Dotyczy kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja indywidualna  – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 czerwca 2022 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy kosztów uzyskania przychodów.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, która polega na sprzedaży hurtowej i detalicznej części samochodowych (sklep motoryzacyjny). Działalność wykonywana jest w budynku wraz z podległym mu gruntem, który stanowi własność rodziców Wnioskodawcy. Uprawnienie do rozporządzania nieruchomością dla celów prowadzenia działalności gospodarczej, a także realizacji wszystkich czynności (w tym napraw, remontów, modernizacji itp.) wynika z umowy nieodpłatnego użyczenia nieruchomości. Wnioskodawcy przysługuje prawo do użytkowania 490 m2 powierzchni użyczonej nieruchomości. Umowa uprawnia Wnioskodawcę do przedsięwzięcia czynności, które uzna za zasadne dla celów prowadzonej działalności.

Na przejętym do używania terenie o powierzchni 490 m2 Wnioskodawca wykonał następujące prace:

1.Remont nawierzchni placu o powierzchni 144 m2- poprzez wymianę zużytych betonowych płyt na betonową kostkę brukową oraz

2.Modernizacja nawierzchni placu o powierzchni 215 m2 - ulepszenie polegające na zastąpieniu istniejącej nawierzchni szutrowej i ziemnej betonową kostką brukową poprzez usunięcie istniejącej nawierzchni, przygotowanie i utwardzenie terenu oraz położenie betonowej kostki brukowej.

Na pozostałej części nieruchomości przejętej do używania (131 m2) znajduje się sklep motoryzacyjny oraz lekkie konstrukcje stalowe („blaszaki") pełniące funkcję magazynów sklepu.

Ad. (1) Remont nawierzchni placu o powierzchni 144 m2

W dacie przejęcia przez Wnioskodawcę nieruchomości do używania, częściowo teren przy budynku i magazynach (144 m2) wyłożony był grubymi betonowymi płytami z lat 90-tych (o wymiarach około 2,3m x 2,3m każda), w dobrym stanie technicznym. Z tej części nieruchomości korzystają głównie klienci oraz kontrahenci Wnioskodawcy m.in. parkując tam swoje pojazdy.

Ze względu na wiek tych płyt i z uwagi na stosunkowo duże natężenie ruchu pojazdów różnego rodzaju (zwłaszcza pojazdów ciężarowych), wynikające z charakteru prowadzonej działalności gospodarczej, w krótkim czasie płyty te uległy degradacji w postaci pojawienia się ubytków, a ostatecznie połamania. Wnioskodawca wskazuje, iż w jego ocenie głównym czynnikiem niszczącym wiekowe płyty betonowe mogła być sól drogowa z kół pojazdów i przede wszystkim ruch dużych pojazdów ciężarowych.

Połamane płyty bardzo utrudniały dojście i dojazd do budynku oraz narażały zdrowie klientów na uszczerbek (np. skręcona kostka) oraz ich mienie na zniszczenie (np. uszkodzona opona samochodu).

Dla uchylenia tego niebezpieczeństwa w dniu 1 lutego 2022 r. Wnioskodawca zlecił profesjonalnej firmie remontowo-budowlanej naprawę tej części nieruchomości, która uległa zniszczeniu. W rozmowie z przedstawicielem tej firmy okazało się, że istniejące płyty betonowe nie nadają się do użytku, nie ma możliwości ich naprawy i płyty tego typu nie znajdują już zastosowania dla celów przygotowania powierzchni dla ruchu pojazdów. Obecnie najczęściej stosuje się betonową kostkę brukową, która też została Wnioskodawcy zasugerowana jako materiał do naprawy zniszczonej nawierzchni. Wnioskodawca zatem zlecił wykonanie odtworzenia nawierzchni przy wykorzystaniu betonowej kostki brukowej.

Wnioskodawca podnosi, iż umowa z firmą remontowo-budowlaną z dnia 1 lutego 2022 r. dotyczyła wyłącznie remontu nawierzchni w zakresie zniszczonych płyt betonowych (pow. 144 m), polegającego jedynie na odtworzeniu stanu pierwotnego, przy zastosowaniu materiałów budowlanych o podobnych parametrach, ze względu na to, że takich płyt już na podjazdach się nie stosuje. Betonowa kostka brukowa została położona dokładnie w tych miejscach, gdzie wcześniej znajdowały się płyty betonowe. Położenie kostki brukowej było podyktowane złym stanem technicznym starej nawierzchni.

Z tytułu wykonania ww. prac Wnioskodawca poniósł koszt w wysokości 41.000,00 zł brutto, w tym podatek VAT 23%. Powierzchnia zniszczonych płyt wynosiła bowiem 144 m2.

Ad. (2) Modernizacja nawierzchni placu o powierzchni 215 m2

W dacie przejęcia przez Wnioskodawcę nieruchomości do używania, częściowo teren przy budynku oraz magazynach (215 m2) posiadał nawierzchnię szutrową i ziemną, pozostając początkowo niewykorzystywany, a następnie wykorzystywany doraźnie w celu zapewnienia miejsc parkingowych. Z uwagi na rozwój działalności gospodarczej Wnioskodawcy, powstała konieczność zorganizowania dodatkowych, nowych miejsc parkingowych oraz szlaków dojazdowych dla klientów i dostawców. W tym celu na mocy umowy z dnia 2 lutego 2022 r. wykonana została przez profesjonalną firmą brukarską nawierzchnia z betonowej kostki brukowej.

Prace polegały na:

a.Usunięciu istniejącej nawierzchni;

b.Przygotowaniu i utwardzeniu podłoża pod ułożenie kostki brukowej;

c.Ułożeniu obrzeży z krawężników i palisad;

d.Wykonaniu nowej nawierzchni placu poprzez ułożenie betonowej kostki brukowej oraz przeprowadzeniu tzw. spoinowania kostki brukowej przy wykorzystaniu mączki bazaltowej.

Koszt modernizacji to 64.000, 00 zł brutto, uiszczony w całości przez Wnioskodawcę.

W konsekwencji wykonania prac, o których mowa w pkt (1) i (2) powyżej, powstał jeden plac (jednolita nawierzchnia stanowiąca szlaki dojazdowe i parkingi utwardzona kostką brukową) o łącznej powierzchni 359 m2, który służy Wnioskodawcy, klientom oraz dostawcom do parkowania pojazdów, a także załadunku i rozładunku towaru oraz stanowi szlak komunikacyjny łączący w sposób nieprzerwany budowle na użyczonej Wnioskodawcy części działki.

W związku z tym, iż w efekcie dwóch oddzielnych inwestycji tj. remontu jednej części placu o powierzchni 144 m2 oraz modernizacji drugiej części placu o powierzchni 215 m2 powstał jeden utwardzony plac o łącznej powierzchni 359 m2, stanowiący szlaki komunikacyjne (dojazdowe) do sklepu wnioskodawcy oraz obiektów magazynowych (plac obsługujący zatem więcej niż jeden budynek) oraz parkingi służące wnioskodawcy, klientom oraz dostawcom, Wnioskodawca zadaje następujące pytania.

Pytania

1.Czy w świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego i aktualnych przepisów podatkowych, poniesione przez Wnioskodawcę wydatki w kwocie 41.000, 00 zł brutto na wykonanie remontu (odtworzenia, naprawy) nawierzchni placu o powierzchni 144 m2 na terenie przy budynku sklepu oraz obiektach magazynowych Wnioskodawcy, można zaliczyć bezpośrednio w koszty uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia?

2.Czy w świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego i aktualnych przepisów podatkowych, poniesione przez Wnioskodawcę wydatki w kwocie 64.000, 00 zł brutto na wykonanie modernizacji (ulepszenia) nawierzchni placu o powierzchni 215 m2 na terenie przy budynku sklepu oraz obiektach magazynowych Wnioskodawcy, należy zakwalifikować jako inwestycję w obcy środek trwały oraz odnieść w ciężar kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne?

Pana stanowisko w sprawie

Uważa Pan, że zgodnie z art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm. - dalej jako k.c.) przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu rzeczy.

W świetle treści art. 713 k.c. biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Jeżeli poczynił inne wydatki lub nakłady na rzecz, stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia. Pojęcie „zwykłych kosztów utrzymania rzeczy" należy interpretować z powiązaniu z treścią art. 712 § 1 k.c. - jeżeli umowa nie określa sposobu używania rzeczy, biorący może rzeczy używać w sposób odpowiadający jej właściwościom i przeznaczeniu. „Biorący nie posiada względem użyczającego roszczenia o utrzymanie przedmiotu użyczenia w stanie zdatnym do umówionego użytku przez okres trwania umowy. Zatem biorący nie ma podstaw domagać się od użyczającego ponoszenia nakładów na przedmiot użyczenia." Oznacza to, iż ponoszenie przez biorącego (Pana) zwykłych kosztów utrzymania nieruchomości dla zachowania stanu używalności z daty zawarcia umowy użyczenia stanowi jego obowiązek i nie może żądać zwrotu tych kosztów od użyczającego. Jak wskazuje się w doktrynie prawa cywilnego, do zwykłych kosztów utrzymania rzeczy zaliczyć należy wydatki związane z bieżącą konserwacją, niezbędną do utrzymania rzeczy w stanie niepogorszonym. Orzecznictwo sądowe prezentuje w tym zakresie analogiczne stanowisko. I tak przykładowo Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 9 kwietnia 2013 r. (I ACa 35/13) wskazał, że „poprzez zwykłe koszty utrzymania należy rozumieć wydatki i nakłady pozwalające zachować rzecz w stanie nie pogorszonym, utrwalającym jej właściwości i przeznaczenie. Chodzi więc o takie koszty, których poniesienie narzuca niezbędna potrzeba zachowania określonego stanu rzeczy. Za takie uważa się przykładowo koszty konserwacji, bieżących remontów czy drobnych napraw.". W wypadku poniesienia innych kosztów przez biorącego, w razie braku odmiennych postanowień umownych, zastosowanie znajdą przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia.

Wskazuje Pan, iż w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego nie istnieje legalna definicja remontu. W szczególności pojęcia tego nie definiują ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych czy też ustawa Ordynacja podatkowa. W tym stanie rzeczy przyjmuje Pan, iż skoro ustawodawca podatkowy posługując się pojęciem remontu nie definiuje odrębnie tego pojęcia oznacza to, iż nie nadaje mu szczególnego znaczenia tj. odbiegającego od zwyczajowo przyjętej definicji oraz wynikającej z innych aktów prawnych.

I tak, zgodnie z brzmieniem art. 3 pkt 8) ustawy z dnia 7 lipca 1994 Prawo budowlane (Dz. U. z 2021 poz. 2351 z późn. zm.) pod pojęciem remontu należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Również w znaczeniu potocznym pojęcie to definiowane jest analogicznie jako doprowadzenie jakiegoś budynku lub urządzenia do stanu używalności. Odnosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy - realizacja prac polegających na ułożeniu kostki brukowej w miejsce zniszczonych płyt betonowych miała charakter odtworzenia stanu pierwotnego powierzchni przeznaczonej do korzystania przez klientów jako miejsca parkingowe i dojazd do sklepu motoryzacyjnego. Celem wykonania prac było przywrócenie pierwotnego stanu technicznego nawierzchni i jej używalności, bowiem płyty betonowe były połamane, popękane i znacząco utrudniały korzystanie z tej części nieruchomości zgodnie z jej przeznaczeniem.

W kontekście powyższych rozważań pozostaje Pan na stanowisku, że prace opisane w części I pkt (1) stanowią remont, których koszt w całości zaliczy Pan bezpośrednio w koszty uzyskania przychodu.

W zakresie natomiast prac opisanych w części I pkt (2) stanowią one modernizację (ulepszenie) zmierzające do zwiększenia waloru użytkowego rzeczy.

W świetle treści art. 23 ust. 1 pkt c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2021 poz. 1128 ze zm. - dalej jako „ustawa o podatku dochodowym") nie uważa się za koszty uzyskania przychodów m.in. ulepszenia środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 cytowanej ustawy powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z kolei w świetle treści przepisu art. 22a ust. 2 pkt 1 - 2 ww. ustawy amortyzacji podlegają również (poza pozycjami wymienionymi w art. 22a ust. 1 pkt 1) - 3)), z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych oraz budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych, formułując wyłącznie definicję inwestycji. Art. 5a pkt 1) ustawy stanowi, że inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2021 r. poz. 217).

Środki trwałe w budowie, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości, to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. W świetle powyższego inwestycję w obcych środkach trwałych stanowić będzie ogół nakładów podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji. W tym kontekście wszelkie nakłady związane z przedsięwzięciem czynności zmierzających do zachowania pierwotnej użyteczności przedmiotu umowy użyczenia, a zatem mających charakter odtworzeniowy, przywracający środkom trwałym pierwotny poziom techniczny (remont) nie są inwestycjami w obcych środkach trwałych.

Poza ogólną przesłanką wyrażoną przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca stanowi w art. 23 ust. 1 pkt 1) lit. c), iż nie uważa się za koszt uzyskania przychodu wydatków na ulepszenie, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. „Przez ulepszenie środków trwałych ustawodawca nakazuje rozumieć taką sytuację, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10.000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. „Do wydatków na ulepszenie środków trwałych zalicza się wydatki na ich:

1)przebudowę, czyli zmianę (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,

2)rozbudowę, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności zaś budynków i budowli, linii technologicznych itp.,

3)rekonstrukcję, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,

4)adaptację, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu, niż wskazywało jego pierwotne przeznaczenie, albo nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych,

5)modernizację, tj. unowocześnienie środków trwałych" - vide pismo z dnia 13 marca 1995 r., Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów, PO 3-722-160/94 - Inwestycje, remonty, aporty. Odpisy amortyzacyjne od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie. Wydatki na ulepszenie środków trwałych. Stawki amortyzacji dla środków trwałych aktualizacja wyceny środków trwałych.

Powyższy katalog uważa się za zamknięty. Analiza powyższych zapisów prowadzi do wniosku, iż o ulepszeniu można mówić wyłącznie wówczas, gdy finalny efekt działań podatnika powoduje zwiększenie wartości użytkowej rzeczy. To odróżnia właśnie ulepszenie od remontu.

Z uwagi na powyższe, Pana zdaniem, w zakresie opisu stanu faktycznego w cz. I pkt (2) wniosku dokonał Pan ulepszenia istniejącego obcego środka trwałego - ulepszenie w obcym środku trwałym w postaci gruntu, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 15 lit. c ustawy o rachunkowości.

Wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się, stosując odpowiednio ust. 3-5 (art. 22g ust. 7 ustawy o podatku dochodowym). Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku. Z kolei za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W świetle powyższych wytycznych, Pana zdaniem, cała kwota wynagrodzenia należnego wykonawcy z tytułu modernizacji nawierzchni placu o powierzchni 215 m2 stanowi wartość początkową inwestycji w obcym środku trwałym. Wydatki te w momencie ich poniesienia nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Koszt taki stanowią natomiast, zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ww. ustawy, odpisy z tytułu zużycia ulepszonych środków trwałych (odpisy amortyzacyjne).Zgodnie z objaśnieniami szczegółowymi do Grupy 1 (Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (KŚT) - Budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego - w skład budynku jako pojedynczego obiektu inwentarzowego wlicza się także obiekty pomocnicze obsługujące dany budynek, przykładowo chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie. Obiekty pomocnicze obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczyć do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem. Ponieważ zarówno parkingi, drogi dojazdowe obsługują więcej jak jeden budynek (4 obiekty magazynowe) zatem będą stanowiły odrębne środki trwałe. Amortyzacji podatkowej podlega zatem odrębnie każdy składnik majątku, spełniający ustawowe przesłanki dla uznania go za środek trwały.

W tak opisanym stanie faktycznym i prawnym, a także z uwagi, iż zawarł Pan i wykonał umowę, a także należycie udokumentował poniesione wydatki na:

1.remont nawierzchni to, Pana zdaniem, wykonanie remontu nawierzchni na terenie przy budynku sklepu motoryzacyjnego i Pana obiektach magazynowych można zaliczyć bezpośrednio w koszty uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia i nie stanowią one inwestycji w obce środki trwałe.

2.modernizację nawierzchni to, Pana zdaniem, plac o powierzchni 215 m? stanowi odrębny składnik majątku i spełnia przesłanki do uznania go za środek trwały, a poniesione przez Pana wydatki w kwocie 64.000, 00 zł brutto na wykonanie modernizacji (ulepszenia) ww. placu o powierzchni 215 m2 na terenie przy budynku sklepu oraz Pana obiektach magazynowych, należy zakwalifikować jako inwestycję w obcy środek trwały oraz odnieść w ciężar kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Nie ma przy tym znaczenia okoliczność, iż w wyniku przeprowadzonego remontu i modernizacji, o których mowa w cz. I wniosku powstała jedna powierzchnia (plac) wykonany z kostki brukowej. Prace opisane w cz. I pkt (1) wniosku miały charakter odtworzeniowy i wpisują się w definicję remontu. Wskazane prace i wydatki na terenie przy budynku oraz obiektach magazynowych opisane w cz. I pkt 2/ wniosku należy potraktować jako inwestycję w obcy środek trwały i rozliczyć poprzez odpisy amortyzacyjne.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest w prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

-pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu

-być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

-nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

-być właściwie udokumentowany.

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Ustawodawca, posługując się zwrotem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika przyporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę pojęcia ,,koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym wszakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Zależność między poniesionymi w danym czasie kosztami, a możliwością uzyskania w przyszłości z tego tytułu przychodu trzeba zatem rozpatrywać na podstawie adekwatnego związku przyczynowego. Przy kwalifikowaniu określonych wydatków poczynionych przez podatnika do kosztów podatkowych należy jednocześnie brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość), jak też potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu podatnika.

Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu każdorazowo spoczywa na podatniku.

Użyczenie jest umową, przez którą użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Istotą tej umowy jest jej bezpłatny charakter, co oznacza, że biorący w używanie nie ma obowiązku dokonywania żadnych świadczeń i opłat na rzecz dającego do bezpłatnego używania.

Zgodnie z art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.):

W myśl art. 712 § 1 i § 2 ww. Kodeksu:

Przepis art. 713 ww. ustawy, stanowi z kolei, że:

Używającego można obciążyć zatem obowiązkiem regulowania określonych należności. Jeżeli poczynił inne wydatki lub nakłady na rzecz, stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia. Jeżeli działał zgodnie ze swoimi obowiązkami, może żądać zwrotu uzasadnionych wydatków i nakładów wraz z ustawowymi odsetkami oraz zwolnienia od zobowiązań, które zaciągnął przy prowadzeniu sprawy (art. 753 § 2 Kodeksu cywilnego).

Jak z powyższego wynika, strony umowy użyczenia mogą określić np. zakres prac, które może wykonać biorący rzecz do używania w celu przystosowania do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej ewentualnie wskazać, kogo faktycznie obciążają koszty związane z wykonaniem tych prac, bądź inne koszty związane z jej utrzymaniem. Tym samym przedsiębiorcy, którzy korzystają nieodpłatnie z cudzych rzeczy, mogą zaliczać w ciężar kosztów uzyskania przychodów – w oparciu o stosowną umowę – wydatki związane z przystosowaniem obcych środków trwałych do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Wartość tych wydatków może stanowić koszt uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli są to wydatki o charakterze remontowym lub poprzez odpisy amortyzacyjne, jeżeli są to wydatki na ulepszenie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych, ale definiuje pojęcie inwestycji.

Zgodnie z art. 5a pkt 1 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o inwestycjach, to oznacza:

Z kolei w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2021 r., poz. 217) ilekroć w ustawie jest mowa o środkach trwałych w budowie to:

Biorąc pod uwagę powyższe definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, albo polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Podejmując inwestycję w obcym środku trwałym podatnik powinien dysponować zezwoleniem uzyskanym od właściciela ulepszanego środka trwałego. Jednocześnie należy mieć na uwadze, że ww. wydatki inwestycyjne będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne, jeżeli nie zostaną podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie, np. przez właściciela środka trwałego, o czym stanowi art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wskazano powyżej zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Jednak, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

‒stanowić własność lub współwłasność podatnika,

‒zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

‒być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

‒przewidywany okres jego używania być dłuższy niż rok,

‒być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22a ust. 2 pkt 1 wymienionej ustawy:

Na podstawie art. 22 ust. 8 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Treść art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ww. ustawy stanowi, że:

Z powyższych przepisów wynika, że sposób zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków ponoszonych na środek trwały jest uzależniony od charakteru tych wydatków. Wydatki o charakterze remontowym podlegają bezpośrednio zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej.

Przez ulepszenie środków trwałych należy rozumieć:

-przebudowę, czyli zmianę (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,

-rozbudowę, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,

-rekonstrukcję, tj. odtworzenie zużytych całkowicie lub częściowo składników majątku,

-adaptację, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,

-modernizację, tj. unowocześnienie środka trwałego.

Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na ten środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka.

Wydatki te zatem w momencie ich poniesienia nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Koszt taki stanowią natomiast, zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ww. ustawy, odpisy z tytułu zużycia ulepszonych środków trwałych (odpisy amortyzacyjne).

Od ulepszenia środka trwałego należy rozróżnić jego remont. Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego też zasadne jest w tym przypadku odwołanie się do definicji sformułowanej w innych aktach prawnych, a w szczególności w przepisach prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2021 r., poz. 1186, ze zm.):

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica między nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych. Przy czym punktem odniesienia jest stan środka trwałego z dnia przyjęcia go do używania.

Tym samym wydatki o charakterze remontowym polegające na odtworzeniu stanu pierwotnego środka trwałego mogą zostać zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Przykładem ponoszenia nakładów w obcych środkach trwałych jest konieczność dostosowania używanych na podstawie umowy użyczenia, najmu czy dzierżawy lub innej umowy, obcych budynków albo lokali do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej użytkownika.

O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont i są bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też będą uznane za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą podlegały odpisom amortyzacyjnym odnoszonym w koszty sukcesywnie – zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami – decyduje zakres przeprowadzonych przez podatnika robót.

Pana wątpliwości wiążą się z ustaleniem:

‒czy poniesione przez Pana wydatki w kwocie 41.000, 00 zł brutto na wykonanie remontu (odtworzenia, naprawy) nawierzchni placu o powierzchni 144 m2 na terenie przy budynku sklepu oraz obiektach magazynowych, można zaliczyć bezpośrednio w koszty uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia oraz

‒czy poniesione przez Pana wydatki w kwocie 64.000, 00 zł brutto na wykonanie modernizacji (ulepszenia) nawierzchni placu o powierzchni 215 m2 na terenie przy budynku sklepu oraz obiektach magazynowych, należy zakwalifikować jako inwestycję w obcy środek trwały oraz odnieść w ciężar kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne.

W przedstawionym stanie faktycznym wskazał Pan, że:

‒wykonał remont nawierzchni placu o powierzchni 144 m2, ponieważ ze względu na wiek tych płyt i z uwagi na stosunkowo duże natężenie ruchu pojazdów różnego rodzaju (zwłaszcza pojazdów ciężarowych), wynikające z charakteru prowadzonej działalności gospodarczej, w krótkim czasie płyty te uległy degradacji w postaci pojawienia się ubytków, a ostatecznie połamania. Wskazał Pan, iż głównym czynnikiem niszczącym wiekowe płyty betonowe mogła być sól drogowa z kół pojazdów i przede wszystkim ruch dużych pojazdów ciężarowych. Połamane płyty bardzo utrudniały dojście i dojazd do budynku oraz narażały zdrowie klientów na uszczerbek oraz ich mienie na zniszczenie. Dla uchylenia tego niebezpieczeństwa w dniu 1 lutego 2022 r. zlecił Pan profesjonalnej firmie remontowo-budowlanej naprawę tej części nieruchomości, która uległa zniszczeniu. W rozmowie z przedstawicielem tej firmy okazało się, że istniejące płyty betonowe nie nadają się do użytku, nie ma możliwości ich naprawy i płyty tego typu nie znajdują już zastosowania dla celów przygotowania powierzchni dla ruchu pojazdów. Obecnie najczęściej stosuje się betonową kostkę brukową, która też została Panu zasugerowana jako materiał do naprawy zniszczonej nawierzchni. Zatem zlecił Pan wykonanie odtworzenia nawierzchni przy wykorzystaniu betonowej kostki brukowej nawierzchnię o powierzchni 144m2. Ponadto wskazał Pan, iż umowa z firmą remontowo-budowlaną z dnia 1 lutego 2022 r. dotyczyła wyłącznie remontu nawierzchni w zakresie zniszczonych płyt betonowych, polegającego jedynie na odtworzeniu stanu pierwotnego, przy zastosowaniu materiałów budowlanych o podobnych parametrach, ze względu na to, że takich płyt już na podjazdach się nie stosuje. Betonowa kostka brukowa została położona dokładnie w tych miejscach, gdzie wcześniej znajdowały się płyty betonowe. Położenie kostki brukowej było podyktowane złym stanem technicznym starej nawierzchni.

‒W dacie przejęcia przez Pana nieruchomości do używania, częściowo teren przy budynku oraz magazynach (215 m2) posiadał nawierzchnię szutrową i ziemną, pozostając początkowo niewykorzystywany, a następnie wykorzystywany doraźnie w celu zapewnienia miejsc parkingowych. Z uwagi na rozwój działalności gospodarczej, powstała konieczność zorganizowania dodatkowych, nowych miejsc parkingowych oraz szlaków dojazdowych dla klientów i dostawców. W tym celu na mocy umowy z dnia 2 lutego 2022 r. wykonana została przez profesjonalną firmą brukarską nawierzchnia z betonowej kostki brukowej. Prace polegały na usunięciu istniejącej nawierzchni, przygotowaniu i utwardzeniu podłoża pod ułożenie kostki brukowej, ułożeniu obrzeży z krawężników i palisad, wykonaniu nowej nawierzchni placu poprzez ułożenie betonowej kostki brukowej oraz przeprowadzeniu tzw. spoinowania kostki brukowej przy wykorzystaniu mączki bazaltowej.

Mając na względzie informacje przedstawione we wniosku oraz treść cyt. wyżej przepisów stwierdzić należy, że wskazane we wniosku wydatki poniesione przez Pana na wykonane prace (remont nawierzchni przed budynkiem sklepu), związane z utrzymaniem nieruchomości wykorzystywanej na podstawie umowy użyczenia na potrzeby prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej mogą stanowić bezpośrednio koszty uzyskania przychodów tej działalności, o ile faktycznie są przez Pana ponoszone oraz zostaną właściwie udokumentowane. Natomiast wydatki na ulepszenie (modernizację) nawierzchni mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy :

‒stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego i nie odnosi się do kwot wskazanych w opisie sprawy. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Pana w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i musi się Pan zastosować do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).