Stan faktyczny 2

Zdaniem Wnioskodawcy,

Stan faktyczny I

Spółka stoi na stanowisku, że w przedstawionym stanie faktycznym niezasadnie wypłacona kwota na rzecz byłego zleceniobiorcy nie jest przychodem z tytułu umowy cywilnoprawnej podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, Spółka nie powinna odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, ani nie wystawiać dla byłego zleceniobiorcy PIT-11.

Stan faktyczny 2

Spółka stoi na stanowisku, że w przedstawionym stanie faktycznym niezasadnie wypłacona kwota nie jest przychodem z tytułu umowy cywilnoprawnej podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, Spółka nie powinna odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Ponadto Spółka nie ma możliwości sporządzenia deklaracji PIT-11 zawierającej niezasadnie wypłaconą kwotę, ponieważ nie posiada danych osoby, która otrzymała pieniądze w wyniku błędnego przelewu. Niezasadnie wypłacona kwota nie powinna zostać uwzględniona w sporządzanych przez Spółkę deklaracjach rocznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych jest nieprawidłowe w części dotyczącej braku obowiązku wystawienia informacji PIT-11 na rzecz byłego zleceniobiorcy oraz prawidłowe w pozostałym zakresie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z treści wniosku wynika, że Spółka, która zatrudnia obcokrajowców, m.in. na podstawie umowy zlecenia błędnie przekazała wynagrodzenie zleceniobiorcy (polski rezydent podatkowy) na niewłaściwy numer rachunku bankowego. W ramach wyjaśnienia powyższej sprawy ustalono, że w pierwszym przypadku właścicielem rachunku bankowego jest były zleceniobiorca Spółki, który od kilku miesięcy nie świadczy usług dla Agencji i przebywa poza granicami Polski. Spółka nie posiada wiedzy odnośnie miejsca zamieszkania byłego zleceniobiorcy dla celów podatkowych na moment wypłaty. Natomiast w drugim przypadku nie udało się nie udało się ustalić właściciela rachunku bankowego. Niezwłocznie po wykryciu błędu, w tym samym miesiącu, został wykonany przelew na właściwy rachunek bankowy tytułem wynagrodzenia za wykonanie zlecenia.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia naliczenia i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od niewłaściwie wypłaconych kwot oraz wystawienia informacji PIT-11, a także ujęcia wypłaconych kwot w deklaracji PIT-4R.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z uwagi na powyższe na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki podatkowe, tj.:

• obliczenie,

• pobranie,

• wpłacenie

- podatku, zaliczki lub raty.

Z kolei płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony, o czym stanowi art. 30 § 1 ww. ustawy.

Według art. 410 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.) świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

W związku z powyższym, decydujące znaczenie ma czy świadczenie jest należne, czy też nienależne.

Nienależnym świadczeniem jest zachowanie jednej osoby zmierzające do przysporzenia korzyści majątkowej drugiej osobie (odbiorcy nienależnego świadczenia), które z punktu widzenia tej drugiej osoby przybiera postać świadczenia w stosunku zobowiązaniowym, przy czym ten stosunek zobowiązaniowy w rzeczywistości nie istnieje (nie ma przepisu prawnego, czynności prawnej, orzeczenia sądu lub decyzji innego organu, które byłyby podstawą istnienia takiego stosunku i zarazem podstawą świadczenia).

Z pewnością w przypadku przedstawionym przez Wnioskodawcę świadczenie, który uzyskał były zleceniobiorca oraz osoba nieznana (właściciele rachunku bankowego) były nienależne. Osoby te otrzymując świadczenie uzyskały korzyść majątkową w postaci nienależnie wypłaconego wynagrodzenia. Zatem, niezasadnie wypłacona kwota, która nie została zwrócona stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 ww. ustawy źródłem przychodów są:

• pkt 2 działalność wykonywana osobiście,

• pkt 9 inne źródła.

Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością,
3. przedsiębiorstwa w spadku,

- z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9 (art. 13 pkt 8 ustawy).

Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 41 ust. 1 ustawy).

Przy czym, o sposobie opodatkowania przychodu decyduje kwalifikacja do właściwego źródła przychodów zdeterminowana m.in. rodzajem stosunku prawnego łączącego świadczeniodawcę ze świadczeniobiorcą w momencie dokonania świadczenia.

W sytuacji, gdy dany podmiot (zleceniodawca) był obowiązany do wypłaty należnego wynagrodzenia ówczesnym zleceniobiorcom, którzy w ramach podpisanej umowy świadczyli określone czynności na rzecz tego podmiotu, to wynagrodzenie wypłacone przez Wnioskodawcę nienależnie stanowi przychód, który należy odpowiednio zakwalifikować do:

• przychodów, o których mowa w art. 13 pkt 8 ustawy, jeżeli w dniu powstania przychodu łączyła ich z tym podmiotem umowa zlecenia, oraz

• przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy, jeżeli w dniu powstania przychodu byli zleceniobiorcami tego podmiotu.

Odnosząc powyższe regulacje do stanów faktycznych przedstawionych we wniosku, należy zauważyć, że Wnioskodawca w 2019 r. dokonał wypłaty, z własnych środków nienależne wynagrodzenie byłemu zleceniobiorcy/osobie nieznanej.

Natomiast, przychody ze źródła określonego w art. 13 pkt 8 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy, uzyskuje jedynie osoba, która świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługi w ramach umowy zlecenia. W momencie wypłaty świadczenia, właścicieli rachunku bankowego, na który dokonano wypłaty nienależnego wynagrodzenia z Wnioskodawcą nie łączyła żadna umowa, na podstawie której Wnioskodawca zobowiązany byłby do wypłaty danego wynagrodzenia w zamian za świadczenie usług.

Tym samym, w tej kwestii stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe. Niezasadnie wypłacona kwota na rzecz byłego zleceniobiorcy nie jest przychodem ze źródła przychodu jakim jest działalność wykonywana osobiście, zgodnie z art. 13 pkt 8 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy. Wypłacona kwota stanowi przychód właściciela rachunku z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy.

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użyty we wskazanym przepisie zwrot w szczególności dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy bowiem mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania (art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Należy zauważyć, że z dniem 1 stycznia 2019 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2018 r. w sprawie określenia niektórych wzorów oświadczeń, deklaracji i informacji podatkowych obowiązujących w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 2237).

Na podstawie § 2 ust. 1 tego rozporządzenia, wzory, o których mowa w § 1, stosuje się do przychodów, dochodów (strat) uzyskanych (poniesionych) od dnia 1 stycznia 2018 r.

Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli przed dniem wejścia w życie rozporządzenia oświadczenia, deklaracje i informacje podatkowe zostały złożone na formularzach dotychczasowych (§ 2 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Zgodnie z ustalonym w rozporządzeniu wzorem informacji PIT-8C, dotyczy ona wyłącznie niektórych dochodów z kapitałów pieniężnych. Natomiast w przypadku podlegających opodatkowaniu należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, właściwym jest ujęcie tych przychodów w Informacji o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy w danym roku podatkowym PIT-11.

Płatnicy oraz podmioty, o których mowa w art. 42a, przesyłają roczne obliczenie podatku, o którym mowa w art. 34 ust. 7 oraz informacje, o których mowa w art. 34 ust. 8, art. 35 ust. 10, art. 39 ust. 1 i 3, art. 42 ust. 2 pkt 1, art. 42a ust. 1 oraz art. 42e ust. 6:

1. urzędowi skarbowemu w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym;
2. podatnikowi w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym.

Mając na uwadze powyższe, niezasadnie wypłacona kwota stanowi przychód właściciela rachunku bankowego (byłego zleceniobiorcy/osoby nieznanej) z innych źródeł, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega opodatkowaniu według skali podatkowej na zasadach ogólnych. W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca w przypadku uzyskiwania przychodu z innych źródeł nie określił obowiązku uiszczania z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy. W konsekwencji, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie ma obowiązku naliczenia i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od niesłusznie wypłaconej kwoty.

Stanowisko Wnioskodawcy odnośnie braku obowiązku naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek od nienależnie wypłaconego wynagrodzenia byłego zleceniobiorcy jest prawidłowe.

Odnośnie natomiast wystawienia informacji PIT-11, należy stwierdzić, że Wnioskodawca jest obowiązany do wystawienia i przesłania urzędowi skarbowemu oraz podatnikowi informacji o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11), w którym w części F uwzględni błędnie wypłaconą byłemu zleceniobiorcy kwotę jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko w tej części jest nieprawidłowe.

Natomiast z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika wprost, że obowiązkiem Wnioskodawcy wypłacającego (lub stawiającego do dyspozycji) podatnikowi właścicielowi rachunku świadczenie stanowiące przychód z innych źródeł (art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) jest wystawienie informacji PIT-11. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zwalniają płatnika z tego obowiązku. W przypadku jednak gdy faktycznie (pomimo podjętych prób) nie ma możliwości ustalenia danych osobowych, adresu zamieszkania osoby uprawnionej, jej NIP-u, PESEL-u, które wymagane są do wypełnienia urzędowego formularza PIT-11, nie sporządza się informacji PIT-11. Nie znając tych danych, płatnik nie ma bowiem możliwości doręczenia ww. informacji takiej osobie, również niemożliwe jest ustalenie właściwego urzędu skarbowego przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika (w przedmiotowym przypadku właściciela rachunku bankowego) wykonuje swoje zadania.

W świetle powyższego brak jest podstaw do wystawienia informacji PIT-11 właścicielowi rachunku bankowego osobie nieznanej.

W tej części stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

W zakresie deklaracji PIT-4R podnieść należy, że jest to deklaracja roczna o zaliczkach na podatek dochodowy. Zgodnie z art. 42 ust. 1a ww. ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru (PIT-4R). Jednakże roczne deklaracje dotyczące podatku pobranego zgodnie z art. 30a ust. 2a płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przesyłają do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio. Składającym deklarację jest płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, odprowadzający zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanych świadczeń. W związku z faktem, że Wnioskodawca nie ma obowiązku naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy, nie ujmuje błędnie wypłaconych kwot w deklaracji rocznej PIT-4R. Brak jest podstawy prawnej do ujęcia przychodów z innych źródeł w deklaracji PIT-4R.

Stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Końcowo należy dodać, że w sytuacji, gdy osoba na rzecz której błędnie dokonano przelewu środków pieniężnych miała, na dzień wypłaty środków miejsce zamieszkania poza granicami Polski, wówczas Wnioskodawca powinien wziąć pod uwagę także przepisy właściwej umowy/konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzeń w przedstawionych stanach faktycznych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywiste stany faktyczne sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywały się będą ze stanami faktycznymi podanymi przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej