Temat interpretacji

Ulga rehabilitacyjna.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 marca 2020 r. (data wpływu 11 marca 2020 r.), uzupełnionym w dniu 10 czerwca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 21 maja 2020 r. nr 0112-KDIL2-1.4011.304.2020.1.AMN, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie wysłane w dniu 21 maja 2020 r. na podany przez Wnioskodawcę w części B.3. ww. wniosku adres zamieszkania Wnioskodawcy, tj. ().

W dniu 1 czerwca 2020 r. do tut. organu wpłynął z Urzędu Poczty Polskiej zwrot przedmiotowego pisma z adnotacją: Zwrot brak dokładnego adresu.

W dniu 2 czerwca 2020 r. skontaktowano się z Wnioskodawcą w celu zweryfikowania poprawności wskazanego we wniosku ORD-IN adresu Wnioskodawcy. Podczas rozmowy telefonicznej Wnioskodawca wskazał, że poprawny adres zamieszkania Wnioskodawcy, to: ().

Pismem z dnia 3 czerwca 2020 r. znak 0112-KDIL2-1.4011.304.2020.2.AMN na podstawie art. 169 § 1 ww. ustawy, wezwano Zainteresowanego do uzupełnienia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wniosek uzupełniono w dniu 10 czerwca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od 1992 roku jest właścicielem domu mieszkalnego (). W czerwcu 2018 r. Zainteresowany był uczestnikiem zdarzenia drogowego, (), gdzie w wyniku przedmiotowego zdarzenia i odniesionych obrażeń doznał całkowitej utraty wzroku w oku lewym, zaburzeń widzenia w oku prawym oraz urazów sprawnościowych mający związek z pęknięciem czaszki, złamaniem żuchwy, żeber, łopatki i obojczyka lewego. Od () czerwca 2018 r. do () lipca 2018 r. Wnioskodawca przebywał kolejno w Oddziale Intensywnej Terapii a następnie w Oddziale Rehabilitacji ().

Orzeczeniem Komisji Lekarskiej () z dnia () lutego 2019 r., z uwagi na odniesione obrażenia w ww. zdarzeniu Wnioskodawca otrzymał umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Z uwagi na fizyczną niesprawność szczególnie problemy wzrokowe i ruchowe, po powrocie ze szpitala do domu, Wnioskodawca podjął dla własnego bezpieczeństwa i właściwego funkcjonowania adaptację i modernizację schodów wewnątrz swojego domu mieszkalnego (Projekt ()). Przedmiotowa adaptacja i modernizacja polegała na wymianie pokrycia betonowych schodów wewnątrz budynku, których pierwotnie stopnicę o szerokości 23 cm stanowiła klepka mozaiki podłogowej a podstopnicę listwy boazerii na jednolitą drewnianą stopnicę o szerokości 28 cm i jednolitą drewnianą podstopnicę. Ponadto zamontowano poręcz przyścienną, której pierwotnie nie było. Przedmiotowe prace były wykonane przez wykwalifikowanego stolarza, na co wystawił fakturę.

Wyżej opisane prace adaptacyjne i modernizacyjne na schodach, tj.: wymiana, poszerzenie stopnicy, wymiana podstopnicy, zamontowanie poręczy przyściennej w znaczny sposób ułatwia Wnioskodawcy funkcjonowanie i życie z posiadanym stopniem niepełnosprawności we własnym domu mieszkalnym.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że dokładnie od czerwca 2018 roku po dzień dzisiejszy, jest emerytem mundurowym i pobiera świadczenia emerytalne.

W orzeczeniu o niepełnosprawności z dnia () lutego 2019 r. jako datę powstania niepełnosprawności wskazano () czerwca 2018 r.

Wnioskodawca poniósł wydatki, o których mowa we wniosku, w dniu () czerwca 2019 r. Poniesione wydatki w pełni mają związek z niepełnosprawnością Zainteresowanego i zostały przeznaczone na adaptację, modernizację i wyposażenie wnętrza budynku mieszkalnego Wnioskodawcy. Poniesione wydatki w przedmiotowej sprawie zostały sfinansowane w całości ze środków prywatnych Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy poniesione wydatki na adaptację, modernizację i wyposażenie wnętrza budynku mieszkalnego, opisane w poz. 74, tj.: wymiana i montaż poszerzonej stopnicy, wymiana podstopnicy, zamontowanie poręczy przyściennej, przy posiadanym przez Wnioskodawcę stopniu niepełnosprawności, Zainteresowany może zaliczyć jako wydatki nielimitowane na cele rehabilitacyjne w rozliczeniu pit za 2019 rok?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowa modernizacja i adaptacja schodów wewnątrz domu mieszkalnego Zainteresowanego w znacznym stopniu ułatwia Wnioskodawcy funkcjonowanie i poprawia bezpieczeństwo w codziennym życiu.

W stanie zdrowotnym Wnioskodawcy i na mocy Orzeczenia Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z dnia () lutego 2019 r., przy całkowitym utracie wzroku w oku lewym oraz niedowidzeniu oka prawego (obwodowe zmętnienie typu płatki śniegu), w pełni przysługuje Wnioskodawcy prawo do skorzystania w rocznym rozliczeniu za 2019 rok z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na adaptacje i wyposażenie domu mieszkalnego Wnioskodawcy, stosowanie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności Wnioskodawcy, opisanych we wniosku ORD-IN skierowanym do KIS w dniu 10 marca 2020 r. (adaptacja , modernizacja i wyposażenie budynku mieszkalnego, tj. wymiana i montaż poszerzonej stopnicy, wymiana podstopnicy i zamontowanie poręczy przyściennej).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
8. utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25. roku życia;
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł;
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Stosownie do art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

W myśl art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. (uchylony).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 13a ww. ustawy).

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności, wynikający z odniesionych obrażeń w wyniku uczestnictwa w zdarzeniu drogowym, tj. całkowitej utraty wzroku w oku lewym, zaburzeń widzenia w oku prawym oraz urazów sprawnościowych mający związek z pęknięciem czaszki, złamaniem żuchwy, żeber, łopatki i obojczyka lewego. Ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od dnia () czerwca 2018 r. Z uwagi na fizyczną niepełnosprawność, szczególnie problemy wzrokowe i ruchowe, Wnioskodawca podjął dla własnego bezpieczeństwa i właściwego funkcjonowania adaptację i modernizację schodów wewnątrz swojego domu mieszkalnego, polegającą na wymianie pokrycia betonowych schodów wewnątrz budynku, których pierwotnie stopnicę o szerokości 23 cm stanowiła klepka mozaiki podłogowej a podstopnicę listwy boazerii na jednolitą drewnianą stopnicę o szerokości 28 cm i jednolitą drewnianą podstopnicę oraz na zamontowaniu poręczy przyściennej, której pierwotnie nie było. Przedmiotowe prace były wykonane przez wykwalifikowanego stolarza na co wystawił fakturę. Wnioskodawca poniósł wydatki, o których mowa we wniosku, w dniu () czerwca 2019 r. Wydatki te zostały sfinansowane w całości ze środków prywatnych Wnioskodawcy. Poniesione wydatki w pełni mają związek z niepełnosprawnością Zainteresowanego.

Rozstrzygnięcie, czy wydatki na wymianę pokrycia betonowych schodów wewnątrz budynku, których pierwotnie stopnicę o szerokości 23 cm stanowiła klepka mozaiki podłogowej a podstopnicę listwy boazerii na jednolitą drewnianą stopnicę o szerokości 28 cm i jednolitą drewnianą podstopnicę oraz zamontowanie poręczy przyściennej mieszczą się w pojęciu adaptacji i wyposażenia mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, należy rozpocząć od ustalenia znaczenia użytych w przepisie pojęć adaptacja i wyposażenie.

Zgodnie z językowym znaczeniem terminu adaptacja to przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku (Mały Słownik Języka Polskiego, Warszawa 1994). Natomiast wyposażenie, to urządzenie potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś.

Adaptacją mieszkania jest zatem przeróbką, mającą mu nadać inny charakter, przystosować do innego użytku, natomiast wyposażenie mieszkania to przydanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zatem adaptacja i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej egzystowanie w tym lokalu (budynku), biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności. Stąd też w przypadku każdego niepełnosprawnego, wydatki na adaptację i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego mogą być inne, gdyż powinny odzwierciedlać potrzeby wynikające z niepełnosprawności.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na orzecznictwo sądów administracyjnych, zgodnie, np. z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 667/11: Dokonując wykładni zawartego w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcia adaptacji i wyposażenia mieszkań oraz budynków mieszkalnych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności wskazać należy, że w doktrynie zwraca się uwagę, że przez adaptację i wyposażenie, o którym mowa w powyższym przepisie, należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania (budynku), która umożliwia lub ułatwia życie w nim osobie niepełnosprawnej (por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, Lex, wyd. II). Należy zwrócić uwagę, że pojęcie adaptacja rozumieć należy jako przystosowanie, które jednak niekoniecznie oznaczać musi ulepszenie, czyli przekształcenie zaistniałego stanu rzeczy w tym przypadku warunków mieszkaniowych dla potrzeb osoby niepełnosprawnej.

Tak więc na gruncie rozpatrywanej sprawy zakwalifikowanie poniesionego wydatku w postaci wymiany i montażu poszerzonej stopnicy, wymiany podstopnicy, zamontowanie poręczy przyściennej w ramach ulgi na cele rehabilitacyjne oraz związanych z ułatwieniem czynności życiowych jest uzasadnione.

Z opisu sprawy można wywieść, że ww. wydatek stanowi wydatek na przystosowanie domu, jak i jego wyposażenie, odpowiadające potrzebom wynikającym z niepełnosprawności Wnioskodawcy. Z treści wniosku wynika, że przedmiotowy wydatek został poniesiony stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności Zainteresowanego, ułatwiających wykonywanie funkcji życiowych Wnioskodawcy.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny i zacytowane powyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że wydatki związane z wymianą i montażem poszerzonej stopnicy, wymianą podstopnicy, zamontowaniem poręczy przyściennej, poniesione z uwagi na fizyczną niepełnosprawność, szczególnie problemy wzrokowe i ruchowe, dla bezpieczeństwa i właściwego funkcjonowania Wnioskodawcy (czyli mających na celu ułatwienie Wnioskodawcy wykonywanie czynności życiowych) osobie z umiarkowaną niepełnosprawnością wynikającą z odniesionych obrażeń w wyniku uczestnictwa w zdarzeniu drogowym, tj. całkowitej utraty wzroku w oku lewym, zaburzeń widzenia w oku prawym oraz urazów sprawnościowych mający związek z pęknięciem czaszki, złamaniem żuchwy, żeber, łopatki i obojczyka lewego można zakwalifikować do wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te, w kwocie faktycznie poniesionej, Wnioskodawca może odliczyć od podstawy opodatkowania w zeznaniu o wysokości dochodu osiągniętego za rok podatkowy, w którym wydatki zostały poniesione, tj. zeznaniu rocznym za 2019 rok.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w () za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej