Temat interpretacji

Czy w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości brak uwzględnienia przy wzajemnych rozliczeniach nakładów poniesionych przez Współwłaściciela A na części nieruchomości użytkowanej przez niego spowoduje powstanie przychodu po stronie Wnioskodawcy?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2019 r. (data wpływu 29 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych uzupełnionym pismem z dnia 14 października 2019 r. w zakresie ustalenia, czy w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości brak uwzględnienia przy wzajemnych rozliczeniach nakładów poniesionych przez Współwłaściciela A na części nieruchomości użytkowanej przez niego spowoduje powstanie przychodu po stronie Wnioskodawcy jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia, czy w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości brak uwzględnienia przy wzajemnych rozliczeniach nakładów poniesionych przez Współwłaściciela A na części nieruchomości użytkowanej przez niego spowoduje powstanie przychodu po stronie Wnioskodawcy. Wniosek został uzupełniony w dniu 14 października 2019 r. (data wpływu).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (osoba fizyczna) jest komandytariuszem w spółce komandytowej (dalej: Podmiot B), w związku z czym jest zobowiązany do obliczania i odprowadzania podatku dochodowego od osób fizycznych w wysokości odpowiadającej jego udziałowi w tejże Spółce Komandytowej.

Podmiot A oraz Podmiot B są współwłaścicielami nieruchomości położonej w XYZ. Podmiot A jest osobą prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą, będąc współwłaścicielem nieruchomości dodatkowo we współwłasności majątkowej małżeńskiej. Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki osobowej prawa handlowego. Każdy ze współwłaścicieli ujął prawo współwłasności nieruchomości w ewidencji środków trwałych.

Współwłaściciele po nabyciu nieruchomości dokonali podziału quoad usum stosownego do posiadanych przez nich udziałów.

Współwłaściciel A (nie Wnioskodawca) ponosił nakłady jedynie na terenie, który został mu przekazany do wyłącznego korzystania, ujmując ponoszone nakłady w całości w ewidencji środków trwałych. W wyniku poniesionych nakładów wzniesiony został budynek gospodarczy, z przeznaczeniem do prowadzenia działalności gospodarczej Współwłaściciela A.

Współwłaściciele dokonali podziału geodezyjnego jednej działki gruntu na 5 działek.

Obecnie Współwłaściciele planują znieść współwłasność na drodze umownej. Zgodnie z planowanym podziałem, po dokonaniu wyceny wartości poszczególnych działek, zniesienie współwłasności nieruchomości powinno odzwierciedlać wysokość posiadanego przez współwłaścicieli udziału we współwłasności, z tym zastrzeżeniem, że z uwagi na wymogi podziału geodezyjnego oraz wartość wyceny, możliwe jest dokonanie odpowiednich spłat, w razie konieczności wyrównania udziału. W założeniu Współwłaścicieli nie będzie uwzględniana wartość nakładów, które Współwłaściciel A poczynił na przypadającej mu po podziale quoad usum części, z uwagi na ponoszenie wydatków na nakłady wyłącznie ze środków Współwłaściciela A i korzystanie z niego z wyłączeniem Wnioskodawcy.

W celu ustalenia przychodu do opodatkowania współwłaściciele planują na dzień zniesienia współwłasności porównanie wartości udziału przed i po zniesieniu współwłasności. Wartość poszczególnych środków trwałych będzie ustalona w cenie rynkowej, na moment zniesienia współwłasności, bez uwzględniania nakładów dokonanych przez Współwłaściciela A z własnych środków i na części nieruchomości przeznaczonej do wyłącznego korzystania. Na podstawie tych wartości rynkowych zostanie porównane, jaki udział we współwłasności mieli przed zniesieniem współwłasności, a jaki będą mieli po zniesieniu współwłasności i ponownym wydzieleniu. W taki sposób wyliczona różnica pomiędzy obiema wartościami będzie stanowiła podstawę do rozpoznania przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Dokonane zniesienie współwłasności nieruchomości nie będzie wiązało się ze zmianą posiadanego udziału we współwłasności. Zgodnie z planowanym podziałem, po dokonaniu wyceny wartości poszczególnych działek, zniesienie współwłasności nieruchomości powinno odzwierciedlać wysokość posiadanego przez współwłaścicieli udziału we współwłasności planowany podział ma odzwierciedlać dotychczasowe udziały we współwłasności. W założeniu Współwłaścicieli nie będzie uwzględniana wartość nakładów, które Współwłaściciel A poczynił na przypadającej mu po podziale quoad usum części. W wyniku zniesienia współwłasności każdy ze współwłaścicieli stanie się właścicielem tej części nieruchomości, którą użytkował dotychczas w ramach podziału quoad usum.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości brak uwzględnienia przy wzajemnych rozliczeniach nakładów poniesionych przez Współwłaściciela A na części nieruchomości użytkowanej przez niego spowoduje powstanie przychodu po stronie Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, nakłady poczynione przez drugiego współwłaściciela na części nieruchomości użytkowanej przez niego w ramach podziału quoad usum nie wpłyną na rozliczenia przy zniesieniu współwłasności i nie będą generowały przychodu po stronie Wnioskodawcy.

Uzasadnienie.

W pierwszej kolejności, aby prawidłowo ocenić konsekwencje podatkowe, należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 505), a także ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 ), które regulują zniesienie współwłasności nieruchomości.

Zgodnie z przepisem art. 4 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

W myśl art. 102 Kodeksu, spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Stosownie do postanowień art. 8 § 1 Kodeksu spółek handlowych, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółka komandytowa może zatem posiadać własny majątek, który jest odrębny od majątków osobistych jej wspólników.

Z kolei, zgodnie z art. 28 w zw. z art. 103 § 1 Kodeksu spółek handlowych majątek spółki komandytowej stanowi wszelkie mienie wniesione jako wkład lub nabyte przez spółkę w czasie jej istnienia.

W świetle powyższych regulacji majątek spółki komandytowej jest prawnie wydzielony. Przy czym spółka osobowa spółka komandytowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości (udziału w nieruchomości).

Spółka komandytowa jest osobową spółką prawa handlowego i tym samym nie posiada osobowości prawnej. Jest więc transparentna podatkowo; podatnikami są natomiast jej wspólnicy (w tym Wnioskodawca), którzy w zależności od ich statusu prawnego, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, bądź podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej (art. 196 § 2 Kodeksu cywilnego).

Każdy ze współwłaścicieli, stosownie do art. 210 Kodeksu cywilnego, może domagać się zniesienia współwłasności.

Zgodnie z art. 211 i 212 ww. ustawy, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli. W rezultacie, w wyniku zniesienia współwłasności, dochodzi więc jedynie do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.

Zatem, celem postępowania o zniesienie współwłasności jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, które stanowią przedmiot współwłasności.

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w wyniku zniesienia współwłasności jest nabyciem tych rzeczy. Natomiast, mając na uwadze przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy nie jest przyznanie rzeczy na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku zniesienia współwłasności, jeżeli:

• podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub
• wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku podziału tego majątku, mieści się w udziale, jaki współwłaścicielowi przysługuje we współwłasności.

Przez odpłatne zbycie rozumieć należy każde przeniesienie prawa własności lub innych praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową. Termin odpłatne zbycie obejmuje zatem szeroki zakres umów. W myśl Kodeksu cywilnego, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Tym samym, określenie zbycie odnosi się do wszystkich przypadków przeniesienia własności i nie ogranicza się wyłącznie do sprzedaży czy zamiany, lecz ma zastosowanie do wszystkich czynności prawnych, których skutkiem jest przeniesienie prawa własności do całej rzeczy lub udziału.

Przenosząc powyższe na grunt przepisów podatkowych, stwierdzić należy, że zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia/zbycia rzeczy tylko wówczas, jeżeli mieści się w ramach udziału, jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbywa się bez spłat i dopłat. Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danego podmiotu ulega powiększeniu, mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jego majątku. Analogicznie, okoliczność, że udział innego współwłaściciela ulega pomniejszeniu, traktowana być musi w kategorii zbycia, gdyż w ten sposób ulega pomniejszeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tego podmiotu nad rzeczą, jak też stan jego majątku.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1059), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Przy czym, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy).

Stosownie do art. 5b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Przy czym, w myśl art. 5a pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez spółkę niebędącą osobą prawną, należy rozumieć spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienione zostały źródła przychodów, do których w pkt 3 zaliczono pozarolniczą działalność gospodarczą.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów usług.

Co do zasady, do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej należą wszystkie przychody osiągane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą określone w art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z wyjątkiem przychodów wymienionych w art. 14 ust. 3 tej ustawy. Przychodem z działalności gospodarczej, stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem ust. 2g i art. 21 ust. 1 pkt 125 i 125a. Zauważyć należy, że ustawodawca stanowiąc w art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy o wartości otrzymanych nieodpłatnych świadczeń jako o przychodzie kształtującym podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, nie sprecyzował bliżej, co należy rozumieć przez użyte w cytowanym przepisie pojęcie nieodpłatnego świadczenia. Ograniczył się w tym względzie jedynie do wskazania w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, sposobu i kryteriów ustalania ich wartości. Jednocześnie ustawodawca wyraźnie wskazał, że przychód ten powstaje w momencie jego otrzymania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Z treści art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy wynika, że aby można było mówić o powstaniu przychodu, to podatnik powinien otrzymać świadczenia w naturze bądź inne nieodpłatne świadczenia; winien mieć prawo z nich korzystać według własnego uznania.

Nieodpłatnym świadczeniem w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu. Ustalenie, czy określone świadczenie uzyskane przez podatnika nieodpłatnie stanowi dla niego przychód, o którym mowa w art. 11a ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wymaga oceny charakteru dokonanego rodzaju czynności przysparzających, w przypadku których strona dokonująca przysporzenia otrzymuje korzyść majątkową.

O tym, czy powstaje przychód z tytułu zniesienia współwłasności, decyduje rynkowa wartość udziałów w nieruchomości przed i po zniesieniu współwłasności. Powierzchnia działek nie może być zatem brana pod uwagę w celu ustalenia, czy warunki zniesienia współwłasności ustalone przez Współwłaścicieli odpowiadają udziałom, jakie współwłaściciele posiadali wcześniej w tych działkach. W celu ustalenia przychodu do opodatkowania Współwłaściciele powinni więc ustalić na dzień zniesienia współwłasności wartości udziału przed i po zniesieniu współwłasności. Wartość poszczególnych środków trwałych powinna być ustalona w cenie rynkowej, na moment zniesienia współwłasności. Na podstawie tych wartości rynkowych należy porównać, jaki udział we współwłasności mieli przed zniesieniem współwłasności, a jaki mają już po zniesieniu współwłasności i ponownym wydzieleniu. To w taki sposób wyliczona różnica pomiędzy obiema wartościami będzie stanowiła podstawę do rozpoznania przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W analizowanej sytuacji stosunek wartości części nieruchomości, jaką każdy ze współwłaścicieli otrzyma w wyniku zniesienia współwłasności nie powinien uwzględniać wartości nakładów, które każdy ze Współwłaścicieli poniósł na części nieruchomości używanej przez niego. Dlatego też Współwłaściciel, który poniósł nakłady o wyższej wartości i w rezultacie zniesienia współwłasności otrzyma część Nieruchomości o wartości większej niż wynosi jej udział w znoszonym prawie, nie uzyska z tego tytułu żadnego przysporzenia, a przez to nie osiągnie przychodu z tytułu nakładów zwiększających wartość nieruchomości. Nie może stanowić przysporzenia w rezultacie w opisanym zdarzeniu przyszłym zniesienie współwłasności Nieruchomości, w wyniku którego każdy ze Współwłaścicieli stanie się właścicielem tej części Nieruchomości, którą użytkował dotychczas w oparciu o podział quoad usum, przy czym żaden z Podmiotów nie zostanie zobowiązany do zwrotu drugiej części poniesionych nakładów, bądź uiszczenia na jej rzecz dopłaty, nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Podział quoad usum jest podziałem fizycznym, do wyłącznego użytku. Każdy ze współwłaścicieli oddzielnie i wyłącznie używa swojej części i czerpie z niej pożytki. Każdy z nich może zawierać w odniesieniu do swojej wydzielonej części umowy obligacyjne z osobami trzecimi (por. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 1981 r. sygn. akt III CZP 72/80, OSNC 1981/11/207, i z dnia 8 stycznia 1980 r. sygn. akt III CZP 80/79, OSNC 1980/9/157).

Utrwalona linia orzecznicza sądów powszechnych stoi na stanowisku, że w przypadku dokonania przez współwłaścicieli podziału quoad usum nieruchomości, do rozliczenia nakładów, dokonanych tylko na tę cześć nieruchomości, z której korzystała ona sama z wyłączeniem innych osób nie mają zastosowania zasady z art. 207 Kodeksu cywilnego, właściwe dla jego rozliczenia są natomiast przepisy art. 405 i dalsze Kodeksu cywilnego (tak też np. SN w postanowieniu z dnia 17 marca 2017 r., sygn., akt III CSK 137/16).

Zgodnie z art. 405 Kodeksu cywilnego, kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Artykuł 405 Kodeksu cywilnego wprowadza więc cztery ogólne przesłanki powstania roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, tj. wzbogacenie jednego podmiotu, zubożenie drugiego podmiotu, związek pomiędzy wzbogaceniem a zubożeniem oraz brak podstawy prawnej dla wzbogacenia. Natomiast z treści art. 405 Kodeksu cywilnego należy niewątpliwie wywieść, że istotą tej instytucji jest fakt wzbogacenia uzyskania korzyści majątkowej, którą otrzymał odbiorca świadczenia. Dopiero następnym krokiem w toku postępowania dowodowego będzie wykazywanie zubożenia (Fuchs Dariusz i Malik Adam. Art. 405. W: Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część ogólna, art. 353-534. Wolters Kluwer Polska, 2018). Jak wskazuje Sąd Najwyższy, w wyroku z dnia 21 marca 2007 r., sygn. akt I CSK 458/06, formuła instytucji bezpodstawnego wzbogacenia jest tak szeroka, że pozwala ją rozumieć jako ogólną zasadę, że nikt nie powinien się bogacić bezpodstawnie kosztem drugiego.

Biorąc po uwagę regulacje dotyczące bezpodstawnego wzbogacenia Współwłaściciel dokonujący nakładów na nieruchomość będącą przedmiotem współwłasności nie może żądać zwrotu wartości tych nakładów, odpowiadających udziałowi pozostałych współwłaścicieli w całości nieruchomości, jeżeli w drodze podziału quoad usum nie korzystają oni z tej części nieruchomości, na którą te nakłady zostały dokonane. A zatem Współwłaściciel nie ma roszczenia wobec drugiego Współwłaściciela o zwrot nakładów poczynionych na jego części nieruchomości. Przyjęcie odmiennego stanowiska doprowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia tego współwłaściciela, który poniósł nakład, kosztem tego, który nakładu nie poniósł.

Przy podziale quoad usum, każdy ze współwłaścicieli powinien otrzymać w wyniku zniesienia współwłasności substytut swojego nakładu na nieruchomość w postaci środka trwałego, którego budowę sfinansował. Nie ma zatem podstaw do uwzględnienia tych nakładów przy określeniu wartości nieruchomości na użytek rozliczenia współwłaścicieli z tytułu zniesienia współwłasności; rozliczenie to powinno uwzględniać jedynie różnicę między udziałem w gruncie, jaki przysługiwał każdemu ze współwłaścicieli na podstawie umowy kupna-sprzedaży przedmiotowej nieruchomości a udziałem w nieruchomości wspólnej przyznanym wraz z odrębną własnością lokalu (Postanowienie SN z dnia 24 stycznia 2018 r., sygn. akt I CSK 229/17).

Reasumując uwzględnienie wartości poczynionych nakładów, przy zniesieniu współwłasności nieruchomości, co do której został dokonany podział quoad usum, prowadziłoby do bezpodstawnego wzbogacenia. Współwłaściciel, który poniósł nakłady na część nieruchomości użytkowanej przez niego nie ma roszczenia o zwrot tych nakładów do pozostałych Współwłaścicieli, jeżeli w wyniku podziału nieruchomości otrzyma on środki trwałe na które nakłady poniósł. A co za tym idzie uwzględnienie wartości nakładów w rozliczeniach związanych ze zniesieniem współwłasności byłoby sprzeczne z wykładnią sądów powszechnych. Co oznacza, że strony nie mają prawa do zwrotu nakładów o ile nie istnieje umowa, która by odmiennie regulowała tą kwestię. W opisywanym przypadku brak takiego porozumienia, a więc naturalnym następstwem jest wyłączenie wskazanych nakładów ze wzajemnych rozliczeń. Inwestycja dokonana przez podatnika pozostaje jego własnością, bowiem już od dokonania podziału quoad usum, strony uzgodniły sposób używania i zarządu nieruchomością.

A zatem, nie można mówić o nieodpłatnym świadczeniu gdy współwłaściciel w wyniku zniesienia współwłasności otrzymuje środki trwałe, na które sam poczynił nakłady.

W tej samej sprawie dla komplementariusza Spółki została w dnia 6 sierpnia 2019 r. wydana pozytywna interpretacja indywidualna .

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Tutejszy organ podkreśla, że zgodnie z zadanym pytaniem wyznaczającym zakres żądania Wnioskodawcy, niniejsza interpretacja dotyczy ustalenia, czy w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości brak uwzględnienia przy wzajemnych rozliczeniach nakładów poniesionych przez Współwłaściciela A na części nieruchomości użytkowanej przez niego spowoduje powstanie przychodu po stronie Wnioskodawcy, nie dotyczy natomiast konsekwencji otrzymania przez Wnioskodawcę ewentualnych spłat w celu wyrównania udziału.

Końcowo podkreślić należy, że przywoływane przez Wnioskodawcę orzeczenia oraz interpretacja indywidualna stanowią rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszą. W konsekwencji, nie mogą być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach. Co więcej, nie są one rozbieżne ze stanowiskiem zaprezentowanym w tej interpretacji indywidualnej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej