Ustalenie rezydencji podatkowej podatnika; ośrodek interesów życiowych.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 kwietnia 2022 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia rezydencji podatkowej i opodatkowania dochodów uzyskanych z pracy wykonywanej w Norwegii. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem złożonym w dniu 17 czerwca 2022 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W 2008 r. wyjechał Pan do pracy w Norwegii. Od tamtej pory bez przerwy, z wyjątkiem okresu pobierania zasiłków dla bezrobotnych wypłacanych również w Norwegii, pracuje Pan i mieszka w Norwegii. Od 2008 r. nie przepracował Pan w Polsce ani jednego dnia. Od 2008 r. wynajmuje Pan mieszkanie/dom w Norwegii. Od 2008 r. do 2011 r. wynajmował Pan apartament, następnie od 2011 r. do dziś wynajmuje Pan pokój w domu jednorodzinnym. Przez 4 lata ten dom był wynajmowany Panu. Płaci Pan tam oprócz tego inne rachunki: prąd, internet. Uważa się Pan za mieszkańca i rezydenta Norwegii. Pracuje i większość roku spędza Pan w Norwegii. Do Polski przyjeżdża Pan na święta, a na wakacje za granicę. Wyjątkiem były miesiące w czasach Covid, jednak teraz wszystko wróciło do normy. W Polsce ma Pan tylko żonę, dwójkę dzieci i dom. Całą swoją sytuację zawodową wiąże Pan z Norwegią, tam ma Pan wypracowane lata do emerytury i dopóki nie osiągnie Pan tam wieku emerytalnego, będzie Pan pracował w Norwegii. Z Polską nie wiąże Pan planów w zakresie pracy. W Norwegii aby spełnić warunek, konieczne jest 183 dni pobytu. Ten warunek spełnia Pan od 2008 r. W Norwegii przebywa Pan około 260-280 dni. W Polsce rezydentem jest się spełniając jeden z warunków: centrum interesów życiowych lub pobyt 183 dni. Centrum interesów życiowych ma Pan w Polsce, jednak przebywa Pan w Norwegii. Pan mimo wszystko uważa się za rezydenta Norwegii, i Norwegia też tak uważa. W Pana przypadku jest konflikt, w związku z czym zwraca się Pan o interpretację. W Polsce ma Pan kredyt hipoteczny, ale też ma Pan kredyt w Norwegii, więc jedyną różnicą jest to, że rodzina jest w Polsce.

Ponadto w przesłanym uzupełnieniu, wyjaśnił Pan, że wniosek dotyczy 2021 r., jednak taki stan ma miejsce od kiedy wyjechał Pan do Norwegii po raz pierwszy. Od 2008 r. do dnia dzisiejszego nie przebywał Pan w Polsce więcej niż 183 dni. Co roku przebywa Pan w Norwegii powyżej 183 dni.

Potwierdził Pan, że od 2008 r. posiada Pan miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Norwegii zgodnie z wewnętrznym prawem tego kraju. Tylko tam płaci Pan podatek i pracuje. Od 2008 r. do teraz włącznie ma Pan stałe miejsce zamieszkania w Norwegii, jednak w Polsce jest Pan zameldowany wraz z rodziną do której przyjeżdża Pan 1-2 razy na 2 miesiące. Podróżuje Pan do Polski około 8 razy w roku. W Norwegii wynajmuje Pan dom i nie planuje Pan wyprowadzki z tego kraju do osiągnięcia wieku emerytalnego. Pracuje Pan w Norwegii od 14 lat i nie chce Pan zmieniać swojej sytuacji materialnej. Pomimo, że rodzina jest w Polsce planuje Pan pozostać i pracować w Norwegii do wieku emerytalnego. Pana dzieci mają 8 i 12 lat i nie wyklucza Pan sytuacji, że gdy skończą 16-19 lat przeniosą się do Norwegii.

W Norwegii posiada Pan pracę, płaci Pan podatki, wynajmuje dom, ma Pan tam centrum interesów życiowych, bo gdyby nie praca w Norwegii, to Pana centrum interesów życiowych byłoby na niskim poziomie. Praca w Norwegii uratowała Pana sytuację materialno-bytową. Do 2019 r. Pana żona nie pracowała i większość czasu przebywała u Pana. W Norwegii ma Pan konto bankowe.

W Polsce ma Pan dom, który należy też do żony i dzieci oraz samochód. Cały majątek w Polsce osiągnął Pan dzięki pracy w Norwegii. W Polsce nie ma Pan żadnego źródła dochodów. Od 2019 r. żona pracuje i sama utrzymuje dom i dzieci. Dzieci pozostają na utrzymaniu żony. Podczas pobytów w Polsce mieszka Pan z rodziną we wspólnym domu. Nie prowadzi Pan żadnej aktywności społecznej. W podanym okresie zazwyczaj przebywa Pan w Norwegii. Na święta i ewentualnie urlop przebywa Pan około tygodnia w Polsce. Były takie okresy, że na wakacje i święta żona i dzieci przyjeżdżały do Pana. Posiada Pan polskie obywatelstwo. W 2008 r. wyjechał Pan w celach zarobkowych, jednak po 14 latach pracy i pobytu w Norwegii nie planuje Pan na stałe wracać do Polski. Nie wyklucza Pan również sytuacji, że rodzina przyjedzie do Norwegii, gdzie będziecie razem pracować i mieszkać.

Począwszy od 2008 r. w każdym z lat jest Pan w Norwegii powyżej 183 dni. Pracuje Pan tam i przebywa około 300 dni w ciągu roku.

Wynagrodzenie jest wypłacane od pracodawcy, który ma w Norwegii siedzibę - jest to norweska firma państwowa. Jest Pan zatrudniony na umowę o pracę na czas nieokreślony.

Pytania

1)Czy jest Pan rezydentem Polski czy Norwegii?

2)Czy musi Pan wykazywać w Polsce przychody z Norwegii, jeśli tylko tam od 2008 r. pracuje?

3)Czy wydana interpretacja jest wiążąca i wydana na podstawie unormowanych przepisów prawa podatkowego? (pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1 i 2. W zakresie pytania oznaczonego w niniejszej interpretacji nr 3 – zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Pana stanowisko w sprawie

Uważa Pan, że w związku z pracą i mieszkaniem w Norwegii od 2008 r. do teraz jest Pan rezydentem Norwegii.

Pana zdaniem, w związku z tym, że jest Pan rezydentem Norwegii nie musi się Pan rozliczać w Polsce, jeśli w Polsce nie uzyskuje dochodów. Pomimo, że ma Pan w Polsce rodzinę, nie wiąże Pan z Polską przyszłości. Żona i dzieci często przyjeżdżają do Pana do Norwegii. Nie wyklucza Pan przeprowadzki. W Polsce od 2008 r. nie zapłacił Pan ani 1 zł podatku dochodowego. Można uznać, że tak naprawdę nie ma Pana w Polsce. Przyjeżdża Pan jedynie w odwiedziny, a to nie jest powód żeby uznać Pana za rezydenta Polski. Uważa Pan, że najważniejszą kwestią w przypadku ustalania rezydencji podatkowej jest miejsce płacenia tych podatków. Więc skoro od 2008 r. płaci Pan podatki tylko i wyłącznie w Norwegii, uważa Pan, że jest rezydentem Norwegii.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ww. ustawy:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z opisu zdarzenia wynika, że w 2008 r. wyjechał Pan do pracy w Norwegii. Od tamtej pory bez przerwy, z wyjątkiem okresu pobierania zasiłków dla bezrobotnych wypłacanych również w Norwegii, pracuje Pan i mieszka w Norwegii. Od 2008 r. nie przepracował Pan w Polsce ani jednego dnia. Od 2008 r. wynajmuje Pan mieszkanie/dom w Norwegii. Od 2008 r. do 2011 r. wynajmował Pan apartament, następnie od 2011 r. do dziś wynajmuje Pan pokój w domu jednorodzinnym. Przez 4 lata ten dom był wynajmowany Panu. Płaci Pan tam oprócz tego inne rachunki: prąd, internet. Uważa się Pan za mieszkańca i rezydenta Norwegii. Pracuje i większość roku spędza Pan w Norwegii. Do Polski przyjeżdża Pan na święta, a na wakacje za granicę. W Polsce ma Pan żonę, dwójkę dzieci i dom. W Norwegii przebywa Pan około 260-280 dni. W Polsce rezydentem jest się spełniając jeden z warunków: centrum interesów życiowych lub pobyt 183 dni. Centrum interesów życiowych ma Pan w Polsce, jednak przebywa Pan w Norwegii. Pan mimo wszystko uważa się za rezydenta Norwegii, i Norwegia też tak uważa. W Pana przypadku jest konflikt, w związku z czym zwraca się Pan o interpretację. W Polsce ma Pan kredyt hipoteczny, ale też ma Pan kredyt w Norwegii, więc jedyną różnicą jest to, że rodzina jest w Polsce.

Ponadto w przesłanym uzupełnieniu, wyjaśnił Pan, że wniosek dotyczy 2021 r., jednak taki stan ma miejsce od kiedy wyjechał Pan do Norwegii po raz pierwszy. Od 2008 r. do dnia dzisiejszego nie przebywał Pan w Polsce więcej niż 183 dni. Co roku przebywa Pan w Norwegii powyżej 183 dni.

Od 2008 r. posiada Pan miejsce zamieszkania dla celów podatkowych wyłącznie w Norwegii. Tylko tam płaci Pan podatek i pracuje. Od 2008 r. do teraz włącznie ma Pan stałe miejsce zamieszkania w Norwegii, jednak w Polsce jest Pan zameldowany wraz z rodziną do której przyjeżdża Pan 1-2 razy na 2 miesiące. Podróżuje Pan do Polski około 8 razy w roku. W Norwegii wynajmuje Pan dom i nie planuje Pan wyprowadzki z tego kraju do osiągnięcia wieku emerytalnego. Pracuje Pan w Norwegii od 14 lat i nie chce Pan zmieniać swojej sytuacji materialnej. Pomimo, że rodzina jest w Polsce planuje Pan pozostać i pracować w Norwegii do wieku emerytalnego. Pana dzieci mają 8 i 12 lat i nie wyklucza Pan sytuacji, że gdy skończą 16-19 lat przeniosą się do Norwegii.

W Norwegii posiada Pan pracę, płaci Pan podatki, wynajmuje dom, ma Pan tam centrum interesów życiowych, bo gdyby nie praca w Norwegii, to Pana centrum interesów życiowych byłoby na niskim poziomie. Praca w Norwegii uratowała Pana sytuację materialno-bytową. Do 2019 r. Pana żona nie pracowała i większość czasu przebywała u Pana. W Norwegii ma Pan konto bankowe.

W Polsce ma Pan dom, który należy też do żony i dzieci oraz samochód. Cały majątek w Polsce osiągnął Pan dzięki pracy w Norwegii. W Polsce nie ma Pan żadnego źródła dochodów. Od 2019 r. żona pracuje i sama utrzymuje dom i dzieci. Dzieci pozostają na utrzymaniu żony. Podczas pobytów w Polsce mieszka Pan z rodziną we wspólnym domu. Nie prowadzi Pan żadnej aktywności społecznej. W podanym okresie zazwyczaj przebywa Pan w Norwegii. Na święta i ewentualnie urlop przebywa Pan około tygodnia w Polsce. Były takie okresy, że na wakacje i święta żona i dzieci przyjeżdżały do Pana. Posiada Pan polskie obywatelstwo. W 2008 r. wyjechał Pan w celach zarobkowych, jednak po 14 latach pracy i pobytu w Norwegii nie planuje Pan na stałe wracać do Polski. Nie wyklucza Pan również sytuacji, że rodzina przyjedzie do Norwegii, gdzie będziecie razem pracować i mieszkać.

Począwszy od 2008 r. w każdym z lat jest Pan w Norwegii powyżej 183 dni. Pracuje Pan tam i przebywa około 300 dni w ciągu roku.

Wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę, który ma w Norwegii siedzibę - jest to norweska firma państwowa. Jest Pan zatrudniony na umowę o pracę na czas nieokreślony.

Mając zatem na uwadze, że w okresie którego dotyczy wniosek Pana rodzina, tj. małżonka oraz małoletnie dzieci mieszkają w Polsce, regularnie ich Pan odwiedza, a ponadto w Polsce jest Pan współwłaścicielem domu, ma Pan samochód i zaciągnięty kredyt, uznać należy, że ośrodek Pana interesów życiowych znajduje się w Polsce. Przedstawione przez Pana okoliczności wskazują bowiem na utrzymanie istotnych powiązań osobistych i gospodarczych z Polską. Oznacza to, że w oparciu o art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych posiada Pan miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce.

Ponadto, mając na uwadze, że w okresie którego dotyczy wniosek posiada Pan również miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Norwegii ustalając rezydencję podatkową należy się odnieść do przepisów Konwencji z dnia 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokołu do tej Konwencji (Dz. U. z 2010 r. Nr 134 poz. 899 z późn. zm.).

Na podstawie art. 4 ust. 1 Konwencji polsko-norweskiej:

W rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze

względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie.

Na podstawie natomiast art. 4 ust. 2 tej Konwencji:

Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

a)uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste oraz gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b)jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba posiada ośrodek interesów życiowych albo nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym stale przebywa;

c)jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;

d)jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z tych Państw, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przy tym wskazać należy, iż według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały.

Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Ponadto, jeżeli osoba, mająca ognisko domowe w jednym państwie, utworzyła ognisko domowe w drugim państwie z zachowaniem w całej pełni pierwszego ogniska, to fakt, iż pierwsze z nich zostało zachowane w środowisku, w którym osoba ta zawsze mieszkała, pracowała i w którym znajduje się jej rodzina i mienie, może w połączeniu z innymi elementami wskazywać, że osoba ta zachowała ośrodek swych życiowych interesów w pierwszym państwie.

W treści uzupełnienia wyjaśnił Pan, że posiada stałe miejsce zamieszkania w Norwegii, jednakże przedstawione we wniosku okoliczności – w szczególności fakt, iż w Polsce zamieszkuje Pana rodzina, tj. żona oraz dwójka małoletnich dzieci, oraz w Polsce znajduje się dom, którego jest Pan współwłaścicielem, i w którym zamieszkuje Pan w trakcie pobytów w Polsce wskazują, że posiada Pan stałe miejsce zamieszkania również w Polsce.

W takim przypadku nie jest możliwe ustalenie państwa rezydencji podatkowej w oparciu o pierwsze kryterium wynikające z art. 4 ust. 2 Konwencji. Wobec powyższego – jak już wyjaśniono – należy zastosować kolejne kryterium odnoszące do ściślejszych powiązań osobistych i gospodarczych (ośrodka interesów życiowych).

Zważywszy na okoliczność, że to z Polską łączą Pana ściślejsze powiązania osobiste, bowiem to w Polsce zamieszkuje Pana żona i małoletnie dzieci, jak również to w Polsce jest Pan współwłaścicielem nieruchomości, posiada Pan samochód oraz kredyt, uznać należy, że to z Polską a nie z Norwegią łączą Pana ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze. To kryterium pozwala więc rozstrzygnąć konflikt rezydencji, gdyż to w Polsce posiada Pan dom, żonę i dzieci. Pana ośrodek interesów życiowych położony jest więc w Polsce. W Norwegii co prawda wynajmuje Pan pokój, wykonuje Pan pracę i posiada kredyt, jednakże okoliczności te nie mogą przesądzić o ściślejszych powiązaniach osobistych i gospodarczych. W konsekwencji Pana miejscem zamieszkania dla celów podatkowych ustalonym w oparciu o normy kolizyjne zawarte w art. 4 ust. 2 Konwencji polsko-norweskiej jest Polska.

Oznacza to, że w 2021 r. w Polsce podlegał Pan nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlegał Pan obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Powyższe znajduje potwierdzenie w treści Objaśnień podatkowych z 29 kwietnia 2021 r. wydanych przez Ministerstwo Finansów, które dotyczą zasad ustalania miejsca zamieszkania dla celów podatkowych (rezydencji podatkowej) osób fizycznych w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych1 (dalej: ustawa PIT) oraz zakresu obowiązku podatkowego osób fizycznych, o którym mowa w art. 3 ust. 1 i 2a ustawy PIT. Celem objaśnień jest przedstawienie sposobu prawidłowego wypełnienia obowiązków podatkowych przez osoby fizyczne w Polsce, bowiem rezydencja podatkowa nie ma charakteru deklaratywnego, lecz związana jest z oceną całokształtu faktów i okoliczności. Z objaśnień tych wynika, że jeżeli podatnik zostaje uznany za rezydenta podatkowego drugiego państwa (na skutek spełnienia kryteriów przewidzianych w krajowym prawie podatkowym tego państwa) a w Polsce jest uznawany za rezydenta podatkowego na mocy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mamy do czynienia z podwójną rezydencją podatkową, i należy zastosować reguły kolizyjne. Wskazano w nich również, że w sytuacji gdy ustalenie państwa rezydencji nie jest możliwe w oparciu o pierwsze kryterium, jakim jest miejsce stałego zamieszkania, należy zastosować kolejne kryterium odnoszące się do ściślejszych powiązań osobistych i gospodarczych (ośrodka interesów życiowych). Przy czym okoliczność posiadania w Polsce domu, współmałżonka i dzieci, wskazuje na położenia ośrodka interesów życiowych w Polsce.

Przechodząc do kwestii opodatkowania dochodów z pracy wykonywanej w Norwegii zauważyć należy, że stosownie do art. 14 ust. 1 Konwencji polsko-norweskiej:

Z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15 oraz 17 i 18 niniejszej Konwencji, wynagrodzenia, pensje oraz inne podobne świadczenia uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W myśl natomiast art. 14 ust. 2 Konwencji polsko-norweskiej:

Bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, wynagrodzenie, pensja lub inne podobne świadczenie uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej w drugim Umawiającym się Państwie podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

a)odbiorca wynagrodzenia przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym; i

b)wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie posiada miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie; i

c)wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w drugim Państwie; i

d)praca najemna nie stanowi przypadku wynajmowania siły roboczej.

W myśl natomiast art. 18 ust. 2 tej Konwencji:

Postanowienia artykułów 14, 15 i 16 niniejszej Konwencji mają zastosowanie do pensji, wynagrodzeń i innych podobnych świadczeń wypłacanych z tytułu wykonywania usług pozostających w związku z działalnością prowadzoną przez Umawiające się Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ władzy lokalnej.

W świetle powyższego, do pensji i wynagrodzeń wypłacanych z tytułu usług pozostających w związku z działalnością prowadzoną przez państwo norweskie należy stosować postanowienia artykułów 14, 15 i 16 Konwencji.

Stosownie do art. 14 ust. 1 Konwencji, wynagrodzenia z tytułu pracy najemnej (tj. m.in. pracy wykonywanej na podstawie umowy o pracę) osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że są to świadczenia osiągane z pracy najemnej wykonywanej na terytorium Norwegii.

Z kolei w sytuacji, gdy warunki określone w cytowanym art. 14 ust. 2 ww. Konwencji polsko-norweskiej zostaną spełnione łącznie, to otrzymane przez osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej wykonywanej na terytorium Norwegii podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce. Niespełnienie natomiast któregokolwiek z tych warunków oznacza, że zgodnie z art. 14 ust. 1 Konwencji ww. wynagrodzenie podlega opodatkowaniu w państwie miejsca zamieszkania podatnika oraz w państwie, w którym praca jest wykonywana.

W konsekwencji, ponieważ wskazuje Pan, że wykonuje Pan pracę na rzecz norweskiego pracodawcy, który posiada siedzibę w Norwegii, co jest równoznaczne z niespełnieniem przesłanek określonych w art. 14 ust. 2 ww. Konwencji, Pana dochód uzyskany w 2021 r., z pracy wykonywanej na terytorium Norwegii podlega opodatkowaniu - stosownie do art. 14 ust. 1 ww. Konwencji polsko-norweskiej - tj. zarówno w Polsce, jak i w Norwegii.

Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w Polsce należy zastosować właściwą metodę zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że art. 22 ust. 1 lit. a) ww. Konwencji polsko-norweskiej, został zastąpiony przez art. 5 ust. 6 Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1369).

Zarówno Polska, jak i Norwegia notyfikowały ww. Konwencję polsko-norweską do objęcia Konwencją wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku. Dniem wejścia w życie postanowień Konwencji MLI dla Polski jest dzień 1 lipca 2018 r., natomiast dla Norwegii dzień 1 listopada 2019 r.

Przepisy Konwencji MLI stosowane są równolegle z przepisami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (Konwencja MLI nie działa jak protokół zmieniający). W praktyce przepisy Konwencji MLI mają pierwszeństwo przed regulacjami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (tzn. jeśli przepisy umowy będą sprzeczne z przepisami Konwencji MLI, to przepisy Konwencji MLI będą miały zastosowanie jako akt późniejszy).

Dla celów stosowania prawa, postanowienia Konwencji MLI muszą być interpretowane równolegle z Konwencją między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokołem do tej Konwencji, z uwzględnieniem stanowisk Umawiających się Państw w zakresie przyjęcia Konwencji MLI. Stanowisko Polski zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z dnia 6 czerwca 2018 r. w sprawie mocy obowiązującej Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1370), natomiast wspólne stanowisko Polski i Norwegii zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z dnia 25 października 2019 r. w sprawie mocy obowiązującej w relacjach między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r., oraz jej zastosowania w realizacji postanowień Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokołu do tej Konwencji, podpisanych w Warszawie dnia 9 września 2009 r., oraz w realizacji postanowień Protokołu między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii zmieniającego Konwencję między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzoną w Warszawie dnia 9 września 2009 r., podpisanego w Oslo dnia 5 lipca 2012 r. (Dz. U. z 2019 r., poz. 2361).

Konwencja wchodzi w życie z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie terminu trzech miesięcy kalendarzowych, następujących po dacie zdeponowania piątego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia (art. 34 ust. 1 Konwencji MLI).

Dla każdego Sygnatariusza, który dokonuje ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia niniejszej Konwencji po zdeponowaniu piątego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, niniejsza Konwencja wejdzie w życie z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie terminu trzech miesięcy kalendarzowych, rozpoczynającego bieg z datą zdeponowania przez tego Sygnatariusza jego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia (art. 34 ust. 2 ww. Konwencji).

Z kolei, zasady stosowania jej postanowień w odniesieniu do danej Umowy Podatkowej wynikają z art. 35 ww. Konwencji.

Zgodnie z zasadami ogólnymi określonymi w art. 35 ust. 1 Konwencji MLI:

Przepisy niniejszej Konwencji będą stosowane przez każdą Umawiającą się Jurysdykcję w odniesieniu do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja:

a)w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w pierwszym dniu lub po pierwszym dniu kolejnego roku kalendarzowego, który rozpoczyna się w dniu lub po dniu późniejszej z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja; oraz

b)w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez tę Umawiającą się Jurysdykcję, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu, w którym upłynął termin sześciu miesięcy kalendarzowych (lub krótszy termin, w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje notyfikowały Depozytariuszowi, że ich zamiarem jest stosowanie takiego krótszego terminu), rozpoczynający bieg z późniejszą z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

Postanowienia Konwencji MLI będą miały zastosowanie w odniesieniu do Umowy podatkowej począwszy od innych dat niż data wejścia w życie. Przy tym, poszczególne postanowienia Konwencji MLI mogą być stosowane w różnych datach, zależnie od rodzaju podatków (podatki pobierane u źródła lub inne podatki) oraz od wyborów dokonanych przez Umawiające się Państwa w ich stanowiskach w zakresie przyjęcia Konwencji MLI.

W konsekwencji, jeśli nie wskazano inaczej, zgodnie z art. 35 ust. 1 Konwencji MLI:

Postanowienia art. 3 ust. 1, art. 3 ust. 2, art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 6, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1, i art. 11 ust. 1 Konwencji MLI będą miały zastosowanie w zakresie stosowania Konwencji przez Polskę:

‒w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby w Polsce, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w dniu lub po dniu 1 stycznia 2020 r.; oraz

‒w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Polskę, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu 1 maja 2020 r.

W tym miejscu wskazać należy, że okresem podatkowym dla osoby fizycznej jest rok podatkowy. Stosownie do art. 11 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy, chyba że ustawa podatkowa stanowi inaczej.

Zatem Konwencja MLI ma zastosowanie do dochodów z pracy najemnej uzyskanych od 1 stycznia 2021 r.

Zgodnie z art. 5 ust. 6 Konwencji MLI:

W przypadku, gdy osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającej się Jurysdykcji uzyskuje dochód lub posiada majątek, które zgodnie z postanowieniami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, mogą być opodatkowane przez drugą Umawiającą się Jurysdykcję (z wyłączeniem sytuacji, gdy te postanowienia zezwalają na opodatkowanie przez tę drugą Umawiającą się Jurysdykcję wyłącznie z powodu, że dany dochód jest także dochodem uzyskiwanym przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji), pierwsza wymieniona Umawiająca się Jurysdykcja zezwoli na:

i)odliczenie od podatku od dochodu takiej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji;

ii)odliczenie od podatku od majątku takiej osoby kwoty równej podatkowi od majątku zapłaconemu w tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji.

Jednakże odliczenie takie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu lub od majątku, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na taki dochód lub majątek, które mogą być opodatkowane w tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji.

Jeżeli zgodnie z jakimkolwiek postanowieniem Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, dochód uzyskany lub majątek posiadany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającej się Jurysdykcji jest zwolniony z opodatkowania przez tę Umawiającą się Jurysdykcję, wówczas ta Umawiającą się Jurysdykcja może przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub majątku takiej osoby uwzględnić zwolniony dochód lub majątek.

Zatem, w przypadku, gdy osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce uzyskuje dochód, który zgodnie z postanowieniami Konwencji może być opodatkowany przez Norwegię (z wyłączeniem sytuacji, gdy te postanowienia zezwalają na opodatkowanie przez Norwegię wyłącznie z powodu, że dany dochód jest także dochodem uzyskiwanym przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Norwegii), Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu takiej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w Norwegii. Jednakże odliczenie takie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na taki dochód, który może być opodatkowany w Norwegii.

Jeżeli zgodnie z jakimkolwiek postanowieniem Konwencji dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce jest zwolniony z opodatkowania w Polsce, wówczas Polska może przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu takiej osoby uwzględnić zwolniony dochód.

W myśl art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

Stosownie do art. 27 ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zasady określone w ust. 9 stosuje się odpowiednio.

Metodę unikania podwójnego opodatkowania określaną jako metoda proporcjonalnego odliczenia (zaliczenia) stosuje się w przypadku, gdy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody wyłączenia z progresją.

Zgodnie z metodą proporcjonalnego odliczenia (zaliczenia), podatnik osiągający dochody z pracy najemnej za granicą ma obowiązek wykazać łączne dochody (zarówno krajowe, jak i zagraniczne) w zeznaniu, lub w przypadku podatnika uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej te dochody a od podatku dochodowego obliczonego według skali podatkowej ma prawo odliczyć podatek zapłacony za granicą. Odliczenie to możliwe jest tylko do wysokości podatku przypadającego proporcjonalnie na dochód uzyskany w obcym państwie.

W myśl natomiast art. 45 ust. 1 ustawy:

Podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.

Oznacza to, że dochody uzyskane przez Pana w 2021 r. z pracy w Norwegii podlegały opodatkowaniu w Polsce z zastosowaniem metody unikania podwójnego opodatkowania w postaci proporcjonalnego zaliczenia. Rozliczanie dochodów uzyskanych z pracy w Norwegii zgodnie z metodą proporcjonalnego odliczenia oznacza obowiązek złożenia w Polsce zeznania podatkowego, w którym należy wykazać dochody z pracy za granicą. Obowiązek ten występuje bez względu na to, czy oprócz dochodów z zagranicy uzyskał Pan inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce.

W konsekwencji nie można się z Panem zgodzić, że w przypadku ustalania rezydencji podatkowej najważniejszą kwestią jest miejsce płacenia podatków. Ustalając rezydencję podatkową należy się bowiem kierować regulacjami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i właściwej umowy/konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania. Natomiast ustalenie, w którym z krajów, czy też może w obu krajach należy zapłacić podatek jest wprost uzależnione od określenia miejsca zamieszkania dla celów podatkowych, w tym z zastosowaniem wskazanych powyżej norm kolizyjnych.

Dodatkowe informacje

Niniejsza interpretacja indywidualna – zgodnie z Pana wskazaniem – odnosi się wyłącznie do stanu faktycznego zaistniałego w 2021 r.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; (dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).