Temat interpretacji

Ulga rehabilitacyjna- możliwość zastosowania odliczeń

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 9 marca 2020 r. (data wpływu 9 marca 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 22 maja 2020 r. (data nadania 22 maja 2020 r., data wpływu 22 maja 2020 r.) oraz pismem z dnia 26 maja 2020 r. ( data nadania 26 maja 2020 r., data wpływu 26 maja 2020 r.) na wezwanie z dnia 19 maja 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.217.2020.1.JK3 (data nadania 19 maja 2020 r., data doręczenia 22 maja 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania odliczeń z tytułu ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania odliczeń z tytułu ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 19 maja 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.217.2020.1.JK3 (data nadania 19 maja 2020 r., data doręczenia 22 maja 2020 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 22 maja 2020 r. (data nadania 22 maja 2020 r., data wpływu 22 maja 2020 r.) oraz pismem z dnia 26 maja 2020 r. (data nadania 26 maja 2020 r., data wpływu 26 maja 2020 r.) uzupełniono powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W marcu 2018 r. podczas okresowego badania (raz na 2 lata) wykryto u Wnioskodawczyni złośliwego guza piersi lewej. W dniu 5 lipca 2018 r. Wnioskodawczyni została poddana operacji częściowej amputacji piersi lewej wraz z usunięciem węzłów podpachowych. Następnie w dniach 27 sierpnia 2018 r. do 5 października 2018 r. Wnioskodawczyni przeszła radioterapię, co wiązało się z codziennymi dojazdami, a następnie przechodzi leczenie hormonalne, które będzie trwało 5 lat. Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką samochodu osobowego, służącego Wnioskodawczyni do wyjazdów leczniczych, do rehabilitacji. W dniu 2 kwietnia 2019 r. orzeczono u Wnioskodawczyni znaczny stopień niepełnosprawności na okres 3 lat, tj. do dnia 31 maja 2021 r., z określeniem, że nie da się określić od kiedy powstała niepełnosprawność. Wnioskodawczyni uzyskuje dochody z tytułu emerytury.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni ma prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej za 2018 r., skoro faktyczny stan niepełnosprawności powstał w 2018 r. i w tym czasie Wnioskodawczyni najczęściej korzystała z samochodu w celach rehabilitacyjnych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przedstawiony stan faktyczny wyraźnie wskazuje na słuszność odliczenia ulgi rehabilitacyjnej za 2018 r., ponieważ niepełnosprawność została określona w 2018 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym w analizowanym stanie faktycznym podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Zauważyć należy, że ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U z 2017 r., poz. 2175, z późn. zm.) zmieniono m. in. treść art. 26 ust. 7a pkt 14, a w ust. 7c uchylono pkt 3. Zmiany weszły w życie 1 stycznia 2018 r. i mają zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2017 r.

Stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy w brzmieniu zmienionym powyżej wskazaną ustawą z dnia 27 października 2017 r. za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się m.in. wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d analizowanej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty ().

Przy czym zgodnie z art. 26 ust. 7c ww. ustawy w przypadku wydatków, o których mowa, m.in. w ust. 7a pkt 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia ().

Jak stanowi art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Ponadto, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 13a ww. ustawy).

Należy również podkreślić, że zgodnie z powołanymi powyżej przepisami wydatki w ramach ulgi rehabilitacyjnej mogą podlegać odliczeniu od dochodu jedynie w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Z informacji przedstawionych w treści wniosku wynika, że od 2018 r. Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną. W marcu 2018 r. wykryto u Wnioskodawczyni złośliwego guza piersi lewej. W dniu 5 lipca 2018 r. Wnioskodawczyni została poddana operacji częściowej amputacji piersi lewej wraz z usunięciem węzłów podpachowych. Następnie od dnia 27 sierpnia 2018 r. do dnia 5 października 2018 r. Wnioskodawczyni przeszła radioterapię, co wiązało się z codziennymi dojazdami, a następnie przechodzi leczenie hormonalne, które będzie trwało 5 lat. Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką samochodu osobowego, służącego Wnioskodawczyni do wyjazdów leczniczych, do rehabilitacji. W dniu 2 kwietnia 2019 r. orzeczono u Wnioskodawczyni znaczny stopień niepełnosprawności na okres 3 lat do dnia 31 maja 2021 r., z określeniem, że nie da się określić od kiedy powstała niepełnosprawność.

Wątpliwości Wnioskodawczyni sprowadzają się do odpowiedzi na pytanie, czy na podstawie ww. orzeczenia może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej za 2018 r.

Podstawowym warunkiem odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne, w świetle przedstawionych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest posiadanie przez osobę, która poniosła wydatek m.in. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności. Co do zasady, odliczeniu podlegają wydatki poniesione od daty uzyskania niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że niepełnosprawność datowana jest wcześniej niż data wydania orzeczenia. W takiej sytuacji podatnik może odliczyć wydatki poniesione po dniu wskazanym w orzeczeniu jako data ustalenia niepełnosprawności.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, nie kwestionując zasadności dokonania wydatków poniesionych przez Wnioskodawczynię na używanie samochodu osobowego, stanowiącego współwłasność osoby niepełnosprawnej - stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni nie może dokonać odliczenia wydatków poniesionych w 2018 r. na ten cel, albowiem ww. wydatki poniesione zostały w okresie, gdy Wnioskodawczyni nie posiadała jeszcze orzeczenia o niepełnosprawności. Ponadto z wydanego Wnioskodawczyni orzeczenia wynika, że dnia 2 kwietnia 2019 r. orzeczono znaczny stopień niepełnosprawności na okres 3 lat, natomiast daty powstania niepełnosprawności nie da się ustalić. Zatem Wnioskodawczyni przysługuje prawo do odliczenia wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej od dnia orzeczenia niepełnosprawności, tj. od dnia 2 kwietnia 2019 r.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej