Temat interpretacji

Ustalanie stawki amortyzacyjnej dla wynajmu mieszkania przez osobę fizyczną oraz możliwość rozpoznania w kosztach raty odsetkowej kredytu zaciągniętego na zakup tej nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2020 r. (data wpływu 24 marca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie możliwości rozpoznania w kosztach podatkowych miesięcznego odpisu amortyzacyjnego dokonanego od wartości początkowej nieruchomości przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej oraz zapłaconej raty odsetkowej dotyczącej kredytu zaciągniętego na zakup wynajmowanego Mieszkania jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie możliwości rozpoznania w kosztach podatkowych miesięcznego odpisu amortyzacyjnego dokonanego od wartości początkowej nieruchomości przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej oraz zapłaconej raty odsetkowej dotyczącej kredytu zaciągniętego na zakup wynajmowanego Mieszkania.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Aktem notarialnym z dnia 12 grudnia 2019 r. Wnioskodawczyni wspólnie z mężem nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego (dalej również jako Mieszkanie). Obok ceny zakupu, Wnioskodawczyni poniosła następujące koszty związane z transakcją zakupu Mieszkania:

1. wynagrodzenie notariusza za sporządzenie przedwstępnej umowy zakupu w formie aktu notarialnego,
2. wynagrodzenie notariusza za dokonanie czynności zakupu w formie aktu notarialnego,
3. podatek od czynności cywilnoprawnych od umowy zakupu,
4. koszty wniosku wieczystoksięgowego oraz opłaty sądowej.

Zakup został sfinansowany z posiadanych oszczędności oraz z kredytu bankowego.

Mieszkanie zostało nabyte do majątku prywatnego objętego wspólnością majątkową małżeńską. Wnioskodawczyni nie planuje wykorzystywać mieszkania do celu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Na obecnym etapie Mieszkanie zostało oddane w najem, docelowo z mieszkania mogą korzystać dzieci Wnioskodawczyni, jej rodzice lub inni członkowie rodziny.

Po nabyciu Mieszkania Wnioskodawczyni nie przeprowadzała remontu Mieszkania ani nie ponosiła nakładów na Mieszkanie. Wspólnie z mężem złożyła natomiast wniosek do spółdzielni mieszkaniowej o wyodrębnienie lokalu. W związku z wyodrębnieniem lokalu poniesiono koszty taksy notarialnej, wniosku wieczystoksięgowego oraz opłaty sądowej. W lutym 2020 roku nastąpiło wyodrębnienie własności lokalu. W tym samym miesiącu zawarto umowę najmu Mieszkania i oddano je do korzystania najemcy.

Wnioskodawczyni wprowadziła lokal do ewidencji środków trwałych na koniec lutego 2020 r. i wybrała indywidualną metodę amortyzacji przyjmując roczną stawkę amortyzacyjną w wysokości 7,5%. Wnioskodawczyni będzie dokonywała miesięcznych odpisów amortyzacyjnych począwszy od marca 2020 r. Miesięczny odpis amortyzacyjny będzie kalkulowany jako jedna dwunasta iloczynu wartości początkowej Mieszkania i rocznej stawki amortyzacyjnej.

Wartość początkowa środka trwałego (Mieszkania) została ustalona jako suma następujących kosztów: ceny zakupu, wynagrodzenia notariusza za sporządzenie przedwstępnej umowy zakupu Mieszkania, wynagrodzenia notariusza za sporządzenie umowy zakupu Mieszkania, kosztów podatku od czynności cywilnoprawnej od umowy nabycia, kosztu wniosku wieczystoksięgowego oraz opłaty sądowej, wynagrodzenia notariusza za czynność notarialną związaną z wyodrębnieniem lokalu, kosztów wniosku wieczystoksięgowego oraz opłaty sądowej które zostały poniesione do dnia oddania Mieszkania w najem.

Mieszkanie było wykorzystywane przed nabyciem przez Wnioskodawczynię przez okres dłuższy niż 60 miesięcy.

Wnioskodawczyni nie planuje zbywać Mieszkania (w szczególności nie dokona jego sprzedaży w okresie 1 roku od daty nabycia).

Wnioskodawczyni, pierwszy przychód z tytułu najmu Mieszkania otrzymała w lutym 2020 r. W terminie do 20 marca 2020 r. Wnioskodawczyni złoży wraz ze swoim mężem oświadczenie, że całość przychodów uzyskiwanych z tytułu najmu zostanie opodatkowana przez Wnioskodawczynię.

Przychody z tytułu najmu Wnioskodawczyni planuje opodatkować na zasadach ogólnych, to jest jako przychody, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Obecnie wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą możliwości rozpoznania w kosztach podatkowych:

1. zapłaconej przez Wnioskodawczynię raty odsetkowej dotyczącej kredytu zaciągniętego na zakup Mieszkania,
2. miesięcznego odpisu amortyzacyjnego dokonanego od wartości początkowej nieruchomości przy zastosowaniu rocznej stawki amortyzacyjnej w wysokości 7,5%

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawczyni będzie przysługiwało prawo do rozpoznania w kosztach podatkowych wartości odpisu amortyzacyjnego naliczonego od ustalonej przez Wnioskodawczynię wartości początkowej Mieszkania przy zastosowaniu rocznej stawki w wysokości 7,5%?

Zdaniem Wnioskodawczyni, będzie jej przysługiwało prawo do rozpoznania w kosztach podatkowych wartości odpisu amortyzacyjnego naliczonego od ustalonej przez Wnioskodawczynię wartości początkowej Mieszkania przy zastosowaniu rocznej stawki
w wysokości 7,5%.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako ustawa o PDOF) kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOF amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika nabyte lub wytworzone we własnym zakresie kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie dłuższym niż rok wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o PDOF, zwane środkami trwałymi.

Wartość początkowa Mieszkania została ustalona zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 w związku z art. 22g ust. 3 ustawy PDOF, a więc jako suma kosztów zakupu i innych kosztów związanych z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Ponieważ Mieszkanie należy traktować jako środek trwały używany (był wykorzystywany przez ponad 60 miesięcy przed jego nabyciem przez Wnioskodawczynię) zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PDOF Wnioskodawczyni, z zastrzeżeniem art. 22l, może indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną z tym, że okres amortyzacji lokali nie może być krótszy niż 10 lat.

Mając powyższe na względzie należy uznać, że Wnioskodawczyni będzie przysługiwało prawo do rozpoznania w kosztach podatkowych wartości odpisów amortyzacyjnych, które zostaną dokonane od wartości początkowej Mieszkania przy zastosowaniu rocznej stawki amortyzacyjnej w wysokości 7,5 %.

Ad. 2. Zdaniem Wnioskodawczyni będzie jej przysługiwało prawo do rozpoznania w kosztach podatkowych wartości zapłaconej raty odsetkowej dotyczącej kredytu zaciągniętego dla sfinansowania nabycia Mieszkania.

Zaciągnięcie kredytu było niezbędne dla nabycia przez Wnioskodawczynię Mieszkania. Nie ulega zatem wątpliwości, że występuje bezpośredni związek między ponoszonymi przez Wnioskodawczynię kosztami odsetek, a przychodem z najmu nieruchomości. Dlatego, zdaniem Wnioskodawczyni koszt raty odsetkowej stanowi koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF. Istotne przy tym jest, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o PDOF kosztów uzyskania przychodów nie stanowią naliczone lecz niezapłacone odsetki od kredytów. Oznacza to, że kosztem uzyskania przychodu może być tylko zapłacona przez Wnioskodawczynię rata odsetkowa kredytu zaciągniętego na zakup Mieszkania.

Rata kapitałowa nie będzie natomiast uwzględniana w rachunku dochodu podatkowego (nie będzie uwzględniana w kosztach podatkowych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W myśl art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Stosownie do art. 8 ust. 3 ww. ustawy, zasady, o których mowa w ust. 1 i 2, mają również zastosowanie do małżonków, między którymi istnieje wspólność majątkowa, osiągających ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 przychody ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy, chyba że złożą pisemne oświadczenie o opodatkowaniu całości dochodu osiągniętego z tego źródła przez jednego z nich.

Oświadczenie, o którym mowa w ust. 3, należy złożyć właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego najpóźniej do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został otrzymany, ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6, pierwszy w roku podatkowym przychód ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy (art. 8 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 8 ust. 6 ww. ustawy, wybór zasady opodatkowania całości dochodu przez jednego z małżonków, wyrażony w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 3, dotyczy również lat następnych, chyba że w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został otrzymany, ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6, pierwszy w roku podatkowym przychód ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy, małżonkowie zawiadomią w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego o rezygnacji z opodatkowania całości dochodu przez jednego z małżonków.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem w ramach wspólności majątkowej nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego 12 grudnia 2019 r. Na wniosek Wnioskodawczyni i jej męża w lutym 2020 r. nastąpiło wyodrębnienie własności lokalu. Mieszkanie obecnie jest wynajmowane, a przychód z tego tytułu Zainteresowana planuje opodatkować na zasadach ogólnych. Mieszkanie wprowadzone zostało do ewidencji środków trwałych pod koniec lutego 2020 r. W mieszkaniu nie przeprowadzono remontów, a przed nabyciem przez Zainteresowaną mieszkanie było wykorzystywane dłużej niż przez 60 miesięcy. Wnioskodawczyni nie planuje sprzedawać mieszkania, w szczególności przez rok od daty nabycia. Pierwszy przychód z wynajmu Wnioskodawczyni otrzymała w luty 2020 r. i w terminie do 20 marca 2020 r. złożyła wraz z mężem oświadczenie, że całość przychodów uzyskiwanych z tytułu najmu zostanie opodatkowana przez Wnioskodawczynię.

Wątpliwości Zainteresowanej dotyczą m.in. możliwości rozpoznania w kosztach podatkowych wartości odpisu amortyzacyjnego naliczonego od ustalonej przez Wnioskodawczynię wartości początkowej Mieszkania przy zastosowaniu rocznej stawki w wysokości 7,5%

Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednym ze źródeł przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest najem, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z najmem, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki na nabycie składników majątku wykorzystywanych przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Kosztem uzyskania przychodów mogą być zgodnie art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych definicja środków trwałych określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji, oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Na podstawie art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z treści ww. art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że aby określony składnik majątku oddany przez podatnika do używania m.in. na podstawie umowy najmu można było zaliczyć do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, to przewidywany okres użytkowania tego składnika majątku musi być dłuższy niż rok. Zatem składniki majątku, których przewidywany okres użytkowania jest równy lub krótszy niż rok nie stanowią środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Oznacza to, że przewidywany okres użytkowania jest jednym z kryteriów, które przesądzają o możliwości zaliczenia danego składnika majątku do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

W myśl art. 22c pkt 1 i pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stosownie do treści art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych. Szczegółowe zasady ustalania wartości początkowej zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 tej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 omawianej ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl powołanego przepisu co do zasady na prawidłowe ustalenie wartości początkowej środka trwałego będą miały wpływ kwota należna zbywcy, jak i wszelkie wydatki mające związek z jego przystosowaniem do stanu kompletności i zdatności do użytku w dniu przyjęcia do używania. Zatem wartość początkową ustala się według wydatków faktycznie poniesionych na ich nabycie.

Na podstawie art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 tej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę dla pełnego zamortyzowania tego składnika.

W myśl art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Standardowa stawka z Wykazu stawek amortyzacyjnych dla lokali mieszkalnych wynosi 1,5%. Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków (lokali) mieszkalnych przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. wyżej ustawy.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Powyższy przepis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonych przez podatnika.

Przy czym w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W podanej definicji używane występują dwa istotne sformułowania: pojęcie przed nabyciem, które oznacza, że chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie wykorzystania, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296).

Zatem używanie środka trwałego musi nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Ponadto należy mieć na uwadze, że środkiem trwałym jest zarówno składnik majątku (np. lokal będący odrębną własnością/współwłasnością) wykorzystywany w działalności gospodarczej, jak i oddany do używania np. na podstawie umowy najmu. Przepisy dotyczące metody indywidualnych stawek amortyzacyjnych nie uzależniają przy tym możliwości jej zastosowania od tego, czy składnik majątku jest wykorzystywany w działalności gospodarczej, czy oddany do używania na podstawie umowy najmu poza działalnością.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Mieszkanie będące odrębną własnością Wnioskodawczyni i jej męża jest wynajmowane. Wnioskodawczyni zamierza dokonywać odpisów amortyzacyjnych od ww. nieruchomości indywidualną stawką amortyzacyjną w wysokości 7,5%. Zainteresowana wskazała, że nieruchomość była używana przed jej nabyciem przez co najmniej 60 miesięcy.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego, Wnioskodawczyni przy amortyzacji lokalu mieszkalnego może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni w odniesieniu do pytania nr 1 uznano za prawidłowe.

W odniesieniu do pytania nr 2, gdzie wątpliwość Wnioskodawczyni budzi fakt czy ma ona prawo do rozpoznania w kosztach podatkowych wartości raty odsetkowej dotyczącej zaciągniętego kredytu dla sfinansowania nabycia Mieszkania tut. organ wyjaśnia co następuje.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Z kolei art. 23 ust. 1 pkt 33 ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Biorąc pod uwagę powyższe, w kwestii zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów zapłaconych odsetek od kredytu zaciągniętego na zakup lokalu mieszkalnego wskazać należy, że wydatki poniesione na spłatę odsetek od kredytu na zakup mieszkania, które to przeznaczone zostało pod wynajem, jako związane z uzyskiwanym przychodem z najmu mogą, co do zasady, zostać zaliczone do kosztów uzyskania tego przychodu. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 32 i 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika bowiem, że wydatki z tytułu odsetek od kredytu - o ile spełniają warunek celowości, wynikający z art. 22 ust. 1 ww. ustawy i nie zwiększają wartości początkowej wynajmowanego lokalu mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodu. Z tym jednak zastrzeżeniem, że do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć tylko te odsetki, które zostały faktycznie zapłacone przez Wnioskodawcę (od momentu przekazania lokalu do wynajmu).

Zatem w myśl powołanych przepisów odsetki od kredytu mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jeśli zaciągnięty kredyt pozostaje w związku z przychodami uzyskiwanymi przez podatnika z prowadzonej przez niego działalności (w tym przypadku najmem Mieszkania) oraz odsetki te zostały zapłacone.

Podkreślić jednak należy, że aby odsetki mogły stanowić koszty uzyskania przychodów, podatnik musi wskazać związek przyczynowo-skutkowy między poniesionymi wydatkami, a przychodami, co wynika z ogólnego przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Istotne znaczenie dla zaliczenia odsetek do kosztów uzyskania przychodów ma więc faktyczne przeznaczenie kredytu. Na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia faktu, że pobrane środki zostały przeznaczone na zakup Mieszkania, z wynajmu którego Zainteresowana uzyskuje dochód.

Odnosząc się zatem do pytania nr 2 należy wskazać, że zapłacone odsetki od kredytu zaciągniętego w celu zakupu Mieszkania mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14 na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.)).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej