Obowiązek podatkowy - Norwegia.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

27 lutego 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 27 lutego 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązku podatkowego.

Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismami z 24 kwietnia 2022 r. (data wpływu 24 kwietnia 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Od 1 stycznia 2021 r. nastąpiła zmiana w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii. Zmieniła się dotychczas obowiązująca metoda wyłączenia z progresją na metodę proporcjonalnego odliczenia. Zmiana ta powoduje obowiązek rozliczenia w Rzeczypospolitej Polskiej dochodów uzyskanych przez polskich rezydentów m.in. z tytułu pracy najemnej wykonywanej za granicą w każdej sytuacji. Zatem osoba uznana za polskiego rezydenta podatkowego ma obowiązek złożenia zeznania podatkowego również w sytuacji, gdy nie uzyskała dochodów podlegających opodatkowaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z uwagi na wyżej wymienione okoliczności zachodzi konieczność ustalenia, czy w 2021 r. był Pan polskim rezydentem podatkowym.

Od 2012 r. mieszka Pan w Norwegii, gdzie posiada Pan stały adres zameldowania, pozwolenie na pracę oraz pobyt na czas nieokreślony. W 2012 r. przyznano Panu tam tzw. stały numer personalny. Pracuje Pan u norweskiego pracodawcy. Jest to trzecia firma, w której Pan pracuje. Dwie poprzednie również należały do norweskich pracodawców i był Pan w nich zatrudniony na umowę o pracę na czas nieokreślony. U obecnego pracodawcy pracuje Pan od dnia 26 maja 2016 r. Od momentu przeprowadzki do Norwegii w latach 2012-2013 spędzał Pan tam około 270 – 280 dni w każdym roku, oraz: w roku 2018 – 273 dni, w roku 2019 – 273 dni, w roku 2020 – 298 dni, a w roku 2021 – 320 dni. W Norwegii z tytułu umowy o pracę pracodawca od 2012 r. do chwili obecnej odprowadza za Pana składki na ubezpieczenie społeczne oraz podatki, zgodnie z norweskimi przepisami. Prywatnie od kilku lat ma Pan w Norwegii wykupione ubezpieczenie na życie i dożycie oraz ubezpieczenie lokalu, w którym Pan mieszka. Jest to pokój z aneksem kuchennym, który wynajmuje Pan w oparciu o umowę długoterminową, zawartą w dniu 1 listopada 2015 r. i z tego tytułu regularnie opłaca Pan czynsz. W Norwegii ma Pan również tzw. lekarza rodzinnego, u którego się Pan leczy w razie choroby. Tutaj poddał się Pan m.in. w 2017 r. operacji kolana i przebywał Pan na dłuższym zwolnieniu lekarskim pomimo, że od 2016 r. posiada Pan wykupione przez pracodawcę dodatkowe ubezpieczenie zdrowotne, w ramach którego mógł się Pan poddać takiej operacji w szpitalach na całym świecie, w tym także w Polsce. Zamiast jednak w Polsce poddał się Pan operacji w Norwegii i tam przebywał Pan na zwolnieniu lekarskim. W Norwegii posiada Pan od 2012 r. zarejestrowany norweski numer telefonu komórkowego oraz konto w banku i kartę debetową. Na norweski rachunek bankowy od 10 lat wpływają Pana dochody i z tego rachunku bankowego opłaca Pan wszystkie koszty związane z niezbędnymi potrzebami bytowymi. W Norwegii nie posiada Pan nieruchomości, ale posiada Pan ruchomość w postaci samochodu osobowego, oraz kredyt w banku, który zaciągnął Pan na jego zakup w 2019 r. Samochód zarejestrowany jest także w tym kraju i z tego tytułu opłaca Pan podatek drogowy, ponosi Pan wydatki na jego ubezpieczenie. W Norwegii dokonuje Pan także okresowego przeglądu auta oraz jego napraw. W najbliższych latach nie planuje Pan wrócić do Polski, ponieważ nie widzi Pan tutaj dla siebie przyszłości. W Norwegii realizuje Pan swoje potrzeby bytowe i organizuje Pan życie osobiste oraz zaspokaja Pan potrzeby związane z organizacją ogniska domowego. Z tym krajem wiąże Pan swoją przyszłość zawodową i rozwój osobisty. Wrósł Pan w swoje środowisko zawodowe. Z ludźmi, z którymi Pan pracuje i pracował, a także z wieloma osobami, które Pan poznał w przeciągu tych 10 lat w Norwegii, utrzymuje Pan kontakty towarzyskie i przyjacielskie relacje. Tutaj ma Pan znajomych, z którymi realizuje Pan swoje hobby, tj. jogging i wędkarstwo. W tym celu ma Pan m.in. wykupioną licencję na połów ryb, na swoim ulubionym jeziorze (licencja dotyczy także 2021 r.), co jest w tym kraju koniecznością. Ponadto w Norwegii od 2021 r. należy Pan do związków zawodowych. Do Polski przyjeżdża Pan w zasadzie jedynie na święta i wakacje w rozproszonych okresach. Norwegia jest jedynym miejscem, gdzie osiąga Pan przychody.

W Polsce mieszka Pana żona, z którą nie ma Pan rozdzielności majątkowej i 13-letnia córka, która jest uczennicą szkoły podstawowej. Żona nie jest na Pana utrzymaniu. Jest aktywna zawodowo od 1997 r. (pracuje bez przerw). Razem z żoną łoży Pan na utrzymanie dziecka. Żona i córka nie przyjeżdżają do Norwegii. Pan przebywa w Polsce parę dni w roku, zazwyczaj w okresie świąt i wakacji, chociaż w latach poprzedzających pandemię wakacje razem z żoną i córką spędzał Pan raczej poza Polską. W Polsce posiada Pan zameldowanie na pobyt stały, w mieszkaniu stanowiącym przedmałżeńską własność żony. Również w Norwegii posiada Pan zameldowanie na pobyt stały. W Polsce nie posiada Pan i nigdy nie posiadał żadnych nieruchomości. Nie posiada Pan także od ponad 10 lat żadnych kredytów, lokat ani dochodów. Nie zawierał Pan w tym czasie żadnych umów ubezpieczeń na życie. Nie posiada Pan także ruchomości z wyjątkiem tych, które są na wyposażeniu mieszkania będącego własnością żony i w świetle obowiązujących przepisów stanowią wspólność majątkową. Zakupione zostały bowiem w trakcie trwania związku małżeńskiego np. pralka czy kanapa. W Polsce nie należy Pan do żadnych organizacji i nie podejmuje aktywności politycznych, kulturalnych ani społecznych. Ponadto w Polsce posiada Pan konto bankowe i kartę debetową. Konto założył Pan jeszcze w 2008 r., zanim przeprowadził się Pan do Norwegii. Na konto polskie wpłaca Pan pieniądze na poczet utrzymania dziecka. Kartę używa Pan głównie, w sytuacji kiedy jest Pan w Polsce, żeby nie ponosić dodatkowych kosztów związanych z płatnością kartą norweską, chociaż czasem zdarza się Panu z niej również korzystać. Ponadto konto polskie służy do obsługi e-PUAP. W Polsce nie utrzymuje Pan kontaktów z nikim oprócz żony, dziecka oraz matki. Matkę odwiedza Pan raz na rok. W najbliższych latach nie planuje Pan wrócić do Polski, ponieważ nie widzi Pan tutaj dla siebie przyszłości. Pana żona niestety nie widzi możliwości kontynuowania w Norwegii swojej pracy zawodowej. Z uwagi na powyższe, zdecydowaliście się Państwo mieszkać odrębnie i tworzyć odrębne ogniska domowe. Wspólnie spędzacie Państwo głównie święta i wakacje. Jednocześnie informuje Pan, że posiada Pan obywatelstwo polskie i do końca 2021 r. nie występował Pan w Norwegii o certyfikat rezydencji potwierdzający miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Norwegii. Nie miał Pan bowiem wątpliwości, że Pana centrum interesów życiowych jest w Norwegii. Z uwagi jednak na różne stanowiska pracowników urzędów skarbowych w Polsce i obawę, że w Pana sprawie polski urząd skarbowy może mieć inne zdanie uznał Pan, że zachodzi konieczność uzyskania indywidualnej interpretacji. Jednocześnie informuje Pan, że w miesiącu lutym 2022 r. wystąpił Pan z wnioskiem do właściwego urzędu norweskiego o wydanie formalnego certyfikatu rezydencji podatkowej w Norwegii.

Uzupełnienie stanu faktycznego

W uzupełnieniu poinformował Pan, że:

1.Norwegia w 2021 r. traktowała Pana jak rezydenta podatkowego (norweskiego) z uwagi na fakt, że mieszka Pan tam i posiada Pan tam zarówno stały meldunek jak i stały (nie tymczasowy) norweski numer personalny. Jako mieszkaniec Norwegii posiada Pan tutaj także prawo głosowania w norweskich wyborach samorządowych. Ponadto, w marcu 2022 r. otrzymał Pan z norweskiego urzędu skarbowego tzw. wstępną deklarację rozliczeniową za 2021 r. Zaakceptował Pan ją. W dniu 4 kwietnia 2022 r. zapłacił Pan na rzecz norweskiego urzędu podatek w kwocie 6.653 NOK będącego różnicą pomiędzy podatkiem należnym urzędowi od uzyskanych przez Pana dochodów w 2021 r. a podatkiem pobranym i przekazanym urzędowi przez Pana pracodawcę. W dniu 18 kwietnia 2022 r. otrzymał Pan potwierdzenie z norweskiego urzędu skarbowego, że Pana rozliczenie podatkowe (deklaracja podatkowa) za 2021 r. została zaakceptowana. Ponadto, w dniu 21 lutego 2022 r. otrzymał Pan z norweskiego urzędu podatkowego certyfikat rezydencji podatkowej potwierdzający, że jest Pan norweskim rezydentem podatkowym.

2.Pana wyjazd do Norwegii na początku, tj. w 2012 r. miał być jedynie czasowy. Jednak w kolejnych latach podjął Pan decyzję o przesiedleniu się do Norwegii na stałe, co też Pan uczynił.

Pytanie

Czy w 2021 r. podlegał Pan ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w kontekście ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to znaczy czy za rok 2021 ma Pan ograniczony obowiązek podatkowy na terytorium RP i podlega Pan obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów osiągniętych na terytorium Polski?

Pana stanowisko w sprawie

Wobec przedstawionych okoliczności uważa Pan, że w Polsce mam ograniczony obowiązek podatkowy w kontekście ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli podlegam obowiązkowi podatkowemu za 2021 r. tylko od przychodów (dochodów) uzyskanych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Powyższe oznacza, że ma Pan obowiązek wykazania w polskim urzędzie skarbowym jedynie przychodów (dochodów) uzyskanych w 2021 r. na terytorium RP i odprowadzenia od tych przychodów podatku dochodowego do polskiego urzędu skarbowego bez wykazywania dochodu uzyskanego w Norwegii. Skoro w Polsce w 2021 r. nie uzyskał Pan żadnych przychodów nie ma Pan obowiązku wykazywania dochodów uzyskanych w Norwegii, ponieważ podlega Pan ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium RP. Na powyższe okoliczności wskazuje fakt, że nie jest Pan osobą mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy, osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Pojęcie „osoby fizycznej mającej miejsce zamieszkania” zostało określone w art. 3 ust. 1a ww. ustawy, który stanowi, że za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1.posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2.przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Uważa Pan, że przez cały 2021 r. jak i obecnie – Pana ośrodek interesów życiowych znajduje się w Norwegii, gdzie ma Pan stały numer personalny i meldunek. To w tym kraju mieszka Pan, pracuje oraz zaspokaja Pan potrzeby związane z organizacją ogniska domowego. To tutaj posiada Pan swój majątek ruchomy, rachunek bankowy, kartę debetową, kredyt w banku. W Norwegii ma Pan ubezpieczenie na życie i dożycie, odprowadza Pan składki na ubezpieczeniowe społeczne. Tam leczy się Pan, realizuje swoje hobby, ma Pan znajomych, należy do związków zawodowych, odprowadza Pan podatki, płaci Pan ubezpieczenie za samochód i dokonuje jego przeglądu. W Norwegii jest Pana stałe miejsce zamieszkania i zameldowania (w 2021 r. mieszkał Pan stale w Norwegii przez 320 dni). Jako mieszkaniec tego kraju posiada Pan w Norwegii prawo do głosowania w wyborach samorządowych. W dniu 21 lutego 2022 r. otrzymał Pan z norweskiego urzędu podatkowego certyfikat rezydencji podatkowej potwierdzający, że jest Pan norweskim rezydentem podatkowym. W marcu 2022 r. otrzymał Pan z norweskiego urzędu skarbowego tzw. wstępną deklarację rozliczeniową za 2021 r. Zaakceptował ją Pan i w dniu 4 kwietnia 2022 r. zapłacił Pan na rzecz norweskiego urzędu podatek w kwocie 6.653 NOK będącego różnicą pomiędzy podatkiem należnym urzędowi od uzyskanych przez Pana dochodów w 2021 r., a podatkiem pobranym i przekazanym urzędowi przez Pana pracodawcę. W dniu 18 kwietnia 2022 r. otrzymał Pan potwierdzenie z norweskiego urzędu skarbowego, że Pana rozliczenie podatkowe (deklaracja podatkowa) za 2021 r. zostało zaakceptowana. Uważa Pan, że sam fakt posiadania rodziny na terytorium Polski nie może przesądzać o jednoczesnym posiadaniu centrum interesów osobistych w Polsce i nieograniczonym obowiązku podatkowym na terenie RP. Mieszka Pan w Norwegii od ponad 10 lat. To tam toczy się Pana życie osobiste jak i zawodowe. Od początku pracuje Pan w tym kraju na cały etat. Nie jest Pan pracownikiem rotacyjnym. Pobyt w Norwegii ma charakter trwały i zamierzony, a także spełnia cechy określające ognisko domowe. Wobec powyższego uważa Pan, że w świetle obowiązujących przepisów w 2021 r. w Polsce miał Pan ograniczony obowiązek podatkowy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a więc – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Na podstawie art. 4a ustawy:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jak wskazał Pan we wniosku, od 2012 r. mieszka Pan i pracuje w Norwegii, a zatem w przedmiotowej sprawie zastosowanie ma Konwencja z 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji (Dz. U. z 2010 r. Nr 134 poz. 899 ze zm.).

Na podstawie art. 4 ust. 1 ww. Konwencji:

Określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie. Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. Konwencji:

Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

a)uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste oraz gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b)jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba posiada ośrodek interesów życiowych albo nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym stale przebywa;

c)jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;

d)jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z tych Państw, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza Modelowej Konwencji OECD. Według tego Komentarza posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały.

Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby.

Jak Pan wskazał we wniosku oraz uzupełnieniu:

1)Od 2012 r. mieszka Pan i pracuje w Norwegii na umowę o pracę. Norwegia w 2021 r. traktowała Pana jak rezydenta podatkowego (norweskiego) z uwagi na fakt, że mieszka Pan tam i posiada Pan tam zarówno stały meldunek jak i stały (nie tymczasowy) norweski numer personalny. Od momentu przeprowadzki do Norwegii w latach 2012-2013 spędzał Pan tam około 270 – 280 dni w każdym roku.

2)W Norwegii pracodawca odprowadza za Pana składki na ubezpieczenie społeczne oraz podatki, zgodnie z norweskimi przepisami. Od kilku lat ma Pan w Norwegii wykupione ubezpieczenie na życie i dożycie oraz ubezpieczenie wynajmowanego lokalu w którym Pan mieszka. W Norwegii ma Pan również tzw. lekarza rodzinnego u którego się Pan leczy w razie choroby.

3)W Norwegii posiada Pan od 2012 r. zarejestrowany norweski numer telefonu komórkowego oraz konto w banku i kartę debetową. Na norweski rachunek bankowy od 10 lat wpływają Pana dochody i z tego rachunku bankowego opłaca Pan wszystkie koszty związane z niezbędnymi potrzebami bytowymi.

4)W Norwegii nie posiada Pan nieruchomości, ale posiada Pan ruchomość w postaci samochodu osobowego, oraz kredyt w banku, który zaciągnął Pan na jego zakup w 2019 r.

5)Pana wyjazd do Norwegii na początku, tj. w 2012 r. miał być jedynie czasowy. Jednak w kolejnych latach podjął Pan decyzję o przesiedleniu się do Norwegii na stałe, co też Pan uczynił. W najbliższych latach nie planuje Pan wrócić do Polski, ponieważ nie widzi Pan tutaj dla siebie przyszłości. W Norwegii realizuje Pan swoje potrzeby bytowe i organizuje życie osobiste oraz zaspokaja Pan potrzeby związane z organizacją ogniska domowego. Z tym krajem wiąże Pan swoją przyszłość zawodową i rozwój osobisty. Wrósł Pan w swoje środowisko zawodowe. Z ludźmi, z którymi Pan pracuje i pracował, a także z wieloma osobami, które Pan poznał w Norwegii, utrzymuje Pan kontakty towarzyskie i przyjacielskie relacje. Tam ma Pan znajomych, z którymi realizuje Pan swoje hobby, tj. jogging i wędkarstwo. Ponadto w Norwegii od 2021 r. należy Pan do związków zawodowych.

6)Do Polski przyjeżdża Pan w zasadzie jedynie na święta i wakacje w rozproszonych okresach. W Polsce mieszka Pana żona, z którą nie ma Pan rozdzielności majątkowej i 13-letnia córka, która jest uczennicą szkoły podstawowej. Żona nie jest na Pana utrzymaniu. Razem z żoną łoży Pan na utrzymanie dziecka. Żona i córka nie przyjeżdżają do Norwegii.

7)W Polsce posiada Pan zameldowanie na pobyt stały, w mieszkaniu stanowiącym przedmałżeńską własność żony. Również w Norwegii posiada Pan zameldowanie na pobyt stały.

8)W Polsce nie posiada Pan i nigdy nie posiadał żadnych nieruchomości. Nie posiada Pan także od ponad 10 lat żadnych kredytów, lokat ani dochodów. Nie zawierał Pan w tym czasie żadnych umów ubezpieczeń na życie. Nie posiada Pan także ruchomości. W Polsce nie należy Pan do żadnych organizacji i nie podejmuje aktywności politycznych, kulturalnych ani społecznych. Ponadto w Polsce posiada Pan konto bankowe i kartę debetową. Na konto polskie wpłaca Pan pieniądze na poczet utrzymania dziecka.

9)W Polsce nie utrzymuje Pan kontaktów z nikim oprócz żony, dziecka oraz matki. Matkę odwiedza Pan raz na rok. W najbliższych latach nie planuje Pan wrócić do Polski, ponieważ nie widzi Pan tutaj dla siebie przyszłości. Pana żona niestety nie widzi możliwości kontynuowania w Norwegii swojej pracy zawodowej. Z uwagi na powyższe, zdecydowaliście się Państwo mieszkać odrębnie i tworzyć odrębne ogniska domowe. Wspólnie spędzacie Państwo głównie święta i wakacje.

Po analizie przedstawionych przez Pana informacji, stwierdzam, że w 2021 r. posiada Pan ściślejsze powiązania osobiste z Polską. Przebywa Pan w Norwegii, jednakże żona i córka zamieszkują na terytorium Polski. Żona nie jest na Pana utrzymaniu, lecz wspólnie z żoną łożycie na utrzymanie dziecka.

W zakresie powiązań gospodarczych, wyjaśniam, że jest to miejsce, z którym dana osoba ma ścisłe powiązania ekonomiczne. W tym względzie należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są: miejsce wykonywania działalności zarobkowej, główne źródła dochodów podatnika, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem itd.

Ośrodek interesów gospodarczych posiada Pan więc w Norwegii. Mieszka tam Pan i pracuje. Posiada tam Pan główne źródło dochodów. W Norwegii posiada Pan opiekę lekarską oraz odprowadzane są tam składki na ubezpieczenie społeczne. W Norwegii prowadzi Pan życie towarzyskie, uczestniczy w życiu kulturalnym. Nie posiada Pan majątku nieruchomego w Polsce, ani za granicą. Posiada Pan natomiast w Norwegii majątek ruchomy, jakim jest samochód osobowy zarejestrowany w Norwegii.

Zatem nie można określić państwa, w którym w 2021 r. znajdował się Pana ośrodek interesów życiowych. Zastosowanie znajdzie więc art. 4 ust. 2 pkt b) polsko – norweskiej Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania, który stanowi, że:

Jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba posiada ośrodek interesów życiowych albo nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym stale przebywa.

Jak Pan wskazał we wniosku, od momentu przeprowadzki do Norwegii Pański pobyt w tym kraju przekracza 183 dni, a mianowicie: w latach 2012-2013 spędzał Pan tam około 270 – 280 dni w każdym roku, oraz: w roku 2018 – 273 dni, w roku 2019 – 273 dni, w roku 2020 – 298 dni, a w roku 2021 – 320 dni.

Zatem w 2021 r. podlegał Pan w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlegał Pan opodatkowaniu w Polsce tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych na terytorium Polski. Opodatkowaniu w Polsce podlegają tylko dochody uzyskane na terytorium Polski, z uwzględnieniem właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i musi się Pan zastosować do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329, 655 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).