Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 3. Natomiast w zakresie objętym pytaniami oznaczonymi we wniosku Nr 1 i 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 3. Wnioskodawca, jako wspólnik Spółki, nie powinien zmieniać metody i stawki amortyzacyjnej budynku wykorzystywanego w działalności gospodarczej przed pełnym zamortyzowaniem środka trwałego, dlatego Wnioskodawca powinien kontynuować przyjętą stawkę amortyzacyjną 10% dla wartości początkowej po powiększeniu jej o sumę wydatków poniesionych na ulepszenie, aż do pełnego zamortyzowania budynku.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Na wstępie Wnioskodawca chciałby podkreślić, że Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 30 października 2019 r. wydał dwie interpretacje indywidualne dotyczące innego Wspólnika przedmiotowej Spółki w tym samym stanie faktycznym i prawnym, które potwierdzają stanowisko Wnioskodawcy w przedmiocie trzech zadanych wyżej pytań. Interpretacje te stanowią załącznik do niniejszego Wniosku (nr 0113-KDIPT2-1.4011.464.2019.1.KU, oraz nr 0113-KDIPT2-1.4011.484.2019.1.KU.).

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w wydanych interpretacjach podkreślił, iż dokonana przez Organ ocena stanowiska przedstawionego przez jednego ze Wspólników dotyczy wyłącznie skutków podatkowych, jakie w przedmiotowej sprawie wystąpią po Jego stronie. Interpretacja nie rozstrzyga natomiast kwestii obowiązków innych podmiotów, w tym pozostałych wspólników Spółki jawnej.

Mając zatem na uwadze powyższe, Wnioskodawca również występuje z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej na jego rzecz, jednak przy występowaniu tej samej sytuacji faktycznej i prawnej, która była już przedmiotem analizy Organu w powołanych wyżej opiniach.

Należy zauważyć co następuje:

1. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
2. W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.
3. W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
   1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   3. inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane także środkami trwałymi.
4. Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.
   W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:
   • tzw. "amortyzację liniową", zgodnie z Wykazem stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),
   • amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
   • tzw. "amortyzację metodę degresywną" (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
   • amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody "jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).
   
   Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
5. Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
6. Treść art. 22h ust. 2 powołanej ustawy, stanowi, iż podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. W związku z czym, podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji. Wyboru tego, zgodnie z przepisami prawa podatkowego dla poszczególnych środków trwałych, dokonuje się przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Jednocześnie podatnik ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje możliwości zmiany stawki amortyzacji w trakcie jej trwania.
7. Przepis art. 22i ust. 5 ww. ustawy stanowi, iż podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych (..).

Mając powyższe na uwadze:

Ad pytanie 3

Zdaniem Wnioskodawcy, zmieniając od 1.01.2016 r. metodę i stawkę amortyzacyjną budynku wykorzystywanego w działalności gospodarczej przed pełnym zamortyzowaniem środka trwałego, naruszył art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi, że art. 22h ust. 2 w/w ustawy nie przewiduje możliwości zmiany metody amortyzacyjnej, zaś Wnioskodawca, jako wspólnik Spółki przed rozpoczęciem amortyzacji przyjął indywidualną stawkę amortyzacyjną, o której mowa w art. 22j przedmiotowej ustawy w wysokości 10%, a także z uwagi na fakt, iż art. 22i ust. 5 (odnoszący się do możliwości zmiany stawek określonych w Wykazie) nie ma zastosowania do indywidualnych stawek amortyzacyjnych, dlatego Wnioskodawca powinien kontynuować przyjętą stawkę amortyzacyjną 10%, aż do pełnego zamortyzowania budynku według wartości początkowej po powiększeniu jej o sumę wydatków poniesionych na ulepszenie. Skoro w spółce wybrano jedną z metod amortyzacji budynku wykorzystywanego w działalności gospodarczej, to dokonano tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część wybranej metody amortyzacji, i która nie może ulec zmianie w trakcie jej trwania, zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z tego powodu, Wnioskodawca powinien skorygować zeznanie podatkowe za lata od 2016 roku.

Powyższe potwierdza przykładowo: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 7 września 2012 r., nr ITPB3/443-331/12/AW.

Zaznaczyć należy fakt, iż zmiana częściowo użytkowania budynku poprzez jego rozbudowę o część rekreacyjno-wypoczynkową nie umożliwiała Wnioskodawcy, jako wspólnikowi Spółki zmiany metody amortyzacji. Budynek bowiem został jedynie ulepszony, a nie wytworzony od nowa. W szczególności pełni dalej funkcję administracyjno-handlową (tak jak w chwili nabycia w 2010 r.), zaś od 2016 zostały jedynie dodane nowe możliwości budynku. W tym miejscu warto przytoczyć, że powyższe stanowisko jest zgodne z orzecznictwem: Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 24 kwietnia 2014 r. I SA/Bk 124/14 Ulepszenia środka trwałego są to prace prowadzące do przekształcenia środka trwałego, podnoszące jego wartość techniczną, użytkową, mające na celu przystosowanie danego składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż jego pierwotne, przeznaczenie, albo nadania takiemu składnikowi nowych cech użytkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie objętym pytaniem Nr 3 - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

• tzw. amortyzację liniową, zgodnie z Wykazem stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),

• amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),

• tzw. amortyzację metodę degresywną (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),

• amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie bowiem do treści art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W związku z czym, podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji. Wyboru tego, zgodnie z przepisami prawa podatkowego dla poszczególnych środków trwałych, dokonuje się przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Jednocześnie podatnik ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje możliwości zmiany stawki amortyzacji w trakcie jej trwania.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która posiada miejsce zamieszkania i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Jest wspólnikiem spółki jawnej z siedzibą na terytorium Polski. Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabyła w dniu 11 marca 2010 r. prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz z prawem własności budynku handlowo-administracyjnego, który usytuowany jest na gruncie stanowiącym przedmiot nabytego prawa wieczystego użytkowania. Budynek został wybudowany w 1977 r. i od tego roku jest używany. Ww. budynek w chwili jego nabycia przez Spółkę w 2010 r. był kompletny, sprawny i wykorzystany zgodnie z nabytym celem, tj. handlowo-administracyjnym (w KŚT sklasyfikowany w grupie 1 podgrupie 10, tj. budynki niemieszkalne). Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności (w formie Spółki) przyjął budynek zakupiony w dniu 11 marca 2010 r. do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych na podstawie dokumentu OT z dnia 30 kwietnia 2010 r. Dla przyjętego budynku do ww. ewidencji zastosował indywidualną stawkę amortyzacji wynoszącą 10%. W okresie od dnia 1 maja 2010 r. do dnia 31 grudnia 2010 r. Spółka dokonała zwiększeń wartości początkowej budynku w łącznej wysokości stanowiącej około 125% wartości początkowej budynku przyjętej w dniu 30 kwietnia 2010 r. Spółka w 2012 r. podjęła decyzję o rozbudowie istniejącego budynku handlowo-administracyjnego o część rekreacyjno-wypoczynkową (SPA). Zgodnie z projektem budowlanym (w tym zmienionym projektem budowlanym), na których była oparta decyzja o pozwoleniu na rozbudowę, została wykonana rozbudowa istniejącego budynku o część pod basenie (poziom -2), część basenową (poziom -1), sauny (-1), gabinety (poziom 0), nową część biurową (poziom +1). Mniejsza część rozbudowy została zrealizowana w ramach obecnie istniejącego rzutu budynku, zaś większa poza obrysem (nowe fundamenty i ściany). Powierzchnia netto budynku przed rozbudową wynosiła 1 740,72 m2, natomiast część rozbudowana 1 314,72 m2. Po rozbudowie łączna powierzchnia budynku wynosi 3 055,09 m2. W związku z ww. rozbudową, zostały poczynione od 2012 r. do 2015 r. wyodrębnione nakłady na inwestycje polegające na rozbudowie budynku o część wypoczynkowo-rekreacyjną. Nakłady inwestycyjne łącznie wyniosły ok. 831% wartości początkowej budynku handlowo-administracyjnego przyjętego w dniu 30 kwietnia 2010 r. Po zakończeniu prac i oddaniu do użytku rozbudowanego budynku o część rekreacyjno-wypoczynkową Spółka w dniu 31 grudnia 2015 r. zwiększyła wartość początkową budynku o powyższe nakłady inwestycyjne związane z rozbudową. Z dniem 1 stycznia 2016 r., Wnioskodawca jako wspólnik Spółki, podjął decyzję o zmianie metody i stawki amortyzacyjnej budynku (według wartości początkowej i po powiększeniu jej o sumę wydatków poniesionych na przebudowę i rozbudowę) z indywidualnej 10% na 2,5%. Powodem zmiany stawki była Jego zdaniem duża wartość zwiększeń wartości początkowej budynku, zwiększenie kubatury budynku oraz inny sposób użytkowania części rekreacyjno-wypoczynkowej.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz wskazane wyżej przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że skoro w spółce wybrano jedną z metod amortyzacji budynku wykorzystywanego w działalności gospodarczej, to dokonano tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część wybranej metody amortyzacji, i która nie może ulec zmianie w trakcie jej trwania, zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, Wnioskodawca jako wspólnik Spółki, powinien kontynuować przyjętą stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% aż do pełnego zamortyzowania budynku według wartości początkowej po powiększeniu jej o sumę wydatków poniesionych na ulepszenie.

Reasumując, Wnioskodawca zmieniając od dnia 1 stycznia 2016 r. metodę i stawkę amortyzacyjną budynku wykorzystywanego w działalności gospodarczej przed pełnym zamortyzowaniem środka trwałego naruszył art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za prawidłowe.

Należy przy tym zastrzec, że jak wynika z treści art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Wskazać przy tym należy, że dokonana przez Organ ocena stanowiska przedstawionego przez Wnioskodawcę dotyczy wyłącznie skutków podatkowych, jakie w przedmiotowej sprawie wystąpią po Jego stronie. Interpretacja nie rozstrzyga natomiast kwestii obowiązków innych podmiotów, w tym pozostałych wspólników Spółki jawnej.

Zauważyć należy, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego będzie różnił się od stanu, który wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w () w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej