Temat interpretacji

sfinansowanie świadczeń medycznych

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 października 2019 r. (data wpływu 4 listopada 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu sfinansowania świadczeń medycznych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 listopada 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka, Wnioskodawca), zajmuje się dystrybucją laminatów i materiałów kompozytowych w formie płyt oraz gotowych formatek z tych materiałów. Wnioskodawca jest pracodawcą. Mając na uwadze zdrowie pracowników oraz powinność prawidłowego wywiązywania się z obowiązków nałożonych na pracodawców przez ustawę z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, a w szczególności z postanowień rozdziału VI Kodeksu pracy dotyczącego profilaktyki ochrony zdrowia pracowników, Wnioskodawca finansuje lub współfinansuje pracownikom oraz rodzinom pracowników programy opieki medycznej (dalej: Pakiety medyczne).

Zgodnie z zawartą umową, opłaty za Pakiety medyczne są ponoszone w formie abonamentu ryczałtowa opłata bez względu na ilość wykorzystanych przez pracowników usług medycznych w danym miesiącu. Sprzedawca Pakietów medycznych, obciążając Spółkę kosztem usług, dokonuje podziału każdego wykupionego Pakietu medycznego na cztery części:

1. Wynagrodzenie za świadczenia z tytułu Medycyny Pracy,
2. Wynagrodzenie za świadczenia z tytułu Profilaktycznej Opieki Zdrowotnej,
3. Wynagrodzenie za ulgi medyczne na rzecz Osoby Uprawnionej Głównej część Indywidualna,
4. Wynagrodzenie za usługi medyczne na rzecz Osoby Uprawnionej Głównej część Rodzinna.

Sprzedawca programów opieki medycznej udzielił Spółce informacji, zgodnie z którą na wymienione powyżej części wynagrodzenia za Pakiety medyczne składają się odpowiednio następujące świadczenia medyczne:

1. Wynagrodzenie za świadczenia z tytułu Medycyny Pracy: dotyczy kosztów badań, o których mowa w art. 229 § 1, 2 i 5 Kodeksu pracy (wstępne, okresowe, kontrolne, końcowe), a także sanitarno-epidemiologiczne, lotnicze, kolejowe, dla pracowników z bronią itp.: w części tej, uwzględniane są także koszty związane ze świadczeniami na rzecz pracodawcy określonym, w ustawie o służbie medycyny pracy (wizytacja stanowisk pracy, udział lekarza w komisji BHP itp.).
2. Wynagrodzenie za świadczenia z tytułu Profilaktycznej Opieki Zdrowotnej: dotyczy innych kosztów profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy, o których mowa w art. 229 § 6 Kodeksu pracy, w tym świadczenia przewidziane w art. 6 ust. 1 ustawy o służbie medycyny pracy, a nie ujęte w części pierwszej.
3. Wynagrodzenie za usługi medyczne na rzecz Osoby Uprawnionej Głównej część Indywidualna: pozostałe koszty opieki zdrowotnej na rzecz pracownika.
4. Wynagrodzenie za usługi medyczne na rzecz Osoby Uprawnionej Głównej część Rodzinna: koszty opieki zdrowotnej na rzecz członków rodziny pracownika (dla programów opieki w opcji partnerskiej i rodzinnej).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy koszty Pakietów medycznych w części finansowanej przez Spółkę przypadające na usługi medyczne wymienione w punkcie 1 i 2 w opisie sprawy, tj. wynagrodzenie za świadczenia z tytułu Medycyny Pracy oraz wynagrodzenie za świadczenia z tytułu Profilaktycznej Opieki Zdrowotnej stanowią przychód pracownika i powinny być podstawą naliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w oparciu o wskazane we wniosku przepisy, tj. art. 10 ust. 1 pkt 10, art. 12 ust. 1 i art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty programu opieki zdrowotnej, które zostały wymienione w punktach 1 i 2, tj. wynagrodzenie za świadczenia z tytułu Medycyny Pracy oraz wynagrodzenie za świadczenia z tytułu Profilaktycznej Opieki Zdrowotnej ze względu na warunki pracy ponoszone przez pracodawcę nie stanowią przychodu dla pracownika ze stosunku pracy. Kodeks pracy nakłada na pracodawcę, aby wstępne, okresowe i kontrolne badania były przeprowadzone na koszt pracodawcy. Ponadto, zgodnie z przepisami Kodeksu pracy pracodawca ponosi inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami niezbędnej z uwagi na warunki pracy.

Koszty programu opieki zdrowotnej za świadczenia medyczne wymienione w pkt 3 i 4, tj. usługi medyczne na rzecz Osoby Uprawnionej część indywidualna i część rodzinna, w związku z tym, że wykraczają poza przepisy Kodeksu pracy i ustawy o służbie medycyny pracy są doliczane jako przychód pracownika do wynagrodzenia i podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Oznacza to, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku w drodze rozporządzenia wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Katalog źródeł przychodów został określony w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdzie m.in. w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę. Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Za pracownika w rozumieniu ww. ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa w szczególności co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Zatem, przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń przy interpretacji tego pojęcia odwołać się należy do jego słownikowego znaczenia. W związku z powyższym stwierdzić należy, że zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego, świadczeniem nieodpłatnym jest świadczenie niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne (https://sjp.pwn.pl). W orzecznictwie sądowym przyjmuje się natomiast, że nieodpłatne świadczenie obejmuje nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Natomiast, w myśl z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zauważyć należy, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, które stanowić będą trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów podlegających opodatkowaniu decyduje definitywny charakter tego przysporzenia, w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono majątek podatnika (takie, którymi może rozporządzać jak właściciel).

W myśl art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Przy czym art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione według cen zakupu.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Należy wskazać, że dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych termin nieodpłatne świadczenie obejmuje swym zakresem wszelkie zjawiska i zdarzenia, których konsekwencją jest nieodpłatne przysporzenie w majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy. Nieodpłatnym świadczeniem będzie więc przesunięcie majątkowe, stanowiące przysporzenie po stronie przyjmującego świadczenie pracownika, kosztem majątku pracodawcy.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przywołanego przepisu wynika, że płatnicy składek, a więc osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej obowiązane są do obliczenia i pobrania od podatnika podatku oraz wpłacenia go we właściwym czasie organowi podatkowemu.

W przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazał, że zajmuje się dystrybucją laminatów i materiałów kompozytowych w formie płyt oraz gotowych formatek z tych materiałów. Wnioskodawca jest pracodawcą. Wnioskodawca mając na uwadze zdrowie pracowników oraz powinność prawidłowego wywiązywania się z obowiązków nałożonych na pracodawców przez ustawę z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, a w szczególności z postanowień rozdziału VI Kodeksu pracy dotyczącego profilaktyki ochrony zdrowia pracowników, finansuje lub współfinansuje pracownikom oraz rodzinom pracowników programy opieki medycznej (dalej: Pakiety medyczne).

Zgodnie z zawartą umową opłaty za Pakiety medyczne są ponoszone w formie abonamentu ryczałtowa opłata bez względu na ilość wykorzystanych przez pracowników usług medycznych w danym miesiącu. Sprzedawca Pakietów medycznych, obciążając Spółkę kosztem usług, dokonuje podziału każdego wykupionego Pakietu medycznego na cztery części:

1. Wynagrodzenie za świadczenia z tytułu Medycyny Pracy,
2. Wynagrodzenie za świadczenia z tytułu Profilaktycznej Opieki Zdrowotnej,
3. Wynagrodzenie za ulg medyczne na rzecz Osoby Uprawnionej Głównej część Indywidualna,
4. Wynagrodzenie za usługi medyczne na rzecz Osoby Uprawnionej Głównej część Rodzinna.

Sprzedawca programów opieki medycznej udzielił Spółce informacji zgodnie z którą na wymienione powyżej części wynagrodzenia za Pakiety medyczne składają się odpowiednio następujące świadczenia medyczne:

1. Wynagrodzenie za świadczenia z tytułu Medycyny Pracy: dotyczy kosztów badań, o których mowa w art. 229 § 1, 2 i 5 Kodeksu pracy (wstępne, okresowe, kontrolne, końcowe), a także sanitarno-epidemiologiczne, lotnicze. kolejowe, dla pracowników z bronią itp.: w części tej, uwzględniane są także koszty związane ze świadczeniami na rzecz pracodawcy określonym, w ustawie o służbie medycyny pracy (wizytacja stanowisk pracy, udział lekarza w komisji BHP itp.).
2. Wynagrodzenie za świadczenia z tytułu Profilaktycznej Opieki Zdrowotnej: dotyczy innych kosztów profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy, o których mowa w art. 229 § 6 Kodeksu pracy, w tym świadczenia przewidziane w art. 6 ust. 1 ustawy o służbie medycyny pracy, a nie ujęte w części pierwszej.
3. Wynagrodzenie za usługi medyczne na rzecz Osoby Uprawnionej Głównej część Indywidualna: pozostałe koszty opieki zdrowotnej na rzecz pracownika.
4. Wynagrodzenie za usługi medyczne na rzecz Osoby Uprawnionej Głównej część Rodzinna: koszty opieki zdrowotnej na rzecz członków rodziny pracownika (dla programów opieki w opcji partnerskiej i rodzinnej).

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Do nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zaliczyć należy zatem również objęcie pracownika opieką medyczną w części finansowaną przez pracodawcę, a w zasadzie wartość tego świadczenia przypadającą na pracownika.

Wskazać przy tym należy, że zgodnie z art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r., poz. 1040, z późn. zm.) badania, o których mowa w § 1, 2 i 5, tj. odpowiednio:

• wstępne badania lekarskie,

• okresowe badania lekarskie, a w przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą, kontrolne badania lekarskie w celu ustalenia zdolności pracownika do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku,

• okresowe badania lekarskie w sytuacji gdy pracownik wykonywał pracę w warunkach narażenia na działanie substancji i czynników rakotwórczych lub pyłów zwłókniających po zaprzestaniu przez pracownika pracy w kontakcie z tymi substancjami, czynnikami lub pyłami lub po rozwiązaniu stosunku pracy, jeżeli zainteresowana osoba zgłosi wniosek o objęcie takimi badaniami,

są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy.

Stosownie do treści art. 207 § 2 pkt 3 ustawy Kodeks pracy, pracodawca jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki. W szczególności pracodawca jest obowiązany reagować na potrzeby w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa i higieny pracy oraz dostosowywać środki podejmowane w celu doskonalenia istniejącego poziomu ochrony zdrowia i życia pracowników, biorąc pod uwagę zmieniające się warunki wykonywania pracy.

Z przepisów tej ustawy wynika także obowiązek zapewnienia pracownikom profilaktycznej ochrony zdrowia niezbędnej z uwagi na warunki wykonywania pracy i czynniki występujące w środowisku pracy w związku z wykonywanymi pracami (procesami pracy).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy (Dz. U. z 2019 r., poz. 1175, z późn. zm.), służba medycyny pracy jest właściwa do realizowania zadań z zakresu:

1. ograniczania szkodliwego wpływu pracy na zdrowie, w szczególności przez:
   1. współdziałanie z pracodawcą w procesach rozpoznawania i oceny czynników występujących w środowisku pracy oraz sposobów wykonywania pracy mogących mieć ujemny wpływ na zdrowie,
   2. współdziałanie z pracodawcą w procesach rozpoznawania i oceny ryzyka zawodowego w środowisku pracy oraz informowanie pracodawców i pracujących o możliwości wystąpienia niekorzystnych skutków zdrowotnych będących jego następstwem,
   3. udzielanie pracodawcom i pracującym porad w zakresie organizacji pracy, ergonomii, fizjologii i psychologii pracy;
2. sprawowania profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracującymi, w szczególności przez:
   1. wykonywanie badań wstępnych, okresowych i kontrolnych przewidzianych w Kodeksie pracy,
   2. orzecznictwo lekarskie do celów przewidzianych w Kodeksie pracy i w przepisach wydanych na jego podstawie,
   3. ocenę możliwości wykonywania pracy lub pobierania nauki uwzględniającą stan zdrowia i zagrożenia występujące w miejscu pracy lub nauki,
   4. prowadzenie działalności konsultacyjnej, diagnostycznej i orzeczniczej w zakresie patologii zawodowej,
   5. prowadzenie czynnego poradnictwa w stosunku do chorych na choroby zawodowe lub inne choroby związane z wykonywaną pracą,
   6. wykonywanie szczepień ochronnych, o których mowa w art. 20 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2018 r. poz. 151),
   7. monitorowanie stanu zdrowia osób pracujących zaliczanych do grup szczególnego ryzyka, a zwłaszcza osób wykonujących pracę w warunkach przekroczenia normatywów higienicznych, młodocianych, niepełnosprawnych oraz kobiet w wieku rozrodczym i ciężarnych,
   8. wykonywanie badań umożliwiających wczesną diagnostykę chorób zawodowych i innych chorób związanych z wykonywaną pracą;
3. prowadzenia ambulatoryjnej rehabilitacji leczniczej, uzasadnionej stwierdzoną patologią zawodową;
4. organizowania i udzielania pierwszej pomocy medycznej w nagłych zachorowaniach i wypadkach, które wystąpiły w miejscu pracy, służby lub pobierania nauki;
5. inicjowania i realizowania promocji zdrowia, a zwłaszcza profilaktycznych programów prozdrowotnych, wynikających z oceny stanu zdrowia pracujących;
6. inicjowania działań pracodawców na rzecz ochrony zdrowia pracowników i udzielania pomocy w ich realizacji, a w szczególności w zakresie:
   1. informowania pracowników o zasadach zmniejszania ryzyka zawodowego,
   2. wdrażania zasad profilaktyki zdrowotnej u pracowników należących do grup szczególnego ryzyka,
   3. tworzenia warunków do prowadzenia rehabilitacji zawodowej,
   4. wdrażania programów promocji zdrowia,
   5. organizowania pierwszej pomocy przedmedycznej;
7. prowadzenia analiz stanu zdrowia pracowników, a zwłaszcza występowania chorób zawodowych i ich przyczyn oraz przyczyn wypadków przy pracy;
8. gromadzenia, przechowywania i przetwarzania informacji o narażeniu zawodowym, ryzyku zawodowym i stanie zdrowia osób objętych profilaktyczną opieką zdrowotną.
   
   

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wartość tego rodzaju świadczeń (tj. wstępnych, okresowych, kontrolnych, końcowych oraz innych kosztów profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy) otrzymanych przez pracownika od pracodawcy nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Obowiązek ich poniesienia przez pracodawcę wynika bowiem wprost z przepisów prawa.

Zatem w sytuacji, gdy w ramach Pakietu medycznego Wnioskodawca rzeczywiście pokrywa tylko tą część wydatków, która ma zapewnić pracownikowi niezbędne świadczenia z zakresu medycyny pracy i profilaktyki opieki zdrowotnej ze względu na warunki pracy, do ponoszenia których jest zobowiązany odrębnymi przepisami, u pracowników w związku z zapewnieniem tych świadczeń nie powstaje przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji w odniesieniu do ww. wartości świadczeń na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie zaznacza się, że dokonując weryfikacji stanowiska Wnioskodawcy, tut. Organ nie odniósł się do Pakietów medycznych wymienionych w opisie sprawy w pkt 3 i pkt 4, ponieważ zagadnienia te nie były przedmiotem zapytania.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie Organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej