Temat interpretacji

Skutki podatkowe odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2020 r. (data wpływu 18 marca 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, w części dotyczącej:

• sprzedaży udziału w lokalu mieszkalnym nabytego w drodze spadku po zmarłej cioci Wnioskodawczyni oraz w drodze działu spadku w części nieprzekraczającej udziału w masie spadkowej jest prawidłowe,

• sprzedaży udziału w lokalu mieszkalnym nabytego w części przekraczającej udział nabyty w masie spadkowej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 marca 2020 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 8 lipca 2013 r. zmarła ciocia Wnioskodawczyni, która pozostawiła spadek. Zmarła nie pozostawiła testamentu. Po zmarłej ustawowymi spadkobiercami zostali:

• dwie siostry zmarłej,

• dwóch synów nieżyjącego brata,

• dwie córki nieżyjącej siostry, w tym Wnioskodawczyni.

Spadkobiercy przyjęli spadek z mocy prawa. Podstawą nabycia spadku po zmarłej było Postanowienie Sądu Rejonowego w Wydział Cywilny z siedzibą w z dnia 12 stycznia 2015 r., sygn. akt . Na mocy tego Postanowienia Wnioskodawczyni nabyła 1/8 części spadku.

Pozostałe części nabyli:

• dwie siostry zmarłej po 1/4 części,

• dwóch bratanków zmarłej po 1/8 części,

• druga siostrzenica zmarłej (siostra Wnioskodawczyni) w 1/8 części.

Zmarła pozostawiła po sobie:

• nieruchomość lokal mieszkalny o powierzchni 40 m² w budynku w wraz z udziałem do 5 573/28 999 części w prawie własności działki, na której znajduje się budynek, o wartości rynkowej 58 000 zł. Wymieniona wartość rynkowa lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość została ustalona w decyzji , znak sprawy: o umorzeniu postępowania podatkowego w sprawie ustalenia wysokości podatku od spadków i darowizn z tytułu nabycia spadku po zmarłej spadkodawczyni. Spadkodawczyni nabyła ww. nieruchomość dnia 7 listopada 2002 r. od Urzędu Gminy w co potwierdzono sporządzeniem aktu notarialnego i założeniem księgi wieczystej w Sądzie Rejonowym w ,

• kredyt w Banku w kwocie 9 920 zł 54 gr, który został spłacony dnia 23 czerwca 2016 r. przez Wnioskodawczynię łącznie z odsetkami za zwłokę w wysokości 13 190 zł 9 gr.

Za zgodą pozostałych spadkobierców Wnioskodawczyni wystąpiła do Sądu Rejonowego w o zgodny dział spadku po spadkodawczyni. Postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 31 stycznia 2019 r., sygn. akt Wnioskodawczyni przyznano prawo własności do lokalu mieszkalnego po spadkodawczyni z obowiązkiem spłaty na rzecz obu sióstr po 11 202 zł oraz drugiej siostrzenicy i obu bratanków po 5 601 zł. Na ten moment zwiększył się o 7/8 udział Wnioskodawczyni w stosunku do Jej udziału nabytego w drodze spadku. Wnioskodawczyni została zobowiązana do spłaty pozostałych spadkobierców w terminie 6 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku.

W dniu 5 sierpnia 2019 r. Wnioskodawczyni dokonała sprzedaży notarialnej mieszkania za ustaloną kwotę w wysokości 58 000 zł (mieszkanie niezamieszkałe przez 5 lat wymagało generalnego remontu), a następnie w wymaganym terminie spłaciła pozostałych spadkobierców.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w wyniku zbycia uzyskanej w dziale spadku nieruchomości w opisanej przez Wnioskodawczynię sytuacji powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w opisanej sytuacji nikt nie uzyskuje korzyści materialnych. Została jedynie unormowana sytuacja prawna dział spadku przenoszący własność na rzecz jednego ze spadkobierców na skutek braku możliwości podziału rzeczy z obowiązkiem spłaty pozostałych. W rezultacie, w wyniku zniesienia współwłasności doszło jedynie do nowego ukształtowania prawa własności, a nie wpłynęło to na zwiększenie dochodu Wnioskodawczyni, czy któregokolwiek z pozostałych spadkobierców ponad przysługujący udział w spadku.

W ocenie Wnioskodawczyni trudno mówić w tej sytuacji o odpłatnym zbyciu według art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym, jako czynności co prawda przenoszącej prawo własności, ale nie w zamian za korzyść majątkową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, w części dotyczącej:

• sprzedaży udziału w lokalu mieszkalnym nabytego w drodze spadku po zmarłej cioci Wnioskodawczyni oraz w drodze działu spadku w części nieprzekraczającej udziału w masie spadkowej jest prawidłowe,

• sprzedaży udziału w lokalu mieszkalnym nabytego w części przekraczającej udział nabyty w masie spadkowej jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

&‒ jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Wobec powyższego odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych stanowi źródło przychodu podlegające opodatkowaniu, jeżeli zbycie to ma miejsce przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Na mocy art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159) do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dodano w artykule 10 m.in. ustępy 5 i 7.

Powyższe przepisy, stosownie do art. 16 ww. ustawy zmieniającej, mają zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019.

Stosownie do art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku odpłatnego zbycia, nabytych w drodze spadku, nieruchomości lub praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie tej nieruchomości lub nabycie prawa majątkowego przez spadkodawcę.

Natomiast zgodnie z art. 10 ust. 7 ww. ustawy, nie stanowi nabycia lub odpłatnego zbycia, o którym mowa w ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), odpowiednio nabycie albo odpłatne zbycie, w drodze działu spadku, nieruchomości lub praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), do wysokości przysługującego podatnikowi udziału w spadku.

Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, co do zasady decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment i sposób ich nabycia.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 8 lipca 2013 r. zmarła ciocia Wnioskodawczyni. Po zmarłej ustawowymi spadkobiercami zostali:

• dwie siostry zmarłej,

• dwóch synów nieżyjącego brata,

• dwie córki nieżyjącej siostry, w tym Wnioskodawczyni.

Spadkobiercy przyjęli spadek z mocy prawa. Podstawą nabycia spadku po zmarłej było Postanowienie Sądu Rejonowego Wydział Cywilny z dnia 12 stycznia 2015 r. Na mocy tego Postanowienia Wnioskodawczyni nabyła 1/8 części spadku.

Pozostałe części nabyli:

• dwie siostry zmarłej po 1/4 części,

• dwóch bratanków zmarłej po 1/8 części,

• druga siostrzenica zmarłej (siostra Wnioskodawczyni) w 1/8 części.

Zmarła pozostawiła po sobie:

• nieruchomość lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość o powierzchni 40 m² wraz z udziałem do 5 573/28 999 części w prawie własności działki, na której znajduje się budynek, o wartości rynkowej 58 000 zł. Spadkodawczyni nabyła ww. nieruchomość dnia 7 listopada 2002 r. od Urzędu Gminy co potwierdzono sporządzeniem aktu notarialnego i założeniem księgi wieczystej,

• kredyt w kwocie 9 920 zł 54 gr, który został spłacony dnia 23 czerwca 2016 r. przez Wnioskodawczynię łącznie z odsetkami za zwłokę w wysokości 13 190 zł 9 gr.

Za zgodą pozostałych spadkobierców Wnioskodawczyni wystąpiła do Sądu Rejonowego o zgodny dział spadku po spadkodawczyni. Postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 31 stycznia 2019 r. Wnioskodawczyni przyznano prawo własności do lokalu mieszkalnego po spadkodawczyni z obowiązkiem spłaty na rzecz obu sióstr po 11 202 zł oraz drugiej siostrzenicy i obu bratanków po 5 601 zł. Na ten moment zwiększył się o 7/8 udział Wnioskodawczyni w stosunku do Jej udziału nabytego w drodze spadku. Wnioskodawczyni została zobowiązana do spłaty pozostałych spadkobierców w terminie 6 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku.

W dniu 5 sierpnia 2019 r. Wnioskodawczyni dokonała sprzedaży notarialnej lokalu mieszkalnego za ustaloną kwotę w wysokości 58 000 zł, a następnie w wymaganym terminie spłaciła pozostałych spadkobierców.

Stosownie do art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.) prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. W myśl art. 924 i art. 925 ustawy Kodeks cywilny, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei, postanowienie sądu o nabyciu spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

W myśl art. 1035 Kodeksu cywilnego, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego stosuje się przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Do momentu zniesienia tej współwłasności lub dokonania działu spadku, spadkobiercy są współwłaścicielami rzeczy i praw wchodzących w skład spadku.

Zgodnie z art. 1037 § 1 i § 2 ww. ustawy, dział spadku może nastąpić bądź na mocy umowy między wszystkimi spadkobiercami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek ze spadkobierców. Jeżeli do spadku należy nieruchomość, umowa o dział powinna być zawarta w formie aktu notarialnego.

W wyniku działu spadku prawa majątkowe objęte spadkiem przyznane poszczególnym spadkobiercom, przechodzą na nich, ustaje więc wspólność majątku spadkowego. Umowa o dział spadku lub prawomocne orzeczenie sądowe o dziale spadku stanowią tytuł własności rzeczy, które w dziale przypadły poszczególnym spadkobiercom. Na skutek działu spadku następuje konkretyzacja składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów ustawy Kodeks cywilny jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.

Zgodnie z art. 195 ustawy Kodeks cywilny, współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom.

Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej (art. 196 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego).

Natomiast w myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu.

Stosownie do art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.

Jeżeli zniesienie współwłasności następuje przez podział rzeczy wspólnej, to co do zasady dokonuje się jej podziału na tyle części ilu jest współwłaścicieli z uwzględnieniem wartości udziałów posiadanych przed zniesieniem współwłasności. W przypadku różnicy pomiędzy wartością utworzonych części rzeczy a wielkością udziałów, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne.

Co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału, jaki pierwotnie mu przysługiwał.

Podobne wnioski wynikają z ukształtowanej już linii orzeczniczej Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z którym nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku dokonanego zniesienia współwłasności, jeśli:

• podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty, lub

• wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku podziału tego majątku mieści się w udziale, jaki przysługiwał tej osobie we współwłasności.

Zatem zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy tylko wówczas, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat. Za datę nabycia nieruchomości w przypadku jej sprzedaży, która przypadła danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy zatem przyjąć datę jej pierwotnego nabycia, ale tylko wówczas gdy wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości mieści się w udziale, jaki przysługiwał jej przed dokonaniem tej czynności oraz zniesienie współwłasności nastąpiło bez spłat i dopłat. Natomiast, jeżeli udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat) to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością), jak i stan jej majątku osobistego. Tak więc co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomość (udział w nieruchomości), której (którego) wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał.

Z opisu sprawy wynika, że postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 31 stycznia 2019 r. przyznano Wnioskodawczyni prawo własności do lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość po spadkodawczyni. Udział Wnioskodawczyni w ww. lokalu mieszkalnym, w stosunku do Jej udziału nabytego w drodze spadku, zwiększył się o 7/8. W związku z powyższym data działu spadku i zniesienia współwłasności jest również datą nabycia tego udziału w lokalu mieszkalnym stanowiącym odrębną nieruchomość, o który zwiększył się udział w nim po dokonaniu tej czynności. W świetle powyższego stwierdzić należy, że nabycie przez Wnioskodawczynię lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość nastąpiło w różny sposób i w różnym czasie:

• w dniu 8 lipca 2013 r. nabycie udziału w lokalu mieszkalnym stanowiącym odrębną nieruchomość w drodze spadku po zmarłej cioci Wnioskodawczyni w części stanowiącej 1/8 całego lokalu mieszkalnego, do którego ma zastosowanie przepis art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przewidujący liczenie okresu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości przez spadkodawczynię,

• w dniu 31 stycznia 2019 r. nabycie udziału w drodze działu spadku ponad udział spadkowy nabyty przez Wnioskodawczynię, w myśl art. 10 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji stwierdzić należy, że w przypadku dokonanego przez Wnioskodawczynię odpłatnego zbycia udziału w lokalu mieszkalnym, stanowiącym odrębną nieruchomość, nabytego w drodze spadku po zmarłej cioci Wnioskodawczyni, nienastępującego w wykonaniu działalności gospodarczej, przewidziany w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych okres pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, w myśl art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy liczyć od końca roku, w którym nastąpiło nabycie ww. lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość przez spadkodawczynię (ciocię Wnioskodawczyni).

Zatem, przychód z odpłatnego zbycia tego udziału w przedmiotowym lokalu mieszkalnym, dokonanego przez Wnioskodawczynię w dniu 5 sierpnia 2019 r., nie będzie w ogóle podlegał opodatkowaniu z uwagi na fakt, że od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie przedmiotowego lokalu mieszkalnego przez spadkodawczynię, niewątpliwe upłynął pięcioletni okres czasu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 w zw. z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tej części stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Natomiast odpłatne zbycie przez Wnioskodawczynię udziału w lokalu mieszkalnym, stanowiącym odrębną nieruchomość, nabytego w dniu 31 stycznia 2019 r. w drodze działu spadku (w części dotyczącej udziału w lokalu mieszkalnym stanowiącym odrębną nieruchomość, który Wnioskodawczyni nabyła w 2019 r. od pozostałych spadkobierców ponad udział spadkowy), nienastępujące w wykonaniu działalności gospodarczej, stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach określonych w art. 30e ust. 1 ww. ustawy, ponieważ zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni w tej części należało uznać za nieprawidłowe.

Wskazać należy, że od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw (art. 30e ust. 1 i ust. 2).

Zgodnie natomiast z treścią art. 30e ust. 4 po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.

Tutejszy Organ podkreśla, że jednym z celów interpretacji indywidualnych jest zinterpretowanie przepisów budzących wątpliwość wśród podatników, w określonych stanach faktycznych czy zdarzeniach przyszłych. Przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) nakłada na Organ podatkowy obowiązek udzielania interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ww. ustawy jest sam przepis prawa. Wnioskodawczyni ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej