Temat interpretacji

Skutki podatkowe zawarcia ugody sądowej.

Interpretacja indywidualna

- stanowisko prawidłowe, jednakże z innych względów niż Pani wskazała

Szanowna Pani,

Stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z zawarciem ugody sądowej – jest prawidłowe, jednakże z innych względów niż Pani wskazała.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

12 listopada 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sutków podatkowych zawarcia ugody sądowej. Wniosek uzupełniony został pismami 25 oraz 29 listopada 2021 r.

Opis stanu faktycznego

Prowadzi Pani jednoosobową działalność gospodarczą od lutego 2021 r. Przed tą datą nie prowadziła działalności gospodarczej. Stan faktyczny nie ma związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Posiada Pani na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczony obowiązek podatkowy w świetle art. 3 ust. 1 oraz ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W drugiej połowie 2011 r. oraz na początku 2012 r. poczyniła Pani wydatki związane z remontem mieszkania będącego własnością ówczesnego partnera, zakładając że będzie w tym mieszkaniu razem z partnerem mieszkać (planowała Pani ślub z partnerem). Zakupiła Pani m.in. meble (typu szafa, łóżko, materac, meble kuchenne itp.) oraz sprzęty (typu pralka, lodówka, piec itp.), a także pokryła wydatki związane z pracami i materiałami remontowymi (np. kafelki, panele) i wyposażeniem (np. bojler, baterie łazienkowe, karnisze).

W połowie 2012 r. partner uniemożliwił Pani dostęp do mieszkania, a tym samym uniemożliwił  korzystanie z mieszkania i wyposażenia będącego Pani własnością. Partner uniemożliwił Pani zabranie z mieszkania mebli, sprzętów itp. Następnie rozstała się Pani z partnerem i próbowała odzyskać swoje ruchomości.

Pełnomocnik Pani (prawnik) wzywał byłego partnera do wydania przedmiotów będących Pani  własnością. Nie zostały one wydane w związku z czym we wrześniu 2012 r. złożyła Pani pozew o zapłatę przeciwko byłemu partnerowi.

W październiku 2021 r. zawarto ugodę sądową, na mocy której pozwany (były partner) miał zapłacić na rzecz Pani (powódki) określoną w ugodzie kwotę. Kwota ta stanowi około 70% kwoty wnioskowanej pozwem, czyli kwoty udokumentowanych przez Panią wydatków. Kwota ta została w październiku 2021 r. wpłacona przez pozwanego na rachunek bankowy Pani, w terminie obowiązującym ugodą.

Treść zawartej ugody:

1.  Pozwany (imię i nazwisko) zobowiązuje się w terminie 1 miesiąca od daty zawarcia ugody zapłacić na rzecz powódki (imię i nazwisko) kwotę (kwota) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie na wypadek uchybienia terminowi płatności.

2.  Niniejsza ugoda wyczerpuje wszystkie wzajemne roszczenia stron z tytułu roszczeń dochodzonych w sprawie toczącej się pod sygnaturą (numer) przed Sądem Rejonowym w (miasto).

3.  Dotychczas poniesione koszty procesu strony wzajemnie znoszą między sobą.

4.  W zakresie pokrytych tymczasowo przez Skarb Państwa kosztów sądowych strony zobowiązują się do ich zwrotu po połowie.

W uzupełnieniu wniosku z 25 listopada 2021 r.  wskazała Pani, że:

-     ugoda sądowa została zawarta w związku z art. 10 Kodeksu Postępowania Cywilnego. Kwota ugody została określona w wyniku negocjacji pomiędzy pełnomocnikami stron postępowania. Strony zgodnie z art. 917 Kodeksu Cywilnego poczyniły wzajemne ustępstwa, tj. strona powodowa zgodziła się na zapłatę przez stronę pozwaną niższej kwoty niż wartość pozwu, natomiast strona pozwana zobowiązała się tę kwotę zapłacić. Sąd zaproponował stronom zawarcie ugody w związku z bardzo długo trwającym postępowaniem (od 2012 r.) oraz nikłym prawdopodobieństwem na jego szybkie zakończenie w drodze dalszego postępowania sądowego, na co strony przystały i zostały zobowiązane przez sąd do ustalenia między sobą warunków ugody. Treść ugody została przytoczona w opisie stanu faktycznego złożonego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. W ugodzie nie ma przywołania konkretnych przepisów prawa.

-     w dokumencie ugody nie ma informacji o tym, by kwota ugody stanowiła odszkodowanie lub zadośćuczynienie. Pozew został wniesiony z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia na podstawie art. 405 Kodeksu Cywilnego. Według niej podpisanie ugody przez pozwanego oznacza uznanie przez niego zarzutu stawianego w związku z art. 405 Kodeksu Cywilnego, który mówi „Kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości.” W wyniku podpisanej ugody nastąpił częściowy zwrot wartości, o której mowa w art. 405 Kodeksu Cywilnego. W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji odszkodowania, w związku z czym założyła, że jako odszkodowanie traktować należy świadczenie należne poszkodowanemu od osoby zobowiązanej z mocy prawa lub umowy do naprawienia powstałej szkody. Odnosząc to do art. 405 Kodeksu Cywilnego uznała, że uzyskanie przez byłego partnera korzyści jej kosztem można traktować jako jej szkodę, a zapłatę kwoty ugody jako naprawienie tej szkody i na tej podstawie uznała, że mogą zostać spełnione przesłanki uznania kwoty za odszkodowanie. Według niej przyczyna wypłaty kwoty ugody nie spełnia definicji zadośćuczynienia, gdyż nie miało miejsce rekompensowanie szkody niemajątkowej.

-     jeżeli wypłaconą kwotę należy traktować jako odszkodowanie, to nie dotyczyło ono korzyści jakie ona mogłaby osiągnąć gdyby kwota nie została wyrządzona.

Natomiast w uzupełnieniu wniosku z 29 listopada 2021 r. podaje Pani, że:

-     kwota określona w ugodzie została przyznana na podstawie art. 405 Kodeksu cywilnego,

-     w dokumencie ugody ani w pozostałej dokumentacji związanej z postępowaniem  sądowym nie ma informacji o tym, by kwota ugody stanowiła odszkodowanie lub zadośćuczynienie,

-     wypłacona kwota nie dotyczy korzyści jakie mogłaby osiągnąć gdyby szkoda została wyrządzona.

Pytania

1.  Czy kwota, którą pozwany zapłacił wnioskodawczyni na podstawie ugody sądowej stanowi przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

2.  Czy kwota, którą pozwany zapłacił wnioskodawczyni na podstawie ugody sądowej stanowi przychód zwolniony na podstawie art. 21 ust 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pani stanowisko w sprawie

Przedstawiając własne  stanowisko  podaje Pani, że jej zdaniem:

-     w zakresie pytania pierwszego - otrzymana przelewem od pozwanego kwota nie stanowi dla niej  przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Jest Pani zdania, że otrzymana kwota nie stanowi dla niej przychodu, tylko zwrot wydatków, które poniosła. Ponadto zwrot ten jest jedynie częściowy, ponieważ poniosła pierwotnie wydatki w większej wysokości niż kwota określona w ugodzie o ok. 30%, a dodatkowo ponosiła wydatki związane z postępowaniem sądowym, które trwało ponad 9 lat. Sumarycznie nie osiągnęła żadnego dochodu, bo wydatki, które poniosła znacząco przewyższają wartość zawartej ugody. Ponadto środki, z których pokrywała wydatki były już raz opodatkowane, gdyż pochodziły z wynagrodzenia osiąganego przez nią ze stosunku pracy i umów zleceń. Traktowanie kwoty ugody jako przychód spowodowałoby, że te same środki byłyby opodatkowane dwa razy.

Zawarta ugoda wyczerpuje wszelkie wzajemne roszczenia stron (czyli jej i pozwanego) w sprawie, a zatem należy rozumieć, że pozwany ma zapłacić jej określoną w ugodzie kwotę, a powódka (Pani) nie będzie mogła domagać się praw do przedmiotu wydatków, które poniosła (np. mebli i sprzętu, które zakupiła i których pozwany jej nie wydał).

Można to przyrównać poniekąd do transakcji sprzedaży, a w związku z tym, że od poniesienia wydatków przez nią minęło ponad 9 lat, a w części wydatków ponad 10 lat, ma zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie jest źródłem przychodu odpłatne zbycie elementów określonych w lit. a-c jeżeli zostało dokonane po upływie 5 lat od nabycia, a w lit. d po upływie pół roku od nabycia.

Według  Pani przedmiot zawartej ugody nie stanowi również przychodu z innych źródeł wymienionego w art. 10. ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie zostały one wymienione w art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i pomimo tego, że artykuł ten nie stanowi katalogu zamkniętego, to przedmiot ugody nie jest nawet podobny rodzajowo do wymienionych źródeł przychodów.

-     w zakresie pytania drugiego -  w przypadku, gdyby stanowisko określone w ad. 1 zostałoby uznane za nieprawidłowe i przedmiot ugody należy uznać jako przychód, jest zdania, że korzystałby on ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pomimo braku literalnego ujęcia w ugodzie wyrazu „odszkodowanie”, zapłatę od pozwanego należałoby traktować jako inne odszkodowanie otrzymane na podstawie ugody sądowej, gdyż:

-     otrzymana kwota nie przekracza wysokości ugody (jest dokładnie w wysokości ugody),

-     nie jest otrzymana w związku z działalnością gospodarczą (otrzymana w związku z sprawą prywatną),

-     nie dotyczy korzyści jakie podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (wartość ugody jest mniejsza o ok. 30% od wartości pozwu, która nie obejmuje żadnych odsetek, np. od momentu złożenia pozwu do podpisania ugody, czyli za ponad 9 lat, wartość ugody stanowi mniejszą wartość niż rzeczywiście poniesione przez nią wydatki).

Według Pani otrzymana w związku z ugodą kwota stanowiłaby odszkodowanie od pozwanego za to, że pozwany nie wydał rzeczy należących do powódki i przez wiele lat z nich korzystał pozbawiając te rzeczy wartości.

Dodatkowo w zarówno w uzupełnieniu wniosku z 25 listopada 2021 r. jak i z 29 listopada 2021 r.  oświadcza Pani, że jej stanowisko we wniosku z 12 listopada 2021 r. nie ulega zmianie. Nadal uważa, że otrzymana kwota nie jest przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (stanowisko dot. pytania 1), a jeżeli jest w błędzie i kwota ta stanowi przychód podlegający opodatkowaniu, to według niej będzie on podlegał zwolnieniu (stanowisko dot. pytania 2).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe, jednak z innych względów niż Pani wskazała. Przyjąć bowiem należy, że prawidłowo oceniła Pani, że otrzymana przelewem od pozwanego kwota nie stanowi dla niej  przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Niemniej jednak nie uwzględniła Pani podstawy prawnej na podstawie, którego została ona wypłacona, a która stanowiła podstawę rozstrzygnięcia w sytuacji opisanej we wniosku.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da  i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy - odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d  i 9 ustawy:

-     odpłatne zbycie innych rzeczy,

-     inne źródła.

W przypadku odpłatnego zbycia innych rzeczy przychód powstaje jeżeli ich odpłatne zbycie następuje przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

Jak natomiast stanowi art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12 -14 i art. 17.

Zauważyć należy, że powołany wyżej przepis wymienia pewne rodzaje przychodów stanowiących pewien katalog o charakterze otwartym, a tym samym nie rozstrzyga ostatecznie co jest przychodem z innych źródeł. Użycie przez ustawodawcę zwrotu „w szczególności” przesądza, że przedmiotowy katalog nie ma charakteru zamkniętego. W katalogu tym znajdują się zatem przychody niemieszczące się w źródłach przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ww. ustawy i jednocześnie niewymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych przewidzianych w tej ustawie.

Przy czym w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych  wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

a)  otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

b)  dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W tym miejscu podkreślenia wymaga, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 5 lipca 2018 r., sygn. akt II FSK 1133/16 uznał, że ustawodawca posługując się pojęciami „odszkodowanie”, „zadośćuczynienie” w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f. nie nadał im ponadnormatywnego, szerokiego znaczenia. Należy mieć na uwadze, że przepisy regulujące zwolnienia podatkowe powinny być interpretowane ściśle. Nie należy ich interpretować rozszerzająco.

Z literalnego odczytania powołanego przepisu jednoznacznie wynika więc, że jego dyspozycją objęte są jedynie te zadośćuczynienia lub odszkodowania, których prawo do otrzymania oraz ich wysokość wynika z wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkiem ww. świadczeń otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą lub dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego na zasadach przewidzianych w podatku dochodowym będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych powyżej przesłanek.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740 ze  zm.).

Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli, we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

Z treści wniosku wynika, że w mieszkaniu będącym własnością byłego partnera poczyniła Pani wydatki związane z remontem mieszkania i zakupem mebli. Po rozstaniu były partner

uniemożliwił Pani dostęp do mieszkania, a tym samym uniemożliwił  korzystanie z mieszkania i wyposażenia będącego Pani własnością. Partner uniemożliwił również zabranie z mieszkania mebli oraz sprzętów. W związku z czym we wrześniu 2012 r. złożyła Pani pozew do sądu. W październiku 2021 r. w wyniku zawartej z byłym partnerem ugody sądowej  otrzymała Pani w tym samym miesiącu określona kwotę pieniężną, która stanowiła około 70% kwoty wnioskowanej pozwem, czyli kwoty udokumentowanych przez Panią wydatków. Kwota przyznana została na podstawie art. 405 Kodeksu cywilnego.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że z art. 405 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740) wynika, że – kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości.

Z zacytowanego przepisu wynikają trzy podstawowe przesłanki powstania roszczenia o zwrot wzbogacenia, a mianowicie wymaga się, aby:

-     doszło do wzbogacenia majątku jednej osoby, uzyskanego kosztem majątku innej osoby,

-     wzbogacenie i zubożenie pozostawały ze sobą w związku w tym rozumieniu, iż wzbogacenie jest wynikiem zubożenia, a zatem by miały wspólne źródło oraz

-     aby wzbogacenie nastąpiło bez podstawy prawnej.

W literaturze przyjmuje się, że brak podstawy prawnej oznacza uzyskanie korzyści kosztem zubożonego, nieusprawiedliwione przez czynność prawną, przepis ustawy, orzeczenie sądu lub decyzję administracyjną. W tym kontekście za dokonane bez podstawy prawnej uznać należy świadczenie rozumiane jako nakazane działanie lub zaniechanie dłużnika, będące przedmiotem stosunku obligacyjnego. Świadczenie takie pojawia się więc zawsze jako element istniejącego zobowiązania. Świadczenie jest przedmiotem prawa wierzyciela, sprowadza się do zachowania zgodnego z treścią zobowiązania i polega na zadośćuczynieniu godnemu ochrony interesowi wierzyciela, odpowiadającemu korzyści, jaką ma on odnieść.

Z kolei z art. 410 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny wynika, że przepisy artykułów poprzedzających stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego. Definicja świadczenia nienależnego zawarta została w § 2 tego przepisu, zgodnie z którym świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że otrzymana przez Panią w wyniku ugody sądowej  kwota pieniężna  - jaka stanowiąca zwrot poniesionych nakładów na lokal mieszkalny będący własnością byłego partnera -  nie stanowi po jej stronie przysporzenia majątkowego, a tym samym nie spowoduje powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Brak w tym przypadku również podstaw do określenia źródła przychodu, jak również brak jest możliwości objęcia wartości tego świadczenia zwolnieniem wymienionym w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie można bowiem zwolnić z opodatkowania czegoś co nie stanowi przedmiotu opodatkowania.

 
/> Informacje dodatkowe

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa  jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-     Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.

-     Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)  z zastosowaniem art. 119a;

2)  w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)  z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

-     Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.  Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-     w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-     w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).