Temat interpretacji

Opodatkowanie odpłatne zbycia domku letniskowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2020 r. (data wpływu do tutejszego organu 21 stycznia 2020 r.) interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny, uzupełniony w dniu 17 lutego oraz 9 marca 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w dniu 26 września 2019 r. na podstawie umowy cywilnoprawnej sprzedała drewniany domek letniskowy za kwotę () zł.

Domek letniskowy drewniany był nietrwale związany z gruntem, nieocieplony, przeznaczony do pobytu sezonowego (ogólny stan domku niezadowalający kwalifikujący się do remontu).

Domek położony jest na gruncie należącym N.K. Zakupiony w 1990 r. (przed denominacją) za kwotę 405.000 zł w przetargu nieograniczonym. Podłączenie do wodociągów - 700.000 zł, podłącza elektryczne - 294.000 zł, dodatkowo uiszczono opłatę skarbową 8.100 zł. Grunt od 1990 r. dzierżawiony był od () na podstawie umów dzierżawy i przedłużany co 10 lat, a ostatnio na 5 lat.

W umowie dzierżawy zawarte były między innymi takie klauzule jak:

• w przypadku nieuchwalenia planu zagospodarowania przestrzennego, umowa nie będzie mogła być kontynuowana,
• umowa wygasa w przypadku zbycia posadowionego na gruncie domku nietrwale związanego z gruntem, a N.K. nie jest zobowiązane do zawarcia umowy z nabywcą tych naniesień,
• dzierżawcy nie mają prawa do zabudowy i utwardzania wydzierżawionego gruntu.

Przed sprzedażą domku Wnioskodawczyni napisała pismo do N.K. z pytaniem, czy jeśli sprzeda domek, to czy nowi właściciele, będą mogli dzierżawić ten teren do 31 grudnia 2023 r. Potem w dniu 26 września 2019 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę cywilnoprawną (umowa sprzedaży). Kupujący mieli opłacić podatek od zakupu w Urzędzie Skarbowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni musi wykazywać kwotę 31.000 zł za sprzedaż domku w zeznaniu rocznym PIT-36 i zapłacić podatek ?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie ciąży na niej obowiązek wykazania kwoty 31.000 zł za sprzedaż domku w zeznaniu rocznym PIT-36 i zapłaty od tego podatku.

Domek drewniany nie jest związany trwale z gruntem, nie posiada fundamentów, stoi na bloczkach betonowych (trelinkach). Bardziej jest ruchomością, bo można go przesunąć lub przewieźć w inne miejsce, jak np. przyczepę campingową. Nie miała także miejsca sprzedaż praw majątkowych do gruntu, bo była tu umowa dzierżawy gruntu od N.K. Wszelkie nasadzenia tj. drzewa, krzewy znajdujące się na gruncie należą do N.K

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni w 1990 r. nabyła za kwotę 405.000 zł (przed denominacją) w przetargu nieograniczonym domek letniskowy (drewniany), który nie jest związany trwale z gruntem, nie posiada fundamentów, stoi na bloczkach betonowych (trelinkach). Wnioskodawczyni wskazuje, że domek bardziej jest ruchomością, bo można go przesunąć lub przewieźć w inne miejsce, jak np. przyczepę campingową. Domek ten w dniu 26 września 2019 r. na podstawie umowy cywilnoprawnej Wnioskodawczyni sprzedała za kwotę 31.000 zł. Mając na uwadze powyższe dla określenia skutków podatkowych tej transakcji, należy rozstrzygnąć do jakiego źródła przychodu zaliczany jest przychód uzyskany ze sprzedaży domu letniskowego.

Z uwagi na brak definicji nieruchomości i rzeczy w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych należy odwołać się do odpowiednich regulacji zawartych w prawie cywilnym.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1495 ze zm.) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie do art. 45 Kodeksu cywilnego, rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

W myśl zaś art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r., poz. 2170 ze zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o budynku - należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

W literaturze powszechnie akceptuje się definicję rzeczy rozumianą w ten sposób, iż "rzeczami są materialne części przyrody w stanie pierwotnym lub przetworzonym, na tyle wyodrębnione (w sposób naturalny lub sztuczny), że w stosunkach społeczno-gospodarczych mogą być traktowane jako dobra samoistne" (J. Wasilkowski, Zarys prawa rzeczowego, Warszawa 1963, s. 8). Na pojęcie "rzeczy" składają się więc dwie cechy o charakterze konstytutywnym: materialny ich charakter i wyodrębnienie z przyrody (Z. Radwański, J. Olejniczak, Prawo cywilne, 2011, s. 112; M. Bednarek, Mienie. Komentarz do art. 44-553 Kodeksu cywilnego, Kraków 1997, s. 45 i n.), czyli muszą mieć samodzielny byt materialny.

Kodeks cywilny nie zawiera natomiast definicji ruchomości. Zatem ruchomościami są te rzeczy, które nie są nieruchomościami, określonymi w cytowanym powyżej przepisie art. 46. Cechami wyodrębniającymi ruchomości z pojęcia rzeczy są ich samodzielność fizyczna względem innych rzeczy i przenaszalność (tak orzeczenie SN z dnia 15 lutego 1961 r., 2 CR 596/59, OSPiKA 1962, z. 2, poz. 45, z aprobującą glosą A. Ohanowicza; bliżej W.J. Katner, Umowne nabycie własności ruchomości, Warszawa 1995, s. 7073).

Jak wynika z wniosku dom letniskowy, który został nabyty przez Wnioskodawczynię w 1990 r. jest obiektem nietrwale związanym z gruntem i możliwym do przeniesienia.

Oznacza, to że nie spełnia warunku, o którym mowa w art. 46 § 1 ustawy Kodeks cywilny dla uznania go za nieruchomość. Wobec powyższego należy uznać, że jest on rzeczą ruchomą w rozumieniu Kodeksu cywilnego.

Jak wyżej wspomniano, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sprzedaż rzeczy ruchomych podlega opodatkowaniu, jeżeli następuje przed upływem sześciu miesięcy licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

Sprzedaż przez Wnioskodawczynię domku letniskowego nie stanowi więc dla niej źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ została dokonana po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło jego nabycie.

Wnioskodawczyni nie jest zatem zobowiązana do wykazywania kwoty ze sprzedaży domku letniskowego w zeznaniu rocznym PIT-36, a w konsekwencji uiszczenia podatku dochodowego od osób fizycznych, w związku z dokonaną transakcją.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej