Skutki podatkowe odpłatnego zbycia nieruchomości. - Interpretacja - 0113-KDWPT.4011.219.2020.2.IS

ShutterStock
Interpretacja indywidualna z dnia 03.12.2020, sygn. 0113-KDWPT.4011.219.2020.2.IS, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Skutki podatkowe odpłatnego zbycia nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 16 października 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca i Jego żona na zasadach wspólności ustawowej, nabywają w udziale wynoszącym 1/2 części nieruchomości położonej w obrębie, Gmina, powiat, województwo, działkę nr o obszarze 816 m2, przeznaczoną pod teren zabudowy zagrodowej symbol .

Małżeństwo cały należący do nich udział w przedmiotowej nieruchomości nabyli na podstawie umowy sprzedaży zawartej w dniu 27 września 1995 r. Nabycie nastąpiło do majątku wspólnego małżonków.

Przedmiotem podziału była działka nr o obszarze 814 m2, została podzielona na działki nr oraz położone w miejscowości, gmina ...

Podział został sporządzony celem zniesienia współwłasności nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym bliźniaczym i wydzielenia w tym celu działek niezbędnych do prawidłowego korzystania z tych budynków.

Dnia 26 stycznia 2018 r. aktem notarialnym umowa o zniesieniu współwłasności dokonano zniesienia współwłasności. Przy podziale ustalono dotychczasową powierzchnię działki wynoszącą 0,08 ha, obecnie wynosi 0,0814 ha a zmiana powierzchni nastąpiła w wyniku obliczenia jej ze współrzędnych z dokładnością do l m2.

Dnia 12 października 2017 r. działka o powierzchni 814 m2 została podzielona na działki:

  1. o powierzchni 407 m2,
  2. o powierzchni 407 m2..

Wnioskodawca wraz z żoną nabywają nieruchomość stanowiącą zabudowaną działkę gruntu o powierzchni 407 m2, o numerze . Podział został dokonany celem zniesienia współwłasności, które odbyło się bez spłat i dopłat. Wartość nieruchomości po zniesieniu współwłasności mieści się w składniku majątkowym będącym przed zniesieniem współwłasności. Przewidywany czas sprzedaży nieruchomości do 2 lat. Sprzedaż nieruchomości nie jest wykorzystywana przy działalności gospodarczej.

Zatem, przy zniesieniu współwłasności nieruchomości, Wnioskodawca nie przekroczył wartości udziału i nie stanowi to nowego nabycia w rozumieniu ustawy podatkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisane wyżej zniesienie współwłasności stanowi nowe nabycie, mogące skutkować opodatkowaniem przychodu w wypadku zbycia przedmiotowej nieruchomości w roku 2020 r. w związku z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c)?

Zdaniem Wnioskodawcy, wobec posiadanego wcześniej udziału 1/2 części i dokonania równego podziału działki (taka sama powierzchnia, taka sama wartość) nie powstaje dodatkowe powiększenie majątku. Zatem, w wyniku dokonanego zniesienia współwłasności podział jest ekwiwalentny w naturze (nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty). Wartość otrzymanej nieruchomości w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale jaki przysługiwał we współwłasności. Należy zatem stwierdzić, że nabycie przedmiotowej działki zostało dokonane w 1995 r. i upłynął już 5-letni okres wskazany w ustawie podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Zatem, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw następuje po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

W przypadku zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma zatem ustalenie momentu oraz sposobu ich nabycia.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, późn. zm.) jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.

Zgodnie z art. 195 ustawy Kodeks cywilny, współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom.

Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej (art. 196 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego).

Natomiast w myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu.

Stosownie do art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.

Jeżeli zniesienie współwłasności następuje przez podział rzeczy wspólnej, to co do zasady dokonuje się jej podziału na tyle części ilu jest współwłaścicieli z uwzględnieniem wartości udziałów posiadanych przed zniesieniem współwłasności. W przypadku różnicy pomiędzy wartością utworzonych części rzeczy a wielkością udziałów, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne. Punktem wyjścia do obliczenia podstawy opodatkowania jest wartość rynkowa zbywanych udziałów, a nie powierzchnia nieruchomości.

Mając zatem na uwadze powyższe stwierdzić należy, że zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy tylko wówczas, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Natomiast, jeżeli udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat) to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością), jak i stan jej majątku osobistego. Tak więc co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomość, która przekracza udział jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał.

Podobne wnioski wynikają z ukształtowanej już linii orzeczniczej Naczelnego Sądu Administracyjnego, który twierdzi, że nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku dokonanego zniesienia współwłasności, jeśli:

  1. podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty, lub
  2. wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku podziału tego majątku mieści się w udziale, jaki przysługiwał tej osobie we współwłasności.

Zatem zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy tylko wówczas, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca na zasadach wspólności ustawowej, nabył w udziale wynoszącym 1/2 części nieruchomości. Wnioskodawca cały należący do Niego udział w przedmiotowej nieruchomości nabył na podstawie umowy sprzedaży zawartej w dniu 27 września 1995 r. Nabycie nastąpiło do majątku wspólnego małżonków. Przedmiotem podziału była działka nr o obszarze 814 m2, została podzielona na działki nr oraz . Podział został sporządzony celem zniesienia współwłasności nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym bliźniaczym i wydzielenia w tym celu działek niezbędnych do prawidłowego korzystania z tych budynków. Dnia 26 stycznia 2018 r. aktem notarialnym umowa o zniesieniu współwłasności dokonano zniesienia współwłasności. Przy podziale ustalono dotychczasową powierzchnię działki wynoszącą 0,08 ha, obecnie wynosi 0,0814 ha a zmiana powierzchni nastąpiła w wyniku obliczenia jej ze współrzędnych z dokładnością do l m2.

Dnia 12 października 2017 r. działka o powierzchni 814 m2 została podzielona na działki:

  1. o powierzchni 407 m2,
  2. o powierzchni 407 m2.

Wnioskodawca nabył nieruchomość stanowiącą zabudowaną działkę gruntu o powierzchni 407 m2, o numerze . Podział został dokonany celem zniesienia współwłasności, które odbyło się bez spłat i dopłat. Wartość nieruchomości po zniesieniu współwłasności mieści się w składniku majątkowym będącym przed zniesieniem współwłasności. Przewidywany czas sprzedany nieruchomości do 2 lat. Sprzedaż nieruchomości nie jest wykorzystywana przy działalności gospodarczej.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy należy stwierdzić, że zniesienie współwłasności, dokonane w dniu 26 stycznia 2018 r., z uwagi na wskazany we wniosku fakt, że wartość nieruchomości otrzymanej przez Wnioskodawcę i Jego żonę, nie przekroczyła wartości udziału małżonków w majątku przed zniesieniem współwłasności, to w rezultacie tej czynności nie doszło do nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem planowane przez Wnioskodawcę zbycie prawa do udziału w nieruchomości nabytej w wyniku zniesienia współwłasności, nie będzie źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż nieruchomości (udziału) będącej przedmiotem wniosku nie będzie stanowiła źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przedmiotowej nieruchomości, bowiem upływ 5-letniego terminu, o którym mowa w ww. przepisie, należy liczyć od końca roku kalendarzowego, w którym nabył On ww. nieruchomość w ramach umowy sprzedaży zawartej dnia 27 września 1995 r. W rezultacie odpłatne zbycie udziału w zabudowanej działce gruntu nie spowoduje obowiązku zapłaty podatku dochodowego z tytułu tej sprzedaży.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie wskazać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Wnioskodawcy. Nie wywołuje skutków prawnych dla żony Wnioskodawcy.

Ponadto, wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej