Temat interpretacji

ustalenia wartości początkowej działek gruntu

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2020 r. (data wpływu 17 marca 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej działek gruntu jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą . Działalność gospodarczą Wnioskodawczyni rozpoczęła w dniu 14 lutego 2020 r. Podstawowym rodzajem Jej działalności jest działalność sklasyfikowana w PKD pod nr 41.20.Z. - roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych. Wnioskodawczyni wybrała opodatkowanie podatkiem dochodowym na podstawie art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. opodatkowanie podatkiem liniowym, a ewidencja zdarzeń gospodarczych prowadzona jest w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Jest Ona także podatnikiem podatku VAT czynnym od dnia 19 lutego 2020 r. Wnioskodawczyni będzie się zajmowała budową budynków jednorodzinnych mieszkalnych i niemieszkalnych, wynajmem, dzierżawą lub sprzedażą gruntów lub budynków posadowionych. Z tego względu - na podstawie dokumentu wewnętrznego Wnioskodawczyni wnosi do swojej działalności grunt niezabudowany, tj. działki o nr , które nigdy wcześniej nie były wykorzystywane do prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej, nie stanowiły środków trwałych jakiejkolwiek działalności gospodarczej i nie były także nigdy przedmiotem odpłatnych, bądź nieodpłatnych umów najmu, dzierżawy, użyczenia lub innych o podobnym charakterze, ani też nie były objęte jakąkolwiek ewidencją środków trwałych, czy wykazem, a który po wniesieniu - będzie zakwalifikowany jako środek trwały.

Grunt, który Wnioskodawczyni wnosi do działalności gospodarczej, został nabyty w wyniku wielu uprzednich transakcji, tj.:

1. W dniu 10 października 2006 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem oraz małżonkowie nabyli na współwłasność aktem notarialnych Nr Rep. nieruchomość w postaci niezabudowanej działki nr o powierzchni 0,68 ha, położonej w, obręb , przy ul. , KW nr , sklasyfikowanej jako pastwiska trwałe, grunty leśne i grunty zakrzewione. Dnia 29 maja 2007 r. Prezydent Miasta wydał decyzję nr , zatwierdzającą klasyfikację gruntów działki nr oraz zmienił decyzję nr z dnia 23 kwietnia 2007 r., wprowadzając zmianę klasy użytku jako Ps - pastwiska trwałe. W trakcie modernizacji operatu ewidencji gruntów Miasta w roku 2007, powierzchnia działki numer została określona na 0,6553 ha. W dniu 19 lutego 2008 r. Prezydent Miasta wydał decyzję nr , zatwierdzającą podział działki nr na działki o numerach . Z kolei w dniu 6 marca 2008 r. na działce nr zostało wydane pozwolenie na budowę dwóch wolnostojących budynków mieszkalnych jednorodzinnych. Następnie w dniu 10 marca 2008 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem oraz małżonkowie znieśli częściowo przedmiotową współwłasność w ten sposób, że Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem otrzymali działki o numerach , a działki o numerach i nie zostały objęte zniesieniem współwłasności, jako drogi dojazdowe obciążane służebnością przejścia, przejazdu i ułożenia wszelkich mediów; natomiast pozostałe działki przypadły małżeństwu .
2. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem w dniu 19 czerwca 2008 r. nabyli na własność aktem notarialnym Nr Rep. nieruchomość w postaci dwóch działek niezabudowanych, oznaczonych numerami , sklasyfikowane jako pastwiska trwałe o łącznej powierzchni 0,0535 ha. Działki te zostały nabyte na powiększenie działek - odpowiednio 3/5 i 3/6 opisanych w pkt 1. W dniu 18 września 2009 r. zostało wydane przez Prezydenta Miasta pozwolenie nr na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działkach nr przy ul..

Decyzja ta, na wniosek inwestora została wygaszona w dniu 3 stycznia 2018 r. Z kolei w dniu 30 listopada 2009 r. zostało wydane przez Prezydenta Miasta pozwolenie nr na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działkach nr przy ul.. Decyzja ta, na wniosek inwestora, została wygaszona w dniu 3 stycznia 2018 r.

1. Dnia 24 września 2010 r. działki o numerach i zostały przejęte przez Miasto na realizację inwestycji drogowej, w wyniku czego zostały uzbrojone w wodociąg, kanał sanitarny i oświetlenie uliczne.
2. W dniu 30 marca 2018 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem dokonali umownego podziału częściowego majątku wspólnego, na skutek czego wszystkie nieruchomości, tj. działki , których dotyczy wniosek, przeszły na wyłączną własność Wnioskodawczyni. Dnia 18 kwietnia 2018 r. Prezydent Miasta wydał Wnioskodawczyni pozwolenie nr r. na budowę dwóch budynków mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie bliźniaczej (....) na działce nr . Następnie w dniu 23 kwietnia 2019 r. Prezydent Miasta zatwierdził w drodze decyzji podział działki nr na działki nr: , a w dniu 16 maja 2018 r. wydał Wnioskodawczyni pozwolenie nr na budowę ośmiu budynków mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie grupowej (dwa zespoły po cztery budynki) na działkach nr przy ulicy oraz przy ul. w obręb .

Przedstawiony stan faktyczny w zakresie nieruchomości niezabudowanych, które Wnioskodawczyni wniosła do działalności gospodarczej, potwierdza, że grunty te zostały pierwotnie nabyte na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawczyni i Jej małżonka oraz rodzin współnabywców (na działce nr - przed podziałem wybudowano i zasiedlono domy mieszkalne oraz planowano, a następnie zaniechano, budowy kolejnych domów jednorodzinnych).

Poza tym nieruchomości te były uprzednio dzielone, znoszono częściami ich współwłasność, miasto uzbrajało przejęte grunty w infrastrukturę techniczną, uzyskiwano pozwolenia na budowę, wydzielano działki służebne na drogi i ustanawiano na nich stosowne służebności na rzecz osób niebędących właścicielami, a także część gruntów została wywłaszczona na rzecz miasta . Finalnie działki będące współwłasnością ustawową małżeńską, na skutek umowy o częściowy podział majątku, przypadły Wnioskodawczyni.

Z powodu opisanych powyżej zdarzeń Wnioskodawczyni nie jest w stanie ustalić ceny zakupu wnoszonych do działalności gospodarczej działek i ma wątpliwość w jakiej wartości należy zaewidencjonować wprowadzone do działalności przedmiotowe nieruchomości jako środek trwały do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W jakiej wartości należy wprowadzić wnoszone do działalności gospodarczej działki o nr jako środki trwałe do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, do środków trwałych, których ustalenie wartości początkowej jest niemożliwe wg ceny nabycia, należy na podstawie art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustalić wartość początkową w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Wprowadzając do działalności gospodarczej nieruchomość jako środek trwały, należy wziąć pod uwagę art. 22c ww. ustawy, który wyłącza z amortyzacji grunty i prawo użytkowania wieczystego gruntów.

Jednakże do środków trwałych podlegających amortyzacji zalicza się tylko te składniki majątku, które spełniają przesłanki określone w art. 22a ust. 1 powyższej ustawy, tj. są to składniki majątku stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przedmiotowej sprawie należałoby zastosować w pierwszej kolejności przepis art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1. w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;

1a) w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b;

1. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia; (...).

Jednakże, gdy nie można w sposób określony powyżej ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n ww. ustawy, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia (art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Natomiast gdy podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika (art. 22g ust. 9 powyższej ustawy). Z powyższego wynika, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidują możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w wartości rynkowej lub ustalonej przez biegłego jedynie w sytuacji, gdy nie jest możliwe ustalenie ceny nabycia lub kosztu wytworzenia.

W przeciwnym wypadku należy zastosować standardowe metody ustalenia wartości początkowej. Wskazówki co do tego, kiedy zachodzi sytuacja uzasadniająca ustalenie wartości początkowej w wysokości wartości rynkowej składnika majątku, zostały sformułowane w orzecznictwie. Kwestię związaną z wprowadzaniem środków trwałych nabytych poza działalnością gospodarczą, a następnie do działalności wprowadzonych, rozstrzygnął m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 stycznia 2018 r., II FSK 3654/16, cyt. należy bowiem podkreślić, że przepis art. 22g ust. 8 i 9 u.p.d.o.f. zezwala na ustalenie wartości początkowej środka trwałego w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia - jednakże wyłącznie wtedy, gdy nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego nabytego przez podatnika przed dniem założenia ewidencji. Wskazana metoda ustalenia wartości środka trwałego nie jest alternatywą dla zasad ustalania tej wartości określonych w ust. 1, lecz obarczona jest warunkiem istnienia obiektywnej niemożności posiadania dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych przez podatnika wydatków na nabycie lub wytworzenie środka trwałego. Taka sytuacja ma miejsce zwykle wówczas, gdy do ewidencji wprowadzany jest środek trwały nabyty i wykorzystywany przez podatnika do celów poza działalnością gospodarczą. By tak jednak było, środek ten nie może pozostawać z działalnością gospodarczą w żadnym związku przed przekazaniem go na cele związane z działalnością gospodarczą. Stanowisko takie zaprezentował NSA w wyrokach z dnia 10 lipca 2006 r. o sygn. akt II FSK 1231/05 oraz wyroku z dnia 13 kwietnia 2010 r., sygn. akt II FSK 2026/08. Również w wyroku z dnia 18 września 2018 r., sygn. akt II FSK 1758/16, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że sięgnięcie po regulację szczegółową, tj. art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f. jest zasadne wówczas, gdy istnieją ku temu dostateczne racje. Taką przyczyną jest niemożność ustalenia ceny nabycia. Wskazana metoda ustalenia wartości środka trwałego nie jest więc alternatywą dla zasad ustalania tej wartości określonych w ust. 1, lecz obarczona jest warunkiem istnienia obiektywnej niemożności ustalenia m.in. wysokości poniesionych przez podatnika wydatków na nabycie środka trwałego. Taka sytuacja ma też miejsce zwykle wówczas, gdy do ewidencji wprowadzany jest środek trwały nabyty i wykorzystywany przez podatnika do celów poza działalnością gospodarczą. Identycznie orzekł również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 14 lutego 2019 r., sygn. akt I SA/Po 946/18.

Z uwagi na fakt, że Wnioskodawczyni nie prowadziła nigdy działalności gospodarczej przy użyciu gruntu, który obecnie wnosi do działalności gospodarczej i grunty te nigdy nie były objęte ewidencją, czy wykazem środków trwałych, to spełnienie przesłanki braku związku z działalnością gospodarczą jest bezsporne. A zatem, wartość początkowa wniesionego gruntu winna być ustalona na podstawie wartości rynkowej, czyli zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Sposób ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z ust. 1 pkt 1 wskazanego w zdaniu poprzednim przepisu, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Przy czym, zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem, naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl powołanego przepisu na prawidłowe ustalenie wartości początkowej środka trwałego będą miały wpływ wszelkie wydatki mające związek z jego przystosowaniem do stanu kompletności i zdatności do użytku w dniu przyjęcia do używania. W związku z tym do wartości początkowej środka trwałego należy zaliczyć zarówno wydatki poniesione na jego zakup, jak również wydatki związane z jego remontem poniesione do dnia przyjęcia tego środka trwałego do używania.

Jednak stosownie do art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 omawianej ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z zacytowanych powyżej przepisów wynika, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Przy czym, możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego przez wycenę dokonaną przez podatnika dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, i brak jest możliwości ustalenia ceny nabycia. Ten sposób ustalenia wartości początkowej stanowi wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć, np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie określonego składnika majątku (dotyczących, np. nabycia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą od dnia 14 lutego 2020 r., w ramach której będzie się zajmowała budową budynków jednorodzinnych mieszkalnych i niemieszkalnych, wynajmem, dzierżawą lub sprzedażą gruntów lub budynków posadowionych. Na podstawie dokumentu wewnętrznego Wnioskodawczyni wnosi do swojej działalności grunt niezabudowany, tj. działki o nr , które nigdy wcześniej nie były wykorzystywane do prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej, nie stanowiły środków trwałych jakiejkolwiek działalności gospodarczej i nie były także nigdy przedmiotem odpłatnych, bądź nieodpłatnych umów najmu, dzierżawy, użyczenia lub innych o podobnym charakterze, ani też nie były objęte jakąkolwiek ewidencją środków trwałych, czy wykazem, a który po wniesieniu - będzie zakwalifikowany jako środek trwały. Nieruchomości będące przedmiotem złożonego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej były uprzednio dzielone, znoszono częściami ich współwłasność, miasto uzbrajało przejęte grunty w infrastrukturę techniczną, uzyskiwano pozwolenia na budowę, wydzielano działki służebne na drogi i ustanawiano na nich stosowne służebności na rzecz osób niebędących właścicielami, a także część gruntów została wywłaszczona na rzecz Miasta . Finalnie działki będące współwłasnością ustawową małżeńską, na skutek umowy o częściowy podział majątku, przypadły Wnioskodawczyni.

Jak już wskazano, ustalenie wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonywanej przez podatnika ma charakter wyjątku od ogólnej zasady ustalania tej wartości na podstawie rzeczywistych, udokumentowanych wydatków poniesionych na nabycie środka trwałego. Jako wyjątek, ten sposób ustalenia wartości początkowej może być stosowany wyłącznie w ustawowo określonych sytuacjach, tj. wtedy, gdy ustalenie rzeczywistej wysokości wydatków na podstawie posiadanej dokumentacji nie jest możliwe z przyczyn obiektywnych.

Taka sytuacja ma miejsce w rozpatrywanej sprawie. Należy zauważyć, że w momencie nabycia Wnioskodawczyni nie zamierzała wykorzystywać wskazanych we wniosku działek gruntu do celów działalności gospodarczej. Grunty te zostały pierwotnie nabyte na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni będzie mogła ustalić wartość początkową wskazanych we wniosku działek gruntu na podstawie art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w drodze wyceny dokonanej przez siebie, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok (w tym przypadku 2019 r.) założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Końcowo należy zaznaczyć, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie będzie zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie będzie chronić Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

• z zastosowaniem art. 119a;

• w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

• z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej