Temat interpretacji

Czy dział spadku po zmarłym mężu i otrzymana spłata podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dniu 10 września 2019 r. (data wpływu 17 września 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 listopada 2019 r. (data wpływu 14 listopada 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych działu spadku i otrzymania spłaty jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 września 2019 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych działu spadku i otrzymania spłaty.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 31 października 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.519.2019.1.KK, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 31 października 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 6 listopada 2019 r.). W dniu 14 listopada 2019 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku z dnia 12 listopada 2019 r. (data nadania 13 listopada 2019 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Mąż Wnioskodawczyni zmarł w dniu 4 marca 2019 r. i spadek po zmarłym nabyli: Wnioskodawczyni oraz pasierbowie, synowie męża, po 1/3 części każdy ze spadkobierców. Nabycie spadku potwierdza Akt Poświadczenia Dziedziczenia sporządzony w dniu 10 czerwca 2019 r. Przedmiotem spadku po zmarłym mężu był udział 2/4 części w nieruchomości położonej w (), stanowiącej lokal mieszkalny o łącznej powierzchni użytkowej wraz z piwnicą 65,12 m², objętej księgą wieczystą (), prowadzoną przez Sąd Rejonowy w (). W skład spadku po mężu Wnioskodawczyni nie wchodzi żaden inny majątek. Prawo majątkowe zostało nabyte przez męża w dniu 29 sierpnia 2007 r., poprzez przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu w spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a potem odrębną własność. Przekształcenie nastąpiło w 2007 r., kiedy decyzją rządu były mieszkania spółdzielcze z wykupem za l zł. Właścicielką drugiej połowy lokalu mieszkalnego była pierwsza żona męża Wnioskodawczyni, z którą mąż rozwiódł się w 1987 r. Po śmierci drugiej żony jej udział nabył jej syn W. D., obecnie właściciel całości.

Wnioskodawczyni zawarła związek małżeński w dniu 4 sierpnia 1998 r. i w małżeństwie nie było odrębności majątkowej, a przekształcenie nastąpiło w trakcie trwania małżeństwa. Zatem, była to współwłasność, a do majątku wspólnego wszedł tylko i wyłącznie udział części lokalu, który nie stanowił żadnego źródła dochodów.

Umowa dotycząca działu spadku i zniesienia współwłasności została zawarta w dniu 7 sierpnia 2019 r. w Kancelarii Notarialnej, w obecności notariusza, potwierdzona aktem notarialnym. Po podpisaniu zrzeczenia się przez Wnioskodawczyni udziału w mieszkania o wartości 30 000 zł na rzecz pasierba W. D., otrzymała Ona spłatę w kwocie 7 000 zł od tego pasierba do rąk własnych w obecności notariusza. Wszyscy spadkobiercy oświadczyli, że udział 1/2 części we własności wyżej opisanej nieruchomości wyczerpuje cały spadek po mężu. W dziale spadku i zniesienia współwłasności udział brali notariusz i pasierbowie dziedziczący po równo z Wnioskodawczynią udział 2/4 części mieszkania, wycenionego na kwotę 90 000 zł na równe trzy części po 30 000 zł każdy. Swoją cześć udziałów Z. D. przepisał na rzecz swojego brata i tym sposobem cała nieruchomość stała się własnością W. D. Otrzymaną spłatę w kwocie 7 000 zł Wnioskodawczyni w całości przeznaczyła na budowę nagrobka mężowi. Wartość praw majątkowych należących do Wnioskodawczyni po podziale i zniesieniu współwłasności zdecydowanie się zmniejszyła, ponieważ wartość odziedziczonego udziału wynosiła 30 000 zł, a otrzymała Ona tylko 7 000 zł i na taką kwotę wyraziła zgodę. Wnioskodawczyni oświadcza, że nie zamierza otrzymanej spłaty kwoty 7000 zł przeznaczyć na cele remontowo-mieszkaniowe. Za otrzymaną kwotą Wnioskodawczyni zapłaciła za wybudowany już nagrobek dla zmarłego męża.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:
Czy otrzymana kwota 7000 zł stanowi dla Wnioskodawczyni przychód do opodatkowania, stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, w opisanej sytuacji nie powinna Ona płacić podatku. Otrzymany przez Wnioskodawczynię przychód stanowi spadek po zmarłym mężu, który przekazała pasierbowi z pierwszej grupy podatkowej, a otrzymana kwota jest mniejsza od kwot, którą mogłaby Ona uzyskać. Tym bardziej, że przeznaczenie tej kwoty było z góry określone, tj. na budowę pomnika. Ponadto, wszystkie konieczne opłaty i podatki uregulował nowy właściciele nieruchomości W. D.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

&‒ jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Zatem, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw następuje po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Ustawą z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159) dodano art. 10 ust. 5, ust. 6 i ust. 7, które stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r.

Jak stanowi art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku odpłatnego zbycia, nabytych w drodze spadku, nieruchomości lub praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie tej nieruchomości lub nabycie prawa majątkowego przez spadkodawcę.

W myśl art. 10 ust. 6 ww. ustawy, w przypadku odpłatnego zbycia po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej, nabytych do majątku wspólnego małżonków lub wybudowanych w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej nieruchomości lub nabytych do majątku wspólnego małżonków praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie do majątku wspólnego małżonków lub ich wybudowanie w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej.

Zgodnie z art. 10 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stanowi nabycia lub odpłatnego zbycia, o którym mowa w ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), odpowiednio nabycie albo odpłatne zbycie, w drodze działu spadku, nieruchomości lub praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), do wysokości przysługującego podatnikowi udziału w spadku.

Z treści wniosku wynika, że mąż Wnioskodawczyni zmarł w dniu 4 marca 2019 r. i spadek po zmarłym nabyli: Wnioskodawczyni oraz dwaj pasierbowie (synowie męża), po 1/3 części każdy ze spadkobierców. Nabycie spadku potwierdza akt poświadczenia dziedziczenia sporządzony w dniu 10 czerwca 2019 r. Przedmiotem spadku po zmarłym mężu był udział 2/4 części we własności lokalu mieszkalnego o powierzchni użytkowej wraz z piwnicą 65,12 m2. W skład spadku po mężu Wnioskodawczyni nie wchodzi żaden inny majątek. Prawo majątkowe zostało nabyte przez męża w dniu 29 sierpnia 2007 r., poprzez przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu w spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a potem odrębną własność. Właścicielką drugiej połowy lokalu mieszkalnego była pierwsza żona męża Wnioskodawczyni, z którą mąż rozwiódł się w 1987 r. Po śmierci drugiej żony jej udział nabył jej syn, obecnie właściciel całości.

Wnioskodawczyni zawarła związek małżeński w dniu 4 sierpnia 1998 r. i w małżeństwie nie było odrębności majątkowej.

Umowa dotycząca działu spadku i zniesienia współwłasności została zawarta w dniu 7 sierpnia 2019 r. Wnioskodawczyni po podpisaniu zrzeczenia się udziału w mieszkaniu o wartości 30 000 zł na rzecz pasierba, otrzymała spłatę w kwocie 7 000 zł od tego pasierba do rąk własnych w obecności notariusza. W dziale spadku i zniesienia współwłasności udział brali notariusz i pasierbowie dziedziczący po równo z Wnioskodawczynią udział 2/4 części mieszkania wycenionego na kwotę 90 000 zł, na równe trzy części po 30 000 zł każdy. Wartość praw majątkowych należących do Wnioskodawczyni po podziale i zniesieniu współwłasności zdecydowanie się zmniejszyła, ponieważ wartość odziedziczonego udziału wynosiła 30 000 zł, a otrzymała Ona tylko 7 000 zł i na taką kwotę wyraziła zgodę.

W celu ustalenia, czy w przedmiotowej sprawie otrzymana przez Wnioskodawczynię spłata w wyniku działu spadku i zniesienia współwłasności podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, należy odnieść się do regulacji zawartych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145). Zgodnie z art. 922 Kodeksu cywilnego, spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Powyższe oznacza, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei, postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

W myśl art. 1035 Kodeksu cywilnego, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego stosuje się przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Do momentu zniesienia tej współwłasności lub dokonania działu spadku, spadkobiercy są współwłaścicielami rzeczy i praw wchodzących w skład spadku. Zgodnie z art. 1037 § 1 i § 2 ww. ustawy, dział spadku może nastąpić bądź na mocy umowy między wszystkimi spadkobiercami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek ze spadkobierców. Jeżeli do spadku należy nieruchomość, umowa o dział spadku powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. W wyniku działu spadku prawa majątkowe objęte spadkiem przyznane poszczególnym spadkobiercom, przechodzą na nich, ustaje więc wspólność majątku spadkowego. Umowa o dział spadku lub prawomocne orzeczenie sądowe o dziale spadku stanowią tytuł własności rzeczy, które w dziale przypadły poszczególnym spadkobiercom. Na skutek działu spadku następuje konkretyzacja składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów ustawy Kodeks cywilny jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności. Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego, współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom. Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej (art. 196 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego). Natomiast w myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu. Stosownie do art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli. Jeżeli zniesienie współwłasności następuje przez podział rzeczy wspólnej, to co do zasady dokonuje się jej podziału na tyle części ilu jest współwłaścicieli z uwzględnieniem wartości udziałów posiadanych przed zniesieniem współwłasności. W przypadku różnicy pomiędzy wartością utworzonych części rzeczy a wielkością udziałów, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne.

Nadmienić w tym miejscu należy, że stosunki majątkowe pomiędzy małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r., poz. 2086). Przepis art. 31 § 1 ww. Kodeksu stanowi, że z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa), która obejmuje przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Przedmiotami majątkowymi w rozumieniu tego przepisu są wszelkie prawa majątkowe zarówno bezwzględne (prawo własności rzeczy oraz inne prawa rzeczowe), jak i względne (np. przysługujące małżonkom wierzytelności). Wspólność ustawowa obejmuje wszelkie przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. Z ww. przepisu wynika, że wspólność małżeńska została ukształtowana jako wspólność łączna. Charakteryzuje się ona tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą więc rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością ustawową. Obojgu małżonkom przysługuje pełne prawo do całości majątku wspólnego. Zważywszy na tak ukształtowaną sytuację prawną małżonków objętych wspólnością ustawową, definitywne nabycie w czasie jej trwania nieruchomości oznacza nabycie przez każdego z małżonków tego prawa w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale. Konsekwentnie, w przypadku sprzedaży tego prawa, każdy z małżonków zbywałby je w całości, a nie w określonym udziale.

W związku z tym, Wnioskodawczyni wraz z mężem w trakcie trwania związku małżeńskiego nabyła udział w lokalu mieszkalnym do wspólności małżeńskiej w 2007 r., na skutek przekształcenia spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego w spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, a potem w odrębną własność. Podkreślić należy, że ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego i przeniesienie tego prawa na Wnioskodawczynię i męża w 2007 r. jest zmianą formy własności, a więc nowym nabyciem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego jest ograniczonym prawem rzeczowym. Jest to prawo zbywalne, przechodzi na spadkobierców i podlega egzekucji. Umożliwia ono korzystanie z lokalu oraz rozporządzanie tym prawem, z pewnymi ograniczeniami, na zasadach zbliżonych do prawa własności. Świadczy o tym chociażby umiejscowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w Księdze Drugiej Kodeksu Cywilnego Własność i inne prawa rzeczowe. Natomiast ustanowienie odrębnej własności lokalu mieszkalnego jest tylko inną formą własności, a nie nowym nabyciem. Tym samym, przekształcenie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w odrębną własność jest jedynie zmianą formy prawnej dysponowania lokalem mieszkalnym.

Mając na uwadze wyżej przywołane przepisy i opisany stan faktyczny należy stwierdzić, że stosownie do art. 10 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, udział w lokalu mieszkalnym stanowiącym odrębna własność, wchodzący w skład majątku wspólnego małżonków, będący następnie przedmiotem spadku i działu spadku po śmierci małżonka, Wnioskodawczyni nabyła do majątku wspólnego małżonków w 2007 r. W konsekwencji, upłynął pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, liczony od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie do majątku wspólnego małżonków prawa do lokalu mieszkalnego, do daty dokonania działu spadku i zniesienia współwłasności. Oznacza to, że otrzymanie przez Wnioskodawczynię w drodze działu spadku i zniesienia współwłasności spłaty od innego spadkobiercy, nie będzie stanowiło dla Wnioskodawczyni źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym, nie powstanie u Wnioskodawczyni obowiązek zapłaty podatku dochodowego z tego tytułu.

Tutejszy Organ podkreśla, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) jest sam przepis prawa.

Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Ponadto nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Organ podatkowy nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do weryfikacji i oceny dokumentów załączonych do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem w sprawie oceny prawnej tego stanu.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy ).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej