Temat interpretacji

opodatkowanie renty wdowiej otrzymywanej z Włoch

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 15 sierpnia 2020 r. (data wpływu 18 września 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 grudnia 2020 r. (data wpływu 8 grudnia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty wdowiej otrzymywanej z Włoch jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 września 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty wdowiej otrzymywanej z Włoch.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3-4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 25 listopada 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.786.2020.1.AKU, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1-2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 25 listopada 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 30 listopada 2020 r.). W dniu 8 grudnia 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (data nadania 4 grudnia 2020 r).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest obywatelem Rzeczypospolitej Polskiej i obywatelem Republiki Włoskiej. W dniu 10 lutego 2009 r. wyszła za mąż za Włocha i przebywała we Włoszech do 8 grudnia 2019 r.

Po śmierci męża otrzymała rentę wdowią, która była opodatkowana we Włoszech. Tam też była pobierana składka na ubezpieczenie zdrowotne. Data przyznania świadczenia to 1 października 2015 r. Przyznana renta w wysokości 600 euro wpływa na konto .

W tym okresie, tj. od 10 lutego 2009 r. do 8 grudnia 2019 r. Wnioskodawczyni przebywała na terenie Republiki Włoskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym i tam posiadała centrum interesów osobistych. W Polsce przebywała kilka razy w roku.

W Polsce pobiera od 5 grudnia 2012 r. emeryturę z ZUS, od której płaci podatek i ubezpieczenie zdrowotne.

W dniu 5 grudnia 2018 r. Wnioskodawczyni została wezwana przez urząd skarbowy do złożenia zeznania podatkowego za 2015 r., gdzie właściwy dla Niej urząd skarbowy zobowiązał Ją do opodatkowania renty po mężu pobieranej we Włoszech.

Wnioskodawczyni złożyła w dniu 24 maja 2019 r. zeznanie podatkowe PIT-36 za 2015 r. i obliczyła podatek metodą wyłączenia z progresją, opłacając podatek dochodowy wraz z odsetkami. Złożyła też zeznania podatkowe, opłacając podatek dochodowy wraz z odsetkami, za lata 2016, 2017, 2018 i 2019.

Wnioskodawczyni uważa stanowisko urzędu skarbowego za nieprawidłowe, ponieważ zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania podpisaną przez Polskę i Włochy, emerytury i podobne świadczenia podlegają opodatkowaniu tylko i wyłącznie w kraju stałego zamieszkania i przy ustaleniu rezydencji podatkowej osoby o podwójnym obywatelstwie, podstawowym kryterium jest miejsce zamieszkania podatnika, którego centrum interesów osobistych do dnia 8 grudnia 2019 r. mieściło się we Włoszech, adres: .

Po przyjeździe na stałe do Polski w dniu 8 grudnia 2019 r. jako polski rezydent podatkowy, Wnioskodawczyni jest zobowiązana płacić podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce, w sytuacji, gdy dochody są wypłacane we Włoszech przez INPS (renta wdowia) i w Polsce przez ZUS.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że Wnioskodawczyni oczekuje wydania interpretacji indywidualnej za rok podatkowy 2015.

Stałe ognisko domowe we Włoszech Wnioskodawczyni posiadała w okresie od 10 lutego 2009 r. do 8 grudnia 2019 r. Miejsce stałego pobytu w Polsce od 8 grudnia 2019 r.

Dochody z tytułu emerytury ZUS w Polsce Wnioskodawczyni uzyskuje od 5 grudnia 2012 r.

W okresie obejmującym przedmiotowy wniosek, poza emeryturą z Włoch i z Polski Wnioskodawczyni nie uzyskiwała innych dochodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej z Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobieganiu uchylania się od podwójnego opodatkowania, szczególnie zgodnie z art. 4 ust. 1 i art. 19 ww. Umowy oraz w świetle stanu faktycznego opisanego powyżej, Wnioskodawczyni jest zobowiązana płacić podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce, w sytuacji, gdy osoba mająca miejsce zamieszkania we Włoszech dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, ma wypłacaną emeryturę we Włoszech, a w Polsce osiąga dochody z emerytury polskiej?

Czy Wnioskodawczyni zobowiązana była składać deklarację PIT-36?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przedstawionym stanie faktycznym i prawnym, brak jest podstaw do płacenia przez Nią podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce od emerytury przekazywanej przez INPS za 2015 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm., w brzmieniu obowiązującym w 2015 r.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce, będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powołane wyżej przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest obywatelką Polski i Włoch. W okresie od 10 lutego 2009 r. do 8 grudnia 2019 r. Wnioskodawczyni przebywała na terenie Republiki Włoskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym i tam posiadała centrum interesów osobistych. W Polsce przebywała kilka razy w roku.

Po śmierci męża od dnia 1 października 2015 r. otrzymuje z INPS rentę wdowią w wysokości 600 euro, od której jest pobierany podatek we Włoszech. W Polsce pobiera od dnia 5 grudnia 2012 r. emeryturę z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Zatem, w odniesieniu do renty po zmarłym mężu, którą Wnioskodawczyni otrzymuje z Włoch zastosowanie będzie miała Umowa zawarta między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, sporządzona w Rzymie w dniu 21 czerwca 1985 r. (Dz. U. z 1989 r., Nr 62, poz. 374, z późn. zm.).

W myśl art. 4 ust. 1 ww. Umowy, określenie osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryteria o podobnym charakterze. Jednakże niniejsze określenie nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł położonych w tym Państwie.

W myśl art. 18 ww. Umowy, z zastrzeżeniem art. 19 ust. 2, emerytury oraz inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu zatrudnienia w przeszłości będą opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ich odbiorca ma miejsce zamieszkania.

W tekście pierwotnym ww. Umowy art. 18 zawierał następującą treść, z zastrzeżeniem artykułu 19 ust. 2, emerytury oraz inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu jej zatrudnienia w przeszłości będą opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ich odbiorca ma stałe miejsce zamieszkania.

Należy jednakże podkreślić, że ww. Umowa została sporządzona w trzech językach: polskim, włoskim i angielskim. Zgodnie z art. 30 ww. Umowy zdaniem końcowym, w razie rozbieżności przy ich interpretacji, tekst angielski uważany będzie za rozstrzygający. Z wersji angielskiej tego przepisu wynika, że renta czy emerytura nie musi być związana z uprzednim zatrudnieniem osoby uprawnionej do dochodu. Przepis ten wyłącznie stwierdza, że otrzymywany dochód powinien wynikać z uprzedniego zatrudnienia, bez wskazania konkretnej osoby.

Oznacza to, że w polskiej wersji językowej dokonano niewłaściwego przetłumaczenia z języka angielskiego na język polski przepisu art. 18 polsko-włoskiej Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W związku z powyższym w Obwieszczeniu Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 26 marca 2019 r. (Dz. U. z 2019 r., poz. 597) o sprostowaniu błędów obwieszczono, że w art. 18 polskiego tekstu Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, sporządzonej w Rzymie dnia 21 czerwca 1985 r., zamiast wyrazów z tytułu jej zatrudnienia powinny być wyrazy z tytułu zatrudnienia oraz zamiast wyrazów stałe miejsce zamieszkania powinny być wyrazy miejsce zamieszkania.

Stosownie do zapisów rozstrzygającej wersji umowy, prawidłowo przepis ten powinien brzmieć: emerytury oraz inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu zatrudnienia w przeszłości będą opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ich odbiorca ma stałe miejsce zamieszkania.

W konsekwencji, renta wdowia z Włoch wypłacana osobie mającej stałe miejsce zamieszkania we Włoszech, podlega opodatkowaniu tylko we Włoszech. Zatem, nie podlega opodatkowaniu w Polsce.

Mając zatem na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny należy stwierdzić, że na podstawie art. 18 ww. Umowy polsko-włoskiej renta z Włoch otrzymywana przez Wnioskodawczynię w 2015 r. podlegała opodatkowaniu wyłącznie we Włoszech, z uwagi na fakt, że Jej stałe miejsce zamieszkania w tym okresie znajdowało się w tym państwie. Zatem, Wnioskodawczyni nie była zobowiązana do wykazania w zeznaniu podatkowym za 2015 r. dochodów uzyskanych z tytułu renty wdowiej otrzymywanej z Włoch.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni uznane zostało za prawidłowe.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , ul. , ., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej