Temat interpretacji
Koszty uzyskania przychodów odnośnie zastosowania limitu wynikającego z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz zastosowania ograniczenia wynikającego z art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów odnośnie:
·zastosowania limitu wynikającego z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest nieprawidłowe,
·zastosowania ograniczenia wynikającego z art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
22 lutego 2022 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy kosztów uzyskania przychodów. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 26 maja 2022 r.
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Prowadzi Pan działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej od 3 czerwca 2017 r. Jest Pan czynnym podatnikiem podatku VAT. Posiada Pan 70% udziałów, a drugi współwłaściciel 30%. W 2021 r. rozliczał się Pan na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (podatek liniowy), natomiast od 2022 r. według skali podatkowej (zasady ogólne). Przeważającą działalnością gospodarczą jest transport drogowy towarów, sklasyfikowany pod kodem PKD 49.41.Z.
Dodatkowo we wpisie w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej wskazano następujące kody PKD:
-77.12.Z - wynajem i dzierżawa pozostałych pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli,
-68.20.Z - wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi,
-52.29.C - działalność pozostałych agencji transportowych.
10 marca 2021 r. podpisał Pan umowę leasingu operacyjnego, o którym mowa w art 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na pojazd kempingowy typu kamper, marki …. Masa całkowita pojazdu nie przekracza 3,5 tony, a w dowodzie rejestracyjnym jako rodzaj pojazdu wpisano - pojazd specjalny - przeznaczenie: kempingowy. Wartość pojazdu w umowie leasingu to: 232 991,87 zł netto. Pojazd jest wykorzystywany wyłącznie do prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, jako przedmiot najmu na rzecz innych osób, lub podmiotów (PKD 77.12.Z).
Osoby wynajmujące od Pana firmy kampera mają obowiązek odpowiednio dbać o ten pojazd, utrzymywać go w czystości, uzupełniać paliwo oraz kontrolować stan pozostałych płynów i podzespołów. Raz na pewien czas jest Pan jednak zobowiązany samodzielnie pojechać kamperem na myjnię, stację paliw, przegląd techniczny lub wymianę opon lub ewentualnie do mechanika. Są to jednak sytuacje sporadycznie, niezwiązane z prywatnym wykorzystywaniem pojazdu. Przychody uzyskiwane przez Pana z najmu kampera są zaliczane do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.
Zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług, wydatki związane z zakupem i eksploatacją samochodów osobowych wykorzystywanych wyłącznie jako przedmiot najmu na rzecz innych osób lub podmiotów (art. 86a ust. 5 pkt 1 lit. c) tej ustawy) oraz samochody ciężarowe mają prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego. Taką zasadę Pan stosował w odniesieniu do rat leasingowych i wszystkich kosztów związanych z eksploatacją tego pojazdu.
Ze względu na brak jednoznacznego stanowiska organów podatkowych, co do klasyfikacji kamperów na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych w pierwszych miesiącach od zawarcia umowy leasingu zaliczał Pan pełną kwotę netto wpłaty wstępnej i rat leasingowych do kosztów uzyskania przychodów, a później zaczął Pan przyjmować proporcję wynikającą z limitu 150 000 zł wartości pojazdu.
Pytania (sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku):
1.Czy kwota rat leasingu (część kapitałowa) na pojazd typu kamper opisany we wniosku, który jest przedmiotem leasingu operacyjnego podlega limitowi wynikającemu z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w którym nie uważa się za koszt uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę 150 000 zł?
2.Czy w odniesieniu do opisanego pojazdu obowiązuje Pana ograniczenie wynikające z art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Pana stanowisko w sprawie (przedstawione ostatecznie w uzupełnieniu wniosku)
Ad. 1.
Zgodnie z art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za samochód osobowy uznaje się pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:
a)pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
-klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
-z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
b)pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
c)pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
-agregat elektryczny/spawalniczy,
-do prac wiertniczych,
-koparka, koparko-spycharka,
-ładowarka,
-podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
-żuraw samochodowy,
d)pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług;
Uważa Pan, że pojazd specjalny typu kamper nie spełnia jednoznacznie definicji samochodu osobowego i na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych powinien być traktowany jako samochód ciężarowy i nie podlegać limitowi w zakresie kosztów uzyskania przychodów, przewidzianych w art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Co za tym idzie kwoty rat leasingu powinny stanowić w 100% koszty uzyskania przychodów.
Ad. 2.
Pojazd opisany we wniosku jest wykorzystywany jedynie do celów prowadzonej działalności. Nie jest wprawdzie prowadzona ewidencja przebiegu pojazdu, ale ze względu na to, że według Pana, pojazd powinien być traktowany jako samochód ciężarowy na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to nie obowiązuje Pana ograniczenie wynikające z art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym podatnik może zaliczyć jedynie 75% wydatków związanych z używaniem pojazdu samochodowego wykorzystywanego do celów mieszanych (firmowo-prywatnych) do kosztów uzyskania przychodów. Koszty eksploatacji ww. pojazdu powinny być zaliczane w 100% do kosztów uzyskania przychodów.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku w zakresie kosztów uzyskania przychodów odnośnie:
·zastosowania limitu wynikającego z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest nieprawidłowe,
·zastosowania ograniczenia wynikającego z art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, ze zm.)
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, spełniać łącznie następujące warunki:
- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztów uzyskania przychodów podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością,
- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
- został właściwie udokumentowany,
- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.
Zasady opodatkowania stron umowy leasingu, reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z art. 23a pkt 1 ww. ustawy:
Ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.
Z kolei pkt 2 ww. artykułu stanowi, że:
Ilekroć w rozdziale jest mowa o podstawowym okresie umowy leasingu – rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.
W świetle art. 23b ust. 1 ww. ustawy:
Opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:
1)umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2)umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3)suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
Z przepisów powyższych wynika zatem, że – co do zasady – jeżeli umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ust. 1 pkt 1 i pkt 3 oraz ust. 2 ustawy warunki, to wówczas ponoszone przez leasingobiorcę (korzystającego – prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą) w związku z tą umową wydatki w podstawowym okresie, z tytułu używania przedmiotu leasingu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.
W tym miejscu wskazać należy, że na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.
Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:
1) rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;
2) ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.
Ustawa z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159; dalej: ustawa zmieniająca) wprowadziła z 1 stycznia 2019 r. zmiany dotyczące m.in. zasad ujmowania w kosztach uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków eksploatacyjnych związanych z samochodem osobowym, wykorzystywanym także do celów prywatnych.
Do art. 23 ust. 1 dodany został pkt 46a, zgodnie z którym:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej – jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.
Z uzasadnienia do ustawy zmieniającej wynika, że wszelkie wydatki związane z korzystaniem z samochodu osobowego służącego podatnikowi także do innych celów niż działalność gospodarcza podlegać będą zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w wysokości 75% tych wydatków. Możliwość zaliczenia do kosztów 100% takich wydatków dotyczyć będzie tylko wykorzystywania samochodu osobowego wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym podatnik będzie musiał prowadzić ewidencję potwierdzającą wykorzystywanie samochodu osobowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika (wykorzystana będzie w tym zakresie ewidencja stosowana dla celów podatku od towarów i usług).
W myśl art. 23 ust. 5a tej ustawy:
Poniesione wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 46 i 46a, oraz kwota, o której mowa w ust. 1 pkt 47a, obejmują także podatek od towarów i usług, który zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego, oraz naliczony podatek od towarów i usług, w tej części, w jakiej zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług.
Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 5f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
W przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.
Stosownie natomiast do art. 23 ust. 5g tej ustawy:
Przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług.
Zatem kluczowym jest ustalenie, czy wykorzystywany w działalności pojazd jest samochodem osobowym, czy też innym niż osobowy.
Stosownie bowiem do art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym – oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:
a) pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
– klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
– z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
b) pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
c) pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
– agregat elektryczny/spawalniczy,
– do prac wiertniczych,
– koparka, koparko-spycharka,
– ładowarka,
– podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
– żuraw samochodowy,
d) pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.
Zgodnie z art. 5d ww. ustawy:
Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w:
1)art. 5a pkt 19a lit. a) i b) stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
2)art. 5a pkt 19a lit. c) stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.
W rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2021 r., poz. 450, ze zm.):
Pojazd samochodowy to pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.
Odnosząc się do kwestii, o której mowa w pytaniu zauważyć należy, że z opisu sprawy wynika, że zawarł Pan umowę leasingu operacyjnego samochodu typu kamper, który wykorzystuje Pan w prowadzonej działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej, jako przedmiot najmu na rzecz osób trzecich. Wartość pojazdu, zgodnie z umową leasingu przekracza 150 000 zł. Masa całkowita pojazdu nie przekracza 3,5 tony, a w dowodzie rejestracyjnym jako rodzaj pojazdu wpisano - pojazd specjalny - przeznaczenie: kempingowy.
W świetle przedstawionego opisu stanu faktycznego oraz analizy ww. przepisów pojazd, o którym mowa we wniosku, będzie uznany za samochód osobowy, zgodnie z wyżej przytoczoną definicją, zawartą art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Z wniosku wynika, że samochód typu kamper wykorzystywany będzie wyłącznie na potrzeby prowadzonej działalności w formie spółki cywilnej. Ponadto, jak wskazał Pan we własnym stanowisku, nie jest prowadzona ewidencja przebiegu pojazdu.
Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, że skoro wskazany we wniosku samochód będzie samochodem osobowym, to ograniczenie kosztów eksploatacji, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, znajduje zastosowanie wbrew Pana twierdzeniu. Zatem w sytuacji, w której nie jest prowadzona ewidencja przebiegu pojazdu, obowiązuje Pana ograniczenie wynikające z art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. może Pan zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wyłącznie 75% wydatków z tytułu użytkowania samochodu osobowego.
W myśl art. 1 pkt 7 lit. a) ustawy zmieniającej, w art. 23 w ust. 1 po pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dodano pkt 47a.
Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.
Na mocy art. 23 ust. 5c ww. ustawy:
W przypadku samochodu osobowego oddanego do używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 47a, stosuje się do tej części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego.
Z opisu stanu faktycznego wynika, że zawarł Pan umowę leasingu samochodu typu kamper o wartości przekraczającej limity określone w art. 23 ust. 1 pkt 47a i ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, celem jego wynajmu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.
W sytuacji zatem, w której oddaje Pan leasingowany samochód w najem innym podmiotom w zakresie, w jakim to przekazanie samochodu dokonywane jest w ramach działalności gospodarczej zastosowanie znajdzie art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tym miejscu wskazać należy, że przepis ten wprost wskazuje, że ma zastosowanie do umów leasingu, o których mowa w art. 23a pkt 1, umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.
Bez znaczenia pozostaje fakt, że oddaje Pan leasingowany pojazd w najem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Jeżeli Pan (korzystający) ponosi opłaty wynikające z umów leasingu, o których mowa w art. 23a pkt 1 (z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego) to znajdzie tu zastosowanie ograniczenie, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Gdyby wolą ustawodawcy było umożliwienie podatnikom pełnego odliczenia kosztów leasingu (rat leasingowych), uczyniłby to jak w przypadku określonym w art. 23 ust. 5b ww. ustawy, w odniesieniu do odpisów amortyzacyjnych.
W tym kontekście, na marginesie wyjaśnić należy, że stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę 150 000 zł – w przypadku pozostałych samochodów osobowych.
Jednocześnie, zgodnie z art. 23 ust. 5b ww. ustawy:
Przepisu ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika.
Z literalnego brzmienia przepisów wynika, że ograniczenia, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy nie znajdą zastosowania w przypadku, gdy przedmiotem działalności prowadzonej przez podatnika jest oddawanie samochodu osobowego w odpłatne używanie na podstawie, np. umowy leasingu albo umowy najmu. Istotne znaczenie ma zatem rodzaj oraz przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej.
Wobec powyższego, kwota rat leasingu (część kapitałowa) na pojazd typu kamper opisany we wniosku, który jest przedmiotem leasingu operacyjnego podlega limitowi wynikającemu z art. art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie jak Pan wskazał z 23 ust. 1 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (który dotyczy odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego).
Wobec powyższego, Pana stanowisko uznano za nieprawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonaliśmy wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzamy postępowania dowodowego, lecz opieramy się jedynie na opisie sprawy zawartym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.
Ponadto wskazać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Pana. Nie wywołuje skutków prawnych dla drugiego wspólnika spółki cywilnej.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r., poz. 329, ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.).