Czy faktycznie poniesione nakłady na rozbudowę budynku użytkowego, który stanowi prywatny składnik majątku drugiego wspólnika spółki cywilnej można uznać za inwestycję w obcym środku trwałym, czy też powinien Pan poniesione przez siebie nakłady związane z ww. inwestycją zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów?

Interpretacja indywidualna

 – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych przedstawionego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 września 2022 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 22 listopada 2022 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Jest Pan wspólnikiem spółki cywilnej od dnia jej założenia tj. od (…) stycznia 1995 r. Posiada Pan 50% udziału w zysku spółki. Spółka prowadzi działalność gospodarczą od (…) stycznia 1995 r. w zakresie PKD 32.40Z Produkcja gier i zabawek. Spółka ta prowadzi działalność gospodarczą w nieruchomości będącej wyłączną własnością drugiego wspólnika/też osoby fizycznej/i jego żony na zasadzie ustawowej wspólności małżeńskiej na podstawie umowy dzierżawy zawartej od (…) października 2002 r. na czas nieokreślony. Umowa ta dalej obowiązuje. Jest to jeden budynek użytkowy składający się z pomieszczenia biurowego, produkcyjnego i magazynowego. Nieruchomość jest wykorzystywana wyłącznie na potrzeby działalności gospodarczej Pana i drugiego wspólnika spółki cywilnej. Nie stanowi ona majątku spółki ponieważ wspólnik będący właścicielem nie wniósł jej do majątku spółki. Wybudował ją na własnym gruncie i z własnych pieniędzy.

W latach 2016 i 2017 r. spółka poniosła nakłady na rozbudowę tej nieruchomości. Rozbudowa tej nieruchomości polegała na tzw. „przedłużeniu” dzierżawionej hali produkcyjnej o ok. 10metrów. W hali tej została wyburzona ściana końcowa. W to miejsce zostały wstawione drzwi przejściowe, została zrobiona wylewka na podłożu, wymurowane ściany, wstawione okna, na całości został zrobiony strop. Dach i tynki wykonał już właściciel nieruchomości we własnym zakresie. Ponadto wokół dzierżawionej hali produkcyjnej spółka poszerzyła plac wykładając go kostką.

Nakłady te nie były księgowane do kosztów podatkowych ponieważ uważał Pan wraz ze wspólnikiem, że jest to inwestycja w obcy środek trwały i podlega rozliczeniu w kosztach poprzez odpisy amortyzacyjne. Koszty te zostały poniesione po to żeby było gdzie ustawić nowe stanowiska pracy a tym samym przyczyniły się do zabezpieczenia źródła przychodów. Nakłady na rozbudowę tej nieruchomości zostały poniesione w celu uzyskania przychodów.

Zostały poniesione w trakcie trwania umowy dzierżawy. W umowie dzierżawy zastrzeżono, że nieruchomość będzie wykorzystywana na prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej. W umowie dzierżawy nie przewidziano, że dzierżawca wykona określone prace związane z rozbudową nieruchomości. Jednak zobowiązano dzierżawcę do utrzymania dzierżawionej nieruchomości w należytym stanie technicznym.

Wspólnik spółki wydzierżawia przedmiotową nieruchomość odpłatnie. Cenę dzierżawy ustalił Pan wspólnie ze wspólnikiem na podstawie cen najmu i dzierżawy obowiązujących w tym rejonie i możliwej kwoty do uzyskania za dzierżawę takiej nieruchomości, od 2016 r. uwzględnia Pan ze wspólnikiem w cenie także nakłady poniesione przez spółkę na rozbudowę tej nieruchomości. Ustalił Pan ze wspólnikiem, że jako wydzierżawiający nie zwróci dzierżawcy kosztów tych prac tylko obniży czynsz miesięczny przez taki okres i o taką kwotę aby te koszty się zwróciły. Stronami umowy są: wspólnik i jego żona jako wydzierżawiający i Pan jako wspólnik spółki cywilnej uprawniony do jej reprezentowania jako dzierżawca. Nie amortyzował Pan wraz ze wspólnikiem jednak tych nakładów do tej pory ponieważ spółka nie dokończyła rozbudowy tej nieruchomości. Rozbudowę tej nieruchomości dokończył drugi wspólnik (właściciel) z własnych środków.

Stwierdził Pan wraz z drugim wspólnikiem jednak, że nakłady te poniesione przez spółkę nie mogą być uznane za inwestycję w obcym środku trwałym bo nie jest spełniony warunek, aby je za taką inwestycję uznać a nakłady te należało zaksięgować w latach 2016 i 2017 do podatkowej księgi przychodów i rozchodów jako koszty podatkowe. Pod datami wystawienia poszczególnych faktur zaksięguje Pan te nakłady do podatkowej księgi przychodów i rozchodów za lata 2016 i 2017 podatkowej księgi przychodów i rozchodów jako koszty podatkowe. Pod datami wystawienia poszczególnych faktur zaksięguje Pan te nakłady do podatkowej księgi przychodów i rozchodów za lata 2016 i 2017.

Do 31 grudnia 2021 r. spółka prowadziła dla celów podatkowych podatkową księgę przychodów i rozchodów metodą uproszczoną a od 1 stycznia 2022 r. prowadzi obowiązkowo księgi rachunkowe.

Za 2016 i 2017 złożył Pan zeznania podatkowe PIT-36L. W związku z ww. okolicznościami zamierza Pan skorygować zeznania podatkowe w terminach: za 2016 r. do 31 grudnia 2022 r. i za 2017 r. do 31 grudnia 2023 r.

Pytanie

1.Czy wydatki te stanowią u Pana koszty uzyskania przychodów w latach 2016 i 2017?

2.Czy ma Pan prawo skorygować zeznania podatkowe za: 2016 r. w terminie do 31 grudnia 2022 r. i 2017 r. w terminie do 31 grudnia 2023 r.?

Pana stanowisko

Pana zdaniem, odpowiedź na obydwa pytania jest twierdząca.

Uzasadnienie Pana stanowiska w zakresie pytania pierwszego:

Koszty te mieszczą się w ogólnej definicji kosztów wymienionych w art. 22 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie zostały wymienione w art. 23 ust. 1 tej ustawy. Właścicielem nieruchomości wykorzystywanej w prowadzonej w formie spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej jest drugi wspólnik tej spółki czyli nie jest to osoba z zewnątrz. Kwestię funkcjonowania spółki cywilnej regulują przepisy kodeksu cywilnego - art. 860-875, a wspólnicy spółki wspólnie na zasadzie łącznej w proporcji do posiadanych udziałów ponoszą koszty działalności spółki. Wkłady wniesione przez wspólników do spółki cywilnej oraz rzeczy i prawa nabyte w czasie jej trwania stanowią z mocy samego prawa wspólny majątek wspólników. Stanowi on współwłasność łączną wspólników (tzw. wspólność niepodzielnej ręki) i jest wyodrębniony organizacyjnie od ich majątków osobistych. Co do zasady, wydatki poniesione przez podatnika na nabycie lub wytworzenie środków trwałych, w tym również inwestycji w obcych środkach trwałych, są rozliczane w czasie i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej pośrednio, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych środków. W przypadku prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej warunki wynikające z przepisu art. 22a ust. 1 i 2 ww. ustawy dotyczą wszystkich wspólników. Oznacza to, że przepisy dotyczące amortyzacji stosuje się w odniesieniu do spółki cywilnej, a nie do wspólników tejże spółki. Należy jednak zaznaczyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycję w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie „inwestycji”. Zgodnie z art. 5a pkt 1 tej ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2018 r., poz. 395, 398 i 650). Środki trwałe w budowie to - w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości - zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Biorąc pod uwagę ww. definicje można stwierdzić, że inwestycja w obcym środku trwałym to ogół działań (nakładów) podatnika, odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego. W tym przypadku właścicielem nieruchomości jest drugi wspólnik spółki cywilnej więc wydatek nie może być uznany za inwestycję w obcy środek trwały. Zatem wydatki te stanowią u Pana koszty uzyskania przychodu w dacie wystawienia faktur tj. w roku 2016 i 2017.

Uzasadnienie Pana stanowiska w zakresie pytania drugiego:

Prawo do złożenia korekty zeznania wynika wprost z art. 81 paragraf 1 ustawy Ordynacja Podatkowa. W wyniku złożenia do końca 2022 r. korekty zeznania za 2016 r. powstanie nadpłata a prawo do stwierdzenia nadpłaty przedawnia się zgodnie z art. 70 paragraf 1 ustawy Ordynacja podatkowa z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Zatem prawo to przedawni się w 31 grudnia 2022 r. W wyniku złożenia korekty zeznania za 2017 r. do końca 2022 r. również powstanie nadpłata, a prawo do stwierdzenia nadpłaty przedawni się 31 grudnia 2023 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Spółka cywilna jest umową, stosunkiem zobowiązaniowym zawartym pomiędzy co najmniej dwoma osobami, uregulowanym przepisami ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1360, ze zm.).

Zgodnie z art. 860 § 1 ww. ustawy, przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów.

Spółka cywilna nie jest zatem odrębnym podmiotem prawa i stanowi wyłącznie stosunek zobowiązaniowy pomiędzy wspólnikami będącymi stronami umowy spółki cywilnej. Wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony w umowie spółki. Z uwagi na to, że spółka cywilna nie jest podmiotem prawa, nie przysługuje jej w związku z tym również zdolność do czynności prawnych, zdolność sądowa, ani procesowa.

Spółka cywilna nie jest także przedsiębiorcą w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy z 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2021 r. poz. 162 ), przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. ustawy, przedsiębiorcami są także wspólnicy spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.)

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

‒być poniesiony przez podatnika,

‒być poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

‒pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

‒być definitywny (rzeczywisty), czyli wartość poniesionego wydatku nie może zostać podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

‒zostać właściwie udokumentowany,

‒wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, podlegające amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

‒o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl zaś art. 22a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1)przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej ,,inwestycjami w obcych środkach trwałych'',

2)budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

3)składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

‒zwane także środkami trwałymi;

4)tabor transportu morskiego w budowie (PKWiU ex 30.11).

Z powyższego wynika, że (co do zasady) wydatki poniesione przez podatnika na nabycie lub wytworzenie środków trwałych, w tym również stanowiące inwestycję w obcych środkach trwałych, są rozliczane w czasie i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej pośrednio, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych środków.

Należy jednak zaznaczyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycję w obcych środkach trwałych.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych znajduje się natomiast definicja pojęcia „inwestycji”.

Zgodnie z art. 5a pkt 1 tej ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o:

inwestycjach - oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2021 r. poz. 217), zwanej dalej ,,ustawą o rachunkowości”.

W myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości ilekroć w ustawie jest mowa o:

środkach trwałych w budowie - rozumie się przez to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Tym samym biorąc pod uwagę ww. definicje można stwierdzić, że inwestycja w obcym środku trwałym to ogół działań (nakładów) podatnika, odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa sądowego przez „inwestycje w obcych środkach trwałych” należy rozumieć nakłady ponoszone na ulepszenie istniejącego już środka trwałego, który nie stanowi własności (współwłasności) podatnika, jest jednak przez niego wykorzystywany, na podstawie stosownej umowy (najmu, dzierżawy, użyczenia, itp.).

Z powyższych przepisów wynika, że odpisów amortyzacyjnych mogą dokonywać jedynie podmioty będące właścicielami lub współwłaścicielami określonych składników majątku. Przepisy prawa dopuszczają jednak możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątku trwałego niestanowiących własności podatnika, na podstawie powołanego powyżej art. 22a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Co do zasady, wydatki poniesione przez podatnika na nabycie lub wytworzenie środków trwałych, w tym również inwestycji w obcych środkach trwałych, są rozliczane w czasie i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej pośrednio, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych środków. W przypadku prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej warunki wynikające z przepisu art. 22a ust. 1 ww. ustawy dotyczą wszystkich wspólników. Oznacza to, że przepisy dotyczące amortyzacji stosuje się w odniesieniu do spółki cywilnej, a nie do wspólników tejże spółki.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że:

‒jest Pan jednym z dwóch wspólników spółki cywilnej i posiada Pan w niej 50% udziałów;

‒drugi wspólnik posiada w swoim majątku prywatnym nieruchomość zabudowaną budynkiem użytkowym; nieruchomość ta jest objęta wspólnością majątkową małżeńską;

‒spółka cywilna prowadzi działalność gospodarczą w ww. nieruchomości na podstawie sporządzonej 8 października 2002 r. umowy dzierżawy;

‒nieruchomość ta nie stanowi majątku wspólników spółki cywilnej, gdyż drugi wspólnik, który jest jej właścicielem nie wniósł jej do majątku spółki;

‒w latach 2016 i 2017 wspólnicy spółki cywilnej ponieśli nakłady na rozbudowę tej nieruchomości;

‒rozbudowa tej nieruchomości polegała na tzw. „przedłużeniu” dzierżawionej hali produkcyjnej o ok. 10metrów .W hali tej została wyburzona ściana końcowa. W to miejsce zostały wstawione drzwi przejściowe, została zrobiona wylewka na podłożu, wymurowane ściany, wstawione okna, na całości został zrobiony strop. Dach i tynki wykonał już właściciel nieruchomości –drugi wspólnik we własnym zakresie. Ponadto wokół dzierżawionej hali produkcyjnej spółka cywilna poszerzyła plac wykładając go kostką;

‒poniesione przez Pana i drugiego wspólnika nakłady na rozbudowę ww. nieruchomości nie były zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, gdyż uważał Pan z drugim wspólnikiem, że jest to inwestycja w obcym środku trwałym i podlega rozliczeniu w kosztach poprzez odpisy amortyzacyjne.

Wątpliwości Pana sprawdzają się do ustalenia, czy faktycznie poniesione nakłady na rozbudowę budynku użytkowego, który stanowi prywatny składnik majątku drugiego wspólnika spółki cywilnej można uznać za inwestycję w obcym środku trwałym, czy też powinien Pan poniesione przez siebie nakłady związane z ww. inwestycją zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w 2016 r. i 2017 r.

Z przywołanych powyżej przepisów wynika, że spółka cywilna jest umową zawartą przez wspólników w celu dążenia do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego. Właścicielami majątku wykorzystywanego w prowadzonej w formie spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej są wspólnicy tej spółki w ramach współwłasności łącznej, a nie spółka.

W przedmiotowej sprawie Pan ponosił nakłady na rozbudowę budynku użytkowego, który stanowi własność prywatną drugiego ze wspólników. Jest jedynie dzierżawiony przez Pana jako wspólnika tej spółki i wykorzystywany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodzić się należy zatem z Pana stanowiskiem, że nakładów dotyczących ww. składnika majątku spółka cywilna nie mogła uznać za inwestycję w obcym środku trwałym. Skoro przedmiotowy budynek użytkowy stanowi własność jednego ze wspólników spółki, a więc co do zasady spełnia on definicję środka trwałego, o której mowa w art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to nakłady dotyczące tego składnika majątku nie mogą zostać uznane w spółce cywilnej, a więc spółce nieposiadającej odrębnego majątku za „inwestycję w obcym środku trwałym”. Nie jest przy tym możliwa sytuacja, że określony składnik majątku dla jednego wspólnika spółki cywilnej stanowi środek trwały, a dla pozostałych utożsamiany jest z „inwestycją w obcym środku trwałym”. Zatem spółka cywilna, w której jest Pan wspólnikiem nie może również dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości nakładów poniesionych na rozbudowę ww. składnika majątku, bowiem nie został on wniesiony do spółki, a ww. nakłady, ze wskazanych powyżej powodów nie mogą być uznane za inwestycję w obcym środku trwałym.

Pamiętać bowiem należy, że amortyzacji dokonuje spółka, a nie poszczególni jej wspólnicy. Oznacza to, że przepisy dotyczące amortyzacji stosuje się w odniesieniu do spółki cywilnej, a nie do wspólników tejże spółki.

W związku z brakiem wprowadzenia nieruchomości do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki cywilnej (niewniesienie budynku aportem) i niespełniania, co zostało wykazane powyżej, warunków uznania poniesionych Nakładów za inwestycję w obcym środku trwałym, rozliczenie tych Nakładów należy rozpatrywać pod kątem zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodu Spółki cywilnej.

Zgodnie z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 5d ww. ustawy:

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W świetle tego przepisu wydatki, których nie można przyporządkować do określonych przychodów danego roku podatkowego (koszty pośrednie) powinny zostać zaliczone w koszty w dacie ich poniesienia.

Jednocześnie, mając na uwadze fakt, że jest Pan wspólnikiem w Spółce cywilnej, należy wskazać, że sposób opodatkowania przychodów z udziału w spółce niebędącej osobą prawną uregulowany został w art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy:

Przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W myśl zaś art. 8 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1)rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;

2)ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.

W związku powyższym, wielkość przychodu przypadającego na podatnika (wspólnika spółki niebędącej osobą prawną) określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku. Taką samą zasadę należy zastosować przy określaniu kosztów uzyskania przychodu, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat przypadających na wspólnika. W rezultacie zarówno koszty uzyskania przychodów, jak i wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, powinny być rozliczane przez osobę fizyczną będącą wspólnikiem spółki cywilnej proporcjonalnie do jego udziałów w zyskach tej spółki.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy ponadto wynika, że poniesione koszty na rozbudowę budynku użytkowego zostały poniesione po to żeby było gdzie ustawić nowe stanowiska pracy tym samym przyczyniły się do zabezpieczenia źródła przychodów. Wskazał Pan również wprost, że nakłady na rozbudowę tej nieruchomości zostały poniesione w celu uzyskania przychodów.

Reasumując, mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, że koszty (wydatki) poniesione przez Spółkę cywilną (jej wspólników) na rozbudowę przedmiotowego budynku (Nieruchomości), dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, pozostają w pośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami Spółki cywilnej. Są to koszty, które trudno przyporządkować do określonego strumienia przychodów, dlatego też stanowią one koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodem, potrącalne na zasadach określonych w art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazane we wniosku wydatki, jako pośrednio związane z przychodami, powinny zostać zaliczone zatem do kosztów uzyskania przychodów Pana jako wspólnika Spółki cywilnej w dacie ich poniesienia.

Jednocześnie wskazać należy, że Pan jako wspólnik Spółki cywilnej mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu jedynie tę część ww. kosztów podatkowych, jaka przypadała na Pana proporcjonalnie do wysokości Pana prawa do udziału w zysku Spółki cywilnej (50%).

Tym samym z uwagi na to, że poniesione nakłady na rozbudowę nieruchomości traktował Pan błędnie jako inwestycję w obcym środku trwałym przysługuje Panu możliwość korekty zeznania za 2016 r. w terminie do 31 grudnia 2022 r. i za 2017 r. w terminie do 31 grudnia 2023 r. i możliwość zaliczenia poniesionych wydatków bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Informacje dodatkowe

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu jego zaistnienia.

Z uwagi na zakres wniosku, a w szczególności treść pytań wyznaczających zakres żądania, w niniejszej interpretacji nie rozstrzygnięto o skutkach podatkowych w związku z obniżeniem przez najemcę (drugiego wspólnika) czynszu jak i nie oceniono Pana stanowiska w części odnoszącej się do możliwości powstania nadpłaty w podatku.

Jednocześnie informuję, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Oznacza to, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie w Pana indywidualnej sprawie i dotyczy skutków podatkowych (opisanego zdarzenia przyszłego) powstałych wyłącznie po Pana stronie. Przedmiotowa interpretacja nie rozstrzyga więc o sytuacji podatkowej drugie wspólnika spółki cywilnej.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) i zastosuje się Pan do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).