1.Czy zgodnie z art. 3 ust. 1 oraz ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), posiada Pan/małżonka nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce?

Odp.: Tak, oboje małżonków posiada nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce.

2.Jaka jest forma opodatkowania prowadzonej przez Państwa (Pana/małżonki) działalności gospodarczej?

Odp.: Podatnicy rozliczają się na zasadach ogólnych, tj. skala podatkowa.

Odp.: Podatkowa księga przychodów i rozchodów.

Odp.: Tak.

Odp.: Tak.

6.  Od kiedy zamierzają Państwo dokonywać odpisów amortyzacyjnych?

Odp.: Odpisy amortyzacyjne są dokonywane od dnia (…) 2022 r.

7.  Czy nieruchomości, o których mowa we wniosku, tj. działka zabudowana drewnianym budynkiem mieszkalno-gospodarczym, działka zabudowana murowano-drewnianym budynkiem (…) oraz działki nieogrodzone, zostaną wprowadzone przez Państwa do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i oddane do używania? Jeśli tak, to kiedy?

Odp.: Tak. Budynek oraz działki nr (…) są zaewidencjonowane w środkach trwałych od (…) 2022 r.

8.Czy nieruchomości, o których mowa we wniosku, będą stanowić Państwa wyłączną własność?

Odp.: Tak.

9.Czy w momencie przyjęcia do użytkowania nieruchomości wymienione we wniosku były/są kompletne i zdatne do użytku?

Odp.: Tak.

10.Czy w ww. nieruchomościach wskazanych we wniosku dokonają Państwo przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji ww. nieruchomości? Jeżeli tak, to czy ww. prace zostaną przeprowadzone przed wprowadzeniem ww. nieruchomości do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych?

Odp.: W momencie złożenia Podatnicy nie dokonywali ww. czynności.

Odp.: Podatnicy po przyjęciu do używania nie ponosili wydatków na ulepszenie.

Odp.: Wnioskodawcy nie dokonywali ww. czynności.

Odp.: Jest to podgrupa 10, symbol KŚT 109 - Pozostałe budynki niemieszkalne.

Odp.: Tak.

15.Jak zostanie ustalona wartość początkowa ww. nieruchomości dla celów amortyzacji (proszę opisać)?

Odp.: Wartość początkowa zostanie ustalona w następujący sposób:

Łączna wartość gruntów wraz z budynkiem wynosi (…) zł

Budynek stanowi (…)% opisanych nieruchomości, zatem wartość nieruchomości dla celów amortyzacji wynosi (…) zł.

16.Czy wartość początkowa nieruchomości wymienionych we wniosku została ustalona w wartości rynkowej?

Odp.: Tak.

17.Czy nieruchomości wymienione we wniosku w całości będą wykorzystywany na cele prowadzonej przez Państwa działalności gospodarczej?

Odp.: Tak.

18.Czy odpisy amortyzacyjne będą dokonywane tylko od tej części nieruchomości (m.in. działka zabudowana drewnianym budynkiem mieszkalno-gospodarczym, działka zabudowana murowano- drewnianym budynkiem (…) oraz działki nieogrodzone), która jest/będzie wykorzystywana na cele prowadzonej działalności gospodarczej, czy też od wszystkich wymienionych we wniosku?

Odp.: Odpisy amortyzacyjne są dokonywane tylko od nieruchomości wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej.

Pytanie

Czy w opisanej sytuacji Wnioskodawcy będą uprawnieni do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla wskazanego Budynku, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT, tzn. zastosowania okresu amortyzacji wynoszącego 10 lat, będącego wynikiem pomniejszenia okresu 40 lat o liczbę 30 pełnych lat?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawców będą oni uprawnieni do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT, tzn. zastosowania okresu amortyzacji wynoszącego 10 lat, będącego wynikiem pomniejszenia okresu 40 lat o liczbę 30 pełnych lat.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426, z póżn. zm., dalej „Ustawa o PIT”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o PIT: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Na podstawie art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na podstawie art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 tej ustawy: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Z powyższych przepisów wynika, że do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania tego składnika.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 tej ustawy: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej prze podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Ustawodawca w przepisie art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy określił minimalne okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek indywidualnych, określając tym samym maksymalne stawki amortyzacyjne. Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% minimalny okres amortyzacji należy ustalić poprzez pomniejszenie okresu 40 lat o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika. Ponadto okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Wyliczenia zgodnie z powyżej wskazanym sposobem należy dokonać w oparciu o dwie daty – po pierwsze o datę oddania po raz pierwszy do używania danego środka trwałego oraz o datę wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych przez podatnika.

Zdaniem Wnioskodawców, nie ulega wątpliwości, iż Budynek stanowi budynek niemieszkalny. Wynika to z posiadanych przez Wnioskodawców dokumentów, tj.:

1.Decyzja o pozwoleniu na użytkowanie obiektu budowalnego z dnia (…) 2006 r. wydana przez Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego dla powiatu (…);

2.Zawiadomienie o wprowadzonych zmianach w danych ewidencyjnych z dnia (…) 2022 r. wydane przez starostę (…);

zgodnie z którymi Budynek jest budynkiem niemieszkalnym – restauracją.

Jednocześnie w ustawie o PIT nie zostały określone warunki w stosunku do budynków niemieszkalnych, jakie muszą one spełnić, aby zostały uznane za używane. W interpretacjach indywidualnych, np. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 5 czerwca 2019 r. sygn. 0115-KDIT3.4011.181.2019.1.PSZ, wskazuje się, że przez używanie środka trwałego należy rozumieć jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez podatnika.

Zgodnie z powyższym istotnym jest jedynie, aby budynek niemieszkalny był używany przez poprzedniego właściciela przed jego nabyciem przez podatnika. Przepisy ustawy o PIT nie wskazują, jaki charakter powinno mieć to użytkowanie, ani nie uregulowano sposobu wykazania lub udokumentowania używania środka trwałego przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych podatnika. Za właściwe należy więc uznać stwierdzenie, że ustawodawca nie obarczył podatników żadnymi faktycznymi ani formalnymi obowiązkami w tym zakresie. Zgodnie z interpretacją Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15 czerwca 2018 r. sygn. 0114-KDIP3-1.4011.214.2018.1.KS należy przyjąć, że potwierdzeniem używania przed nabyciem przez podatnika mogą być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie obiektu w określonym czasie.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynku niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, będzie możliwe, gdy podatnik wykaże, że budynek ten był wcześniej używany. Warto jednak podkreślić, że określony w przepisach okres 40 lat amortyzacji budynku niemieszkalnego może zostać pomniejszony o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania lokalu po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika, z zastrzeżeniem że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Stanowisko to zostało ugruntowane w interpretacjach organów skarbowych, m.in. w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 27 maja 2019 r. sygn. 0112-KDIL3-3.4011.110.2019.1.AM bądź Izby Skarbowej w Poznaniu z 3 lutego 2017 r. sygn. 3063-ILPB1-3.4511.199.2016.2.TW.

Budynek będący przedmiotem niniejszego wniosku, został pierwotnie oddany do używania najpewniej jeszcze przed 1931 r. W tym roku udokumentowano darowiznę Budynku, zatem istniał i był on już użytkowany prawdopodobnie przed tą datą. W opisywanej sytuacji Budynek był faktycznie użytkowany przez minimum 79 lat. Nie ulega więc żadnej wątpliwości, iż został spełniony określony w przepisach Ustawy o PIT warunek używania lokalu przed wprowadzeniem go przez Wnioskodawców do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych konieczny dla zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej i skrócenie okresu amortyzacji o maksymalny okres 30 lat.

Jednocześnie - wobec braku precyzyjnej informacji co do konkretnego miesiąca rozpoczęcia używania Budynku przez poprzednich właścicieli - uprawnione jest zastosowanie uproszczenia zmierzającego do skrócenia udokumentowanego okresu używania Budynku tylko do tych lat, co do których bez wątpienia Budynek używany był przez pełen rok – przed wprowadzeniem Budynku do ewidencji środków trwałych przez Wnioskodawców. Powyższe stanowisko zostało potwierdzone m.in. w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej Nr 0114-KDIP3-1.4011.369.2019.1.KS1 z dnia 2 września 2020 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Dlatego przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

-musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodami lub ze źródłem przychodów i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

-musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

-musi być właściwie udokumentowany.

Przepis art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:

Aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały, musi:

-stanowić własność lub współwłasność podatnika,

-zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

-być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

-jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,

-być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych – określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe podlegające amortyzacji oraz w art. 22c tej ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Z przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że:

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zatem, budynki (lokale) mieszkalne nie podlegają amortyzacji. Amortyzacji nie podlegają także grunty oraz udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Tym samym, co do zasady składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 - art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podatnicy prowadzący, zgodnie z przepisami o rachunkowości, księgi rachunkowe są obowiązani do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22a-22m (art. 22n ust. 1 ww. ustawy).

Natomiast zgodnie z art. 22n ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z powyższych przepisów wynika, że co do zasady, środki trwałe wprowadza się do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Pamiętać jednak należy, że do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wprowadza się jedynie te składniki majątku, które spełniają kryteria uznania ich za środki trwałe, określone m.in. w cyt. wyżej art. 22a ust. 1 ww. ustawy. Jednym z kryteriów uznania składnika majątku za środek trwały jest nabycie prawa jego własności.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Dla celów amortyzacji środka trwałego należy również ustalić właściwą stawkę amortyzacyjną.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wskazać w tym miejscu należy, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Wskazujemy przy tym, że kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Podatnik, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Jak wynika z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych budynki (lokale) niemieszkalne amortyzuje się według stawki 2,5%.

Z tych względów, indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, można ustalić, jeżeli wskazane budynki/lokale nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, a ponadto spełniają równocześnie warunek przewidziany w tym przepisie, czyli są używane.

Należy przy tym przyjąć, że przez używanie środka trwałego dla potrzeb tego przepisu rozumie się jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez podatnika. Oznacza to, że aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku/lokalu niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, podatnik musi wykazać, że ten budynek/lokal był wcześniej używany.

Ustosunkowując się dalej wprost do sprawy będącej przedmiotem wniosku należy wskazać, że ustawodawca w przepisie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określił minimalne okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek indywidualnych, określając tym samym maksymalne stawki amortyzacyjne. Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% minimalny okres amortyzacji należy ustalić poprzez pomniejszenie okresu 40 lat o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika. Ponadto okres amortyzacji nie może być krótszy niż lat 10. Oznacza to, że stawkę amortyzacji 10% podatnik może zastosować jedynie w przypadku, gdy od dnia oddania przedmiotowego budynku niemieszkalnego do używania do jego wprowadzenia do ewidencji środków trwałych minęło przynajmniej 40 lat.

Należy podkreślić, że wyliczenia zgodnie z powyżej wskazanym sposobem należy dokonać w oparciu o dwie daty – po pierwsze o datę oddania po raz pierwszy do używania danego środka trwałego oraz o datę wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych przez podatnika.

Ponadto, należy dodać, że w odniesieniu do budynków (lokali), o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie mają zastosowania regulacje art. 22j ust. 2 i 3 definiujące, co należy rozumieć pod pojęciem „środki trwałe używane” i „środki trwałe ulepszone”. Tym samym, ustawodawca nie ustalił okresu, który uprawnia do uznania budynku (lokalu) za używany. Wskazał jedynie, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszony o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że w dniu (…) 2022 r. w ramach prowadzonej spółki cywilnej nabyli Państwo na podstawie aktu notarialnego nieruchomości położone w (…), gmina (…), powiat (…), województwo (…). Budynek został wybudowany w latach (…) XX w. Do 1998 r. był używany jako budynek o funkcji mieszkalnej. Następnie został sprzedany osobom fizycznym zamieszkującym w N. Od (…) 1999 r. do (…) 2001 r. Budynek służył prowadzeniu działalności gospodarczej, m.in. do prowadzenia tzw. małej gastronomii. Dnia (…) 2003 r. wydana została decyzja zatwierdzająca projekt modernizacji budynku. Od (…) 2005 r. Państwo na podstawie umowy najmu rozpoczęli w Budynku prowadzenie działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej. W międzyczasie, na podstawie decyzji inspektora budowlanego z 2006 roku zmieniono sposób użytkowania budynku na „turystyka wiejska- gastronomia i pokoje gościnne”. Zgodnie z zawiadomieniem o wprowadzonych zmianach w danych ewidencyjnych z dnia (…) 2022 r. wydanym przez starostę (…), ww. budynek figuruje w ewidencji gruntów i budynków jako restauracja (rodzaj według KŚT: pozostałe budynki; klasa wg PKOB: budynki hoteli; główna funkcja: restauracja). W związku z nabyciem Budynku zamierzają go Państwo wprowadzić do ewidencji środków trwałych. Podkreślili Państwo, że jest to pierwsze wprowadzenie Budynku do ewidencji środków trwałych dokonane przez Państwa.

Wskazali Państwo również, że:

-nieruchomości wymienione we wniosku zostały nabyte przez Państwa w ramach prowadzonej działalności gospodarczej;

-będą Państwo prowadzić ewidencję środków trwałych oraz wartości materialnych oraz prawnych zgodnie z art. 22n ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

-odpisy amortyzacyjne są dokonywane od dnia (…) 2022 r.,

-nieruchomości, o których mowa we wniosku, tj. Budynek oraz działki nr (…) są zaewidencjonowane w środkach trwałych od (…) 2022 r.

-w momencie przyjęcia do użytkowania nieruchomości wymienione we wniosku były/są kompletne i zdatne do użytku,

-w momencie złożenia nie dokonywali Państwo przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji ww. nieruchomości

-po przyjęciu do używania nie ponosili Państwo wydatków na ulepszenie,

-nieruchomości, wymienione we wniosku zakwalifikowane zostały do podgrupy 10, symbol KŚT 109 - Pozostałe budynki niemieszkalne,

-nieruchomości, o których mowa we wniosku, spełniać będą definicję środka trwałego, zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w dniu wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

-wartość początkowa ww. nieruchomości dla celów amortyzacji zostanie ustalona w następujący sposób:

Łączna wartość gruntów wraz z budynkiem wynosi (…) zł

Budynek stanowi (…)% opisanych nieruchomości, zatem wartość nieruchomości dla celów amortyzacji wynosi (…) zł,

-wartość początkowa nieruchomości wymienionych we wniosku została ustalona w wartości rynkowej,

-nieruchomości wymienione we wniosku w całości będą wykorzystywany na cele prowadzonej przez Państwa działalności gospodarczej,

-odpisy amortyzacyjne są dokonywane tylko od nieruchomości wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej.

Tym samym ustosunkowując się dalej wprost do zadanego przez Państwa pytania, wskazujemy, że ustawodawca w  przepisie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określił minimalne okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek indywidualnych, określając tym samym maksymalne stawki amortyzacyjne. Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, minimalny okres amortyzacji należy ustalić przez pomniejszenie okresu 40 lat o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika. Ponadto okres amortyzacji nie może być krótszy niż lat 10.

Oznacza to, że stawkę amortyzacji mogą Państwo zastosować jedynie w przypadku, gdy od dnia oddania opisanej we wniosku nieruchomości, którą Państwo zakupili, do używania do ich wprowadzenia do ewidencji środków trwałych minęło przynajmniej 40 lat.

Tym samym, w związku z nabyciem Budynku oraz w przypadku wykorzystywania go dla celów działalności gospodarczej, mogą Państwo amortyzować ten lokal – jako po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Państwa – przy  zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, według zasad określonych w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawione zdarzenie przyszłe, należy stwierdzić, że w przypadku nabycia przez Państwa opisanego Budynku oraz wykorzystywania go dla celów działalności gospodarczej, skoro Państwo wprowadzili go po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niniejszy Budynek będzie mógł być amortyzowany przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, według zasad określonych w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym pełną liczbę lat (o które pomniejsza się wskazane w ww. regulacji 40 lat) należy liczyć od danego miesiąca w latach (…) XX wieku, w którym zbywca Budynku rozpoczął jego używanie.

Reasumując – w opisanym powyżej zdarzeniu przyszłym będą Państwo uprawnieni do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie okres amortyzacji wynosi 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania Budynku po raz pierwszy do używania przez zbywcę do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przez Państwa, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż lat 10.

Końcowo należy wskazać, że jeżeli chodzi o wyliczenie pełnych lat użytkowania Budynku, przedstawionego przez Państwa w złożonym wniosku, to Organ nie ma obowiązku odnosić się do niego, ponieważ interpretacji indywidualnej, w myśl art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. ‒ Ordynacja podatkowa, podlegają przepisy prawa podatkowego. Zatem Organ nie może potwierdzić prawidłowości dokonanego przez Państwa wyliczenia, gdyż zasady arytmetycznego wyliczania, w tym przypadku ilości pełnych lat użytkowania, nie podlegają interpretacji indywidualnej.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Należy podkreślić, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie reguluje kwestii dokumentowania używania danego lokalu niemieszkalnego. Zasady udowadniania okoliczności faktycznych w postępowaniu podatkowym normuje Ordynacja podatkowa.

Na mocy art. 180 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.):

Zgodnie z art. 181 Ordynacji podatkowej:

Na zakończenie zastrzegamy, że to na Państwu ciąży obowiązek udowodnienia, że wskazany we wniosku budynek był wcześniej używany. Przy wydawaniu tej interpretacji dokonaliśmy wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na Państwu ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzą Państwo dla siebie korzystne skutki prawne. Zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów, stosują Państwo przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym, tj. uznaje, że zaistniałe po Państwa stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego, muszą Państwo liczyć się również z koniecznością – mogącą się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych – przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość danej czynności.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

Pan J. K. (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).