Temat interpretacji

Koszty uzyskania przychodów inwestycja drogowa na gruncie należącym do gminy.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 stycznia 2020 r. (data wpływu 15 stycznia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony pismem z 16 marca 2020 r. (data wpływu 18 marca 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działy specjalne produkcji rolnej. Działalność prowadzi pod nazwą (), skupiając się na różnych gałęziach branży (). Nie posiada wpisu do ewidencji działalności gospodarczej i nie prowadzi działalności gospodarczej, co wynika z ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Podatnik, jako formę opodatkowania, wybrał opodatkowanie podatkiem liniowym. Podatnik prowadzi księgi rachunkowe w związku z przekroczonym limitem wynikającym z ustawy o rachunkowości. Wnioskodawca prowadzi działalność rolniczą, gdzie wszystkie sprzedawane towary i usługi są opodatkowane podatkiem od towarów i usług (VAT).

Wnioskodawca w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej (w formie gospodarstwa rolnego prowadzone są księgi rachunkowe) zrealizował w 2019 r. przedsięwzięcie inwestycyjne polegające na rozbudowie gospodarstwa rolnego (dalej: inwestycja), w którym prowadzona jest działalność w zakresie działów specjalnych produkcji rolnej.

Jednym z elementów niezbędnych do realizacji inwestycji jest przebudowanie drogi dojazdowej do rozbudowywanego obiektu. Przedmiotowe prace drogowe zostaną zrealizowane na gruncie stanowiącym własność gminy (). Rozbudowanie drogi będzie zatem realizowane przez Wnioskodawcę jako inwestora w oparciu o stosowne porozumienie (tj. pismo zawierające zgodę Urzędu Miasta i Gminy () na rozbudowę drogi wraz z podaniem warunków vide załącznik nr 1 do niniejszego wniosku) zgodnie z ustawą z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2068 ze zm. dalej: Ustawa o drogach publicznych).

Po rozbudowaniu drogi infrastruktura drogowa zostanie nieodpłatnie przekazana na majątek Gminy. Wnioskodawca nie otrzyma żadnego wynagrodzenia ani zwrotu wydatków z tytułu wybudowania i przekazania przedmiotowej infrastruktury Gminie. Należy również podkreślić, że Wnioskodawca ani w przeszłości, ani obecnie nie posiada żadnego szczególnego tytułu prawnego do gruntu, na którym była realizowana przebudowa drogi (najem, dzierżawa, użytkowanie czy trwały zarząd). Droga jest drogą powszechnie dostępną.

Wnioskodawca wskazuje, że rozbudowanie przedmiotowej drogi dojazdowej będzie niezbędnym elementem do rozbudowy gospodarstwa rolnego przez Wnioskodawcę, prowadzenia przez niego działalności w tym zakresie i uzyskiwanie z tego tytułu przychodów. Brak rozbudowy przedmiotowej drogi dojazdowej uniemożliwiłby prawidłowe prowadzenie działalności w gospodarstwie. Prawidłowy dojazd do gospodarstwa rolnego jest również jednym z podstawowych czynników mających zapewnić bezpieczeństwo użytkowania gospodarstwa rolnego i prowadzenia działalności. Rozbudowa przedmiotowej infrastruktury drogowej umożliwia tym samym prowadzenie działalności przez Wnioskodawcę oraz uzyskiwanie obecnie i w przyszłości przychodów z takiej działalności.

Czynność przebudowy drogi gminnej stanowiło zatem świadczenie usług ściśle związanej z działalnością Wnioskodawcy, gdyż została ona wykonana w celu rozbudowy i użytkowania gospodarstwa rolnego, a tym samym w celu prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy i uzyskiwania przychodów z tego tytułu (z tytułu działów specjalnych).

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca doprecyzował, co następuje.

Wnioskodawca, poza prowadzonymi działami specjalnymi produkcji rolnej, nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca, poza prowadzonymi działami specjalnymi produkcji rolnej, prowadzi działalność rolniczą w rozumieniu art. 2 ust. 2 w rozumieniu ww. ustawy.

Wnioskodawca prowadzi () w ramach:

1. działalności rolniczej (z wyłączeniem działów specjalnych produkcji rolnej),
2. działów specjalnych produkcji rolnej,
3. nie prowadzi w ramach działalności gospodarczej.

Przez rozbudowę gospodarstwa rolnego należy rozumieć rozbudowę działu specjalnego produkcji rolnej prowadzonej przez ().

Budowa drogi dojazdowej jest niezbędna do uzyskiwania przychodów wyłącznie z działów specjalnych produkcji rolnej prowadzonej przez ().

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

w zakresie podatku dochodowego do osób fizycznych.

1. Czy Wnioskodawca ma prawo zaliczyć wydatki poniesione na przebudowę infrastruktury drogowej na gruncie stanowiącym własność gminy do kosztów uzyskania przychodów?
2. Czy przedmiotowe wydatki, o których mowa w pytaniu nr 1, powinny zostać ujęte jako koszty uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa PIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie, jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, zabezpieczenia źródła przychodu lub jego zachowania.

A zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki: zostały faktycznie poniesione w celu uzyskania przychodu, tzn. pozostają w racjonalnym związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami oraz nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Dodatkowo należy wskazać, że jako koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami będą stanowić koszty uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) jednym ze źródeł przychodów są działy specjalne produkcji rolnej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 tej ustawy: przychód z działów specjalnych produkcji rolnej ustala się według zasad określonych w art. 14, jeżeli podatnik prowadzi księgi wykazujące te przychody. O zamiarze założenia ksiąg podatnik jest obowiązany zawiadomić właściwego naczelnika urzędu skarbowego przed rozpoczęciem roku podatkowego albo przed rozpoczęciem prowadzenia działów specjalnych produkcji rolnej, jeżeli nastąpiło ono w ciągu roku, z zastrzeżeniem ust. 2.

W myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy: w przypadku gdy obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych wynika z przepisów o rachunkowości, przychód z działów specjalnych produkcji rolnej ustala się na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych według zasad określonych w art. 14. W takim przypadku nie ma obowiązku zawiadamiania właściwego naczelnika urzędu skarbowego o założeniu ksiąg rachunkowych.

Z powyższych regulacji wynika, że w przypadku gdy podatnik prowadzący działy specjalne produkcji rolnej ma obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych przychody ustala na zasadach określonych w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli obowiązujących podatników prowadzących działalność gospodarczą.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działy specjalne produkcji rolnej, skupiając się na różnych gałęziach branży (). Wnioskodawca prowadzi również działalność rolniczą, ale nie prowadzi działalności gospodarczej. W ramach działów specjalnych produkcji rolnej Wnioskodawca, jako formę opodatkowania, wybrał opodatkowanie podatkiem liniowym. Wnioskodawca prowadzi księgi rachunkowe w związku z przekroczonym limitem wynikającym z ustawy o rachunkowości. W ramach działów specjalnych produkcji rolnej Wnioskodawca zrealizował w 2019 r. przedsięwzięcie inwestycyjne polegające na rozbudowie gospodarstwa rolnego, w którym prowadzona jest ta działalność. Jednym z elementów niezbędnych do realizacji tego przedsięwzięcia jest przebudowanie drogi dojazdowej do rozbudowywanego obiektu. Prace drogowe zostaną zrealizowane na gruncie stanowiącym własność gminy. Wnioskodawca będzie realizował prace w charakterze inwestora na podstawie stosownego porozumienia. Rozbudowana infrastruktura drogowa zostanie nieodpłatnie przekazana na majątek Gminy. Wnioskodawca nie otrzyma żadnego wynagrodzenia ani zwrotu wydatków z tytułu wybudowania i przekazania tej drogi Gminie. Wnioskodawca ani w przeszłości, ani obecnie nie posiada żadnego szczególnego tytułu prawnego do gruntu, na którym była realizowana przebudowa drogi (najem, dzierżawa, użytkowanie czy trwały zarząd). Wnioskodawca wskazał, że rozbudowanie drogi dojazdowej będzie niezbędnym elementem do rozbudowy gospodarstwa rolnego przez Wnioskodawcę, prowadzenia przez niego działalności w tym zakresie i uzyskiwanie z tego tytułu przychodów. Brak rozbudowy drogi dojazdowej uniemożliwiłby prawidłowe prowadzenie działalności w gospodarstwie. Prawidłowy dojazd do gospodarstwa rolnego jest również jednym z podstawowych czynników mających zapewnić bezpieczeństwo użytkowania gospodarstwa rolnego i prowadzenia działalności. Rozbudowa infrastruktury drogowej umożliwia tym samym prowadzenie działalności przez Wnioskodawcę oraz uzyskiwanie obecnie i w przyszłości przychodów z takiej działalności. W uzupełnieniu do tego opisu Wnioskodawca wskazał, że budowa drogi dojazdowej jest niezbędna do uzyskiwania przychodów wyłącznie ze źródła, jakim są działy specjalne produkcji rolnej.

Zasady kwalifikowania przez podatników podatku dochodowego od osób fizycznych wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 22 i 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem że nie zostały one wymienione w art. 23 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której między kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością (tu: z działami specjalnymi produkcji rolnej),
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonych działach specjalnych produkcji rolnej decyduje podmiot prowadzący tę działalność, lecz nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością stanowić może koszt uzyskania przychodu i jako taki podlegać odliczeniu od postawy opodatkowania. Działalność taka co do zasady nastawiona jest na zysk, czyli osiąganie dochodu. Skutki podejmowanych nietrafionych decyzji gospodarczych nie mogą w każdym przypadku być przerzucane na Skarb Państwa przez obniżanie podstawy opodatkowania, dlatego każda decyzja związana z ponoszeniem kosztu powinna być odpowiednio uzasadniona i udokumentowana.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

&− o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22a ust. 2 ustawy: amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej inwestycjami w obcych środkach trwałych,
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników &− jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

&− zwane także środkami trwałymi.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie inwestycji. Zgodnie z art. 5a pkt 1 tej ustawy: ilekroć w ustawie jest mowa o inwestycjach &− oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2019 r. poz. 351), zwanej dalej ustawą o rachunkowości. Natomiast w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Na podstawie ww. definicji należy stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Odnosząc przytoczone przepisy prawa podatkowego do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego, w pierwszej kolejności należy wskazać, że przebudowywana infrastruktura drogowa, na budowę której Wnioskodawca poniósł nakłady, nie stanowi środka trwałego Wnioskodawcy, gdyż nie stanowi jego własności. Z wniosku nie wynika również, aby Wnioskodawcy przysługiwał jakikolwiek tytuł prawny do wskazanej we wniosku inwestycji drogowej. Wobec powyższego kosztów poniesionych na przebudowanie drogi dojazdowej do rozbudowywanego obiektu nie można uznać za wydatek poniesiony na wytworzenie własnego środka trwałego, jak i na inwestycję w obcym środku trwałym. Z tej też przyczyny wydatek poniesiony na wykonanie wskazanej we wniosku inwestycji nie może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów przez odpisy amortyzacyjne.

Natomiast, aby wydatek poniesiony z tytułu przebudowania drogi dojazdowej do rozbudowywanego obiektu mógł być zaliczony bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, niezbędne jest wykazanie, że wydatek ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a więc winien być spełniony ogólny warunek określony w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W niniejszej sprawie poniesiony przez Wnioskodawcę wydatek nie mieści się w katalogu ujętym w art. 23 ww. ustawy. Co więcej, wydatek ten ma na celu zapewnić prawidłowy dojazd do gospodarstwa rolnego, jest również jednym z podstawowych czynników mających zapewnić bezpieczeństwo użytkowania gospodarstwa rolnego i prowadzenia działów specjalnych produkcji rolnej. Rozbudowa infrastruktury drogowej umożliwia tym samym prowadzenie działalności przez Wnioskodawcę oraz uzyskiwanie obecnie i w przyszłości przychodów z takiej działalności.

Wydatek ten spełnia zatem kryterium celowości, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji może stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów z tytułu prowadzonych działów specjalnych produkcji rolnej.

Podatkowe zasady potrącalności kosztów w przypadku podatników prowadzących księgi rachunkowe zostały uregulowane w art. 22 ust. 5-5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 5c ww. ustawy: koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W świetle tego przepisu wydatki, których nie można przyporządkować do określonych przychodów danego roku podatkowego (koszty pośrednie), powinny zostać zaliczone do kosztów w dacie ich poniesienia. Przy czym koszty te można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w takiej wysokości, jaka dotyczy danego roku podatkowego.

Odnosząc powyższe do sytuacji będącej przedmiotem wniosku, należy stwierdzić, że wydatek na przebudowanie drogi dojazdowej do rozbudowywanego obiektu nie może być powiązany z żadnym konkretnym przychodem. Koszt ten ma bowiem wpływ na ogólną sytuację finansową Wnioskodawcy prowadzącego działy specjalne produkcji rolnej, nie generuje żadnego konkretnego przychodu, pozostaje zatem w pośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami z działów specjalnych produkcji rolnej prowadzonych przez Wnioskodawcę. W związku z tym koszt przebudowania drogi dojazdowej do rozbudowywanego obiektu stanowi koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodem i może być potrącony w dacie jego poniesienia, zgodnie z treścią przepisu art. 22 ust. 5c.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 22 ust. 5d powoływanej ustawy).

Mając na względzie cytowane wyżej przepisy oraz treść wniosku, należy stwierdzić, że koszty realizacji wskazanej we wniosku inwestycji drogowej winny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia na zasadach określonych w art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując wydatki poniesione na przebudowę infrastruktury drogowej na gruncie stanowiącym własność gminy Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Niniejsze wydatki powinny zostać ujęte jako koszty uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Końcowo Organ informuje, że wniosek w zakresie podatku od towarów i usług podlega odrębnemu rozstrzygnięciu.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej