Art. 9 ust. 4 ustawy o zryczałtowanym o podatku dochodowym, który do 31 grudnia 2018 r. nakładał na podatnika obowiązek złożenia stosownego oświadczenia do właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego, a do 31 grudnia 2021 r. uznawał pierwszą i terminową wpłatę na ryczałt od przychodów ewidencjonowanych za dany rok podatkowy, jako wybór podatnika co do opodatkowania przychodów z najmu prywatnego ryczałtem, został uchylony i nie ma zastosowania od 1 stycznia 2022 r.

Dodatkowo, art. 71 ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r., poz. 2105) wprowadza możliwość opodatkowania najmu prywatnego na zasadach obowiązujących do 31 grudnia 2021 r. w 2022 r., przy czym przepis nie zawiera informacji, na jakich zasadach podatnik miały zawiadomić organ podatkowy o wyborze formy opodatkowania przychodów ze źródła z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT. Jako, że przepisy obowiązujące od 1 stycznia 2022 r. są niejednoznaczne, Wnioskodawca przychody z najmu wycofanych nieruchomości zakwalifikuje do źródła przychodów z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT i opodatkuje je ryczałtem na mocy art. 9a ust. 6 ustawy o PIT. Wnioskodawca dokona terminowej wpłaty zryczałtowanego podatku dochodowego do 20 dnia miesiąca następującego po kwartale, w którym uzyskana On pierwszy przychód za 2022 r. z tytułu najmu wycofanych nieruchomości. Dodatkowo złoży On we wspomnianym terminie zawiadomienie do właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego o opodatkowaniu ryczałtem przychodów z najmu wycofanych nieruchomości.

Wnioskodawca w przypadku sprzedaży nieruchomości uprzednio wycofanej/wycofanych z działalności zamierza przychód ze sprzedaży nieruchomości zaliczyć do przychodów z następujących źródeł:

Wnioskodawca na chwilę obecną nie ma wiedzy, kiedy sprzeda nieruchomości.

Oprócz nieruchomości wymienionych uprzednio we wniosku posiada następujące nieruchomości:

1.dom wolnostojący przeznaczony na cele mieszkalne Wnioskodawcy, znajdujący się …,

2.mieszkanie znajdujące się …. i przeznaczone na cele mieszkalne Wnioskodawcy,

Powyższe nieruchomości są nieruchomościami prywatnymi, które są wykorzystywane na cele prywatne i nie będą przedmiotem najmu.

Pytania

1)Czy należy uznać, że lokale od chwili ich wycofania z majątku trwałego przedsiębiorstwa nie będą składnikami majątku związanymi z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy?

2)Czy po wycofaniu lokali z majątku trwałego na cele prywatne przychód z wynajmu tych lokali będzie istotnie przychodem ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym cd osób fizycznych?

3)Czy przychód ze sprzedaży lokalu wycofanego z działalności gospodarczej nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym, jeżeli sprzedaż nastąpi po 6 latach od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu wycofania nieruchomości na cele prywatne?

Pana stanowisko w sprawie

Art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT stanowi, że źródłami przychodów są najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Natomiast art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT wskazuje jako źródło przychodu pozarolniczą działalność gospodarczą, przy czym art. 5a ust. 6 ustawy o PIT normuje pozarolniczą działalność gospodarczą jako działalność zarobkową:

a)wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,

b)polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

c)polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Katalog źródeł przychodu ma charakter rozłączny, a zatem każdy konkretny przychód powinien być przypisany wyłącznie do jednego źródła przychodów. W orzecznictwie zaś podkreśla się, że przychód powinien być przypisany do tego źródła, którego opis w sposób najbardziej szczegółowy odpowiada sposobowi jego powstania, chyba że ustawa expressis verbis nakazuje zaliczenie go do innego źródła (uchwała NSA z 22 czerwca 2015 r., sygn. akt FPS 1/15). W dotychczasowym orzecznictwie organy podatkowe oraz sądy administracyjne stały na różnych stanowiskach odnośnie kwalifikacji przychodów z najmu do odpowiedniego źródła przychodu. Głównym tematem sporów interpretacyjnych była kwestia, czy przychody z najmu powinny być przede wszystkim rozpatrywane pod kątem obiektywnych przesłanek prowadzenia działalności gospodarczej, przedstawionych w art. 5 pkt 6 ustawy o PIT. Organy interpretacyjne zazwyczaj orzekały, że najem podatnika jest usługową działalnością zarobkową prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, więc kryteria prowadzenia działalności gospodarczej są spełnione, zaś przychód należy zakwalifikować do źródła z art. 10 ust. 1 pkt 3.

Przykładem może być interpretacja Nr ITPB1/415-991/10/AK, w której organ interpretacyjny stwierdza: „O zorganizowanym charakterze najmu świadczy również konieczność pozyskiwania klienta (wynajmującego), poprzez udostępnianie informacji o posiadanych lokalach do wynajęcia, podejmowanie środków umożliwiających realizację przedmiotu umowy, zasadach dokonywania płatności za wynajem. Tego rodzaju działania, przy podanej ilości wynajmowanych lokali mieszkalnych, nie mogą mieć ze swej istoty charakteru przypadkowego, incydentalnego. Wymagają one podejmowania szeregu zaplanowanych i przemyślanych działań i czynności. Ponadto cechą charakterystyczną działalności gospodarczej jest również jej ukierunkowanie na zbyt, na zaspakajanie potrzeb osób trzecich - w opisanym przypadku - osób wynajmujących lokale. Z wniosku wynika również, iż czynności związane z wynajmem pomieszczeń podejmowane są w sposób ciągły, czyli w sposób stały, nie okazjonalny.”

Reasumując, opisany we wniosku najem 30 mieszkań - ze względu na jego rozmiar oraz fakt, że (jak wynika z wniosku) najem wykonywany będzie w sposób zorganizowany i ciągły – nie może stanowić źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT. W przytoczonej interpretacji jest widoczne, że duży wpływ na to, czy najem będzie potraktowany jako działalność gospodarcza, była znaczna ilość wynajmowanych lokali, przy czym takie kryterium nie było (i nadal nie jest) unormowane prawnie.

W uchwale NSA z 24 maja 2021 r., sygn. akt II FPS 1/21, poszerzony skład siedmiu sędziów zwrócił uwagę na kolejność kwalifikacji źródeł. W uchwale wskazano na konstrukcję art. 5a ust. 6 ustawy o PIT oraz wynikającą z niej kolejność analizowania źródeł przychodu: „Jednak nie można zapominać, że w art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. in fine jest zastrzeżenie, że jest to działalność gospodarcza, „z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9”. Wobec tego przychody należy kwalifikować w pierwszej kolejności do źródeł wymienionych w tych punktach. Wyjątkiem jest wykształcona w orzecznictwie „reguła pierwszeństwa”, która polega na braku możliwości kwalifikacji przychodu do innego źródła, niż pozarolnicza działalność gospodarcza, jeżeli działania podatnika spełniają przesłanki działalności gospodarczej, którą to regułę można wyprowadzić z treści art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT. Jednak nie ma ona zastosowania do źródła z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT, ponieważ w art. 10 ust 1 pkt 8 tej ustawy jest mowa o zbyciu w następstwie wykonania działalności gospodarczej, a nie jest to równoznaczne z uzyskaniem przychodu z najmu składników majątku związanego z działalnością gospodarczą, co orzekł skład sędziowski na końcu przywołanej uchwały NSA: „Zasadą jest zatem kwalifikowanie przychodów do źródła - najem, a wyjątkiem sytuacja, w której podatnik, z uwagi na zakwalifikowanie składników majątku do kategorii „związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą” - do przychodów z działalności gospodarczej.” Drugą kwestią, na którą zwrócił uwagę skład sędziowski, to cechy działalności w zakresie wynajmu, które zazwyczaj pokrywają się z cechami działalności gospodarczej, jednak nie należy przez to automatycznie uznawać najmu za działalność gospodarczą. Wniosek składu sędziowskiego jest odzwierciedleniem poprzednich wyroków w tej sprawie, np. wyroku NSA z 11 sierpnia 2017 r., sygn. akt II FSK 1940/15: „czynności podejmowane w zakresie najmu, czy też dzierżawy nieruchomości z istoty swojej wypełniają cechy charakteryzujące działalność gospodarczą. (...) Czy zatem okoliczność, że skoro działalność podatnika w zakresie najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze spełniać będzie wymienione w art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. kryteria działalności gospodarczej oznacza, że przychody uzyskiwane z tego tytułu winny być per se kwalifikowane do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej? Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego właściwa tu powinna być odpowiedź negatywna. Przeciwny pogląd pozostawałby w kolizji z treścią art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., w którym w sposób wyraźny wyodrębniono, jako osobne źródło przychodów, m.in. najem i dzierżawę, bez rozróżnienia rozmiarów tej aktywności. Z końcowego fragmentu art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. wynika, że jedynym kryterium wyłączającym zastosowanie tego przepisu, w odniesieniu do umów najmu, czy też dzierżawy, jest związanie składników majątkowych będących przedmiotem takiego stosunku prawnego z działalnością gospodarczą.”

Przywołany wyrok nasuwa następujący wniosek: przy rozpoznaniu przychodu ze źródła z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT należy przede wszystkim zwrócić uwagę na kryterium, które wyłącza definitywnie przychód z przytoczonego źródła - przedmiot najmu, dzierżawy, bądź umowy o podobnym charakterze nie może być składnikiem majątku związanego z działalnością gospodarczą. Aby odpowiednio ustalić źródło przychodu, nie należy brać pod uwagę przesłanek funkcjonalnych działalności gospodarczej (działalność zarobkowa prowadzona w sposób ciągły, zorganizowany, we własnym imieniu na własny lub cudzy rachunek), ponieważ konstrukcja najmu zazwyczaj je spełnia, a należy ustalić, czy sam przedmiot najmu jest związany z działalnością gospodarczą.

W przytoczonej uchwale skład sędziowski wymienił 3 kluczowe cechy, które decydują o braku powiązania składników majątku z działalnością gospodarczą. Jeżeli podatnik:

c)nie wypracowuje strategii tej działalności (planów co do jej rozwoju, badania rynku pod kątem potrzeb potencjalnych najemców, dostosowywania składników majątków do tych potrzeb), a jedynie lokuje nadwyżki posiadanych środków (uzyskiwanych z różnych źródeł przychodu) w zakup nieruchomości (w tym także lokali), które następnie wynajmuje - to nie można uznać, że składniki majątkowe związane są z działalnością gospodarczą.

Wnioskodawca w stosunku do wycofanych nieruchomości nie zamierza wyodrębnić tych nieruchomości jako zorganizowanych składników majątku, zarządzanych przez powołaną w tym celu kadrę. Nie będzie również ustanawiał strategii rozwijania tej działalności (wynajmu prywatnego) w celach uzyskania zarobku, który posłuży w przyszłości jako inwestycja w inne obszary i rynki poza nieruchomościowe - będzie on ewentualnie lokował zaoszczędzone środki w innych zakupionych nieruchomościach. Wnioskodawca po wycofaniu nieruchomości przeznaczy je na cele oszczędnościowe i konsumpcyjne. Przede wszystkim jednak Wnioskodawca dokona przesunięcia nieruchomości z majątku trwałego przedsiębiorstwa do swojego prywatnego majątku, co sprawi, że nieruchomości nie będą dłużej składnikiem majątkowym przedsiębiorstwa. Wnioskodawca ma prawo wyboru, które nieruchomości może zostawić w działalności, a które wycofać.

Jak wskazano w wyroku NSA z 5 kwietnia 2016 r., sygn. akt II FSK 379/14, na który powołał się w uchwale skład siedmiu sędziów: „W większości przypadków decydujące znaczenie, co do kwalifikacji określonych przychodów wynikających ze stosunku najmu przypisać należy samemu podatnikowi, który może „powiązać” posiadane i będące przedmiotem najmu składniki majątku z wykonywaniem działalności gospodarczej lub tez „pozostawić” je w zarządzie majątkiem niezwiązanym z działalnością gospodarczą. Jak wskazano powyżej przychody z obydwu analizowanych źródeł mają charakter zarobkowy, stały (ciągły), a także wymagają pewnej formy zorganizowania. Wobec braku zatem sformułowania przez ustawodawcę wyraźnych pozytywnych reguł klasyfikacji przychodów z najmu do jednego z dwóch konkurencyjnych źródeł, decydujące znaczenie przyznać należy decyzji samego podatnika.”

Należy ponadto podkreślić, że wnioski zawarte w przywołanej uchwale wskazują na fakt, że to podatnik decyduje, czy powiązać określone składniki swojego mienia z działalnością gospodarczą, czy zachować je w zarządzie majątkiem niezwiązanym z działalnością gospodarczą - szczególnie, że w ustawodawstwie brak jest jednoznacznych przesłanek, które wskazywałyby czynsz najmu jako przychód ze źródła z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT, zaś podatnicy mogą bazować jedynie na orzecznictwie w tej sprawie.

Ilość wynajmowanych lokali przez Wnioskodawcę również nie ma znaczenia dla ustalenia źródła przychodu. Jak wskazano w przytoczonej uchwale, sam ustawodawca poprzez zmianę art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o ryczałcie, wprowadził dodatkową stawkę progresywną 12,5% dla przychodów z najmu powyżej 100 000 zł - ustawodawca zatem musi zakładać, że w ramach najmu prywatnego podatnicy będą osiągać większe przychody, co będzie wynikać z większej skali ich działalności.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, od chwili wycofania lokali z majątku trwałego przedsiębiorstwa lokale te nie będą składnikami majątku związanymi z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, zaś to sprawi, że przychód z najmu tych lokali od momentu wycofania będzie kwalifikowany jako przychód ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 6 ustawy o PIT.

Art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o PIT jednoznacznie wskazuje, że przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych są przychodami z działalności gospodarczej. Przepis ten wskazuje sprzedaż majątku w ramach działalności gospodarczej jako źródło przychodów z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT. Jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie, przychód z tego zbycia jest przychodem ze źródła przychodów uregulowanym w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT.

Z kolei art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o PIT, wyłącza ze źródła przychodów art. 10 ust. 1 pkt 8 przychody ze sprzedaży składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Podsumowując przywołane przepisy, w sytuacji, kiedy zbycie nieruchomości nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej, należy zakwalifikować je do źródła przychodów z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT. Ustawodawca przewidział jednak wyjątek, w którym przychody ze zbycia uprzednio wycofanych nieruchomości z działalności gospodarczej nadal należy traktować jako przychody ze źródła przychodów z art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, jeżeli zbycie nastąpiło w ciągu 6 lat od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu wycofania nieruchomości. Po upływie tego terminu sprzedaż rzeczonych nieruchomości nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko to zostało poparte przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 13 października 2021 r., Nr 0115-KDIT3.4011.690.2021.3.AW. Po przytoczeniu powyższych przepisów i interpretacji Wnioskodawca jest zdania, że sprzedaż lokalu nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych po upływie 6 lat, licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło wycofanie lokalu z majątku przedsiębiorstwa.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku w zakresie pytań 1-3 jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, ze zm.):

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6:

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 cytowanej ustawy nie ma zastosowania do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy – nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności gospodarczej i dniem ich zbycia nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy).

W świetle art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl obowiązującej treści art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

I tak, w myśl art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z kolei, zgodnie z treścią art. 5b ust. 1 ww. ustawy:

Z powyższych przepisów wynika, że aby dane przychody zostały zaliczone do źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, muszą być łącznie spełnione trzy podstawowe warunki:

-zaistniały przesłanki pozytywne, o których mowa w art. 5a pkt 6 powoływanej ustawy pozwalające na stwierdzenie, że mamy do czynienia z działalnością gospodarczą,

-nie wystąpiły przesłanki negatywne, o których mowa w art. 5b ust. 1 ustawy oraz,

-wykluczono, że uzyskane przychody są zaliczane do jednego z pozostałych źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy).

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że najem dla celów podatkowych może być traktowany jako pozarolnicza działalność gospodarcza albo jako odrębne źródło przychodów (tzw. najem prywatny). Jeśli najem faktycznie spełnia obiektywne przesłanki uznania go za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 przywołanej ustawy lub jego przedmiotem są składniki majątku związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, to powinien zostać rozliczony na zasadach właściwych dla tej działalności, niezależnie od tego, czy podatnik dokonał jej rejestracji.

Jak wskazano wyżej, aby daną działalność uznać za działalność gospodarczą, musi ona być prowadzona we własnym imieniu i łącznie spełniać warunki:

-celu zarobkowego,

-ciągłości,

-zorganizowanego charakteru.

Działalność zarobkowa to działalność taka, która daje możliwość wygenerowania zysku i ma na celu zapewnienie określonego dochodu. Jednak nawet ewentualna strata będąca wynikiem działalności nastawionej na zysk nie pozbawia jej takiego charakteru, gdyż istotny jest tu sam zamiar osiągnięcia dochodu. Zarobkowego charakteru nie mają natomiast czynności nastawione wyłącznie na zaspokojenie własnych potrzeb osoby, która je podejmuje.

Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Wiąże się z planowym charakterem działań i realizacją w sposób ciągły zamierzeń ukierunkowanych na osiąganie i zwiększanie zysków. Przesłanki ciągłości nie należy rozumieć jako konieczności wykonywania działalności bez przerwy – do jej zachowania wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikała intencja powtarzania określonego zespołu konkretnych czynności w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku.

Prowadzenie działalności w sposób zorganizowany oznacza działanie metodyczne, systematyczne, uporządkowane, przebiegające według planu, przy udziale specjalnie dobranych środków, służących uzyskaniu dochodu. O takim zorganizowaniu mogą świadczyć (chociaż nie są decydujące) także niektóre czynności, jak na przykład wyodrębnienie pewnych składników materialnych lub niematerialnych służących danej działalności, dopełnienie obowiązków formalnych w zakresie zarejestrowania przedsiębiorcy, współpraca z podmiotami profesjonalnymi, świadczenie dodatkowych usług.

Należy przy tym podkreślić, że nie ma podstaw, aby kwalifikować do pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 powoływanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podejmowane przez podatnika czynności, które mieszczą się w zwykłym zarządzie własnym majątkiem, tzn. mają na celu zwyczajowe gospodarowanie tym majątkiem oraz zaspokajanie potrzeb osobistych podatnika lub jego rodziny. Działań z zachowaniem normalnych, zwyczajowo przyjętych w takich przypadkach reguł gospodarności nie należy utożsamiać z działalnością gospodarczą.

Wskazane wyżej przesłanki w każdym przypadku należy rozważyć indywidualnie, mając na względzie całokształt okoliczności faktycznych danej sprawy, a więc wszystkie działania podejmowane przez podatnika, a nie tylko poszczególne czynności, pojedyncze elementy stanu faktycznego. Przy tym decydującego znaczenia nie ma tu subiektywne przekonanie podatnika o właściwej, jego zdaniem, kwalifikacji przychodów do danego źródła, ale to, czy w okolicznościach faktycznych danej sprawy omawiane kryteria zostały rzeczywiście spełnione.

Dodać należy, że zgodnie z art. 1 pkt 2 ustawy z 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2021 r., poz. 1993, ze zm.):

Jednocześnie w myśl art. 6 ust. 1a ww. ustawy:

Przepis art. 12 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne zaś stanowi, że:

Mając na uwadze zaprezentowane przepisy prawa podatkowego oraz opisane zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że wycofanie nieruchomości z majątku trwałego prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej do Pana majątku prywatnego, sprawi, że nieruchomości te nie będą stanowić już składników majątkowych tej działalności. Zatem, jeżeli po przeniesieniu ww. nieruchomości (lokali) do Pana majątku prywatnego, najem tych nieruchomości (lokali) nie będzie już realizowany w sposób, który wskazuje na spełnienie wszystkich przesłanek prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej wymienionych w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to przychody uzyskiwane z tego tytułu będzie Pan mógł zakwalifikować do źródła przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 powoływanej ustawy.

Podkreślić jednak należy, że jeżeli sposób wykonywania najmu ww. nieruchomości będzie wykazywać cechy opisane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to uzyskiwany w ten sposób przychód będzie nadal kwalifikowany do działalności gospodarczej i to nawet pomimo faktu, że nieruchomości nie stanowią już środka trwałego w majątku firmowym oraz zostały przekazane do Pana majątku osobistego.

W sytuacji natomiast ewentualnej sprzedaży ww. nieruchomości, wskazać należy, że sprzedaż ta będzie stanowiła dla Pana przychód ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki te zostały wycofane z prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynie 6 lat, co wynika z treści art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznym.

Wobec powyższego, stanowisko Pana jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Zaznaczyć należy, że tutejszy Organ wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Pana oraz Pana stanowiskiem w sprawie, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różnić się będzie od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pana chroniła w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Odnosząc się do przywołanych przez Pana interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądowych – zauważyć należy, że stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych (zdarzeniach przyszłych) oraz prawnych i tylko do nich się odnoszą, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa. W konsekwencji, nie mogą wpływać na ocenę prawidłowości w zakresie objętym Pana wnioskiem.

Wskazać także należy, że niniejsza interpretacja odnosi się jedynie do kwestii będących przedmiotem Pana zapytania, a dokonując weryfikacji Pana stanowiska, tutejszy Organ nie odniósł się do innych kwestii poruszanych we wniosku.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r., poz. 359, ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na  adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy  z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.).