Temat interpretacji
Zastosowanie kosztów uzyskania przychodu w wysokości rzeczywiście poniesionych wydatków oraz ich dokumentowania.
Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego – w części odnoszącej się do możliwości zastosowania kosztów uzyskania przychodu w wysokości rzeczywiście poniesionych wydatków oraz ich dokumentowania – jest prawidłowe, natomiast w pozostałej części – jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
9 lutego 2022 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy rozliczenia kosztów uzyskania przychodów biegłego sądowego. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 15 maja 2022 r. (wpływ 15 maja 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Pracuje Pan na etacie dodatkowo jest Pan biegłym sądowym, rozlicza się Pan z podatku na formularzu PIT-37, nie prowadzi Pan działalności gospodarczej.
Dochody biegłego sądowego rozlicza pan korzystając ze zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodu w wysokości 20% przychodu (art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o PDOF).
Jest Pan biegłym z zakresu informatyki, koszty sprzętu i oprogramowania jaki zakupuje Pan do wykonywania czynności biegłego są wysokie i przekraczają ten ryczałt. Wykonuje Pan opinie dla sądów, policji, prokuratury, organów administracji rządowej, urzędów celno-skarbowych, itp. Sprzęt i oprogramowanie niezbędne do wykonywania pracy biegłego kupuje Pan co jakiś czas.
Opis stanu faktycznego wynika z uzupełnienia wniosku.
Pana pytania
Jak Wnioskodawca ma rozliczyć koszty (wyższe niż zryczałtowane, tzw. rzeczywiste) związane z wykonywaniem obowiązków biegłego sądowego, np. koszt zakupu zestawu komputerowego, oprogramowania? W których pozycjach formularza PIT-37? Jak udokumentować? Rachunki imienne? Paragony? Czy Wnioskodawca ma prawo odliczać koszty uzyskania przychodu jako biegły w postaci rzeczywiście poniesionych wydatków na oprogramowanie i sprzęt komputerowy? Czy wystarczy je udokumentować w postaci rachunków imiennych? Jeżeli dochód uzyskany z pracy jako biegły jest niższy od kosztów uzyskania tego dochodu poniesionych na oprogramowanie to czy Wnioskodawca może mimo to odliczyć te koszty? Czy ma tu znaczenie, że Wnioskodawca osiąga również dochód z pracy na etacie?
Pytania wynikają z uzupełnienia wniosku.
Pana stanowisko w sprawie
Uważa Pan, że powinien mieć Pan możliwość odliczania kosztów rzeczywistych, wyższych niż ryczałt.
Odpowiedź jaką uzyskał Pan z US (…): Szanowny Panie, w odpowiedzi na Pana zapytanie związane z rozliczeniem kosztów zakupu zestawu komputerowego informuję, że w odniesieniu do przychodów z działalności wykonywanej osobiście w postaci przychodów biegłego sądowego ustawodawca przyjął zryczałtowany sposób określenia wartości kosztów uzyskania tych przychodów. Jednocześnie ustawodawca przewidział możliwość odejścia przez podatnika od zasady określonej w art. 22 ust. - pkt 4 ustawy i uwzględnienie przez niego „rzeczywistych” kosztów uzyskania omawianych przychodów. Jest to możliwe w sytuacji gdy: „rzeczywiste „ koszty poniesione w celu uzyskania tego przychodu przewyższają wartość kosztów ustaloną na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy; fakt poniesienia „rzeczywistych” kosztów uzyskania przychodów w takiej „wyższej” wartości jest udowodniony tj. wydatki poniesione mają na celu bezpośrednio uzyskanie konkretnego przychodu. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.
Wystarczającym sposobem aby je udokumentować jest rachunek imienny. Nawet jeżeli dochód uzyskany z pracy jako biegły jest niższy od kosztów uzyskania tego dochodu poniesionych na oprogramowanie lub sprzęt to powinien Pan móc odliczyć te koszty. Ma tu znaczenie to, że osiąga Pan również dochód z pracy na etacie.
Koszty zakupu np. zestawu komputerowego, oprogramowania może Pan odliczyć na podstawie rachunków imiennych w formularzu PIT-37, pozycja 53 formularza.
Własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego wynika z uzupełnienia wniosku.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku w odniesieniu do możliwości zastosowania kosztów uzyskania przychodu w wysokości rzeczywiście poniesionych wydatków oraz ich dokumentowania – jest prawidłowe, natomiast w pozostałej części – jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
W myśl art. 9 ust. 1a ww. ustawy:
Jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 25e, art. 29-30cb, art. 30da-30dh, art. 30e-30g, art. 30j-30p oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów z wszystkich źródeł przychodów.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zasadę powszechności opodatkowania. Konstrukcja podatku dochodowego od osób fizycznych zakłada przy tym zróżnicowanie sposobu opodatkowania poszczególnych rodzajów dochodów (przychodów) osób fizycznych w oparciu o system przyporządkowywania ich do odpowiedniego źródła przychodów. Ustawodawca tworząc system opodatkowania dochodów osób fizycznych miał na względzie, że przysporzenia uzyskiwane przez osoby fizyczne mogą być skutkiem różnych rodzajów czynności i zdarzeń. Stworzył więc klasyfikację tych przysporzeń w oparciu o kryterium źródła przychodów i system ich opodatkowania uwzględniający specyfikę poszczególnych źródeł przychodów (obejmujący m.in. kwestię uwzględniania kosztów uzyskania przychodów dla celów ustalenia dochodu z danego źródła przychodów).
Stosownie do treści art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym odosób fizycznych:
Źródłami przychodów są m.in.:
-stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta (pkt 1);
-działalność wykonywana osobiście (pkt 2);
-pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3).
Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy:
Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
W myśl art. 13 pkt 6 powołanej ustawy:
Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.
Przepis art. 14 cytowanej ustawy stanowi, że:
Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.
W analizowanej sytuacji faktycznej pracuje Pan na etacie, dodatkowo jest Pan biegłym sadowym, nie prowadzi Pan działalności gospodarczej. Wykonuje Pan opinie dla sądów, policji, prokuratury, organów adminidtracji rządowej, urzędów celno-skarbowych, itp. Zatem Pana przychody z tytułu czynności biegłego należy kwalifikować jako przychody z działalności wykonywanej osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt 6 ww. ustawy).
Zasady rozpoznawania kosztów uzyskania tego rodzaju przychodów określa art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem:
Koszty uzyskania przychodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4-6 i 8 - w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód, określa się w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika lub opłacone przez podatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.
Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 10 ww. ustawy:
Jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio.
Jak wynika z powołanych przepisów, ustawodawca w odniesieniu m.in. do przychodów z działalności wykonywanej osobiście w postaci przychodów biegłego sądowego z tytułu wykonywania czynności w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym przyjął zryczałtowany sposób określenia wartości kosztów uzyskania tych przychodów. Podstawą zastosowania tych kosztów jest sam fakt uzyskania przychodu z ww. źródła. Nie ma przy tym znaczenia, czy podatnik rzeczywiście poniósł jakiekolwiek wydatki w celu uzyskania tego przychodu.
Ustawodawca przewidział jednocześnie możliwość odejścia przez podatnika od zasady określonej w art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy i uwzględnienie przez niego „rzeczywistych” kosztów uzyskania omawianych przychodów. Jest to możliwe w sytuacji, gdy:
-„rzeczywiste” koszty poniesione w celu uzyskania tego przychodu przewyższają wartość kosztów ustaloną na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy;
-fakt poniesienia „rzeczywistych” kosztów uzyskania przychodów w takiej „wyższej” wartości jest udowodniony.
Ustalenie kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymaga:
-uwzględnienia treści art. 22 ust. 1 tej ustawy, oraz
-odpowiedniego zastosowania art. 22 ust. 5 i 5a pkt 2 tej ustawy.
W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Przepis ten zawiera ogólne określenie znaczenia pojęcia „koszty uzyskania przychodów”. Definiuje je jako koszty, które spełniają łącznie następujące warunki:
-zostały poniesione przez podatnika – tj. istnieje możliwość przypisania faktu poniesienia kosztu (ciężaru kosztu) do osoby podatnika; poniesienie kosztu jest co do zasady związane z faktycznym i definitywnym przesunięciem określonej wartości z majątku podatnika do majątku innego podmiotu;
-ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów – czyli istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania (tzw. przesłanka celowości kosztu);
-nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 5 omawianej ustawy:
U podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.
Natomiast przepis art. 22 ust. 5a pkt 2 ustawy stanowi:
Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego - są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.
Odpowiednie zastosowanie cytowanych przepisów dla potrzeb art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, polega na uwzględnieniu jako koszty uzyskania przychodów z art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 ustawy:
-kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z tymi przychodami,
-poniesionych: przed i w trakcie roku podatkowego uzyskania tych przychodów, a także po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania.
Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami w rozumieniu omawianej ustawy rozumie się przy tym takie wydatki, których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie rzeczy i przychód ze zbycia tej rzeczy. Odrębną kategorią są natomiast koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), tj. wydatki, których ponoszenie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ich do określonych, konkretnych przychodów.
Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanej sprawy, należy stwierdzić, że opisane we wniosku Pana wydatki – obejmujące koszty zakupu sprzętu komputerowego i oprogramowania do wykonywania czynności biegłego sądowego z zakresu informatyki – mają charakter kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodem w postaci wynagrodzenia z tytułu opinii biegłego. Wydatki te są bowiem ponoszone bezpośrednio w celu sporządzenia tej opinii.
Wobec powyższego może więc Pan uwzględnić te faktycznie poniesione koszty dla celów podatkowego rozliczenia opisanych przychodów z działalności wykonywanej osobiście, jeżeli:
-wartość tych faktycznie poniesionych kosztów przekroczy wartość kosztów zryczałtowanych, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy (ma to miejsce w przedstawionym we wniosku przykładzie);
-będą one udowodnione.
W odniesieniu do drugiego z ww. warunków należy wyjaśnić, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazuje szczególnego, wymaganego sposobu „udowodnienia” faktu ponoszenia i wysokości kosztów uzyskania przychodów dla celów stosowania art. 22 ust. 10 ustawy. W szczególności, nie wskazuje katalogu dokumentów uznawanych za dowód (w tym „wystarczający dowód”) faktycznego poniesienia kosztów. Zgodnie ze znaczeniem tego pojęcia funkcjonującego w języku powszechnym „udowodnić” to „wykazać prawdziwość czegoś, przytaczając dowody”, a „dowód” to „okoliczność lub rzecz dowodząca czegoś, świadcząca o czymś”, a także „dokument stwierdzający coś”.
Rachunek imienny dokumentujący poniesienie przez Pana kosztów sprzetu komputerowego i oprogramowania może służyć skutecznemu udowodnieniu faktycznego poniesienia kosztów i ich wysokości. Ostateczna ocena kwestii „udowodnienia” tych kosztów dla celów art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych leży jednak w kompetencji organu podatkowego właściwego dla Pana w przedmiotowej sprawie. Nie może tym samym zostać przesądzona w niniejszej interpretacji indywidualnej.
W odniesieniu do świadczeń z tytułów określonych w art. 13 pkt 6 ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadza system poboru podatku (zaliczki na podatek) przez płatnika. Zgodnie z art. 41 ust. 1 tej ustawy :
Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.
Oznacza to, że na etapie poboru zaliczki na podatek dochodowy przez płatnika nie ma możliwości uwzględnienia kosztów uzyskania przychodów według zasad określonych w art. 22 ust. 10 ustawy. Może Pan jednak uwzględnić te koszty w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym (PIT-37 w pozycji odnoszącej się do kosztów uzyskania przychodów ze źródła przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) składanym – zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, w którym uzyskał omawiane przychody.
Stosownie do treści art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym:
Podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.
W wyniku uwzględnienia omawianych kosztów w zeznaniu rocznym może więc powstać nadpłata podatku w rozumieniu art. 72 § 1 Ordynacji podatkowej.
Zgodnie z art. 76 § 1 Ordynacji podatkowej:
Nadpłaty wraz z ich oprocentowaniem podlegają zaliczeniu z urzędu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, odsetek za zwłokę od nieuregulowanych w terminie zaliczek na podatek, kosztów upomnienia oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w razie ich braku podlegają zwrotowi z urzędu, chyba że podatnik złoży wniosek o zaliczenie nadpłaty w całości lub w części na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych.
Z kolei w przypadku uwzględnienia ww. kosztów uzyskania przychodów według zasad określonych w art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, których wysokość jest wyższa od dochodu uzyskanego z tytułu pełnieia czynności biegłego sądowego (wykonywania opinii), powstanie strata z tego źródła przychodów.
Stosownie bowiem do treści art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym odo ób fizycznych:
Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.
Przepis art. 9 ust. 3 ww. ustawy stanowi, że:
O wysokość straty ze źródła przychodów, poniesionej w roku podatkowym, podatnik może:
1)obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że kwota obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% wysokości tej straty, albo
2)obniżyć jednorazowo dochód uzyskany z tego źródła w jednym z najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu lat podatkowych o kwotę nieprzekraczającą 5 000 000 zł, nieodliczona kwota podlega rozliczeniu w pozostałych latach tego pięcioletniego okresu, z tym że kwota obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% wysokości tej straty.
W świetle ww. przepisu art. 9 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o stratę ze źródła przychodu poniesioną w roku podatkowym, można obniżyć dochód uzyskany z tego samego źródła w najbliższych kolejno po sobie postępujących pięciu latach podatkowych, z tym że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty. Z powyższego przepisu wynika, że poniesioną stratę odlicza się od dochodu z tożsamego źródła, tj. stratę z działalności wykonywanej osobiście odlicza się od dochodu z działalności wykonywanej osobiście.
Zatem jeżeli dochód uzyskany przez Pana z wykonywanej pracy jako biegły sądowy jest niższy od rzeczywistych kosztów uzyskania tego dochodu na sprzęt komputerowy i oprogramowanie ma Pan prawo do odliczenia powstałej z tego tytułu straty od dochodu z działalności wykonywanej osobiście, zgodnie z przepisem art. 9 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Tym samym w przedmiotowej sprawie nie ma znaczenia, że osiąga Pan również dochód z pracy na etacie, gdyż strata poniesiona z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 2 w zw. z art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie podlega odliczeniu z żadnego innego źródła dochodów, w tym od dochodów z pracy wykonywanej na etacie.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz przedstawionego przez Pana zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.