Temat interpretacji

Odpłatne zbycie nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2020 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odpłatnego zbycia nieruchomości jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odpłatnego zbycia nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 1 czerwca 2006 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem na podstawie umowy przeniesienia własności nabyli do majątku wspólnego nieruchomość w postaci działki budowlanej oznaczonej numerem 1 o powierzchni 837 m² (nr księgi wieczystej A; dalej: Nieruchomość). Uprzednio, w dniu 18 maja 2006 r. zawarto warunkową umowę sprzedaży dotyczącą wspomnianej nieruchomości. W dniu 11 sierpnia 2006 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem uzyskała pozwolenie na budowę nadane przez Starostę B (). Przyjęcie do użytkowania budynku, który powstał na wskazanej nieruchomości gruntowej, nastąpiło dnia 17 marca 2008 r. W dniu 20 listopada 2017 r. Sąd Okręgowy w C () w wyroku () orzekł rozwód pomiędzy Wnioskodawczynią a jej małżonkiem. Na podstawie wskazanego wyroku przeprowadzono także podział majątku i przyznano Wnioskodawczyni wyłączną własność Nieruchomości. Na podstawie aktu notarialnego w dniu 20 marca 2020 r. (poprzedzonego umową przedwstępną z dnia 20 stycznia 2020 r.). Wnioskodawczyni dokonała odpłatnego zbycia Nieruchomości. Sprzedaż miała charakter prywatny (nie nastąpiła w wykonaniu działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o PIT).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy biorąc pod uwagę brzmienie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a w związku z art. 10 ust. 6 ustawy o PIT, sprzedaż Nieruchomości dokonana przez Wnioskodawczynię w dniu 20 marca 2020 r. rodzi skutki w postaci powstania obowiązku zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, biorąc pod uwagę brzmienie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a w związku z art. 10 ust. 6 ustawy o PIT, sprzedaż Nieruchomości dokonana przez Wnioskodawczynię w dniu 20 marca 2020 r. nie rodzi skutków w postaci powstania obowiązku zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o PIT oraz dochodów, od których zaniechano poboru podatku na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa.

Z kolei zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy o PIT, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie: nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, prawa wieczystego użytkowania gruntów jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Należy zatem uznać, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub prawa przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie skutkuje powstaniem przychodu. A contrario, jeśli odpłatne zbycie nieruchomości lub jej części nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, nie stanowi ono źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT, a zatem kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni pragnie zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 10 ust. 6 do ustawy o PIT dodanym ustawą z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw, który stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r., w przypadku odpłatnego zbycia po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej, nabytych do majątku wspólnego małżonków lub wybudowanych w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej nieruchomości lub nabytych do majątku wspólnego małżonków praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a-c, okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie do majątku wspólnego małżonków lub ich wybudowanie w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej.

Należy również wskazać, że zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Jako przedmioty majątkowe w myśl tej ustawy należy uznać zarówno prawa bezwzględne (prawo własności rzeczy oraz inne prawa rzeczowe) jak i względne (np. wierzytelności). Wspólność ustawowa obejmuje wszelkie przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich.

Należy więc uznać wspólność małżeńską jako wspólność łączną, co oznacza, że obojgu małżonkom przysługuje pełne prawo do całości majątku wspólnego. W związku z powyższym definitywne nabycie, w czasie trwania wspólności majątkowej, nieruchomości oznacza nabycie przez każdego z małżonków prawa do nieruchomości w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale. Odnosząc zatem powyższe teoretyczne rozważania do sytuacji wskazanej w stanie faktycznym należy wskazać, że Wnioskodawczyni jest właścicielką Nieruchomości w całości od dnia 1 czerwca 2006 r.

W odniesieniu z kolei do nabycia własności budynku, który powstał na gruncie stanowiącym Nieruchomość, warto zaznaczyć, że zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są więc z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości zgodnie z zasadą superficies solo cedit, w myśl której własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości. Budynek trwale związany z gruntem, jako część składowa gruntu, nie może być przedmiotem odrębnej własności. W konsekwencji, za datę nabycia nieruchomości w takim wypadku uznać należy datę nabycia gruntu, niezależnie od tego, kiedy na gruncie tym wzniesiono budynek. Powyższe rozważania potwierdza interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: DKIS) z dnia 2 sierpnia 2019 r. o sygn. 0113-KDIPT3.4011.295.2019.2.KK.

Reasumując, należy wskazać, że nabycie Nieruchomości, która w momencie sprzedaży w 2020 r. obejmowała również wybudowany na nieruchomości gruntowej budynek, nastąpiło 1 czerwca 2006 r. Zgodnie z art. 10 ust. 6 ustawy o PIT termin 5 lat należy liczyć od końca roku kalendarzowego w którym nastąpiło ich nabycie do majątku wspólnego małżonków. Zgodnie z tą dyrektywą, należy oznaczyć datę po upływie 5 lat od końca 2006 r. (rok nabycia własności). Termin 5 lat upływa na koniec 2011 r. a zatem przed rokiem 2020 r., w którym nastąpiła sprzedaż Nieruchomości. Stanowisko zgodnie z którym mając na względzie charakter wspólności ustawowej małżeńskiej nabycie nieruchomości liczy się od momentu faktycznego jej nabycia przez małżonków, a nie z momentem dokonania podziału majątku wspólnego prezentowane jest również w doktrynie przed wprowadzeniem art. 10 ust. 6 ustawy o PIT (Por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Lex 2015).

Stanowisko, zgodnie z którym, na podstawie art. 10 ust. 6 ustawy o PIT za datę nabycia należy uznać moment nabycia nieruchomości do majątku wspólnego małżonków zostało również potwierdzone przez DKIS m.in. w interpretacjach indywidualnych: z dnia 7 maja 2020 r. o sygn. 0115-KDIT1.4011.229.2020.1.MK, z dnia 28 listopada 2019 r. o sygn. 0114-KDIP3-2.4011.539.2019.1.MK1, z dnia 6 sierpnia 2019 r. o sygn. 0115-KDIT2-1.4011.224.2019.1.DW, z dnia 2 sierpnia 2019 r. o sygn. 0113-KDIPT3.4011.295.2019.2.KK, z dnia 31 maja 2019 r. o sygn.. 0113-KDIPT2-2.4011.280.2019.2.SR. Podsumowując, w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie art. 10 ust. 6 ustawy o PIT i na jego podstawie 5-letni okres o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o PIT upłynął przed sprzedażą Nieruchomości. Biorąc zatem pod uwagę brzmienie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a w związku z art. 10 ust. 6 ustawy o PIT, sprzedaż Nieruchomości dokonana przez Wnioskodawczynię w dniu 20 marca 2020 r. nie rodzi skutków w postaci powstania obowiązku zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 powołanej ustawy jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Stosownie do treści art. 10 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku odpłatnego zbycia po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej, nabytych do majątku wspólnego małżonków lub wybudowanych w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej nieruchomości lub nabytych do majątku wspólnego małżonków praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a-c, okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie do majątku wspólnego małżonków lub ich wybudowanie w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej.

Wedle art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c podatek dochodowy wynosi 19 % podstawy obliczenia podatku.

Art. 30e ust. 2 powołanej ustawy stanowi, że podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Z art. 30e ust. 4 cytowanej ustawy wynika, że po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.

Natomiast na mocy art. 45 ust. 1 przywołanej ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznanie złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.

Stosownie zaś do art. 45 ust. 1a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e.

W świetle art. 45 ust. 4 pkt 4 ww. ustawy, przed upływem terminu określonego na złożenie zeznania podatnicy są obowiązani wpłacić należny podatek wynikający z zeznania, o którym mowa w ust. 1a pkt 3.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 1 czerwca 2006 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem na podstawie umowy przeniesienia własności nabyli do majątku wspólnego nieruchomość w postaci działki budowlanej oznaczonej numerem 1 o powierzchni 837 m² (nr księgi wieczystej A; dalej: Nieruchomość). Uprzednio, w dniu 18 maja 2006 r. zawarto warunkową umowę sprzedaży dotyczącą wspomnianej nieruchomości. W dniu 11 sierpnia 2006 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem uzyskała pozwolenie na budowę nadane przez Starostę B (). Przyjęcie do użytkowania budynku, który powstał na wskazanej nieruchomości gruntowej, nastąpiło dnia 17 marca 2008 r. W dniu 20 listopada 2017 r. Sąd Okręgowy w C () w wyroku () orzekł rozwód pomiędzy Wnioskodawczynią a jej małżonkiem. Na podstawie wskazanego wyroku przeprowadzono także podział majątku i przyznano Wnioskodawczyni wyłączną własność Nieruchomości. Na podstawie aktu notarialnego w dniu 20 marca 2020 r. (poprzedzonego umową przedwstępną z dnia 20 stycznia 2020 r.). Wnioskodawczyni dokonała odpłatnego zbycia Nieruchomości. Sprzedaż miała charakter prywatny (nie nastąpiła w wykonaniu działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o PIT).

Biorąc pod uwagę kwestię nabycia nieruchomości do wspólności majątkowej małżeńskiej, należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359).

W myśl art. 31 § 1 cytowanej ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Przedmiotami majątkowymi w rozumieniu tego przepisu są wszelkie prawa majątkowe zarówno bezwzględne (prawo własności rzeczy oraz inne prawa rzeczowe), jak i względne (np. przysługujące małżonkom wierzytelności).

Wspólność ustawowa obejmuje wszelkie przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. Z ww. przepisu wynika, że wspólność małżeńska została ukształtowana jako wspólność łączna. Charakteryzuje się ona tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą więc rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością ustawową. Obojgu małżonkom przysługuje pełne prawo do całości majątku wspólnego.

Wspólność ustawowa między małżonkami ustaje m.in. na skutek orzeczenia przez sąd rozwodu.

Zważywszy na tak ukształtowaną sytuację prawną małżonków objętych wspólnością ustawową, definitywne nabycie w czasie jej trwania nieruchomości oznacza nabycie przez każdego z małżonków tego prawa w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale.

Równocześnie, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji nieruchomości, dlatego należy odnieść się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145).

Według art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Z kolei, z art. 48 ww. Kodeksu wynika, że budynki i inne urządzenia trwale związane z gruntem stanowią, co do zasady, części składowe gruntu i na mocy art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego nie mogą być odrębnym przedmiotem własności.

Grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są więc z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości zgodnie z zasadą superficies solo cedit, w myśl której własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości. Budynek trwale związany z gruntem, jako część składowa gruntu, nie może być przedmiotem odrębnej własności.

Zauważyć również należy, że w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest mowa tylko o sprzedaży nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości. Przepis ten nie rozdziela sprzedaży gruntu od sprzedaży budynku stanowiącego jego część składową. Nie wymienia ponadto sprzedaży budynku jako odrębnego źródła przychodu w podatku dochodowym.

Z powyższego wynika zatem, że w przypadku nieruchomości gruntowej, budynek trwale związany z gruntem, jest jego integralną częścią i nie może być przedmiotem odrębnej własności. Dlatego sprzedaż nieruchomości obejmuje zarówno zbycie gruntu, jak i znajdującego się na nim budynku, trwale z nim związanego. Grunt oraz posadowiony na nim budynek nie może być przedmiotem odrębnej sprzedaży.

W konsekwencji, w przypadku wybudowania budynku na własnym gruncie, grunt ten wraz z budynkiem stanowi jedną rzecz (nieruchomość). To oznacza, że skoro budynek nie stanowi odrębnej nieruchomości, to nie może być samodzielnym przedmiotem zbycia bez gruntu, na którym został wzniesiony. Sprzedaż nieruchomości obejmuje zarówno zbycie gruntu, jak i znajdującego się na nim budynku, trwale z nim związanego. Dlatego za datę nabycia nieruchomości w takim wypadku uznać należy datę nabycia gruntu, niezależnie od tego, kiedy na gruncie tym wzniesiono budynek.

Mając zatem na uwadze wyżej przywołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, że za datę nabycia przez Wnioskodawczynię nieruchomości zabudowanej budynkiem, należy przyjąć datę nabycia gruntu do ustawowej wspólności majątkowej małżonków, tj. 1 czerwca 2006 r. Zatem, 5-letni okres, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a w zw. z art. 10 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, upłynął z dniem 31 grudnia 2011 r. W konsekwencji, odpłatne zbycie ww. nieruchomości w dniu 20 marca 2020 r., nie stanowi dla Wnioskodawczyni źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a w zw. z art. 10 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zbycie to nastąpiło po upływie 5 lat, licząc od końca 2006 r., w którym nastąpiło jej nabycie do majątku wspólnego małżonków. Na Wnioskodawczyni nie ciąży więc obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

W odniesieniu zaś do przywołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji wskazać należy, że dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw, osądzonych w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej