Temat interpretacji

Obowiązek podatkowy - przeniesienie własności nieruchomości w celu zwolnienia się z obowiązku zapłaty zachowku.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) oraz art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w () z dnia 5 grudnia 2017 r. sygn. akt I SA/Po 686/17 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 23 września 2020 r.) oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 marca 2020 r. sygn. akt II FSK 884/18 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia z dnia 30 grudnia 2016 r. (data wpływu 19 stycznia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 lutego 2017 r. (data wpływu 20 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 oraz w art. 138c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z 2 lutego 2017 r. nr 3063-ILPB1-2.4511.32.2017.1.NK, Dyrektor Izby Skarbowej w () wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania braków formalnych wniosku.

Wezwanie wysłano w dniu 2 lutego 2017 r., skutecznie doręczono w dniu 10 lutego 2017 r. W dniu 20 lutego 2017 r. (data nadania 17 lutego 2017 r.) wpłynęła do tut. organu odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawca uzupełnił wniosek.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 17 marca 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr 3063-ILPB1-2.4511.32.2017.2.NK, dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przekazanie osobie uprawionej do zachowku prawa własności nieruchomości, w celu zwolnienia się od zapłaty tego zachowku, nie jest odpłatnym zbyciem i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca, reprezentowany przez pełnomocnika () na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 17 marca 2017 r. nr 3063-ILPB1-2.4511.32.2017.2.NK wniósł pismem z dnia 29 marca 2017 r. (data wpływu 5 kwietnia 2017 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, pismem z dnia 18 kwietnia 2017 r. nr 3063-ILPB1-2.4511.32.2017.3.NK stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca, reprezentowany przez pełnomocnika () na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 17 marca 2017 r. nr 3063-ILPB1-2.4511.32.2017.2.NK złożył skargę z dnia 8 maja 2017 r. (data wpływu 15 maja 2017 r.), w której wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w () wyrokiem z dnia 5 grudnia 2017 r. sygn. akt I SA/Po 686/17 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 17 marca 2017 r. nr 3063-ILPB1-2.4511.32.2017.2.NK.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w () z dnia 5 grudnia 2017 r. sygn. akt I SA/Po 686/17 Dyrektor Krajowej Administracji Skarbowej złożył skargę kasacyjną z dnia 26 stycznia 2018 r. nr () do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 4 marca 2020 r. sygn. akt II FSK 884/18 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie obowiązku podatkowego wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dnia () listopada 20xx r. zmarł brat Zainteresowanego, który pozostawał w związku małżeńskim. Na podstawie testamentu notarialnego z dnia () czerwca 2015 r. sporządzonego w Kancelarii Notarialnej () w () (Rep. A ()/2015), po ww. zmarłym dziedziczył w całości jego brat - Wnioskodawca.

Wnioskodawca przyjął w całości spadek po swoim bracie, co uczynił przed notariuszem () dnia () listopada 2016 r. (akt poświadczenia dziedziczenia z () listopada 2016 r., Rep. A nr ()/2016). W związku z powyższym żonie zmarłego, na podstawie art. 991-1011 Kodeksu cywilnego, od Zainteresowanego przysługuje roszczenie o zachowek.

Zarówno Zainteresowany, jak i żona spadkodawcy chcieli polubownie załatwić tą sprawę, tym bardziej, że w skład majątku wspólnego oprócz środków finansowych, ruchomości, wchodziło m.in. prawo własności nieruchomości - mieszkania położonego w () na () (księga wieczysta nr ()). W mieszkaniu tym żona spadkodawcy mieszkała razem ze spadkodawcą do chwili jego śmierci. Wobec tego Wnioskodawca uznał roszczenie żony spadkodawcy o zachowek co do kwoty () zł i w celu zwolnienia się ze zobowiązania do zapłaty żonie spadkodawcy kwoty () zł tytułem należnego jej zachowku, po zmarłym mężu - bracie Zainteresowanego, za jej zgodą, działając w myśl przepisów art. 453 Kodeksu cywilnego, przeniósł prawo własności przedmiotowej nieruchomości, wraz z prawami związanymi z tym lokalem. Wartość tej nieruchomości odpowiadała wartości roszczenia o zachowek. Żona spadkodawcy i Wnioskodawca dokonali tego poprzez umowę przeniesienia własności nieruchomości sporządzonej dnia () grudnia 2016 r. przed notariuszem () w Kancelarii Notarialnej w () (Rep. A nr ()), w którym to akcie notarialnym oświadczyli, że wobec tego zobowiązanie do zapłaty żonie spadkodawcy zachowku po jej zmarłym mężu w całości wygasło i że nie będzie ona dochodzić roszczeń o zachowek w postępowaniu sądowym.

Co do stanu prawnego nieruchomości zapisanej w księdze wieczystej nr () wskazuje się, że brat Wnioskodawcy był jej właścicielem w udziale wynoszącym 5/6, natomiast Zainteresowany w udziale o wielkości 1/6, co miało związek z aktami poświadczenia dziedziczenia z () lipca 2013 r., dokonanym przed notariuszem () (rep. A nr ()) i z () grudnia 2015 r., dokonanym przed notariuszem () (Rep. A nr ()). Wobec powyższego zarówno spadkodawca jak i Zainteresowany stali się współwłaścicielami, a potem Wnioskodawca był jedynym właścicielem przedmiotowej nieruchomości w czasie krótszym niż 5 lat od daty zawarcia umowy z () grudnia 2016 r.

W nadesłanym uzupełnieniu Zainteresowany wskazał, że 1/6 udziału w przedmiotowej nieruchomości odziedziczył po swojej matce, która zmarła w dniu () maja 2009 r. Natomiast spadek po swoim ojcu zmarłym dnia () listopada 2015 r. Zainteresowany odrzucił dnia () grudnia 2015 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy umowa o przeniesienie własności nieruchomości dokonana na podstawie art. 453 Kodeksu cywilnego, mocą której zobowiązany do zapłaty zachowku Zainteresowany przenosi prawo własności nieruchomości w celu zwolnienia się z zobowiązania do zapłaty tego zachowku na rzecz żony spadkodawcy odpowiadającemu wartości tej nieruchomości, opodatkowana jest podatkiem dochodowym od osób fizycznych? Czy w związku z tym Wnioskodawca musi od przekazania prawa własności tej nieruchomości uiścić podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, pytanie koncentruje się na kwestii, czy poprzez przekazanie prawa własności nieruchomości żonie spadkodawcy - w rozliczeniu należnego jej zachowku - powstał przychód podatkowy i czy przekazanie prawa własności tej nieruchomości było odpłatnym jej zbyciem.

Wnioskodawca twierdzi, że przekazanie osobie uprawionej do zachowku prawa własności nieruchomości, w celu zwolnienia się od zapłaty tego zachowku, nie jest odpłatnym zbyciem i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Opodatkowany przychód powstaje wówczas, gdy odpłatne zbycie nieruchomości następuje przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie nieruchomości. W niniejszej sprawie, z uwagi na chronologię wydarzeń (m.in. śmierć spadkodawcy, dziedziczenie testamentowe i zawarcie umowy rozliczającej zachowek) nie budzi wątpliwości, że nastąpiło to w czasie 5 lat od nabycia - z czasem - także wszystkich jej udziałów przez Zainteresowanego. Natomiast mocą zawartej umowy z () grudnia 2016 r. Wnioskodawca nie dokonał odpłatnego zbycia tej nieruchomości, gdyż nie otrzymał żadnego ekwiwalentu pieniężnego, którym mógłby rozporządzać. Nie ulega wątpliwości, że musiał zapłacić zachowek na rzecz żony zmarłego brata. Przekazanie więc jej przedmiotowej nieruchomości było formą zapłaty należnego jej zachowku.

Tym bardziej było to wskazane, gdyż zajmowała ona razem ze zmarłym bratem tę nieruchomość, a dokonywanie eksmisji żony zmarłego brata może być postrzegane jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Podkreślenia wymaga, że Zainteresowany nie otrzymał żadnego przychodu poprzez przekazanie przedmiotowej nieruchomości w rozliczeniu zachowku. Gdyby twierdzić odwrotnie, to mógłby przecież ten dochód przeznaczyć na cele mieszkaniowe i zwolnić się od obowiązku uiszczenia podatku dochodowego. Natomiast w realiach niniejszej sprawy żadnego dochodu nie uzyskał i nie może nim rozporządzać, nawet na cele mieszkaniowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w () z dnia 5 grudnia 2017 r. sygn. akt I SA/Po 686/17 i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 marca 2020 r. sygn. akt II FSK 884/18.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

Zatem w przypadku zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment ich nabycia.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu () listopada 20xx r. zmarł brat Wnioskodawcy i pozostawił Zainteresowanemu spadek, w którego skład wchodziło m.in. prawo własności nieruchomości. Brat Zainteresowanego był współwłaścicielem przedmiotowej nieruchomości w udziale 5/6, natomiast 1/6 należała do Wnioskodawcy (Zainteresowany nabył ww. udział w drodze spadku po matce zmarłej w dniu () maja 2009 r.). W ramach roszczenia o zachowek Zainteresowany postanowił przenieść prawo własności do ww. nieruchomości na żonę spadkodawcy, aby uregulować należne jej świadczenie. Wartość nieruchomości odpowiadała wartości należnego żonie zmarłego zachowku. Umowa przeniesienia własności nieruchomości sporządzona została w dniu () grudnia 2016 r.

Należy zatem w tym miejscu wskazać, że zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740), spadek stanowią prawa i obowiązki majątkowe zmarłego, które z chwilą jego śmierci przechodzą na jedną lub kilka osób, stosownie do przepisów niniejszej ustawy.

Stosownie do art. 924 i art. 925 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia, potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

W świetle powyższego należy zauważyć, że Wnioskodawca nabył nieruchomość będącą przedmiotem rozstrzygnięcia w dwóch datach:

• w roku 2009 nabycie 1/6 udziału w nieruchomości w drodze spadkobrania po matce,
• w roku 2016 nabycie 5/6 udziału w spadku po zmarłym bracie.

W niniejszej sprawie istotne jest rozstrzygnięcie, czy dokonane przez Wnioskodawcę przeniesienie własności nieruchomości w celu zwolnienia się z obowiązku zapłaty zachowku na rzecz żony spadkodawcy stanowi odpłatne zbycie w myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 991 § 1 Kodeksu cywilnego, zstępnym, małżonkowi oraz rodzicom spadkodawcy, którzy byliby powołani do spadku z ustawy, należą się, jeżeli uprawniony jest trwale niezdolny do pracy albo jeżeli zstępny uprawniony jest małoletni - dwie trzecie wartości udziału spadkowego, który by mu przypadał przy dziedziczeniu ustawowym, w innych zaś wypadkach - połowa wartości tego udziału (zachowek). Stosownie do § 2 powyższego artykułu, jeżeli uprawniony nie otrzymał należnego mu zachowku bądź w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny, bądź w postaci powołania do spadku, bądź w postaci zapisu, przysługuje mu przeciwko spadkobiercy roszczenie o zapłatę sumy pieniężnej potrzebnej do pokrycia zachowku albo do jego uzupełnienia.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami zobowiązanym z tytułu zachowku jest spadkobierca, w stosunku do osoby mającej prawo do spadku z mocy ustawy, a której przysługuje roszczenie o zachowek względem wyznaczonych przez spadkodawcę spadkobierców. Uprawniony do zachowku otrzymuje pieniężną rekompensatę.

Wnioskodawca stanął na stanowisku, że przekazanie osobie uprawnionej do zachowku prawa własności nieruchomości w celu zwolnienia się z zobowiązań nie stanowi odpłatnego zbycia i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Jak zauważono w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 marca 2020 r. sygn. akt II FSK 884/18 (dotyczącym analizowanej sprawy): Spór () dotyczył wielokrotnie już analizowanego w orzecznictwie NSA problemu kwalifikacji czynności prawnej w postaci świadczenia w miejsce wykonania (datio in solutum). W konsekwencji, na co zwrócił uwagę Wojewódzki Sąd Administracyjny w () w wyroku z dnia 5 grudnia 2017 r. sygn. akt I SA/Po 686/17: Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy skarżący dokonał odpłatnego zbycia nieruchomości, nabytej uprzednio w drodze spadkobrania, realizując zobowiązanie do zapłaty zachowku, uzyskując przychód.

W opinii tegoż Sądu: brak szczegółowych unormowań zagadnienia opodatkowania zbycia nieruchomości, nabytej uprzednio w drodze spadkobrania, w związku z realizacją roszczenia o zachowek nie może prowadzić do nakładania obowiązku w drodze niejasnych przepisów, pozostawiając w istocie nadmierną swobodę organom podatkowym w kreowaniu obowiązku podatkowego. Należy mieć na uwadze, że art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. ogranicza w istotny sposób swobodę dysponowania prawem własności i innymi prawami w tym przepisie wymienionymi. Z tej przyczyny, jako przepis o charakterze wyjątkowym, musi być interpretowany ściśle, a wątpliwości prawne powinny być wyjaśniane na korzyść podatnika (por. uchwała siedmiu sędziów NSA z dnia 17 grudnia 1996 r., o sygn. akt FPS 7/96 - ONSA 1997, nr 2, poz. 51). W obecnym stanie prawnym obowiązuje zasada in dubio pro tributario - tj. w razie wątpliwości na korzyść podatnika, wyrażona jest normatywnie w art. 2a O.p. () Zasadę tą należy rozumieć w ten sposób, że jeśli występują wątpliwości co do znaczenia przepisu w konkretnej sytuacji faktycznej, których nie będzie można usunąć w wyniku prawidłowo prowadzonej wykładni przepisów prawa podatkowego, to wówczas, stosując art. 2a O.p., należy przyjąć znaczenie przepisów korzystniejsze dla podatnika.

Skład orzekający dostrzegł, że: istnieją poważne wątpliwości w zakresie interpretacji pojęcia odpłatnego nabycia użytego w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f., a wynikające z rozumienia tego przepisu na gruncie badanej sprawy. Owo pojęcie nabycia należy rozumieć w znaczeniu najbardziej ogólnym jako uzyskanie własności lub innego prawa majątkowego w każdy prawem przewidziany sposób (por. wyrok NSA z dnia 19 maja 2014 r., o sygn. akt II FSK 1610/12, wyrok WSA w Krakowie z dnia 24 września 2014 r., o sygn. akt I SA/Kr 1042/14). Z kolei co do odpłatności należy mieć na uwadze, że chodzi o przychód o charakterze trwałym, który definitywnie powiększa mienie określonej osoby fizycznej. Tymczasem w badanej sprawie już w chwili nabycia spadku na skarżącym ciążyło zobowiązanie do wypłaty zachowku i przenosząc prawa do nieruchomości na uprawnioną do zachowku nie powiększył w wymierny i trwały sposób swojego stanu posiadania.

Jak wywiódł Wojewódzki Sąd Administracyjny w () w wyroku z dnia 5 grudnia 2017 r. sygn. akt I SA/Po 686/17: Wykonanie zobowiązania może nastąpić m.in. w wyniku zastosowania wskazanej konstrukcji prawnej przewidzianej w art. 453 K.c. Zgodnie z treścią zdania pierwszego tego przepisu, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się ze zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Czyli spełnienie za zgodą wierzyciela przez dłużnika innego świadczenia w miejsce tego, do którego dłużnik był pierwotnie zobowiązany, powoduje wygaśnięcie zobowiązania. Przepis ten znajduje się w Dziale I Tytułu VII Księgi trzeciej K.c. zatytułowanym Wykonanie zobowiązań. Wykonanie zobowiązania, w tym wykonanie przez świadczenie zamienne (datio in solutum), o jakim mowa w art. 453 K.c., jest formą jego zaspokojenia i co do zasady nie powoduje żadnego przysporzenia po stronie spełniającego świadczenie dłużnika. Jak słusznie podniósł skarżący przy tej formie wykonania zobowiązania nie dojdzie w istocie do żadnego przysporzenia po stronie spełniającego świadczenie dłużnika. Wynikające z ustawy roszczenie wierzyciela zostanie zaspokojone wskutek spełnienia przez dłużnika na jego rzecz świadczenia zastępczego.

W tym miejscu wskazać należy za stanowiskiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (), zaprezentowanym w wyroku sygn. akt I SA/Po 686/17, które potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku II FSK 884/18 stwierdzając, że: () przeniesienie własności nieruchomości celem zaspokojenia za zgodą uprawnionego jego roszczenia o zachowek nie stanowi odpłatnego zbycia nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a u.p.d.o.f. i nie powoduje powstania przychodu podatkowego. W pełni słuszne było więc zapatrywanie przedstawione w zaskarżonym wyroku przez Sąd I instancji.

Mając na uwadze powyższą konstatację Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w () zawartą w uzasadnieniu wyroku z dnia 5 grudnia 2017 r. sygn. akt I SA/Po 686/17 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie w wyroku z dnia 4 marca 2020 r. sygn. akt II FSK 884/18 stanowiącą wytyczne do oceny stanowiska Wnioskodawcy w niniejszej sprawie stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca uznając roszczenie żony spadkodawcy (swojego brata) o zachowek i w celu zwolnienia się z zobowiązania do zapłaty zachowku, za jej zgodą, działając w myśl art. 453 Kodeksu cywilnego, przeniósł prawo własności przedmiotowej nieruchomości, wraz z prawami związanymi z tym lokalem, to czynność ta nie stanowi odpłatnego zbycia nieruchomości (przekazanie nieruchomości było bowiem formą zapłaty należnego jej zachowku). W konsekwencji, po stronie Wnioskodawcy nie powstało przysporzenie majątkowe z tego tytułu, a tym samym nie powstał obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z rzeczonej transakcji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej