Temat interpretacji

Wynagrodzenie za korzystanie z nieruchomości, nie korzysta ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy wskazać, że otrzymane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie za korzystanie z nieruchomości stanowi przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 października 2019 r. (data wpływu 23 października 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 19 grudnia 2019 r. (data wpływu 30 grudnia 2019 r.) na wezwanie z dnia 27 listopada 2019 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.545.2019.1.MZ (data nadania 27 listopada 2019 r., data doręczenia 13 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania wynagrodzenia za korzystanie z nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania wynagrodzenia za korzystanie z nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podatnik posiada działkę, działka ta jest zajęta przez zakład energetyczny. Na działce stoi linia wysokiego napięcia. Podatnik podpisał umowę w formie aktu notarialnego. W par. 2 za korzystanie przez zakład energetyczny wstecznie z nieruchomości zakład energetyczny zobowiązał się zapłacić odszkodowanie nazwane w umowie wynagrodzeniem.

W przesłanym uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał:

• Data aktu notarialnego: 21.08.2019 r.

• Akt notarialny dotyczył również ustanowienia służebności przesyłu.

• Wnioskodawca otrzymał jednorazowe odszkodowanie z tytułu służebności przesyłu.

• Wnioskodawca otrzyma jednorazowe odszkodowanie za korzystanie z nieruchomości w przeszłości.

• W akcie notarialnym dosłownie napisano: wynagrodzenie za korzystanie z nieruchomości w przeszłości. Nie napisano, że to odszkodowanie za bezumowne korzystanie z nieruchomości, ale taki był zamiar.

• Nie napisano jakie były podstawy korzystania z nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy otrzymane wynagrodzenie za korzystanie z nieruchomości jest wolne od opodatkowania jako rzeczywiście otrzymane odszkodowanie?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 wolne od podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040 i 1043).

Odszkodowanie świadczenie, które należy się poszkodowanemu za wyrządzenie szkody od podmiotu prawa cywilnego (np. osoby fizycznej, osoby prawnej, w tym Skarbu Państwa), który tę szkodę wyrządził lub ponosi za nią odpowiedzialność.

Odszkodowanie pełni funkcję kompensacyjną stanowi finansową rekompensatę uszczerbku, który powstał u osoby poszkodowanej wskutek zdarzenia wywołującego szkodę. Wysokość odszkodowania musi więc być adekwatna do rozmiarów powstałej szkody. Odszkodowanie powinno pokrywać tak szkodę rzeczywistą, jak i utracone korzyści, czyli to wszystko, co poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie doszło do zdarzenia.

Odpowiedzialność ponoszona przez jeden podmiot za szkodę doznaną przez drugi podmiot stanowi podstawę do roszczenia o odszkodowanie. Odpowiedzialność odszkodowawcza jest odpowiedzialnością cywilną wynikającą z powstania szkody na skutek zachowania polegającego na zaniechaniu bądź działaniu naruszającym obowiązujące przepisy.

Dla zaistnienia odpowiedzialności odszkodowawczej muszą wystąpić określone przesłanki:

• bezprawność czynu - w przypadku odpowiedzialności deliktowej jest to złamanie powszechnie obowiązującego prawa lub zasad współżycia społecznego, a w przypadku odpowiedzialności kontraktowej - niewykonanie bądź nieprawidłowe wykonanie zobowiązania,

• adekwatny związek przyczynowy - związek przyczynowo-skutkowy wyrażony w art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego między danym zachowaniem a powstałą w związku z nim szkodą ustalany na bazie reguł obiektywnie obowiązujących,

• wina umyślna, gdy sprawca jest świadom szkodliwych skutków swojego celowego działania bądź nieumyślna, gdy sprawca mimo swojej powinności nie przewiduje możliwości wystąpienia negatywnych skutków.

Odszkodowanie może polegać na (wybór formy należy do poszkodowanego):

• przywróceniu do stanu istniejącego przed wyrządzeniem szkody, o ile jest to w ogóle możliwe (tzw. restytucja naturalna),

• zapłacie sumy pieniężnej (rekompensata pieniężna).

W przypadku gdy przywrócenie stanu poprzedniego jest niemożliwe bądź gdy wiąże się to z nadmiernymi trudnościami czy kosztami zobowiązanego, poszkodowany musi poprzestać na pieniężnym odszkodowaniu. Dla ustalenia wysokości pieniężnego odszkodowania niezbędne jest monetarne oszacowanie szkody.

Odszkodowanie może pokrywać:

• rzeczywiście wyrządzoną szkodę, czyli straty, które poniósł poszkodowany (tzw. damnum emergens) szkodę rzeczywistą, czyli pomniejszenie majątku poszkodowanego bądź obniżenie jego wartości ekonomicznej w wyniku szkody),

• ponadto utracone korzyści, które poszkodowany mógłby uzyskać gdyby szkody mu nie wyrządzono (tzw. lucrum cessans) utracone korzyści będące następstwem szkody rzeczywistej, stanowiące wartość hipotetyczną będącą konsekwencją szkody, np. utrata lub obniżenie zarobków czy uszkodzenie pojazdu jako narzędzia pracy).

Odszkodowanie nominalne opiewające na minimalne sumy, przez co stanowi potwierdzenie błędu prawnego powoda, ale z uwagi na brak materiału dowodzącego okoliczności wystąpienia szkody i braku konieczności wykazania poniesionych strat opiewa na symboliczną kwotę.

Odszkodowanie nie może być wyższe od wyrządzonej szkody, jego rolą jest tylko jej wyrównanie. W pewnych przypadkach odszkodowanie może być niższe od rzeczywiście poniesionych strat przez poszkodowanego.

Podsumowując istotą odszkodowania jest otrzymanie pełnej kwoty za wyrządzoną szkodę a zaprzeczeniem odszkodowania jest jego opodatkowanie. Nie można bowiem mówić o naprawieniu szkody, skoro podatnik od otrzymanej kwoty pieniędzy ma zapłacić podatek. Gdyby opodatkowano odszkodowanie wówczas podatnik otrzymałby tylko część poniesionej szkody.

W załączonym akcie notarialnym mowa jest o wynagrodzeniu za korzystanie z nieruchomości. Stan ten opisany jest w par. 2 umowy. Wnioskodawca zaznacza, że otrzymane pieniądze w par. 2 umowy to pieniądze otrzymane za szkodę poniesioną w związku z używaniem wstecznym nieruchomości przez zakład energetyczny. Podatnik poniósł z tego tytułu szkodę. Wymieniona kwota w par. 2 umowy jest rekompensatą za poniesioną szkodę. Jeżeli rekompensata ta ma być pełna nie może być mowy o opodatkowaniu otrzymanej rekompensaty.

W par. 2 przesłanej umowy mowa jest o otrzymanym wynagrodzeniu za korzystanie z nieruchomości. Jest to błąd notariusza. W rzeczywistości stronom chodziło o otrzymane odszkodowanie, które jest zwolnione od podatku. W art. 65 kodeksu cywilnego napisane jest jak należy interpretować tekst zawartych umów. Zgodnie z tym przepisem oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. W umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu.

Problemy związane z wykładnią par. 65 Kodeksu cywilnego omówione zostały w najpełniejszy sposób w uchwale składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 1995 r., sygn. akt III CZP 66/95, którego fragment poniżej Wnioskodawca przytacza:

Wykładnia oświadczeń woli polega na ustaleniu ich znaczenia, czyli sensu. Ma ona na celu ustalenie właściwej treści regulacji zawartej w oświadczeniu woli. Ogólne reguły interpretacyjne prowadzące do osiągnięcia tego celu określone zostały w art. 65 k.c. (). Wyrażone w przytoczonym przepisie reguły interpretacyjne grupują się wokół dwóch respektowanych przez prawo cywilne wartości. Są nimi z jednej strony wola (intencja) osoby dokonującej czynności prawnej, z drugiej natomiast zaufanie, jakie budzi złożone oświadczenie woli u innych osób.

Odpowiednio do tych wartości w doktrynie wyróżnia się subiektywną metodę wykładni zorientowaną na wolę osoby składającej oświadczenie woli oraz metodę obiektywną (normatywną) akceptującą punkt widzenia adresata.

Możliwa jest również kombinowana metoda wykładni, uwzględniająca obie wspomniane wartości.

Jeżeli chodzi o oświadczenie woli ujęte w formie pisemnej, czyli wyrażone w dokumencie, to sens tych oświadczeń ustala się, przyjmując za podstawę wykładni przede wszystkim tekst dokumentu. Wiążący prawnie sens oświadczenia woli ustala się więc mając w pierwszej kolejności na uwadze rzeczywistą wolę stron, a dopiero gdy nie da się jej ustalić, sens ten ustala się na podstawie przypisania normatywnego ().

Opierając się na powyższym Wnioskodawca uważa, że otrzymana rekompensata korzysta ze zwolnienia od opodatkowania, ponieważ zamiarem stron była wypłata pełnej rekompensaty za korzystanie z cudzego gruntu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z kolei z art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Rodzaje źródeł przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdzie między innymi w pkt 9 wymieniono inne źródła.

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania w szczególności wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ww. ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy więc mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Ze stanu faktycznego wniosku wynika, że Wnioskodawca posiada działkę, działka ta jest zajęta przez zakład energetyczny. Na działce stoi linia wysokiego napięcia. W dniu 21.08.2019 r. podpisano umowę w formie aktu notarialnego. Za korzystanie przez zakład energetyczny wstecznie z nieruchomości zakład energetyczny zobowiązał się zapłacić odszkodowanie nazwane w umowie wynagrodzeniem. Wnioskodawca otrzyma jednorazowe odszkodowanie za korzystanie w przeszłości z nieruchomości. W akcie notarialnym napisano: wynagrodzenie za korzystanie z nieruchomości w przeszłości. Nie napisano, że to odszkodowanie za bezumowne korzystanie z nieruchomości, ale taki był zamiar. W akcie notarialnym nie napisano jakie były podstawy korzystania z nieruchomości.

Wnioskodawca w uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, że otrzymane wynagrodzenie korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040 i 1043), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe;

Powołany powyżej przepis wskazuje jednoznacznie, że nie wszystkie odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane przez osoby fizyczne wolne są od podatku dochodowego. Ponadto, należy podkreślić, że nie jest przy tym wystarczające, aby w przepisach prawa określone były same tylko przesłanki powodujące powstanie roszczenia o odszkodowanie lub zadośćuczynienie, konieczne jest również wskazanie zasad ich ustalania.

W celu ustalenia, czy dane świadczenie podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie wskazanego wyżej przepisu należy przede wszystkim rozstrzygnąć, czy:

• świadczenie to stanowi odszkodowanie lub zadośćuczynienie,

• wysokość lub zasady ustalania tego odszkodowania lub zadośćuczynienia wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, lub z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy,

• nie mamy do czynienia z żadnym z wyłączeń zastosowania zwolnienia, określonych w punktach a g.

Rozpatrując pierwszą ze wskazanych wyżej przesłanek należy zauważyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji odszkodowania, należy jej więc szukać w innych przepisach, w tym m.in. w przepisach prawa cywilnego.

W cywilnoprawnym ujęciu odszkodowanie jest świadczeniem mającym na celu naprawę wyrządzonej szkody lub jej kompensatę.

Szkodą jest ubytek w majątku poszkodowanego spowodowany bezprawnym działaniem lub zaniechaniem sprawcy, a także niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem przez dłużnika zobowiązania.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie już pierwsza ze wskazanych przesłanek zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest spełniona.

Nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że otrzymane wynagrodzenie za korzystanie z nieruchomości w przeszłości stanowi odszkodowanie.

Należy wskazać, że wynagrodzenie nie zostało wypłacone z tytułu wyrządzenia szkody Wnioskodawcy, a wyłącznie za korzystanie z nieruchomości na gruncie należącym do Wnioskodawcy. Potwierdzenie takiej kwalifikacji może stanowić także sama nazwa świadczenia określona jako wynagrodzenie (w zawartym w dniu 21.08.2019 r. akcie notarialnym).

Druga ze wskazanych przesłanek zastosowania rozpatrywanego zwolnienia przedmiotowego również nie jest spełniona bowiem wysokość lub zasady ustalania tego świadczenia które jak już wyżej wskazano nie stanowi odszkodowania - nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, lub z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Zaprezentowany we wniosku sposób wypłaty wynagrodzenia wskazuje na to, że do wypłaty wynagrodzenia doszło w sposób polubowny, ugodowy, bez angażowania w ten proces organów sądowych. Pomiędzy stronami został zawarty akt notarialny.

Zatem nawet gdyby przyjąć czego w ocenie tut. organu w przedmiotowej sprawie uczynić w żadnej mierze nie można że wynagrodzenie stanowi odszkodowanie, którego zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, to zwolnienie przedmiotowe określone w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tak nie znajdzie zastosowania z uwagi na wyłączenie określone w punkcie pod lit. g tego przepisu.

W związku z powyższym, wynagrodzenie za korzystanie z nieruchomości, nie korzysta ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na względzie, należy wskazać, że otrzymane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie za korzystanie z nieruchomości stanowi przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej