W zakresie obowiązku poboru zaliczek na podatek dochodowy przez Wnioskodawcę z tytułu wypłacanego ekwiwalentu za zużycie Internetu i energii elektry... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 15.12.2020, sygn. 0115-KDIT2.4011.739.2020.1.RS, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

W zakresie obowiązku poboru zaliczek na podatek dochodowy przez Wnioskodawcę z tytułu wypłacanego ekwiwalentu za zużycie Internetu i energii elektrycznej.

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2020 r. (data wpływu 14 października 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku poboru zaliczek na podatek dochodowy przez Wnioskodawcę z tytułu wypłacanego ekwiwalentu za zużycie Internetu i energii elektrycznej - jest prawidłowe, jednakże z innych względów niż wskazuje Wnioskodawca.

UZASADNIENIE

W dniu 14 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku poboru zaliczek na podatek dochodowy przez Wnioskodawcę z tytułu wypłacanego ekwiwalentu za zużycie Internetu i energii elektrycznej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest członkiem grupy kapitałowej zajmującej się dostawą produktów, usług oraz rozwiązań w dziedzinie analityki, diagnostyki, badań life science, badań żywności, środowiskowych oraz przemysłowych. Wnioskodawca został powołany jako centrum usług wsparcia dla podmiotów powiązanych zlokalizowanych w państwach, gdzie grupa prowadzi działalność operacyjną. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest w szczególności wsparcie w obszarze finansów, działalność rachunkowo-księgowa, doradztwo w obszarze podatków, wsparcie prawne, HR, IT, wsparcie sprzedaży, wsparcie zakupów, logistyka.

Usługi świadczone są przez wykwalifikowanych pracowników specjalizujących się w poszczególnych obszarach wymienionych powyżej, zatrudnionych przez Wnioskodawcę. Sporadycznie, Wnioskodawca korzysta ze wsparcia zewnętrznych podwykonawców. Na co dzień usługi świadczone są z biura zlokalizowanego w X. Co do zasady, pracownicy wykonują swoje zadania stacjonarnie, w wyjątkowych okolicznościach istnieje możliwość pracy z domu, po uprzednim ustaleniu tego z przełożonym i uzyskaniu jego zgody.

W marcu 2020 r., ze względu na wprowadzenie w Polsce stanu zagrożenia epidemicznego, a następnie stanu epidemii wywołanego przez wirus SARS-CoV-2, Wnioskodawca zdecydował o tymczasowym zamknięciu biura w X oraz rekomendował pracownikom pracę poza miejscem jej stałego wykonywania (tzw. praca zdalna). Praca wykonywana jest przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość (e-mail, telefony służbowe, komunikator). Co do zasady, pracownicy wykonują pracę zdalną z miejsca zamieszkania podanego przez pracownika. Do wykonywania pracy niezbędne jest posiadanie przez pracowników szybkiego łącza internetowego, które umożliwia efektywne wykonywanie zadań (w tym m.in. umożliwia dostęp do ogólnofirmowych zasobów znajdujących się na serwerach zewnętrznych oraz przeprowadzanie konferencji audiowizualnych), a także energia elektryczna. Na ten moment, z uwagi na pogarszającą się sytuację epidemiologiczną, biuro pozostaje zamknięte a praca przez wszystkich pracowników wykonywana jest w 100% zdalnie. Spółka nie wyklucza, że biorąc pod uwagę rozwój epidemii w Polsce, w przyszłości ta proporcja może ulec zmianie.

Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawca rozważa wypłatę dodatkowych świadczeń dla pracowników w postaci ekwiwalentu za korzystanie z prywatnego łącza internetowego oraz zwiększonego zużycia energii elektrycznej oraz ogrzewania. Ekwiwalent wypłacany będzie w formie zryczałtowanej, uśrednionej kwoty, w przedziale 100-150 zł miesięcznie pod warunkiem, że pracownik co najmniej 60% swojego wymiaru czasu pracy będzie pracował zdalnie. Pracownicy nie będą zobligowani do przedstawiania faktur od zewnętrznych dostawców Internetu oraz prądu a także kalkulacji faktycznego zużycia energii elektrycznej.

Organizacja pracy zdalnej w opisanym powyżej trybie oraz wypłata ekwiwalentu będzie trwała maksymalnie do 3 miesięcy po odwołaniu stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w odniesieniu do przedstawionego powyżej zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, będzie zobligowany do kalkulacji oraz poboru i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych do właściwego urzędu skarbowego od kwot wypłacanego ekwiwalentu za zużycie Internetu oraz energii elektrycznej?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie zobligowany do kalkulacji oraz poboru i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych do właściwego urzędu skarbowego od kwot wypłacanego ekwiwalentu za zużycie Internetu oraz energii elektrycznej na rzecz pracowników.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. W ocenie Wnioskodawcy, nie ulega zatem wątpliwości, że ekwiwalent wypłacany pracownikom za korzystanie z prywatnego łącza internetowego oraz energii elektrycznej wypełnia przywołaną powyżej definicję przychodów ze stosunku pracy.

Niemiej jednak, w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych określony został katalog przychodów, które zwolnione są od opodatkowania. I tak, w art. 21 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy wskazano, że wolne od podatku dochodowego są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność. Aby świadczenie podlegało zwolnieniu z podatku dochodowego, łącznie powinno spełniać następujące przesłanki: wypłata świadczenia musi być związana z faktem używania przez pracownika określonych rzeczy (materiałów, sprzętu) przy wykonywaniu pracy, składniki te wykorzystywane przez pracownika przy wykonywaniu pracy muszą stanowić jego własność oraz kwota wypłaty musi być określona przez pracodawcę jako ekwiwalent pieniężny, odpowiadający z racjonalnego punku widzenia wartości rzeczy (materiałów, sprzętu) używanych dla celów pracodawcy. Ponadto, kwota ekwiwalentu powinna odpowiadać poniesionym przez pracownika wydatkom, to znaczy musi zachodzić racjonalny związek pomiędzy kwotą wypłaconą pracownikowi a wartością używanych dla celów pracodawcy narzędzi, materiałów lub sprzętu należących do pracownika oraz stopniem zużycia rzeczy dokonanego w trakcie tego używania.

Nie ulega wątpliwości, że stałe i szybkie łącze internetowe niezbędne jest pracownikom Spółki do efektywnego wykonywania zadań powierzonych przez Wnioskodawcę. Koszty Internetu ponoszone są bezpośrednio przez pracowników na podstawie indywidualnych umów z dostawcami. W konsekwencji mogło wiązać się to z koniecznością zmiany pakietu lub dostawcy Internetu na takiego, którego parametry są lepiej dostosowane do wymogów pracy (np. z dużymi plikami w programie ...). Pracownicy Spółki wykonują swoją pracę na powierzonych przez Spółkę laptopach i sprzęcie komputerowym (monitory), które zasilane są energią elektryczną. Tym samym, z dużym prawdopodobieństwem zwiększyło się zużycie energii elektrycznej w gospodarstwach domowych pracowników w porównaniu z okresem do marca 2020 r. Kwota zaproponowana przez Wnioskodawcę jako ekwiwalent zużycia energii oraz Internetu została określona w sposób racjonalny, odpowiadająca uśrednionym stawkom rynkowym. Argumentem przeciwko zastosowaniu przepisu art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie może być przy tym ani okoliczność, iż zwracane za Internet oraz prąd kwoty mają charakter szacunkowy, ani też słownikowe (potoczne) rozumienie terminów, którymi ustawodawca posłużył się w art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy. Przyglądając się art. 21 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy, który stanowi o ekwiwalencie pieniężnym za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, należy dojść do wniosku, iż co najmniej w wypadku narzędzi oraz sprzętu nie sposób precyzyjnie wyliczyć kwoty odpowiadającej zużyciu tychże. Jest to - niezależnie od sposobu jej określania - zawsze kwota szacunkowa, przybliżona.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, wszystkie wymienione powyżej przesłanki zostały spełnione.

Należy mieć na uwadze, że ustawa o covid-19 w art. 3 wprowadziła do polskiego porządku prawnego nieznaną wcześniej konstrukcję tzw. pracy zdalnej. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o covid-19 W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna). Ponadto, zgodnie z ust. 4 przywołanego powyżej artykułu: Narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej zapewnia pracodawca.

W ocenie Wnioskodawcy, powyższe przepisy należy rozumieć w sposób rozszerzający, tzn. ustawodawca do katalogu przychodów zwolnionych z opodatkowania zaliczył ekwiwalenty za obsługę logistyczną (w tym Internet oraz energię elektryczną), które powinny być zapewnione przez Wnioskodawcę, a których koszty ponoszone są bezpośrednio przez pracowników. Powyższe przepisy mają na celu ochronę pracowników, którzy ze względu na stan epidemii a co się z tym wiąże konieczność tymczasowego zamknięcia biura otrzymali rekomendację pracy z domu co z racjonalnego punktu widzenia mogło wiązać się z poniesieniem przez nich wyższych kosztów.

Z jednej strony, pracę zdalną nie można utożsamiać z telepracą, o której mowa w art. 675 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, z drugiej natomiast jest ona formą zbliżoną do telepracy, tzn. również wykonywana jest poza zakładem pracy, z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej. W przypadku telepracy, zgodnie z interpretacją przyjętą przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 18 września 2009 r. (znak: IBPBII/1/415-536/09/BD): ekwiwalent wypłacany telepracownikom za poniesione koszty związane z zapewnieniem łącza internetowego w formie zryczałtowanej stawki miesięcznej - uwzględniającej wymiar czasu pracy pracownika, uśrednione koszty rynkowe dostępu do Internetu, potrzeby pracodawcy i pracownika związane z należytym wykonaniem telepracy - stanowił będzie przychód ze stosunku pracy pracownika, który jednocześnie korzystał będzie ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym wnioskodawca nie będzie miał obowiązku pobierania zaliczek na podatek dochodowy od tychże ekwiwalentów.

Szef Krajowej Administracji Skarbowej w interpretacji z dnia 5 stycznia 2019 r. (znak: DPP13/8221/38/3017/GTM) stwierdził natomiast, że tego typu ekwiwalent w ogóle nie będzie zaliczany do przychodów pracownika: Szef KAS nie podziela również stanowiska Wnioskodawcy odnośnie możliwości uznania za koszty kwalifikowane dla celów skorzystania z ulgi B+R świadczeń składających się na dodatek "telepraca", tj. opłaty za internet i energię. W opinii Szefa KAS ww. świadczenia nie stanowią dla pracowników przychodu ze stosunku do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wbrew stanowisku Wnioskodawcy, wyposażenie stanowiska pracy pracownika jest obowiązkiem pracodawcy. Zgodnie bowiem z art. 94 pkt 2 ustawy - Kodeks pracy, pracodawca ma obowiązek organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy. Wobec tego zapewnienie pracownikowi wykonującemu pracę w domu łącza internetowego niezbędnego do wykonywania tej pracy spoczywa na pracodawcy.

Podsumowując, sfinansowanie przez pracodawcę łącza internetowego oraz kosztów energii potrzebnej do pracy sprzętu komputerowego, nie skutkuje powstaniem u pracownika przychodu ze stosunku pracy, w efekcie czego ww. wydatki nie mogą zostać uznane za koszty kwalifikowane w rozumieniu art. 18d ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT.

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku ekwiwalentu wypłacanego przez Wnioskodawcę dla pracowników wykonujących pracę zdalną na podstawie art. 3 ust. 4 ustawy o covid-19 należy zastosować następujące podejście: jest on elementem stanowiącym przychód pracownika jednak będzie on korzystał ze zwolnienia z opodatkowania na postawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, na Wnioskodawcy jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek pobierania zaliczek na podatek dochodowy od tychże ekwiwalentów i ich wpłaty do odpowiedniego urzędu skarbowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe, jednakże z innych względów niż wskazuje Wnioskodawca.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ww. ustawy).

Na podstawie art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374), w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna).

W myśl art. 3 ust. 3 ww. ustawy, wykonywanie pracy zdalnej może zostać polecone, jeżeli pracownik ma umiejętności i możliwości techniczne oraz lokalowe do wykonywania takiej pracy i pozwala na to rodzaj pracy. W szczególności praca zdalna może być wykonywana przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość lub dotyczyć wykonywania części wytwórczych lub usług materialnych.

Narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej zapewnia pracodawca (art. 3 ust. 4 ww. ustawy).

Stosownie do art. 3 ust. 5 ustawy, przy wykonywaniu pracy zdalnej pracownik może używać narzędzi lub materiałów niezapewnionych przez pracodawcę pod warunkiem, że umożliwia to poszanowanie i ochronę informacji poufnych i innych tajemnic prawnie chronionych, w tym tajemnicy przedsiębiorstwa lub danych osobowych, a także informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę.

Z powyższych przepisów wynika m.in., że narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej ma zapewnić pracodawca. Przy czym przepis ten pozostawia pracodawcy swobodę co do sposobu zapewnienia pracownikowi pracującemu zdalnie narzędzi i materiałów potrzebnych mu do wykonywania tej pracy. Zapewnienie to może mieć zatem charakter rzeczowy, poprzez wyposażenie stanowiska pracy w narzędzia i materiały, jak i wypłatę świadczenia za używanie własnych materiałów i narzędzi pracownika.

Niezależnie od formy zapewnienia przez pracodawcę narzędzi i materiałów potrzebnych pracownikowi do wykonywania pracy zdalnej, na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, otrzymane przez pracownika świadczenia, nie stanowią jego przychodu w rozumieniu tej ustawy. Analogicznie jak ekwiwalent wypłacany za zwiększone zużycie energii elektrycznej czy wody, co jest naturalną konsekwencją pracy w domu.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca jest członkiem grupy kapitałowej zajmującej się dostawą produktów, usług oraz rozwiązań w dziedzinie analityki, diagnostyki, badań life science, badań żywności, środowiskowych oraz przemysłowych. Wnioskodawca został powołany jako centrum usług wsparcia dla podmiotów powiązanych zlokalizowanych w państwach, gdzie grupa prowadzi działalność operacyjną. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest w szczególności wsparcie w obszarze finansów, działalność rachunkowo-księgowa, doradztwo w obszarze podatków, wsparcie prawne, HR, IT, wsparcie sprzedaży, wsparcie zakupów, logistyka.

Organizacja pracy zdalnej w opisanym powyżej trybie oraz wypłata ekwiwalentu będzie trwała maksymalnie do 3 miesięcy po odwołaniu stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii w Polsce.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz opisane zdarzenie stwierdzić należy, że wypłacone przez Wnioskodawcę kwoty ekwiwalentu za zużycie Internetu i energii elektrycznej pracownikom wykonującym pracę zdalną nie będą stanowiły przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tej sytuacji, bezprzedmiotowa pozostaje kwestia zastosowania zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku obowiązku poboru i odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych od wypłacanych kwot, należało uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy wskazać, że dotyczą one indywidualnych spraw odrębnych podmiotów. Niemniej jednak, w toku rozważań nad sposobem rozstrzygnięcia wniosku organ miał na względzie także prezentowane w nich stanowiska i argumenty odnośnie prawidłowej wykładni i stosowania analizowanych przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie