Temat interpretacji

obowiązków płatnika związanych z wypłatą wynagrodzeń biegłym, tłumaczom

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2020 r. (data wpływu 11 sierpnia 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 29 września 2020 r. (data wpływu 29 września 2020 r.) oraz pismem z dnia 29 września 2020 r. (data wpływu 27 października 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z wypłatą wynagrodzeń biegłym, tłumaczom jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 17 września 2020 r., Nr 0113-KDWPT.4011.146.2020.1.IS wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 17 września 2020 r. (data doręczenia 22 września 2020 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 29 września 2020 r. (data wpływu 29 września 2020 r.), nadanym za pośrednictwem wiadomości e-mail oraz pismem z dnia 29 września 2020 r. (data wpływu 27 października 2020 r.) nadanym za pośrednictwem ...

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Prokuratura, wykonując obowiązki płatnika rozlicza należności biegłych, tłumaczy powołanych przez prokuratorów w postępowaniu przygotowawczym. Powołany biegły sądowy, tłumacz po wykonaniu zleconych czynności za opinię, tłumaczenie składa rachunek lub fakturę.

Rachunek lub faktura zawiera następujące pozycje:

1. wynagrodzenie biegłego, tłumacza za wykonaną pracę,
2. zwrot kosztów podróży,
3. inne wydatki niezbędne do wydania opinii.

Następnie prokurator przyznaje wynagrodzenie biegłemu, tłumaczowi na ogólną sumę rachunku lub faktury (tj. poz. 1, 2, 3). Służby finansowo-księgowe po otrzymaniu rachunku, faktury opodatkowują wynagrodzenie podatkiem dochodowym od osób fizycznych, po uprzednim zastosowaniu 20% kosztów uzyskania przychodu.

Jeżeli biegły złoży rachunek lub fakturę oraz dodatkowo do poz. 2 oświadczenie rozliczające czas podróży wraz z informacją, że otrzymane świadczenia nie zostały zaliczane do kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca opodatkowuje poz. 1 i 3, a do poz. 2 stosuje zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wypłacając biegłemu świadczenie w wysokości określonej w rozporządzeniu ministra pracy i polityki społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce budżetowej z tytułu podroży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Należności biegłych regulowane są przepisami rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 508) ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 1997 r., nr 89, poz. 555 ze zm.).

Należności tłumaczy przysięgłych regulowane są przepisami rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 31 października 2019 r. (Dz. U. z 16.10.2019 r., poz. 1975).

Koszty dojazdu prywatnymi samochodami do miejsca wykonywania czynności naliczane są zgodnie ze zryczałtowanymi stawkami używania pojazdów prywatnych do celów służbowych, które określa rozporządzenie ministra infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r., w sprawie warunków ustalenia oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r., Nr 27, poz. 271).

W uzupełnieniu wniosku z dnia 29 września 2020 r., Wnioskodawca wskazał, że biegły, tłumacz nie jest pracownikiem w rozumieniu art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zostaje postanowieniem o powołaniu tłumacza, biegłego wezwany w celu udziału w czynnościach procesowych do tłumaczenia lub powołany do wydania opinii w postępowaniu karnym.

Tłumacz złożył informację podatkową, że prowadzi działalność, następnie wystawił fakturę, na której napisał adnotację: Proszę o potrącenie podatku. Biegły na rachunku oświadczył, że nie prowadzi działalności gospodarczej, że nie jest płatnikiem VAT. Prosi o potrącenie podatku i odprowadzenie do właściwego Urzędu Skarbowego. Jazdy są na terenie całego kraju, tam gdzie prowadzone są czynności. W tym roku tłumacz wystawił 4 rachunki, każdy z nich zawierał koszty dojazdu (łączna kwota kosztów dojazdu 2 340 zł 24 gr).

Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu udokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii § 8 określa: Wydatki poniesione przez biegłego, niezbędne do wydania opinii, w tym w szczególności wydatki materiałowe, amortyzacja aparatury badawczej oraz koszty dojazdu na miejsce wykonywania czynności, biegły dokumentuje za pomocą faktur lub rachunków albo kopii tych dokumentów, a w razie ich braku za pomocą oświadczenia (tonery, dyski, papier, opłaty pocztowe, koszty dojazdu).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

, ostatecznie sprecyzowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 29 września 2020 r.:
Czy od wydatków niezbędnych do wydania opinii wykazanych przez biegłego, tłumacza w tym w szczególności takich jak wydatki materiałowe, amortyzacja aparatury badawczej oraz koszty dojazdu na miejsce wykonywania czynności powinien być naliczony podatek dochodowy w wysokości 17% pomniejszony o 20% kosztów uzyskania przychodu i odprowadzony do Urzędu Skarbowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata należności biegłym sądowym następuje w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu udokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 508, z późn. zm.). Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 1997 r., Nr 89, poz. 555, z późn. zm.). Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 8 października 2019 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wynagrodzenia za czynności tłumacza przysięgłego (Dz. U. z 16.10.2019 r., poz. 1975).

Jeżeli biegły złożył rachunek, fakturę bez oświadczenia, o którym mowa w art. 21 ust. 13 z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca opodatkowuje całą należność biegłego, tłumacza (wynagrodzenie za wykonaną pracę, zwrot kosztów dojazdu i inne wydatki niezbędne do wydania opinii) zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako przychód z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy.

Natomiast, jeżeli biegły, tłumacz złoży rachunek lub fakturę oraz dodatkowo do kosztów przejazdu dołączy oświadczenie rozliczające czas podróży wraz z informacją, że otrzymane świadczenie nie zostało zaliczane do kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, prokuratura stosuje zwolnienie z art. 21 ust.1 pkt 16 lit. b ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych, wypłacając biegłemu świadczenie w wysokości wykazanej w rachunku lub fakturze. Zgodnie z rozporządzeniem ministra pracy i polityki społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce budżetowej z tytułu podroży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167). W sytuacji kiedy jest brak oświadczenia kwotę kosztów dojazdu pomniejsza o 20% koszty uzyskania przychodu a następnie potrąca podatek w wysokości 17%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 13 pkt 6 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Powyższe przepisy jasno wskazują, że czynności wykonywane przez osoby fizyczne będące biegłymi sądowymi, tłumaczami, którym prokurator zlecił wykonanie czynności z urzędu należy kwalifikować do przychodów z działalności wykonywanej osobiście.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wykonując obowiązki płatnika rozlicza należności biegłych, tłumaczy powołanych przez prokuratorów w postępowaniu przygotowawczym. Powołany biegły sądowy, tłumacz po wykonaniu zleconych czynności składa za opinię, tłumaczenie, składa rachunek lub fakturę. Rachunek lub faktura zawiera następujące pozycje:

1. wynagrodzenie biegłego, tłumacza za wykonaną pracę,
2. zwrot kosztów podróży,
3. inne wydatki niezbędne do wydania opinii.

Następnie prokurator przyznaje wynagrodzenie biegłemu, tłumaczowi na ogólną sumę rachunku lub faktury (tj. poz. 1, 2, 3). Służby finansowo-księgowe po otrzymaniu rachunku, faktury opodatkowują wynagrodzenie podatkiem dochodowym od osób fizycznych, po uprzednim zastosowaniu 20% kosztów uzyskania przychodu. Jeżeli biegły złoży rachunek lub fakturę oraz dodatkowo do poz. 2 oświadczenie rozliczające czas podróży wraz z informacją, że otrzymane świadczenia nie zostały zaliczane do kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, prokuratura opodatkowuje poz. 1 i 3, a do poz. 2 stosuje zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wypłacając biegłemu świadczenie w wysokości określonej w rozporządzeniu ministra pracy i polityki społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce budżetowej z tytułu podroży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167). Koszty dojazdu prywatnymi samochodami do miejsca wykonywania czynności naliczane są zgodnie ze zryczałtowanymi stawkami używania pojazdów prywatnych do celów służbowych.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 618f § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 30), biegłemu i specjaliście niebędącemu funkcjonariuszem organów procesowych powołanym przez sąd lub organ prowadzący postępowanie przygotowawcze przysługuje również zwrot poniesionych przez nich wydatków niezbędnych dla wydania opinii.

Szczegółowo kwestie wypłaty wynagrodzeń biegłym sądowym uregulowane zostały w rozporządzeniach Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu cywilnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 518) oraz z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2017 r., poz. 2049, z późn. zm.).

Treść § 1 obu ww. rozporządzeń określa:

1. stawki wynagrodzenia biegłych powołanych przez sąd lub organ postępowania przygotowawczego za wykonaną pracę;
2. taryfy zryczałtowane dla poszczególnych kategorii biegłych ze względu na dziedzinę, w której są oni specjalistami;
3. sposób dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii.

W myśl natomiast § 8 obu wskazanych rozporządzeń, wydatki poniesione przez biegłego, niezbędne dla wydania opinii, w tym w szczególności wydatki materiałowe, amortyzację aparatury badawczej oraz koszty dojazdu na miejsce wykonania czynności, biegły dokumentuje za pomocą faktur lub rachunków albo kopii tych dokumentów, a w razie ich braku za pomocą oświadczenia.

W związku z powyższym należy mieć na uwadze, że w przypadku, gdy zwrot dotyczy należności związanych z podróżą, to zastosowanie będzie miał art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl powyższego artykułu, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

W powołanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy, ustawodawca posłużył się terminem podróż bez określenia służbowa, dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy, ponieważ nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych, ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami, pod warunkiem że wypłacone diety i inne należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów biegłego oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Jednakże w myśl art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Oznacza to, że aby świadczenia otrzymywane w związku z odbywaną podróżą mogły skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w powyższym przepisie, muszą spełniać ww. warunki i kwoty te nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. W przypadku zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów świadczenia stanowiące zwrot tych wydatków będą stanowiły przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Omawiane zwolnienie jest limitowane do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167). Jako, że wskazane zwolnienie odnosi się także do osób niebędących pracownikami, zatem może mieć zastosowanie również do zwrotu kosztów przejazdów otrzymywanych przez biegłych sądowych w związku z przychodami uzyskiwanymi z osobiście wykonywanej działalności, tj. z przychodami biegłych, tłumaczy działających na zalecenie sądu, o ile wydatki z tego tytułu nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów powodując zmniejszenie podstawy opodatkowania o ich wartość.

Zgodnie z treścią § 2 ww. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów,
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   3. noclegów,
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Z powyżej przywołanych przepisów wynika zatem, że osobom, którym prokurator na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, oprócz wynagrodzenia wypłacane mogą być również kwoty tytułem zwrotu poniesionych przez te osoby wydatków niezbędnych do wydania opinii. Zwrot tych wydatków w szczególności obejmuje wydatki materiałowe, amortyzację aparatury badawczej oraz koszty dojazdu na miejsce wykonania czynności, przy czym należy je w określony sposób udokumentować.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę zwrotu wszelkie koszty poniesione w celu uzyskania przychodu oznacza, iż podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wydatków bezpośrednio związanych z danym źródłem przychodów i poniesionych w celu osiągnięcia przychodu z tego źródła.

Przepis art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy stanowi, że koszty uzyskania przychodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 określa się w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym, że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Natomiast stosownie do przepisu art. 41 ust. 1 cyt. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Z kolei zgodnie z art. 42 ust. 1 powoływanej ustawy stanowi, że płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że przyznane biegłemu, tłumaczowi wynagrodzenie zawierające zwrot kosztów podróży oraz inne wydatki niezbędne do wydania opinii, stanowi przychód z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 13 pkt 6 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ww. należności, w części stanowiącej zwrócone koszty podróży, na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) cyt. ustawy, mogą korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego do wysokości limitów określonych w ww. rozporządzeniu Ministra i Polityki Społecznej; jednakże ewentualna nadwyżka zwracanych świadczeń (ponad określone limity) stanowi przychód, który nie korzysta z analizowanego zwolnienia od podatku.

Powyższe skutkuje tym, że Wnioskodawca jest zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stosując najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, tj. 17%, zarówno od tej części przychodu z tytułu dojazdu na miejsce wykonywania czynności, który stanowi nadwyżkę ponad wskazane limity, jak również od kwoty zwrotu wydatków w szczególności obejmujących wydatki materiałowe, amortyzację aparatury badawczej.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto, wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawczyni może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) ustawy Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej