu lub poszukującemu pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związanych z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia.

Treść przytoczonych przepisów przesądza, że wyłącznie środki otrzymane na podjęcie działalności gospodarczej z Funduszu Pracy podlegają pod ramy zwolnienia wskazanego w dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Przy czym, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 29b, 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1, jak i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że co do zasady nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup składników majątku, niezaliczonych do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, które zostały sfinansowane ze środków dotacji otrzymanej z urzędu pracy.

Zgodnie z § 3 pkt 7 i 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2017 r., poz. 728) pod pojęciem:

• wyposażenie rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych;
• środki trwałe rozumieć należy środki trwałe w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym (pkt 8).

Wobec powyższego wydatki na zakup składników majątku ze środków uzyskanych z Funduszu Pracy, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (w tym przypadku elementy wyposażenia oraz tzw. materiały pomocnicze), których jednostkowa wartość początkowa określona zgodnie z art. 22g ustawy nie przekracza 10 000 zł, i które nie zostały zaliczone przez podatnika do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, można bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Jak wskazano wyżej, warunkiem jest związek przyczynowy między poniesionymi wydatkami a przychodami z prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Wnioskodawca powinien przy tym mieć na uwadze, że zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Ponadto, podnieść należy, że w myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z niniejszej regulacji wynika, że co do zasady wydatki poniesione przez podatnika na nabycie środków trwałych podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej pośrednio przez odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej. Definicja środka trwałego dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych została zawarta w art. 22a ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przy czym składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1 art. 22d, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 - art. 22d ust. 2 cyt. ustawy.

W myśl art. 22f ust. 3 tej ustawy: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania - art. 22d ust. 1 cyt. ustawy.

Stosownie natomiast do ust. 2 zdanie pierwsze cytowanego artykułu składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

W kontekście przedstawionego własnego stanowiska w sprawie oceny zdarzenia przyszłego (zaliczenie wydatków poniesionych na zakup środków trwałych o wartości nieprzekraczającej 10 000 zł bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania do użytkowania tychże środków trwałych będzie działaniem prawidłowym) należy zatem podkreślić, że w przypadku zakupu składnika majątku, o którym mowa w art. 22d ust. 1, którego wartość nie przekracza 10 000 zł, podatnik ma do wyboru następujące rozwiązania - może:

• nie zaliczyć (nie zakwalifikować) danego składnika majątkowego do środków trwałych, natomiast wydatki związane z jego nabyciem zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów na podstawie cytowanego art. 22d ust. 1 cyt. ustawy; w przypadku, gdy wartość początkowa składnika majątku nie przekracza 10 000 zł, a podatnik postanowił nie dokonywać od niego odpisów amortyzacyjnych, to tego składnika stosownie do przepisu art. 22d ust. 2 ww. ustawy nie ujmuje się w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych;
• zaliczyć dany składnik majątku do środków trwałych, a następnie:
• jednorazowo go zamortyzować; następuje to przez dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w wysokości odpowiadającej wydatkom na nabycie danego składnika majątku - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego albo w miesiącu następnym;
• amortyzować go na analogicznych zasadach jak wszystkie inne środki trwałe.

Tym samym decyzja odnośnie zaliczenia składnika do środków trwałych przesądza o sposobie rozliczenia kosztów jego nabycia w rachunku podatkowym.

W przypadku bowiem zaliczenia składników majątkowych do środków trwałych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie - art. 23 ust. 1 pkt 45 cyt. ustawy.

Na podstawie tego przepisu odpisy amortyzacyjne dokonywane od składników majątkowych zaliczonych do środków trwałych, których zakup został sfinansowany ze środków otrzymanych z Funduszu Pracy nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Tym samym odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środka trwałego, w części pokrytej środkami z Funduszu Pracy, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 45 cyt. ustawy nie stanowią kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do tej części wartości początkowej, która odpowiada wydatkom poniesionym na nabycie środka trwałego zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie, w tym przypadku w formie dofinansowania z Funduszu Pracy.

Reasumując, sfinansowanie zakupu wyposażenia i innych wydatków firmowych (tj. na nabycie składników majątkowych o wartości nieprzekraczającej 10 000 zł, które nie zostaną zaliczone do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych) ze środków przyznanych Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej - nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo że przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 powołanej ustawy. Co do zasady - nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup składników majątku (w tym składników majątku spełniających definicję środków trwałych) o wartości nieprzekraczającej 10 000 zł, niezaliczonych przez Wnioskodawcę do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, które zostały sfinansowane ze środków pochodzących z omawianego dofinansowania i w tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy dotyczące pytania pierwszego jest prawidłowe.

Nie można jednak zgodzić się ze stwierdzeniem Wnioskodawcy dotyczącym pytania drugiego, że w przypadku, jeżeli nabyte przy pomocy dofinansowania składniki majątku firmowego zostaną zakwalifikowane jako środki trwałe, to może on nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych a wydatki poniesione, które zostały sfinansowane jednorazowym dofinansowaniem na podjęcie działalności gospodarczej ze względu na wartość początkową nieprzekraczającą 10.000 zł, mogą stanowić koszty uzyskania przychodu w prowadzonej działalności gospodarczej w miesiącu oddania do użytkowania tychże środków trwałych. W tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Na marginesie sprawy wskazać należy, że zakupione ze środków pochodzących z dofinansowania na podjęcie działalności gospodarczej składniki majątkowe, o wartości nieprzekraczającej 10 000 zł, które Wnioskodawca zaliczy do środków trwałych, będą mogły podlegać jednorazowemu odpisowi amortyzacyjnemu, jednakże odpisu tego nie będzie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, z uwagi na postanowienia art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Należy w tym miejscu wskazać, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym niniejsza interpretacja dotyczy Wnioskodawcy jako osoby występującej z wnioskiem o interpretację i odnosi się wyłącznie do następstw podatkowych odpłatnego zbycia jej udziałów w przedmiotowej nieruchomości, natomiast nie wywiera ona skutków prawnych dla innych osób.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej