Temat interpretacji

Ulga prorodzinna.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 3 lutego 2020 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi prorodzinnej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi prorodzinnej.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Zgodnie z Wyrokiem Sądu z dnia xxx 2015 r. orzeczono rozwód pomiędzy Wnioskodawczynią i jej byłym mężem oraz wykonywanie władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem powierzono obojgu rodzicom, a miejsce pobytu dziecka ustalono przy matce. Na podstawie niniejszego wyroku, wobec zawartego porozumienia kontakt ojca z dzieckiem ustalono w sposób nieograniczony, po wcześniejszym uprzedzeniu matki telefonicznie lub pisemnie oraz nieograniczony kontakt drogą telefoniczną, elektroniczną i listowną. W wyroku oboje rodziców zostało zobowiązanych do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowywania wspólnego małoletniego dziecka, a obowiązek alimentacyjny ojca wobec małoletniego dziecka ustalono na kwotę po 500 zł miesięcznie. Zgodnie z wyrokiem sądu małoletnie dziecko zamieszkuje z matką i to Wnioskodawczyni sprawuje faktycznie stałą władzę rodzicielską, tzn. podejmuje wszelkie decyzje dotyczące syna w każdej sferze jego życia. W roku 2018 dziecko przebywało z ojcem 17 razy, a jego kontakt z synem ograniczał się głównie do nieregularnych rozmów telefonicznych. Dziecko wyjeżdżało poza miejsce zamieszkania i każdorazowo po kilku godzinach wracało do domu. Analogiczna sytuacja miała miejsce w roku 2017. Od rozwodu ojciec nie ponosił żadnych kosztów utrzymania dziecka poza alimentami, które od stycznia 2016 r., nieprzerwanie egzekwowane są na podstawie tytułu egzekucyjnego przez komornika sądowego. Ponadto w marcu 2016 r. ojciec wystąpił do Sądu Rejonowego z pozwem o obniżenie kwoty wcześniej zasądzonych alimentów. Postanowieniem Sądu postępowanie zostało umorzone. W całym roku podatkowym 2017, jak również 2018, Wnioskodawczyni musiała samodzielnie i bez jakiejkolwiek pomocy ojca: zapewnić dziecku dowóz do placówek edukacyjnych, ponosić koszty codziennego utrzymania, zakupu niezbędnych artykułów, itp. W latach podatkowych 2017 i 2018, a także we wcześniejszym okresie, ojciec dziecka w żaden sposób nie uczestniczył w codziennym życiu małoletniego syna. W przedstawionym okresie czasu, a także wcześniej, jak również do dnia dzisiejszego, ojciec dziecka faktycznie nie wykonuje władzy rodzicielskiej. Samo prawo posiadania władzy rodzicielskiej, w żaden sposób nie przekłada się na jej wykonywanie.

W roku 2019 ojciec z synem spotykał się nieregularnie i sporadycznie. Niesystematycznie kontaktował się z nim telefonicznie. W ubiegłym roku (2019) dziecko było u ojca 23 razy. Każda z tych wizyt miała charakter kilkugodzinnego (5-7 godzin) wyjazdu poza miejsce zamieszkania. Każdorazowo wyjazd i powrót dziecka do domu miał miejsce tego samego dnia Ponadto Wnioskodawczyni nigdy nie była informowana gdzie dziecko jest zabierane i kiedy planowany jest jego powrót do domu. Wielokrotnie zdarzało się, że podczas takich wyjazdów dziecko było pod opieką osób trzecich, gdyż ojciec zajmował się innymi sprawami. Zostawiał syna w swoim miejscu zamieszkania z osobami obcymi dla dziecka, a sam w tym czasie oddalał się na dłuższy czas. Ponadto miała miejsce sytuacja, kiedy dziecko zostało odwiezione do miejsca zamieszkania (domu matki) przez osobę trzecią, bez obecności ojca. Ojciec nie ponosi żadnych kosztów utrzymania dziecka poza zasądzonymi alimentami, które od stycznia 2016 r. do chwili obecnej (również przez cały 2019 r.), egzekwowane są przez komornika sądowego, gdyż wcześniej kilkukrotnie uchylał się od tego obowiązku. Komornicze postępowanie egzekucyjne zostało wszczęte, ponieważ ojciec przekazywał alimenty w zaniżonej kwocie i dowolnych terminach, niezgodnych z wyrokiem sądu. W całym roku podatkowym 2019, Wnioskodawczyni sama zapewniała dziecku dowóz do szkoły, ponosiła koszty: jego wyżywienia, zakupu odzieży, artykułów szkolnych, opłat wycieczek szkolnych, opłat wyżywienia na stołówce szkolnej, zajęć pozalekcyjnych, opieki medycznej, oraz samodzielnie i bez żadnego wsparcia ojca, troszczyła się o codzienne zaspokojenie bieżących potrzeb syna. Ojciec dziecka w żaden sposób nie uczestniczył w codziennym życiu małoletniego syna. Nie interesował się jego rozwojem oraz postępami w nauce. Ani razu nie był na zebraniach szkolnych, spotkaniach rodziców, uroczystościach szkolnych, itp. Zgodnie z wyrokiem sądu władza rodzicielska przysługuje formalnie obojgu rodzicom, ale tylko Wnioskodawczyni (matka) faktycznie ją wykonuje, sprawując nad synem samodzielną pieczę w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój duchowy, fizyczny i emocjonalny oraz dba o zaspokojenie potrzeb bytowych, edukacyjnych i zdrowotnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawczyni, sprawując faktycznie i samodzielnie opiekę nad dzieckiem miała prawo do odliczenia w rocznych zeznaniach, za rok podatkowy 2017 i 2018, ulgi na dziecko w całości, tj. w kwocie 1112,04 zł za każdy rok podatkowy?

Czy Wnioskodawczyni, sprawując faktycznie i samodzielnie opiekę nad dzieckiem ma prawo do odliczenia w rocznym zeznaniu, za rok podatkowy 2019, ulgi na dziecko w całości, tj. w kwocie 1112.04 zł?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 27f ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych miała prawo skorzystać z odliczenia pełnej kwoty ulgi na dziecko (100% ulgi) za rok podatkowy 2019, w związku z tym, że to ona przez cały rok podatkowy faktycznie wykonywała samodzielnie władzę rodzicielską. Przez użyty w art. 27f ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zwrot normatywny wykonywał władzę rodzicielską, należy rozumieć wykonywanie tej władzy w odniesieniu do dziecka w danym roku podatkowym. Przesłanka wykonywania władzy rodzicielskiej będzie spełniona, kiedy podatnik w danym roku podatkowym wykonywał, a nie tylko posiadał władzę rodzicielską odróżniając treść władzy rodzicielskiej, stosownie do przepisów art. 95 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego w związku z art. 96 § 1 k.r.o, od jej wykonywania, zgodnie z art. 97 § 1 k.r.o. O wykonywaniu władzy rodzicielskiej nie świadczy tylko sam fakt jej posiadania, czy spełniania obowiązku alimentacyjnego, ani sporadyczne kontakty z dzieckiem. (Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 maja 2017 r. sygn. II FSK 503/17). Reasumując, wykładnia językowa uzupełniona celowościową i systemową zewnętrzną art. 27f ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f prowadzi do wniosku, że dla nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej, konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek, to jest posiadanie władzy rodzicielskiej (nawet ograniczonej na podstawie wyroku sądowego) i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Czym innym jest bowiem posiadanie władzy a czym innym jej wykonywanie, a to oznacza, że utożsamianie ich na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje uzasadnienia. W celu nabycia prawa do przedmiotowej ulgi podatnik powinien wykazać zatem, że w danym roku podatkowym wykonywał, a nie tylko posiadał władzę rodzicielską, odróżniając treść władzy rodzicielskiej, stosownie do przepisów art. 95 § 1 k.r.o. w związku z art. 96 § 1 k.r.o., od jej wykonywania, zgodnie z art. 97 § 1 k.r.o. Takie rozumienie art. 27f ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostało również przedstawione w wyrokach NSA z dnia 27 lipca 2016 r., II FSK 2360/15 oraz II FSK 661/16, wydanych w tym samym składzie sędziowskim, a także w wyrokach NSA z dnia 26 lipca 2016 r., II FSK 1420/15, II FSK 447/16 oraz II FSK 590/16. W związku z powyższym Wnioskodawczyni miała pełne prawo do odliczenia całości ulgi podatkowej na dziecko - ulgi prorodzinnej (w kwocie 1112,04 zł) w rozliczeniach podatkowych za rok 2017 i 2018, dlatego też skorzystała w pełni z tego odliczenia.

Wnioskodawczyni uważa, że w związku z powyższym ma również pełne prawo do odliczenia całości ulgi podatkowej na dziecko, tj. 100% w kwocie 1112,04 zł za rok podatkowy 2019, ponieważ to ona przez cały rok podatkowy faktycznie wykonywała samodzielnie władzę rodzicielską.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

Natomiast w myśl art. 27f ust. 2 ww. ustawy, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka - kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
   
   
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112.000 zł,
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56.000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;
      
      
      
2. dwojga małoletnich dzieci - kwota 92,67 zł na każde dziecko;
3. trojga i więcej małoletnich dzieci - kwota:
   
   
   1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
   2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
   3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.

Za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a (art. 27f ust. 2a).

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b).

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3).

Stosownie do art. 27f ust. 4 analizowanej ustawy, odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

W myśl art. 27f ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do 28 lutego 2017 r. odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

Stosownie zaś do art. 27f ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 marca 2017 r. odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

Zgodnie zatem z ogólną zasadą wynikającą z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikom, jeżeli wykonują władzę rodzicielską, przysługuje ulga na dzieci małoletnie.

Władza rodzicielska zgodnie z art. 93 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r., poz. 2086, z późn. zm.) przysługuje obojgu rodzicom, a stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania. W rozumieniu przepisów prawa rodzinnego władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowywania dziecka, z poszanowaniem jego godności i praw (art. 95 § 1 k.r.o.).

W konsekwencji, jeżeli w stosunku do dzieci obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego na dzieci limitu. Kwotę tę rodzice mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Dotyczy to zarówno rodziców pozostających w związku małżeńskim lub partnerskim, jak i rodziców rozwiedzionych czy będących w separacji.

Porozumienie rodziców co do wysokości dokonywanego odliczenia nie jest jednak wymagane w przypadku, gdy tylko jeden rodzic spełnia warunki do zastosowania ulgi.

Podkreślić należy, że zgodnie z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, prawo do ulgi przysługuje rodzicowi, który w roku podatkowym wykonywał władzę rodzicielską w stosunku do małoletnich dzieci. Dla nabycia praw do przedmiotowej ulgi nie wystarczy więc posiadanie władzy rodzicielskiej. Prawo takie daje dopiero wykonywanie takiej władzy. Wykonywanie władzy rodzicielskiej polega na sprawowaniu faktycznej pieczy nad małoletnim dzieckiem w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, a w szczególności podejmowanie przez rodzica (rodziców) obowiązków w zakresie zaspokojenia potrzeb fizycznych, edukacyjnych i duchowych dziecka.

Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka. Samo tylko uiszczanie alimentów na rzecz niepełnoletniego dziecka (nierzadko wymuszonych orzeczeniem sądowym) czy też sporadyczne spotkania z dzieckiem nie wypełniają tak rozumianego określenia wykonywanie władzy rodzicielskiej (wyrok NSA z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 2360/15).

Wykonywać pieczę (zgodnie z def. Wielkiego Słownika Języka Polskiego oraz słownika synonimów) - to m.in. sprawować nad kimś lub czymś bezpośrednią, osobistą opiekę, troszczyć się, baczyć, czuwać, nadzorować.

W konsekwencji, samo płacenie alimentów na dziecko oraz sporadyczne spotkania z małoletnim dzieckiem nie jest rozstrzygające dla uznania, że rodzic wykonuje władzę rodzicielską.

Biorąc zatem pod uwagę okoliczności przedstawione we wniosku, w szczególności fakt, że tylko Wnioskodawczyni wykonuje faktycznie władzę rodzicielską nad małoletnim synem: zapewnia jemu prawidłowy rozwój duchowy, fizyczny i emocjonalny dba o zaspokojenie jego potrzeb bytowych, edukacyjnych i zdrowotnych, natomiast ojciec dziecka - jak twierdzi Wnioskodawczyni - faktycznie nie wykonuje władzy rodzicielskiej, nie uczestniczy w codziennym życiu małoletniego syna, nie interesuje się jego rozwojem oraz postępami w nauce, nie uczestniczy w zebraniach szkolnych, spotkaniach rodziców, uroczystościach szkolnych, itp., nie ponosi żadnych kosztów utrzymania dziecka poza alimentami, które nieprzerwanie egzekwowane są przez komornika sądowego uznać należy, że Wnioskodawczyni przysługiwało za lata 2017 i 2018 i będzie przysługiwało za 2019 r. w pełnym wymiarze prawo do dokonania odliczenia w ramach ulgi prorodzinnej, wynikającej z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na małoletnie dziecko.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego xxx, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo ww. wstrzymania biegu terminu.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej