Temat interpretacji

Opodatkowanie dochodów z działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 24 lipca 2020 r. (data wpływu 24 lipca 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 13 września 2020 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 11 września 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.497.2020.1.JM, 0114-KDIP1-3. 4012.456.2020.3.MT oraz uzupełnionym pismem z dnia 14 października 2020 r. i pismem z dnia 28 października 2020 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 30 września 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.497.2020.4.JM o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z działalności gospodarczej na terytorium Polski jest:

• prawidłowe w części dotyczącej obowiązku podatkowego i opodatkowania dochodów uzyskanych na terytorium Wielkiej Brytanii,

• nieprawidłowe w części dotyczącej opodatkowania dochodów uzyskanych na terytorium Polski.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 11 września 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.497.2020.1.JM, 0114-KDIP1-3.4012.456.2020.3.MT oraz pismem z dnia 30 września 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.497.2020.4.JM wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków wniosku.

Pismem z dnia 13 września 2020 r., pismem z dnia 14 października 2020 r. oraz pismem z dnia 28 października 2020 r. Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek.

We wniosku i uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

W lutym 2013 r. Wnioskodawczyni wyjechała po raz pierwszy do Wielkiej Brytanii w celu relokacji, w sierpniu (18) tego samego roku rozpoczęła proces samozatrudnienia. Obecnie w wyniku skomplikowanej sytuacji rodzinnej Wnioskodawczyni jest zmuszona do regularnego przyjazdu do Polski, aby zniwelować koszty tego procederu chciałaby kontynuować swoje samozatrudnienie w Wielkiej Brytanii z rozliczeniem tam podatku. W marcu 2018 r. Wnioskodawczyni otrzymała od pracownika Urzędu Skarbowego w L. ulotkę, wskazującą na ilość dni jako 283 nieprzekroczone, uprawniające do dalszego rozliczenia na terenie Wielkiej Brytanii w danym roku podatkowym. W roku ubiegłym także Wnioskodawczyni nie przekroczyła tego limitu, ze względu na fakt, że także studiuje w Wielkiej Brytanii i jest tam głównie zlokalizowana. Działalność Wnioskodawczyni w zakresie samozatrudnienia obejmuje aspekty terapii naturalnej, nieuregulowanej, jest kwalifikowanym kinezjologiem, posiada także certyfikaty i dyplomy z wielu innych kursów, uprawniających Wnioskodawczynię do wykonywania zawodu, jest studentem ostatniego roku nauk zdrowotnych, studiowała także elementy farmakologii oraz psychiatrii, pomagające Jej w pracy, w dostarczaniu naukowo potwierdzonych metod z zakresu naturalnych terapii. Wnioskodawczyni posiada także kwalifikacje w zakresie kosmetyki oraz kosmetyki estetycznej. Obecnie Wnioskodawczyni nie posiada na terenie Polski bazy, ani adresu, nie posiada także zameldowania, jednak ma nadzieje, że Jej sytuacja zostanie niebawem uregulowana i chciałaby w okresie kiedy przyjeżdża do Polski wykonywać tutaj działalność w tym zakresie. Wnioskodawczyni prosi o odpowiedź w sprawie opodatkowania przychodu, obowiązku fiskalizacji, wszystkiego co musi wiedzieć, aby mogła pracować bez zbędnego stresu. W Wielkiej Brytanii dopuszczalnym jest papierowy, ręcznie wypisany paragon, który potwierdza przyjęcie od klienta pieniędzy (jeśli klient prosi), Wnioskodawczyni może także po każdym zabiegu wysyłać klientowi potwierdzenie zapłaty mailem lub ograniczyć przyjmowanie środków do płatności elektronicznej, jednak do momentu niepełnego rozumienia wykonywania działalności po Brexit lub nawet teraz Wnioskodawczyni nie chciałaby jej kontynuować lub rozpoczynać.

W uzupełnieniu z dnia 13 września 2020 r., Wnioskodawczyni poinformowała, że Wnioskodawczyni ma miejsce zamieszkania w Wielkiej Brytanii. W okresie będącym przedmiotem zapytania Wielka Brytania traktuje/będzie traktowała Wnioskodawczynię jako rezydenta podatkowego, tzn. Wnioskodawczyni będzie podlegała tam opodatkowaniu, z uwagi na swoje miejsce zamieszkania. W okresie będącym przedmiotem zapytania Wnioskodawczyni nie przebywała/nie przebywała/nie będzie przebywać w Polsce dłużej niż 183 dni w danym roku podatkowym. Ośrodek interesów osobistych i gospodarczych obecnie Wnioskodawczyni posiada w Wielkiej Brytanii. Nastąpiło trwałe przesiedlenie do Wielkiej Brytanii, ale ze względu na rodzinę Wnioskodawczyni przyjeżdża do Polski. Wnioskodawczyni wyjechała do Wielkiej Brytanii na stałe. Wnioskodawczyni posiada certyfikat DBS kontrolujący listę adresów Wnioskodawczyni w okresie ostatnich 6 lat oraz ostatnie 10 lat kontrolowane przez policję, ze względu na charakter zawodu, w którym Wnioskodawczyni pracuje. Wnioskodawczyni jest osobą prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą od 2013 r. w Wielkiej Brytanii. Działalność była/jest/będzie prowadzona przez zakład (stała placówkę) na terenie Polski i Wielkiej Brytanii zgodnie z polsko brytyjską Konwencją o unikaniu podwójnego opodatkowania. Działalność jest prowadzona od 2013 r. z główną siedzibą w Wielkiej Brytanii i większością zabiegów wykonywanych jest na terenie Wielkiej Brytanii, obecnie sytuacja koronawirusa drastycznie zmniejszyła ilość zabiegów i w obecnym roku podatkowym Wnioskodawczyni nie wykonała jeszcze żadnej usługi, ani na terenie Polski ani na terenie Wielkiej Brytanii. Wnioskodawczyni będzie prowadziła działalność tylko w Wielkiej Brytanii, w Polsce zarejestruje Spółkę, która będzie głównym nadzorcą działalności i organem prawnym wskazującym formę pracy dla samozatrudnionej w Wielkiej Brytanii oraz innych pracowników.

W uzupełnieniu z dnia 14 października 2020 r. Wnioskodawczyni dodała swoje przemyślenia, które Organ wziął pod uwagę, jednakże nie mają one wpływu na rozstrzygnięcie zawarte w interpretacji indywidualnej. W 2004 r. Wnioskodawczyni otrzymała stypendium Prezesa Rady Ministrów, odbierane z własnej ręki w Warszawie, będąc gościem jednym z niewielu wyróżnionych na gali osób, w 2004 r. uzyskała nagrodę Prezydenta Kaczyńskiego, ówcześnie prezydenta m.st. Warszawy w każdym roku Prezydenta miasta L. i nagrodę KGHM. W 2004 r. Wnioskodawczyni uzyskała nagrodę Ministerstwa Obrony Narodowej. Od 2006 r. Wnioskodawczyni jest w Polsce osobą poszukującą pracy, w 2007 r. zdecydowała się na prowadzenie działalności gospodarczej, jako samotna matka (). W 2010 r. Wnioskodawczyni wyjechała z kraju, bojąc się o życie swoje i dziecka ze względu na zdarzenia w S., do dziś Wnioskodawczyni nie znalazła pracy. () Każdy dzień bez dziecka to straszny ból, a trwa już to dwa lata, kiedy Wnioskodawczyni musi latać w te i z powrotem żeby zobaczyć syna, bo okazuje się, że nie może wychowywać swojego dziecka, które miało dobre stopnie w szkole, normalne życie, świeży wypieczony chleb i wspaniałą szkołę, () a syna przetrzymuje się w Polsce, żeby musiała latać tam, zostawać okradziona i poniżona. ()

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Po analizie treści wniosku i uzupełnień, mając na względzie zakres kompetencji przyznanej tut. organowi i treść przepisu art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa przyjęto, że intencją Wnioskodawczyni było uzyskanie odpowiedzi na pytanie:

Czy w latach 2020-2021 i latach następnych Wnioskodawczyni podlega opodatkowaniu w Polsce z tytułu uzyskanych dochodów?

Zdaniem Wnioskodawczyni, może Ona wykonywać tymczasowe usługi na terenie Polski (jak wskazano wcześniej) jeśli w roku podatkowym przebywa na terenie Polski 183 dni, rozliczając się nadal na terenie Wielkiej Brytanii, choć obecnie Wnioskodawczyni posiada zameldowanie w Niemczech, studiuje w Szwecji oraz prowadzi ośrodek życia w Wielkiej Brytanii, co może oznaczać, że tym roku nie będzie przebywała w żadnym państwie okresu 183 dni. Wnioskodawczyni nie chce rozliczać się w Polsce ze względu ma niekorzystne formy opodatkowania i różnice kwocie wolnej od podatku.

Klient wchodzi do gabinetu otrzymuje produkt w postaci usługi, a następnie Wnioskodawczyni daje mu invoice z Jej danymi i wpisuje w jego dokumentację, że był, zgodnie z wcześniej wskazanymi ustępami prawa europejskiego, które oczywiście od dnia 1 stycznia 2021 r. w opinii Wnioskodawczyni wpłynie na możliwość prowadzenia biznesu na tych zasadach konwencja polsko brytyjska w odczuciu Wnioskodawczyni nie zmienia faktu, że może prowadzić drobną działalność gospodarczą z pozostawieniem głównego czasu przebywania w ciągu roku na terenie Wielkiej Brytanii, Wnioskodawczyni wierzy również, że przetrzymywanie dziecka przez polskie władze nie ma wpływu na rozpoznanie Jej ośrodka życia jako Polskę, a jedynie do momentu zakończenia sporu jest tymczasowym rozwiązaniem. Wnioskodawczyni wierzy również, że w momencie zupełnego przesiedlenia się do Polski Wnioskodawczyni będzie chciała zapłacić podatek na terytorium kraju, którego infrastruktury używa i jest usatysfakcjonowana z serwisu, który używa, natomiast dużym wyzyskiem byłoby pobieranie podatku na cele takie jak krzywdzenie dziecka w szkole przez osoby powszechnie nazywane kadrą nauczycielską, na rzecz Sądu, który wpłynął na ograniczenie Jej zdolności kognitywnych i fizycznych, a także Jej dziecka, na jego rozwój i powstanie poważnych zaburzeń o charakterze depresyjnym, na powstanie choroby postraumatycznej i nienawiści, której nikt nie chciałby czuć. ()

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie opodatkowania dochodów z działalności gospodarczej na terytorium Polski jest prawidłowe w części dotyczącej obowiązku podatkowego i opodatkowania dochodów uzyskanych na terytorium Wielkiej Brytanii oraz nieprawidłowe w części dotyczącej opodatkowania dochodów uzyskanych na terytorium Polski.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do treści art. 3 ust. 1a cytowanej ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Definicja osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie odnosi się bezpośrednio do określenia miejsca zamieszkania przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem lub, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika lub w sformułowaniu centrum interesów osobistych lub gospodarczych dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez centrum interesów osobistych należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei centrum interesów gospodarczych to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni ma miejsce zamieszkania w Wielkiej Brytanii. W okresie będącym przedmiotem zapytania Wielka Brytania traktuje/będzie traktowała Wnioskodawczynię jako rezydenta podatkowego, tzn. Wnioskodawczyni będzie podlegała tam opodatkowaniu, z uwagi na swoje miejsce zamieszkania. W okresie będącym przedmiotem zapytania Wnioskodawczyni nie przebywała/nie przebywała/nie będzie przebywać w Polsce dłużej niż 183 dni w danym roku podatkowym. Ośrodek interesów osobistych i gospodarczych obecnie Wnioskodawczyni posiada w Wielkiej Brytanii. Nastąpiło trwałe przesiedlenie do Wielkiej Brytanii, ale ze względu na rodzinę Wnioskodawczyni przyjeżdża do Polski. Wnioskodawczyni samotnie wychowuje syna, który mieszka w Polsce. Wnioskodawczyni wyjechała do Wielkiej Brytanii na stałe. Wnioskodawczyni jest osobą prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą od 2013 r. w Wielkiej Brytanii na zasadzie samozatrudnienia. Działalność jest prowadzona od 2013 r. z główną siedzibą w Wielkiej Brytanii i większością zabiegów wykonywanych jest na terenie Wielkiej Brytanii. Wnioskodawczyni będzie prowadziła działalność tylko w Wielkiej Brytanii, w Polsce zarejestruje Spółkę, która będzie głównym nadzorcą działalności i organem prawnym wskazującym formę pracy dla samozatrudnionej w Wielkiej Brytanii oraz innych pracowników.

W świetle przedstawionych faktów, tj. że centrum interesów życiowych i gospodarczych Wnioskodawczyni znajduje się w Wielkiej Brytanii, jak również to, że w roku podatkowym Wnioskodawczyni nie przebywała/nie przebywa na terytorium RP dłużej niż 183 dni, stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlega opodatkowaniu w Polsce tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Nie podlega opodatkowaniu od dochodów uzyskanych na terytorium Wielkiej Brytanii.

Przechodząc natomiast do kwestii opodatkowania na terytorium Polski dochodów z prowadzonej działalności gospodarczej należy odwołać się do uregulowań ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisana w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r., Nr 250, poz. 1840).

Przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym Państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku, dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

Definicja zagranicznego zakładu zawarta została w treści art. 5a pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tą definicją zagraniczny zakład oznacza:

1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
2. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa,
3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje

- chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

Stosownie natomiast do treści art. 5a pkt 26 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną - oznacza to spółkę inną niż określona w pkt 28.

Zgodnie z art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z kolei stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W myśl art. 8 ust. 1a ww. ustawy, przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, lub działów specjalnych produkcji rolnej, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 4, osiąganych przez podatników opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c, nie łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 1 ww. Konwencji, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można je przypisać temu zakładowi.

Przy tym, stosownie do treści art. 3 ust. 1 lit. f) ww. Konwencji, w rozumieniu niniejszej Konwencji, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej określenie przedsiębiorstwo ma zastosowanie do prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej.

Analiza zapisu art. 7 ust. 1 ww. Konwencji wskazuje, że zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli osoba wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Warunek określony w art. 7 ust. 1 ww. Konwencji, należy interpretować zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) (pkt 3 Komentarza do art. 7 ust. 1), przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

Jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie, poprzez położony tam zakład to, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3 niniejszego artykułu, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem (art. 7 ust. 2 Konwencji).

Zatem, na gruncie postanowień Konwencji polsko angielskiej, okolicznością faktyczną istotną dla określenia miejsca opodatkowania określonych przychodów (dochodów) jest istnienie zakładu podatnika w państwie źródła.

Wskazać należy, że określenie zakład oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa (art. 5 ust. 1 ww. Konwencji).

W myśl art. 5 ust. 2 Konwencji, określenie zakład obejmuje w szczególności:

1. siedzibę zarządu,
2. filię,
3. biuro,
4. fabrykę,
5. warsztat,
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom, albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

Plac budowy albo prace budowlane lub instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli trwają dłużej niż dwanaście miesięcy (art. 5 ust. 3 Konwencji).

Jednocześnie w art. 5 ust. 4 Konwencji zostało zastrzeżone, że określenie zakład nie obejmuje:

1. użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostawy dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;
2. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub wydawania;
3. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
4. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo w celu zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;
5. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;
6. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu łącznego prowadzenia którychkolwiek rodzajów działalności, o których mowa w punktach od a) do e) niniejszego ustępu, pod warunkiem jednak, że całkowita działalność tej placówki, wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.

Dokonując interpretacji postanowień Konwencji polsko angielskiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów/Konwencji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Jak wynika z komentarza do Modelowej Konwencji, pojęcie zakładu obejmuje stałą placówkę, przez którą przedsiębiorstwo prowadzi całkowicie lub częściowo swoją działalność. Definicja zawiera następujące warunki:

• istnienie placówki działalności gospodarczej, tj. pomieszczeń, a w pewnych okolicznościach maszyn i urządzeń;

• taka placówka musi mieć charakter stały, tzn. musi być utworzona w określonym miejscu, z pewnym stopniem trwałości;

• prowadzenie działalności przedsiębiorstwa za pośrednictwem tej stałej placówki; oznacza to, że osoby, które w taki lub inny sposób są zależne od przedsiębiorstwa, prowadzą działalność przedsiębiorstwa w państwie, w którym stała placówka jest położona.

Określenie placówka obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa, niezależnie od tego, czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu.

Placówka jako miejsce działalności gospodarczej może istnieć również wtedy, gdy nie ma żadnych pomieszczeń lub gdy nie są one wymagane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa; wystarczy posiadanie pewnej przestrzeni do własnej dyspozycji. Nie ma znaczenia, czy przedsiębiorstwo jest właścicielem czy najemcą lokalu, środków lub urządzeń, czy dysponuje nimi w inny sposób. Placówka może być usytuowana w pomieszczeniach innego przedsiębiorstwa, na przykład wówczas gdy przedsiębiorstwo zagraniczne dysponuje stale pomieszczeniem (lub jego częścią) należącym do innego przedsiębiorstwa. Sam fakt, że przedsiębiorstwo ma do własnej dyspozycji pewną przestrzeń służącą jego działalności gospodarczej, wystarczy, aby zaistniała stała placówka gospodarcza. Nie wymaga się, aby przedsiębiorstwo posiadało formalne prawo do dysponowania taką placówką.

Natomiast określenie za pośrednictwem jak wynika z komentarza do Modelowej Konwencji należy interpretować w szerokim sensie, mającym zastosowanie do każdej sytuacji, w której działalność gospodarcza jest prowadzona w konkretnym pomieszczeniu czy przestrzeni pozostającej w tym celu do dyspozycji przedsiębiorstwa.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni od 2013 r. prowadzi na terytorium Wielkiej Brytanii jednoosobową działalność gospodarczą na zasadzie samozatrudnienia. Działalność była/jest/będzie prowadzona przez zakład (stała placówkę) na terenie Polski i Wielkiej Brytanii zgodnie z polsko brytyjską Konwencją o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wnioskodawczyni będzie prowadziła działalność tylko w Wielkiej Brytanii, w Polsce zarejestruje Spółkę, która będzie głównym nadzorcą działalności i organem prawnym wskazującym formę pracy dla samozatrudnionej w Wielkiej Brytanii oraz innych pracowników.

Mając na uwadze powyższe oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że jeżeli Wnioskodawczyni prowadzi/będzie prowadzić działalność gospodarczą na terytorium Polski za pośrednictwem stałej placówki to dochody jakie uzyskała/uzyska podlega opodatkowaniu na terytorium Polski ale tylko w takiej części jaki jest/będzie przypisany tej stałej placówce na terytorium Polski.

Należy dodatkowo wskazać, że celem uniknięcia dwukrotnego opodatkowania tego samego dochodu w państwie zamieszkania należy zastosować przewidzianą w tej umowie stosowną metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Z dniem 1 stycznia 2020 r. uległy zmianie zasady unikania podwójnego opodatkowania wynikające z umowy polsko brytyjskiej na skutek wejścia w życie Konwencji MLI.

Konwencja MLI zmienia w niektórych polskich umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania metodę unikania podwójnego opodatkowania z metody wyłączenia (zwolnienia) z progresją na metodę odliczenia (zaliczenia/kredytu) proporcjonalnego.

Celem MLI jest jednorazowe zmodyfikowanie sieci umów o unikaniu podwójnego opodatkowania w zsynchronizowany sposób, bez konieczności prowadzenia czasochłonnych negocjacji bilateralnych, przy jednoczesnym uwzględnieniu różnych polityk podatkowych jej sygnatariuszy.

Ponadto, zaznaczyć należy, że z dniem 1 lutego 2020 roku weszła w życie umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa z Unii Europejskiej (UE). Oznacza to, że dzień 1 lutego 2020 r., był pierwszym dniem, którym Unia Europejska liczy 27, a nie 28 państw członkowskich. Dzień 1 lutego 2020 roku był także pierwszym dniem okresu przejściowego określonego w Umowie o wystąpieniu Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej, który potrwa do końca 2020 roku z możliwością przedłużenia. W tym czasie zachowane zostały dotychczasowe zasady podatkowe oraz obrotu towarowego pomiędzy UE-27 i Wielką Brytanią (tzw. miękki Brexit). Natomiast z dniem 1 stycznia 2021 r. zmienią się relacje pomiędzy Zjednoczonym Królestwem a pozostałymi krajami Unii Europejskiej, co oznacza zmiany w przepisach podatkowych także dla polskich obywateli. Od dnia 1 stycznia 2021 r. w stosunkach z Wielką Brytanią nie będą już miały zastosowania niektóre unijne przepisy. Jednakże umowy/Konwencje o unikaniu podwójnego opodatkowania między państwami członkowskimi UE-27 a Wielką Brytanią będą obowiązywać na normalnych warunkach w odniesieniu do podatków bezpośrednich.

Reasumując, Wnioskodawczyni w Polsce podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów uzyskanych na terytorium Polski. Nie podlega opodatkowaniu od dochodów uzyskanych na terytorium Wielkiej Brytanii. Jeżeli Wnioskodawczyni mając ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce prowadzi i będzie prowadzić działalność gospodarczą za pośrednictwem stałej placówki położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zakładu w rozumieniu art. 5 Konwencji polsko brytyjskiej, to dochody z niej uzyskane należy opodatkować w Polsce. Z dochodów tych Wnioskodawczyni winna rozliczyć się w Polsce składając zeznanie podatkowe PIT-36/PIT-36L w zależności od wyboru sposobu opodatkowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43 300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej