Obowiązki płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracownika samochodu służbowego elektrycznego do celów prywatnych.

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540, z późn. zm.), w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z 5 maja 2021 r. Nr 0112-KDIL2-1.4011.153.2021.1.DJ, wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 stycznia 2021 r. (data wpływu 5 luty 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracownika samochodu służbowego elektrycznego do celów prywatnych jest:

‒prawidłowe – w zakresie możliwości zastosowania ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do rozliczania udostępniania elektrycznych samochodów służbowych pracownikom;

‒nieprawidłowe – w pozostałym zakresie.

Uzasadnienie

W dniu 5 lutego 2021 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracownika samochodu służbowego elektrycznego do celów prywatnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej również jako: „Spółka”, „…” lub „Wnioskodawca”) jest członkiem międzynarodowego koncernu ... Przedmiotem działalności Spółki jest produkcja samochodów, a także części do produkcji samochodów.

Koncern ... posiada w swojej ofercie samochody o napędzie hybrydowym oraz samochody elektryczne.

„…” udostępnia pracownikom samochody elektryczne jako ich samochody służbowe, do użytku zarówno służbowego, jak i prywatnego.

Udostępnienie samochodów służbowych pracownikom, posiadających napęd konwencjonalny (diesel, benzyna) Spółka opodatkowuje korzystając z ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT.

Na terenie zakładu „…”, Spółka posiada stacje ładowania, które służą przede wszystkim do ładowania samochodów służbowych pracowników „…”.

Samochód elektryczny ma mniejszy zasięg niż samochód z napędem konwencjonalnym. Dodatkowo na terenie zakładów nie ma wystarczającej ilości stacji ładowania, aby zapewnić możliwość naładowania samochodu służbowego każdego pracownika użytkującego samochód elektryczny. W niektórych zakładach w ogóle nie ma stacji ładowania samochodów elektrycznych.

W przypadku samochodów z napędem konwencjonalnym pracownik ma możliwość zatankowania na terenie zakładów lub w przypadku zakładów nie posiadających stacji paliw – we wskazanych stacjach w pobliżu tych zakładów.

W przypadku samochodów z napędem elektrycznym, w przypadku braku możliwości naładowania samochodu na terenie zakładu, czy innych bezpłatnych stacji ładowania, pracownik, aby korzystać z samochodu elektrycznego musi naładować samochód w domu, co powoduje wzrost ponoszonych przez niego kosztów energii elektrycznej. Z tego względu Spółka planuje wypłacać pracownikom określoną ryczałtowo kwotę, na pokrycie ponoszonych przez nich kosztów związanych z ładowaniem służbowego samochodu elektrycznego w domu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1)Czy do rozliczania udostępnienia elektrycznych samochodów służbowych pracownikom „…”, Spółka może zastosować ryczałt, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT?

2)Czy dopłata do kosztów energii elektrycznej ponoszonych przez pracowników w związku z ładowaniem samochodów służbowych w domu mieści się w ryczałcie o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT? Czy też kwota ta powinna zostać opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych odrębnie?

Zdaniem Wnioskodawcy, do udostępnienia pracownikom elektrycznego samochodu służbowego do celów służbowych, jak i prywatnych, może znaleźć zastosowanie ryczałt, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT.

Jak stanowi przepis art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1)250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;

2)400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.

Udostępniany samochód jest pojazdem elektrycznym, w związku z tym pojemność jego silnika wynosi 0. Wobec tego ryczałt z tytułu nieodpłatnego wykorzystywania przez pracownika do celów prywatnych służbowego auta elektrycznego należy ustalać w oparciu o przepis art. 12 ust. 2a pkt 1 ustawy o PIT, tj. w wysokości 250 zł miesięcznie. Takie stanowisko prezentowane jest także w interpretacjach wydawanych przez organy skarbowe, m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowe Informacji Skarbowej z 11 lutego 2020 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.587.2019.1.JK3.

Z orzecznictwa sądów administracyjnych wynika, że ryczałt, o którym mowa w przepisie art. 12 ust. 2a ustawy o PIT obejmuje wszelkie koszty związane z użytkowaniem samochodu. Sądy przyjmują bowiem, że świadczeniem pracodawcy nie jest samo udostępnienie samochodu. Jest nim zapewnienie możliwości jego prawidłowego używania, w tym także ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie, tj. kosztów eksploatacji, w tym materiałów eksploatacyjnych, kosztów związanych z zakupem paliwa czy badań technicznych.

Z tego względu, nawet w przypadku dodatkowych dopłat pracodawcy do paliwa, dopłaty te nie stanowią odrębnego świadczenia i nie podlegają odrębnemu opodatkowaniu (tak np. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 lipca 2020 r., sygn. akt II FSK 1116/18, z 6 czerwca 2019 r. II FSK 1723/17, czy z dnia 10 lipca 2018 r., sygn. akt II FSK 1185/16).

Wobec tego, że w przypadku samochodów elektrycznych paliwem jest prąd, uzasadnione wydaje się analogiczne odniesienie zaprezentowanego wyżej stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego do kwestii dopłat do kosztów zużycia energii elektronicznego przez pracowników w związku z ładowaniem samochodów służbowych w ich domach (miejscach zamieszkania).

Z tego względu, zdaniem Wnioskodawcy, dopłaty te mieszczą się w kosztach użytkowania samochodu służbowego opodatkowanych według ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT. Nie ma przy tym konieczności dodatkowego opodatkowania dopłat do zużycia prądu, w związku z ładowaniem samochodów w domu.

Zatem, niezależnie od wysokości kwot, jakie Spółka wypłacać będzie pracownikom na pokrycie ponoszonych przez nich zwiększonych kosztów zużycia energii elektrycznej, mając także na względzie stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 1, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegać będzie kwota 250 zł, o której mowa w art. 12 ust. 2a pkt 1 ustawy o PIT.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 5 maja 2021 r. Nr 0112-KDIL2-1.4011.153.2021.1.DJ, uznał stanowisko Wnioskodawcy za:

‒prawidłowe – w kwestii możliwości zastosowania ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a do rozliczania udostępniania elektrycznych samochodów służbowych pracownikom (pytanie nr 1);

‒nieprawidłowe – w pozostałym zakresie (pytanie nr 2).

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nie jest prawidłowa.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą PIT”, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 12 ust. 2a ustawy PIT, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1)250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;

2)400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 2b ustawy PIT, w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Jak wynika z art. 12 ust. 2c ustawy PIT, jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Stosownie do art. 12 ust. 2 ustawy PIT, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Przepis art. 12 ust. 3 ustawy PIT stanowi, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Definicję pojazdu elektrycznego wprowadzono ustawą z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2022 r. poz. 1083, z późn. zm.)

Zgodnie z art. 2 pkt 12 powołanej ustawy o elektromobilności i paliwach alternatywnych, pojazd elektryczny to pojazd samochodowy w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, wykorzystujący do napędu wyłącznie energię elektryczną akumulowaną przez podłączenie do zewnętrznego źródła zasilania.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca (dalej również jako: „Spółka”, „…” ) posiada w swojej ofercie samochody o napędzie hybrydowym oraz samochody elektryczne i udostępnia pracownikom samochody elektryczne jako ich samochody służbowe, do użytku zarówno służbowego, jak i prywatnego. (…) Na terenie zakładu „…”, Spółka posiada stacje ładowania, które służą przede wszystkim do ładowania samochodów służbowych pracowników „…”. Samochód elektryczny ma mniejszy zasięg niż samochód z napędem konwencjonalnym. Dodatkowo na terenie zakładów nie ma wystarczającej ilości stacji ładowania, aby zapewnić możliwość naładowania samochodu służbowego każdego pracownika użytkującego samochód elektryczny. W niektórych zakładach w ogóle nie ma stacji ładowania samochodów elektrycznych. W przypadku samochodów z napędem konwencjonalnym pracownik ma możliwość zatankowania na terenie zakładów lub w przypadku zakładów nie posiadających stacji paliw – we wskazanych stacjach w pobliżu tych zakładów. W przypadku samochodów z napędem elektrycznym, w przypadku braku możliwości naładowania samochodu na terenie zakładu, czy innych bezpłatnych stacji ładowania, pracownik, aby korzystać z samochodu elektrycznego musi naładować samochód w domu, co powoduje wzrost ponoszonych przez niego kosztów energii elektrycznej. Z tego względu Spółka planuje wypłacać pracownikom określoną ryczałtowo kwotę, na pokrycie ponoszonych przez nich kosztów związanych z ładowaniem służbowego samochodu elektrycznego w domu.

Należy podkreślić, iż 11 września 2020 r. Minister Finansów, w celu zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe, wydał interpretację ogólną Nr DD3.8201.1.2020 w sprawie zryczałtowanego przychodu pracownika związanego z wykorzystywaniem samochodu służbowego do celów prywatnych.

W interpretacji tej, przyjmując argumentację zawartą w jednolitej linii orzeczniczej sądów administracyjnych w zakresie interpretacji art. 12 ust. 2a ustawy PIT, Minister Finansów stwierdził, że ryczałtowo określona w tym przepisie wartość nieodpłatnego świadczenia obejmuje ponoszone przez pracodawcę koszty związane z utrzymaniem i ogólnym użytkowaniem samochodu, przykładowo takie koszty jak: paliwo, ubezpieczenie, wymiana opon, bieżące naprawy, okresowe przeglądy, które zakład pracy – jako właściciel samochodu musi ponieść, aby samochód był sprawny i mógł uczestniczyć w ruchu drogowym.

Wprawdzie interpretacja ta nie odnosi się do samochodów elektrycznych, nie ma jednak przeszkód, aby te same zasady stosować zarówno do samochodów spalinowych, jak i z innym napędem, w tym elektrycznym.

Zatem wartość paliwa sfinansowanego przez pracodawcę jest uwzględniana w ryczałtowym przychodzie pracownika. Przy czym bez znaczenia jest, czy paliwem samochodu służbowego jest benzyna, olej napędowy, czy energia elektryczna. Wartość tego paliwa jest już bowiem przychodem pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy PIT.

W przypadku jednak wykorzystywania przez pracownika do celów prywatnych samochodu elektrycznego wartość tego przychodu, niezależnie od pojemności silnika, wynosi 250 zł miesięcznie.

W konsekwencji do rozliczania udostępnienia elektrycznych samochodów służbowych pracownikom Wnioskodawcy, Wnioskodawca może zastosować ryczałt, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy PIT.

Stąd też w sytuacji gdy pracownik ładuje służbowy samochód z napędem elektrycznym korzystając z przydomowej stacji ładowania, to zwrot przez Wnioskodawcę wydatku z tego tytułu nie będzie stanowił dodatkowego przychodu pracownika, w rozumieniu ustawy PIT.

Jeśli jednak Wnioskodawca będzie wypłacał ryczałtową kwotę na poczet wydatków na ładowanie tego samochodu, to powinna ona zostać rozliczona i ewentualna nadwyżka ponad poniesiony przez pracownika wydatek na ładowanie powinna albo zostać zwrócona Wnioskodawcy, albo zostać zaliczona do przychodu pracownika ze stosunku pracy.

Wobec powyższego stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego jest prawidłowe w zakresie możliwości zastosowania ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy PIT do rozliczania udostępniania elektrycznych samochodów służbowych pracownikom oraz nieprawidłowe w pozostałym zakresie.

W konsekwencji należało z urzędu dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, który nieprawidłowo stwierdził, m.in. że cała przedmiotowa kwota (planowana, określona ryczałtowo kwota wypłaty pracownikom na pokrycie ponoszonych przez nich kosztów związanych z ładowaniem służbowego samochodu elektrycznego w domu) stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy. (…) i stanowić będzie po stronie pracownika przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 ustawy – Ordynacja podatkowa Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji indywidualnej.

Pouczenie

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia (art. 3 § 2 pkt 4a, art. 13 § 1 i § 2 i art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2022 r. poz. 329, z późn. zm.).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej (którego działanie jest przedmiotem skargi):

‒w dwóch egzemplarzach, na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00‑916 Warszawa (art. 47 § 1 i art. 54 § 1 ww. ustawy)

lub

‒w formie dokumentu elektronicznego bez dołączania odpisów, zawierającą adres elektroniczny oraz podpisaną kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym, na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Ministerstwa Finansów na platformie ePUAP: /bx1qpt265q/SkrytkaESP (art. 46 § 2a, art. 47 § 3 i art. 54 § 1a ww. ustawy). Datą wniesienia skargi w formie dokumentu elektronicznego jest określona w urzędowym poświadczeniu odbioru data jej wprowadzenia do systemu teleinformatycznego Ministerstwa Finansów (art. 83 § 5 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.