Temat interpretacji

W zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat za najem lokalu mieszkalnego.

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 grudnia 2019 r. (data wpływu 21 grudnia 2019 r.), uzupełnionym pismami z dnia 19 lutego 2020 r. (data wpływu 19 lutego 2020 r.), 26 marca 2020 r. (data wpływu 26 marca 2020 r.) i z dnia 3 kwietnia 2020 r. (data wpływu5 kwietnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat za najem lokalu mieszkalnego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat za najem lokalu mieszkalnego.

We wniosku oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest zameldowany w A, gdzie przebywa z zamiarem stałego pobytu. Stałym miejscem wykonywania działalności gospodarczej Wnioskodawcy zgodnie z wpisem w CEIDG jest B. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w miejscu zameldowania, dlatego też nie wskazywał tego adresu w CEIDG. Nie zmienia to jednak faktu, że czasowym miejscem pobytu Wnioskodawcy jest B. Od ().2018 Wnioskodawca wynajmuje mieszkanie pod tym adresem. W 2019 na poczet najmu lokalu i innych opłat z tym związanych, Wnioskodawca ponosił średnio () zł Razem () PLN. Koszty te są udokumentowane mailami i potwierdzeniami przelewów od Wynajmującego. Wnioskodawca wykonuje działalność gospodarczą w poniższych miastach: a) C b) D c) E Wnioskodawca nie wykonuje działalności gospodarczej w wynajmowanym mieszkaniu. Przebywa w nim czasowo tylko w dniach, w których wykonuje działalność gospodarczą w C,D,E. W pozostałym zakresie Wnioskodawca na stałe przebywa i zamieszkuje w A. Działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług rozpoczął w dniu () 2019 roku. Jedyną przyczyną, dla której Wnioskodawca wynajmuje mieszkanie jest to, że pracuje na terenie województwa B. Z tym miejscem nie łączą go żadne inne więzi jak tylko zawodowe. Konieczność wynajęcia mieszkania podyktowana jest wyłącznie potrzebą zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawcy w miejscu pracy. Nie wynajmując tego mieszkania, Wnioskodawca byłby zmuszony do dojeżdżania do pracy w wyżej wymienionych miejscowościach z A.

W związku z powyższym opisem w sformułowano następujące pytanie:

Czy najem lokalu w miejscowości, w której Wnioskodawca czasowo przebywa, oddalonej o kilkaset kilometrów od adresu zameldowania oraz stałego pobytu, a w której przebywa wyłącznie w celach związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (świadczeniem usług w zakresie), może być w ramach prowadzenia działalności gospodarczej traktowane jako koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę w art. 22 ust. 1 u.p.d.f., ma charakter ogólny. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Koszty uzyskania przychodu mogą mieć charakter zarówno kosztów bezpośrednich (czyli kosztów, które są bezpośrednio związane z uzyskanymi przychodami), jak i kosztów pośrednich (w przypadku wykazania, że zostały w sposób racjonalnie poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów). W orzecznictwie wielokrotnie wskazywano, że związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodu. Zdaniem Wnioskodawcy, aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu powinien spełniać określone warunki:

1. został poniesiony przez podatnika (czyli ostatecznie został pokryty z zasobów majątkowych podatnika),
2. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. jest definitywny (rzeczywisty), co oznacza, że wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi zwrócona,
5. został udokumentowany,
6. nie znajduje się w katalogu wymienionym w art. 23 ust. 1 u.p.d.f. (wyłączenia kosztów uzyskania przychodów).

W opinii Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym spełnione są wszystkie wyżej wymienione warunki. Niewątpliwie, brak najmu lokalu w mieście, w których prowadzona jest działalność gospodarcza, uniemożliwiłby osiągnięcie przychodu. Nie są również możliwe codzienne dojazdy z miejscowości, w której Wnioskodawca posiada zameldowanie. Ponadto, wydatek na czynsz i dodatkowe opłaty najmu ponoszone są przez Wnioskodawcę i nie zostają następnie zwrócone. Powyższe okoliczności wskazują, że Wnioskodawca powinien mieć możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów. Ponadto, na koniec warto dodać, że w podobnym stanie faktycznym zostały wydane interpretacje indywidualne, które potwierdzają przedstawioną we wniosku tezę:

1. Interpretacja indywidualna z 6 czerwca 2019 roku, sygn.: 0115 KDIT3.4011.205.2019.1.AK - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej,
2. Interpretacja indywidualna z 26 kwietnia 2019 roku, sygn.: 0115 KDIT3.4011.104.2019.1.PSZ - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej,
3. Interpretacja indywidualna z 27 lipca 2016 r., sygn.: ITPB1/4511-487/16/JŁ - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających powyższe kryteria nie można jednak zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa także obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, przedsiębiorstwa w spadku, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej księgą, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 5a, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Zasady i sposób prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów oraz szczegółowe warunki jakie musi spełniać dokument aby mógł stanowić podstawę do dokonania wpisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2017 r., poz. 728, z późn. zm.).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej są usługi (), które Wnioskodawca świadczy w () położonych w województwie B podczas gdy miejscem zamieszkania Wnioskodawcy jest miasto A. Wnioskodawca wskazał, że z uwagi na odległość od miejsc, w których świadczy usługi (), najął mieszkanie w B, które służy mu wyłącznie jako miejsce zakwaterowania, niezwiązane z aspektami osobistymi, w którym przebywa jedynie w dniach w których świadczy usługi w punktach położonych w województwie B. Jedyną przyczyną, dla której Wnioskodawca najmuje mieszkanie jest to, że pracuje na terenie województwa B. Z tym miejscem nie łączą go żadne inne więzi jak tylko zawodowe. Konieczność wynajęcia mieszkania podyktowana jest wyłącznie potrzebą zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawcy w miejscu pracy. Nie wynajmując tego mieszkania, Wnioskodawca byłby zmuszony do dojeżdżania do pracy w wyżej wymienionych miejscowościach z A.

Odnosząc się do przedstawionego opisu stanu faktycznego oraz mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że do wydatków na wynajem mieszkania dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej znajdą zastosowanie postanowienia art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro zatem, wydatki z tego tytułu spełniają kryterium celowości, o którym mowa w tym przepisie, to mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Przy czym niezbędnym jest wykazanie okoliczności, świadczących o wykonanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługach w wymienionych we wniosku miejscach prowadzenia działalności, potwierdzających w sposób bezsporny istnienie związku przyczynowo skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków. Jeżeli więc poniesione wydatki z tytułu wynajmu mieszkania spełniają wszystkie wymienione powyżej warunki, to będą mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Przy czym Wnioskodawca ma możliwość zaliczenia wydatków związanych z wynajęciem mieszkania do kosztów uzyskania przychodów, o ile wydatki te będą udokumentowane zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Zatem w sytuacji gdy Wnioskodawca posiada potwierdzenia przelewów oraz informacje email o ich wysokości, to ma prawo na podstawie sporządzonego dowodu wewnętrznego zawierającego dane wynajmującego i najemcy, adres wynajmowanego mieszkania oraz informacje dotyczące wysokości dokonanych opłat z tytułu czynszu i zużytych mediów oraz informacji określających, którego miesiąca opłaty dotyczą, sporządzonego na podstawie zawartej umowy najmu mieszkania i potwierdzenia przelewu zaliczyć poniesione z tego tytułu wydatki do kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku opis będzie różnił się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Ponadto, co wymaga podkreślenia, to na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374, z późn. zm.) dodany przez art. 1 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568)).

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej