Temat interpretacji

W zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2019 r. (data wpływu 11 października 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną i zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym podatku od towarów i usług i prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której świadczy usługi prawnicze, opodatkowane podatkiem od towarów i usług (VAT). Wnioskodawca prowadzi księgę przychodów i rozchodów. Wnioskodawca zawarł umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego dla celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą (umowa leasingu). Podmiot świadczący usługę leasingu wystawiał faktury dokumentujące rzeczoną usługę z wykazanym podatkiem VAT.

W czasie trwania umowy leasingu, o kwotę naliczonego podatku VAT wynikającego z faktur dokumentujących opłaty należne z tytułu umowy leasingu, z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 86a ust. 1 w zw. z ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, Wnioskodawca obniżał kwotę VAT należnego. Opłaty należne z tytułu umowy leasingu, z wyjątkiem kwoty stanowiącej podatek naliczony obniżający kwotę VAT należnego, Wnioskodawca zaliczał do kosztów uzyskania przychodów.

Po zakończeniu umowy leasingu i zgodnie z jej warunkami, leasingobiorcy przysługiwało prawo wykupu przedmiotu leasingu. Możliwość nabycia samochodu wynikała z umowy, ale pozostawała odrębną czynnością. Wnioskodawca wykupił przedmiot leasingu (samochód) po zakończeniu umowy leasingu, ale postanowił nie wykorzystywać go w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i przeznaczył go w momencie wykupu na cele osobiste, niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Faktura dokumentująca wykup została wystawiona na Wnioskodawcę, jako osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą.

Poniesiona tytułem nabycia opłata za wykup z leasingu nie została zaliczona do podatkowych kosztów uzyskania przychodów, ani nie został z niej odliczony VAT naliczony. W związku z tym, że od momentu wykupu samochód nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawcy, żadne wydatki związane z jego eksploatacją również nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Samochód nie został ujęty w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, ani też w ewidencji wyposażenia prowadzonej przez Wnioskodawcę jako podatnika prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą. Wnioskodawca zamierza sprzedać ww. samochód, jednak nie wcześniej niż przed upływem co najmniej sześciu miesięcy licząc od zakończenia miesiąca, w którym nastąpił moment wykupu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż samochodu po upływie pół roku licząc od końca miesiąca, w którym został wykupiony od leasingodawcy nie powoduje powstania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji gdy wykupiony po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego samochód nie został zaliczony do składników majątku działalności gospodarczej - jak i z uwagi na jego prywatne wykorzystywanie - nie zostały zaliczone do kosztów podatkowych wydatki związane z jego eksploatacją to przychód ze sprzedaży tego samochodu nie będzie stanowił przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, lecz będzie to przychód opodatkowany na zasadach określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o PIT.

Zgodnie z treścią tego przepisu, nie stanowi źródła przychodów odpłatne zbycie m.in. rzeczy ruchomych, poza działalnością gospodarczą, jeśli następuje po upływie pół roku licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie. Warunkiem zaliczenia przychodu ze sprzedaży składnika mienia do źródła, jakim jest działalność gospodarcza, jest konieczność uznania tego składnika za środek trwały. Przedmiotowy samochód był wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej wyłącznie w ramach umowy leasingu - Wnioskodawca jako leasingobiorca korzystał w tym okresie z obcego środka trwałego.

Samochód nie został zaliczony do majątku firmy. Po zakończeniu umowy leasingu samochód został nabyty przez Wnioskodawcę wyłącznie do celów osobistych. Dlatego też nie może zostać uznany za składnik majątku jego działalności gospodarczej. Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe oraz przytoczone przepisy prawne - skoro samochód nie został zaliczony do składników majątku działalności gospodarczej Wnioskodawcy,

Wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o PIT, to przychód uzyskany ze sprzedaży tego samochodu nie będzie stanowił przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W tym przypadku będzie miał zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o PIT.

Zatem, w przypadku gdy zbycie samochodu będzie miało miejsce po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpił jego wykup z leasingu, w przedstawionej przez Wnioskodawcę sytuacji przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym nie powstanie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 8 tego przepisu:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),
• odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  4. innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany (pkt 8).

Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód ze sprzedaży rzeczy ruchomej kwalifikowany jest do źródła przychodów, o którym mowa w cyt. art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) tej ustawy, czyli do odpłatnego zbycia rzeczy, chyba że sprzedaż następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jeżeli rzecz ruchoma stanowi składnik majątku wymieniony w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to przychód ze sprzedaży tej rzeczy będzie zaliczony do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, czyli do przychodów z działalności gospodarczej.

Zgodnie bowiem z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zatem, przychody z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z zastrzeżeniem ust. 3), podlegają opodatkowaniu, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego dla celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Po zakończeniu umowy leasingu i zgodnie z jej warunkami, leasingobiorcy przysługiwało prawo wykupu przedmiotu leasingu. Możliwość nabycia samochodu wynikała z umowy, ale pozostawała odrębną czynnością. Wnioskodawca wykupił przedmiot leasingu (samochód) po zakończeniu umowy leasingu, ale postanowił nie wykorzystywać go w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i przeznaczył go w momencie wykupu na cele osobiste, niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Faktura dokumentująca wykup została wystawiona na Wnioskodawcę, jako osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. Poniesiona tytułem nabycia opłata za wykup z leasingu nie została zaliczona do podatkowych kosztów uzyskania przychodów, ani nie został z niej odliczony vat naliczony. W związku z tym, że od momentu wykupu samochód nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawcy, żadne wydatki związane z jego eksploatacją również nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Samochód nie został ujęty w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, ani też w ewidencji wyposażenia prowadzonej przez Wnioskodawcę jako podatnika prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą. Wnioskodawca zamierza sprzedać ww. samochód, jednak nie wcześniej niż przed upływem co najmniej sześciu miesięcy licząc od zakończenia miesiąca, w którym nastąpił moment wykupu.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzą skutki podatkowe odpłatnego zbycia przedmiotowego samochodu osobowego po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło jego nabycie (wykup z leasingu).

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powyższe przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że jeżeli w istocie wykupiony po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego samochód, o którym mowa we wniosku nie będzie przez Wnioskodawcę wykorzystywany w działalności gospodarczej i nie będzie stanowił składnika majątku firmy, wymienionego w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to przychód uzyskany ze sprzedaży tego samochodu nie będzie stanowił przychodu z działalności gospodarczej. Sprzedaż przedmiotowego samochodu należy w opisanych przez Wnioskodawcę okolicznościach zakwalifikować do źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli do odpłatnego zbycia rzeczy.

Reasumując sprzedaż wykupionego samochodu przeznaczonego na cele osobiste (prywatne, niezwiązane z działalnością gospodarczą), po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło jego nabycie, nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wyjaśnić należy, że interpretacje organów podatkowych wydawane są w indywidualnych sprawach podatników na podstawie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez podatnika. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa i tutejszy organ nie jest nimi związany przy dokonywaniu oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej