Temat interpretacji

Skutki podatkowe przekazania uczestnikom warsztatów kart przedpłaconych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2019 r. (data wpływu 28 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przekazania uczestnikom warsztatów kart przedpłaconych jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przekazania uczestnikom warsztatów kart przedpłaconych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Do Miasta w okresie (...) 2019 r. w ramach warsztatów przyjechało (...) studentów architektury z różnych polskich uczelni, aby pracować nad koncepcjami zagospodarowania jego obszarów. Razem z nimi przyjechało około (...) gości tutorów, którzy nadzorowali pracę studentów oraz prelegentów, którzy wygłaszali w ramach warsztatów otwarte wykłady na tematy związane z wykorzystaniem przestrzeni miejskiej.

Urząd Miasta realizując jeden ze swoich celów, jakim jest promocja Miasta współorganizował warsztaty. Efektem warsztatów było wypracowanie koncepcji zagospodarowania sześciu obszarów, które Urząd Miasta będzie mógł wykorzystać. Skala przedsięwzięcia sprawiła, że zainteresowały się nim branżowe wydawnictwa o charakterze ogólnopolskim, a także media.

Realizując to zadanie, Urząd Miasta przekazał uczestnikom warsztatów karty przedpłacone zasilone kwotą 200 zł każda. Karty były dedykowane do wykorzystania w lokalach gastronomicznych na terenie całego Miasta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przekazywane uczestnikom warsztatów karty przedpłacone będą stanowiły przychód zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 68a, czy też będą stanowiły przychód w rozumieniu art. 20 ust. 1 ww. ustawy i na płatniku, który nie jest obowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy będzie ciążył obowiązek wystawienia informacji, o których mowa w art. 42a ust. 1 ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania.

Przywołując zapisy art. 9 ust. 1 ww. ustawy, podkreślić należy, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Źródła przychodów są natomiast wymienione w art. 10 ust. 1 przedmiotowej ustawy, w tym pkt 9 do źródeł przychodów zalicza tzw. inne źródła. Przychody te definiuje art. 20 ust. 1 wskazując, iż uważa się za nie w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Niemniej przywołana wyżej definicja, z uwagi na zawarte sformułowanie w szczególności, daje możliwość zaliczenia do tej kategorii przychodów również te, które nie są wprost wymienione w treści art. 20 ust. 1 ustawy.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega zatem dochód uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie których mamy do czynienia z przyrostem mienia. Tak więc, podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być tylko takie czynności, w wyniku których następuje po stronie osoby fizycznej przysporzenie majątkowe.

Jak wskazuje jednak przytoczony wyżej art. 9 ust. 1 ustawy, zapisy art. 21 wymieniają wprost te z przychodów, które wolne są od podatku dochodowego. Tym samym, zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 68a, wolne od podatku dochodowego są: wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 200 zł; zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym.

Zatem dla zastosowania przedmiotowego zwolnienia decydujące jest spełnienie łącznie
następujących warunków, tj.:

• świadczenie musi mieć charakter nieodpłatny,
• świadczenie musi pozostawać w związku z promocją lub reklamą świadczeniodawcy,
• jednorazowa wartość tego świadczenia nie może przekraczać 200 zł,
• świadczenie nie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby związanej z nim stosunkiem cywilnoprawnym.

Podstawową przesłanką omawianego zwolnienia jest zatem otrzymanie od świadczeniodawcy nieodpłatnego świadczenia. Ponadto świadczenie to musi być otrzymywane w ramach promocji lub reklamy świadczeniodawcy. Z uwagi na to, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują wprost pojęć zawartych w analizowanym przepisie, należy posługiwać się ich wykładnią gramatyczną. I tak, pod pojęciem nieodpłatnego świadczenia rozumieć należy świadczenie, które nie wymaga opłaty, czyli jest bezpłatne. Natomiast pod pojęciem promocji rozumieć należy ogół czynności związanych z oddziaływaniem na klientów, jak również wytwarzanie przychylnej opinii o świadczeniodawcy.

Z uwagi na aspekt promocyjny współorganizowanego wydarzenia, jakim były warsztaty, przekazywane uczestnikom warsztatów zasilone karty stanowią, zdaniem Wnioskodawcy, przychód, który podlega jednak zwolnieniu z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

1. karty przedpłacone były przekazywane przez Urząd Miasta uczestnikom warsztatów bezpłatnie;
2. organizacja warsztatów (w tym pokrycie kosztów wyżywienia uczestników) przyczyniła się niewątpliwie do realizacji celów promocyjnych Urzędu Miasta zapoznanie uczestników z Miastem, którzy będą je promowali wśród swojej grupy znajomych; zaistnienie imprezy, a przez to również Miasta w mediach oraz wydawnictwach branżowych o charakterze ogólnopolskim;
3. jednorazowa wartość przekazywanego świadczenia wyniosła 200,00 zł, a więc nie przekroczyła limitu, który obejmuje zwolnienie podatkowe;
4. świadczenie nie było dokonywane na rzecz pracowników Urzędu Miasta lub osób związanych z Urzędem Miasta stosunkiem cywilnoprawnym.

Zdaniem Wnioskodawcy zatem, z uwagi na spełnienie łącznie wszystkich warunków wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przekazywane uczestnikom warsztatów świadczenia w postaci kart przedpłaconych stanowią przychód, o którym mowa w art. 20 ust. 1, który jednak podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie przytaczanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 68a omawianej ustawy. Na płatniku zatem, zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie również ciążył obowiązek wystawienia informacji, o których mowa w art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określono katalog źródeł przychodów, wyszczególniając m.in. w pkt 9 inne źródła.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użyte w tym przepisie sformułowanie w szczególności wskazuje, że zawiera on tylko przykładowe wyliczenie przychodów, co oznacza, że przysporzenia majątkowe, nie zaliczane do pozostałych źródeł przychodów, stanowią przychody objęte dyspozycją tego przepisu.

Na podmiotach dokonujących świadczeń z powyższego tytułu ciążą natomiast obowiązki informacyjne. Stosownie do art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Należy jednak zauważyć, że nie wszystkie świadczenia otrzymane przez osoby fizyczne podlegają opodatkowaniu. I tak, zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 200 zł; zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym.

Dla zastosowania przedmiotowego zwolnienia decydujące jest łączne spełnienie wszystkich warunków określonych w powołanym wyżej przepisie, tj.:

1. świadczenie musi mieć charakter nieodpłatny,
2. świadczenie musi pozostawać w związku z promocją lub reklamą świadczeniodawcy,
3. jednorazowa wartość tego świadczenia nie może przekraczać 200 zł,
4. świadczenie nie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby związanej z nim stosunkiem cywilnoprawnym.

Podstawową przesłanką omawianego zwolnienia jest otrzymanie od świadczeniodawcy nieodpłatnego świadczenia.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia nieodpłatnego świadczenia. Dokonując wykładni gramatycznej, za nieodpłatne świadczenie uznać należy świadczenia niewymagające opłaty, takie, za które się nie płaci, bezpłatne. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne &− to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu &− przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Artykuł 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika świadczenie pieniężne od świadczeń otrzymanych w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W kontekście tego przepisu, określającego ogólną definicję przychodów, podkreślić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyróżnia następujące kategorie przychodów: pieniądze, wartości pieniężne, świadczenie w naturze, nieodpłatne świadczenie. Zatem, z tego powodu zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 68a ww. ustawy nie znajduje zastosowania do świadczenia wyrażonego w pieniądzu.

Ponadto, aby stwierdzić, czy przekazywane nieodpłatne świadczenie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a ww. ustawy, należy rozstrzygnąć, czy jest ono otrzymywane w ramach promocji lub reklamy świadczeniodawcy.

W prawie podatkowym brak jest definicji promocji. Wskazać jednak należy, że na potrzeby prawa podatkowego pod pojęciem promocji rozumieć należy ogół czynności związanych z oddziaływaniem na klientów i potencjalnych nabywców, polegających na dostarczaniu informacji, argumentacji, obietnic, a także zachęty, skłaniającej do nabywania oferowanych produktów i usług, jak również wytwarzających przychylną opinię o firmie.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają również definicji pojęcia reklamy, którą w oparciu o definicje słownikowe można określić jako rozpowszechnianie informacji o towarach i usługach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, w celu zachęty do nabywania towarów i korzystania z określonych usług. Reklama jest to oddziaływanie na zewnątrz na nieokreślonego kontrahenta, jest skierowana i dostępna potencjalnie dla wszystkich, posiada zatem ogólny, anonimowy, powszechny, nieprywatny charakter.

Co więcej, aby zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych miało zastosowanie jednorazowa wartość nieodpłatnego świadczenia, otrzymanego w związku z promocją i reklamą nie może przekroczyć kwoty 200 zł.

Ponadto, zwrócić należy uwagę, że powołane zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku pracy lub stosunku cywilnoprawnym.

Przenosząc powyższe wyjaśnienia na grunt przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego należy wskazać, że w analizowanej sprawie wskazane wyżej warunki niezbędne do zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zostaną spełnione.

Z informacji przedstawionych w treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jako współorganizator warsztatów przekazał uczestnikom warsztatów karty przedpłacone zasilone kwotą 200 zł każda. Karty były dedykowane do wykorzystania w lokalach gastronomicznych na terenie całego Miasta.

Karta przedpłacona nie jest zdefiniowana w polskim systemie prawnym, pojęcie to pojawia się na gruncie ustawowym w kontekście świadczenia usług płatniczych, w tym jako instrumentu płatniczego będącego nośnikiem środka pieniężnego mającego zdolność umarzania zobowiązań.

Karta przedpłacona zatem to swoisty rodzaj karty płatniczej. Wydawana jest bez konieczności posiadania rachunku osobistego w banku, nie jest też przyznawany jej użytkownikowi kredyt. Rolą tych kart jest zapewnienie użytkownikowi karty środków pieniężnych, bez konieczności wydawania (posiadających formę materialną) znaków pieniężnych (np. banknotów) lub znaków legitymacyjnych.

Tym samym, świadczenia w postaci karty przedpłaconej z wprowadzoną na nią wartością pieniężną mającą charakter pieniądza elektronicznego, a także karty przedpłaconej jako rodzaj karty płatniczej (lub podobnego instrumentu po implementacji dyrektywy 2007/64/WE w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego (Payment Services Directive PSD) stanowią świadczenie pieniężne.

Nie można więc uznać za nieodpłatne świadczenia wskazanych we wniosku kart przedpłaconych.

W okolicznościach faktycznych analizowanej sprawy należy również wskazać, że przedmiotowe świadczenia nie były dokonywane na rzecz uczestników warsztatów w związku z promocją świadczeniodawcy (tu: Urzędu Miasta). Przy tym, były związane z podejmowaniem określonych działań na rzecz świadczeniodawcy.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego w ramach warsztatów do Miasta przyjechało (...)studentów architektury z różnych polskich uczelni, aby pracować nad koncepcjami zagospodarowania jego obszarów. Razem z nimi przyjechało około (...) gości tutorów, którzy nadzorowali pracę studentów oraz prelegentów, którzy wygłaszali w ramach warsztatów otwarte wykłady na tematy związane z wykorzystaniem przestrzeni miejskiej. Efektem warsztatów było wypracowanie koncepcji zagospodarowania sześciu obszarów, które Urząd Miasta będzie mógł wykorzystać.

W sytuacji zatem, gdy dana osoba otrzymała tego rodzaju świadczenie od Wnioskodawcy, była to też jednocześnie taka osoba, która wykonała na rzecz Wnioskodawcy w ramach tych warsztatów określone świadczenie/świadczenia (praca nad koncepcjami zagospodarowania kliku obszarów miasta). Należy przyjąć, że nie mamy do czynienia z otrzymywaniem świadczenia za darmo (bezpłatnie) ani też w związku z promocją świadczeniodawcy w sytuacji gdy jest ono związane z uczestnictwem w warsztatach wymagającym od uczestnika podjęcia ściśle określonych działań.

Biorąc zatem powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że otrzymane przez uczestników warsztatów karty przedpłacone stanowią dla uczestników warsztatów przychód z innych źródeł w myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe świadczenia wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy nie korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 68a ww. ustawy. W konsekwencji na Wnioskodawcy ciążą obowiązki informacyjne, o których mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej