Temat interpretacji

Skutki podatkowe wystąpienia zagranicznego podatku od wartości dodanej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 4 listopada 2019 r. (data wpływu 12 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wystąpienia zagranicznego podatku od wartości dodanej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wystąpienia zagranicznego podatku od wartości dodanej.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Zainteresowany będący stroną postępowania (dalej: Podatnik 1) wraz z Zainteresowanym niebędącym stroną postępowania (dalej: Podatnik 2) prowadzi działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej (dalej: Spółka). Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako czynny podatnik VAT. Podatnik 1 oraz Podatnik 2 podlegają w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (dalej: PDOF) od całości swoich dochodów.

Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. sprzedaż wysyłkowa produktów z korka naturalnego, w tym sprzedaż wysyłkowa z terytorium Polski na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej, a w szczególności na terytorium Hiszpanii, Francji, a także Danii, Włoch, Rumunii, Holandii, Belgii, Finlandii, Węgier, Czech, Niemiec, Austrii, Grecji, Estonii, Litwy, Słowenii, Słowacji, Łotwy, Chorwacji, Irlandii, Szwecji, Portugalii, Bułgarii, Cypru, Luksemburga oraz Malty (dalej: Sprzedaż Wysyłkowa) w rozumieniu art. 2 pkt 23 oraz art. 23 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.) dalej: ustawa o VAT.

Z uwagi na przekroczenie przez Spółkę kwoty, o której mowa w art. 23 ust. 2 ustawy o VAT, Sprzedaż Wysyłkowa podlega opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej na terytorium Danii, Hiszpanii, Francji oraz Szwecji. W związku z powyższym Spółka aktualnie podejmuje czynności w celu rejestracji na potrzeby podatku od wartości dodanej w Hiszpanii, Francji oraz Szwecji. W przypadku Danii Spółka jest już zarejestrowanym podatnikiem duńskiego podatku od wartości dodanej.

Z tytułu Sprzedaży Wysyłkowej Spółka otrzymuje od kupujących kwotę brutto obejmującą zapłatę za dany produkt oraz odpowiednio hiszpański, francuski lub szwedzki, należny podatek od wartości dodanej. Spółka odprowadza podatek od wartości dodanej do hiszpańskich, francuskich lub szwedzkich organów podatkowych. Jednocześnie Spółka posiada prawo do pomniejszenia kwoty ww. podatku o kwotę naliczonego podatku od wartości dodanej związanego z zakupem towarów i usług w Hiszpanii, Francji lub Szwecji.

Niewykluczone, że w przyszłości Sprzedaż Wysyłkowa przekroczy kwotę, o której mowa w art. 23 ust. 2 ustawy o VAT, również w odniesieniu do sprzedaży dokonywanej na terytorium innych niż wskazane wyżej państw członkowskich Unii Europejskiej, a w szczególności na terytorium Włoch, Austrii lub Niemiec. W takim przypadku Sprzedaż Wysyłkowa będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej na terytorium właściwego państwa członkowskiego, a Spółka dokona rejestracji w tym państwie jako podatnik lokalnego podatku od wartości dodanej. Ponadto z tytułu Sprzedaży Wysyłkowej Spółka będzie otrzymywała od kupujących kwotę brutto obejmującą zapłatę za dany produkt oraz należny podatek od wartości dodanej obowiązujący w danym państwie członkowskim. Spółka będzie odprowadzała podatek od wartości dodanej do organów podatkowych danego państwa członkowskiego. Jednocześnie Spółka będzie posiadała prawo do pomniejszenia kwoty ww. podatku o kwotę naliczonego podatku od wartości dodanej związanego z zakupem towarów i usług w danym państwie członkowskim.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy przychodem Podatnika 1 oraz Podatnika 2 ze sprzedaży wysyłkowej na terytorium Hiszpanii, Francji oraz Szwecji, a także na terytorium pozostałych państw członkowskich Unii Europejskiej, w szczególności Włoch, Austrii lub Niemiec (w przypadku, gdy Sprzedaż Wysyłkowa na terytorium tych państw przekroczy kwotę, o której mowa w art. 23 ust. 2 ustawy o VAT), podlegającym opodatkowaniu PDOF jest wyłącznie przychód netto (tj. zapłata za dany produkt bez uwzględnienia należnego podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim Unii Europejskiej)?

Stanowisko Zainteresowanych w zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Podatnika 1 oraz Podatnika 2 przychodem ze sprzedaży wysyłkowej na terytorium Hiszpanii, Francji oraz Szwecji, a także na terytorium pozostałych państw członkowskich Unii Europejskiej, w szczególności Włoch, Austrii lub Niemiec (w przypadku, gdy Sprzedaż Wysyłkowa na terytorium tych państw przekroczy kwotę, o której mowa w art. 23 ust. 2 ustawy o VAT), podlegającym opodatkowaniu PDOF jest wyłącznie przychód netto (tj. zapłata za dany produkt bez uwzględnienia należnego podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim Unii Europejskiej).

Spółka jako podmiot transparenty podatkowo

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o PDOF przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie z powyższym przepisem wszelkie kwestie związane z podatkowymi przychodami i kosztami ich uzyskania generowanymi przez spółkę cywilną powinny być rozpatrywane na poziomie jej wspólników. Jakkolwiek to Spółka jest w trakcie procesu rejestracji w Hiszpanii, Francji oraz Szwecji jako podatnik lokalnego podatku od wartości dodanej (w przypadku, gdy Sprzedaż Wysyłkowa na terytorium państwa członkowskiego innego niż wskazane wyżej przekroczy kwotę, o której mowa w art. 23 ust. 2 ustawy o VAT, Spółka będzie zarejestrowana jako podatnik podatku od wartości dodanej również w tym państwie), to jednak na gruncie podatku dochodowego Spółka jest podmiotem transparentnym podatkowo. Z tego powodu analizę przychodów otrzymywanych przez Spółkę należy przeprowadzić na poziomie jej wspólników, tj. Podatnika 1 oraz Podatnika 2.

Neutralność VAT na gruncie ustawy o PDOF

W świetle art. 14 ust. 1 zdanie drugie ustawy o PDOF u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Zgodnie z przywołanym przepisem podatek od wartości dodanej, w tym polski podatek od towarów i usług, na gruncie PDOF powinien być neutralny dla podatnika. Wprawdzie literalne brzmienie ww. przepisu obejmuje podatek od towarów i usług, jednak zdaniem Podatnika 1 oraz Podatnika 2 art. 14 ust. 1 ustawy o PDOF ma zastosowanie również do podatku od wartości dodanej nakładanego w innych państwach członkowskich UE, w tym Hiszpanii, Francji oraz Szwecji, a także Danii, Włoszech, Rumunii, Holandii, Belgii, Finlandii, na Węgrzech, w Czechach, Niemczech, Austrii, Grecji, Estonii, na Litwie, w Słowenii, na Słowacji, Łotwie, w Chorwacji, Irlandii, Szwecji, Portugalii, Bułgarii, na Cyprze, w Luksemburgu oraz na Malcie.

W polskim systemie prawnym podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Polski jest odpowiednikiem podatku od wartości dodanej funkcjonującego w innych państwach Unii Europejskiej. Ustawa o VAT stanowi bowiem implementację przepisów Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE.L z 2006 r. Nr 347, str. 1 ze zm.). Z tego powodu podatek od wartości dodanej obowiązujący na terenie krajów Unii Europejskiej (w tym Hiszpanii, Francji oraz Szwecji, a także Danii, Włoch, Rumunii, Holandii, Belgii, Finlandii, Węgier, Czech, Niemiec, Austrii, Grecji, Estonii, Litwy, Słowenii, Słowacji, Łotwy, Chorwacji, Irlandii, Szwecji, Portugalii, Bułgarii, Cypru, Luksemburga oraz Malty) powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o PDOF, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Powyższej konkluzji nie zmienia również brzmienie art. 2 pkt 11 ustawy o VAT, zgodnie z którym ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Wskazany przepis, będący definicją legalną, pełni rolę porządkową, tzn. w celu osiągnięcia jasności znaczeniowej nakazuje dany podatek nakładany na terytorium państw członkowskich UE określać jako podatek od wartości dodanej, podczas gdy adekwatną nazwą dla tego podatku, nakładanego na mocy ustawy o VAT, jest pojęcie podatek od towarowi usług. Z tego powodu podatek od wartości dodanej oraz podatek od towarów i usług są synonimami, opisującymi ten sam podatek.

Stanowiska sądów administracyjnych oraz organów podatkowych

Powyższy pogląd przyjął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 29.08.2019 r. (sygn. 0112-KDIL3-3.4011.251.2019.1.AA) wydanej dla Podatnika 1 oraz Podatnika 2, a dotyczącej sprzedaży wysyłkowej na terytorium Danii. We wskazanej interpretacji Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził stanowisko Podatnika 1 oraz Podatnika 2, przyjmując, że przychodem ze Sprzedaży Wysyłkowej na terytorium Danii, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest przychód netto (tj. zapłata za dany produkt bez uwzględnienia duńskiego należnego podatku od wartości dodanej).

Powyższy pogląd przyjął także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11.01.2018 r. (sygn. II FSK 3371/15), stwierdzając, że: biorąc pod uwagę kontekst regulacji przewidzianej w art. 14 ust. 1 w zw. art. 23 ust. 1 pkt 43 u.p.d.o.f. nie ma powodu, by występujące w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT terminy podatek od towarów i usług oraz podatek od wartości dodanej nie mogły być traktowane jako równoważne znaczeniowo. [...] sformułowania te traktować należy jako synonimy, opisujące ten sam podatek. [...] definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania podatek od wartości dodanej. Dokonując wykładni art. 14 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 43 u.p.d.o.f. z uwzględnieniem powyższych rozważań, orzec trzeba, że brak argumentów by możliwość pomniejszenia przychodu należnego, jak i skorzystania z wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu, przewidzianą tymi przepisami, uzależniać od funkcjonującego na gruncie ustawy o VAT rozróżnienia dwóch ww. pojęć.

Naczelny Sąd Administracyjny podtrzymał analizowane stanowisko w wyroku z dnia 08.05.2018 r. (sygn. II FSK 926/16): To, że omawiane określenia [tj. podatek od towarów i usług oraz podatek od wartości dodanej przyp. Wnioskodawcy] nie są literalnie tożsame, nie może zasadnie stawiać podatnika w gorszej sytuacji dlatego, że mimo, iż poniósł on koszt w tym samym istotowo podatku, to jednak inaczej określanym. (...) Odmienne ujęcie przy uwzględnieniu tak horyzontu prawa krajowego, jak i obowiązującego w ramach Unii Europejskiej godziłoby w sensowność i celowość jakie towarzyszą wprowadzeniu możliwości pomniejszenia przychodu o należny podatek od towarów i usług.

Powyższe konkluzje NSA powtórzył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w wyroku z 14.06.2018 r. (sygn. I SA/Ke 120/18).

Tym samym, dla celów PDOF, Podatnik 1 oraz Podatnik 2 powinni uwzględniać jako przychód wartość faktur w kwocie netto, gdyż ustawa o PDOF wyklucza możliwość zaliczania jako przychód podatkowy podatku od towarów i usług, a tym samym również tożsamego z nim podatku od wartości dodanej nakładanego na terenie innych państw członkowskich Unii Europejskiej.

Analogiczne stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 15.10.2018 r. (sygn. ITPB4/4510-4/15-6/18-S/KK), w której zaakceptował stanowisko podatnika, zgodnie z którym podatek należny od wartości dodanej rozliczany w Finlandii nie stanowi przychodu Spółki objętego podatkiem dochodowym od osób prawnych, na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Prawidłowe jest zatem rozpoznawanie przychodów w kwocie netto, bez należnego podatku od wartości dodanej. Niniejsze rozstrzygnięcie wprawdzie zostało wydane na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych, lecz z uwagi na analogiczne brzmienie przepisów ustawy o PDOF, zdaniem Podatnika 1 oraz Podatnika 2, może być odnoszone również w analizowanej sprawie.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Podatnika 1 oraz Podatnika 2, przychodem ze sprzedaży wysyłkowej na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej, a w szczególności Hiszpanii, Francji oraz Szwecji, a także Włoch, Austrii lub Niemiec, podlegającym opodatkowaniu PDOF jest wyłącznie przychód netto (tj. zapłata za dany produkt bez uwzględnienia należnego podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim Unii Europejskiej).

Stanowisko Zainteresowanych w zakresie pytania nr 2.

Zdaniem Zainteresowanych w przypadku uznania, że podlegającym opodatkowaniu PDOF przychodem Podatnika 1 oraz Podatnika 2 jest kwota brutto obejmująca zapłatę za dany produkt oraz lokalny, należny podatek od wartości dodanej zdaniem Podatnika 1 oraz Podatnika 2 podatek od wartości dodanej zapłacony w państwie członkowskim Unii Europejskiej jest kosztem uzyskania przychodu Podatnika 1 oraz Podatnika 2.

Spółka jako podmiot transparenty podatkowo

Mając na uwadze przywołany wyżej art. 8 ust. 1 ustawy o PDOF, a także art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o PDOP, zgodnie z którym zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat, wszelkie kwestie związane z podatkowymi przychodami i kosztami ich uzyskania generowanymi przez Spółkę powinny być rozpatrywane na poziomie jej wspólników, tj. Podatnika 1 oraz Podatnika 2.

Przesłanki uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Na podstawie tego przepisu w doktrynie i w orzecznictwie wskazuje się na warunki, jakie muszą być łącznie spełnione, aby wydatek stanowił dla podatnika koszt uzyskania przychodów. Są to następujące warunki:

1. wydatek musi być faktycznie poniesiony przez podatnika,
2. celem poniesienia wydatku jest osiągniecie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
3. wydatek nie może być wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 ustawy o PDOF).

Zdaniem Podatnika 1 oraz Podatnika 2 podatek od wartości dodanej odprowadzany do organów podatkowych danego państwa członkowskiego Unii Europejskiej spełnia wszystkie te warunki, a więc może być kosztem uzyskania przychodów o ile całość kwoty brutto obejmującej zapłatę za dany produkt oraz lokalny, należny podatek od wartości dodanej zostanie uznana za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Faktyczne poniesienie wydatku

Analizowany wydatek jest faktycznie ponoszony. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego Spółka odprowadza (lub będzie odprowadzała) lokalny podatek od wartości dodanej do właściwych organów podatkowych, a więc dokonuje (będzie dokonywała) faktycznej zapłaty tego podatku. Również w przypadku, gdyby Spółka skorzystała z prawa do pomniejszenia kwoty ww. podatku o kwotę naliczonego podatku od wartości dodanej związanego z zakupem towarów i usług w danym państwie członkowskim Unii Europejskiej, Spółka faktycznie poniesie ciężar ww. podatku. Możliwość rozliczenia podatku naliczonego z podatkiem należnym jest jedynie uproszczeniem rozliczenia z właściwymi organami. Nie zmienia to jednak faktu, że Spółka zapłaci podatek należny do właściwego organu podatkowego w odpowiedniej kwocie.

Cel poniesienia wydatku

Ponadto celem poniesienia analizowanego wydatku będzie osiągniecie przychodów. Spółka płaci (lub będzie płaciła) podatek od wartości dodanej w danym państwie członkowskim w związku ze sprzedażą towarów. Tym samym podatek obciążający Spółkę ponoszony jest w związku z uzyskiwaniem przychodów ze sprzedaży. Realizacja ww. publicznoprawnego obowiązku nałożonego na podatnika w danym państwie członkowskim jest warunkiem sprzedaży towarów, a w konsekwencji warunkiem uzyskiwania przychodów.

Brak uwzględnienia wydatku w katalogu kosztów niepodatkowych

Trzeci warunek uznania danego wydatku za koszt podatkowy przewiduje, że kosztem uzyskania przychodów nie są wydatki wskazane w art. 23 ust.1 ustawy o PDOF. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o PDOF nie uważa się za koszt uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:
   • jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
   • w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
2. podatek należny:
   • w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
   • w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
   • od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,
3. kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 22a-22o, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

W przypadku zakwestionowania stanowiska Podatnika 1 oraz Podatnika 2 wskazanego w uzasadnieniu odpowiedzi do pytania nr 1, należałoby uznać, że sformułowanie podatek od towarów i usług jest określeniem podatku od wartości dodanej obwiązującego wyłącznie w Polsce. Tym samym nie można byłoby utożsamiać wskazanego terminu z podatkiem od wartości dodanej obowiązującym w państwach członkowskich Unii Europejskiej, w tym Hiszpanii, Francji oraz Szwecji, a także Danii, Włoszech, Rumunii, Holandii, Belgii, Finlandii, na Węgrzech, w Czechach, Niemczech, Austrii, Grecji, Estonii, na Litwie, w Słowenii, na Słowacji, Łotwie, w Chorwacji, Irlandii, Szwecji, Portugalii, Bułgarii, na Cyprze, w Luksemburgu oraz na Malcie. Podatek od towarów i usług, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o PDOF, oznaczałby wyłącznie polski podatek rozliczany zgodnie z przepisami ustawy o VAT. Natomiast podatek od wartości dodanej obowiązujący na terytorium danego państwa członkowskiego Unii Europejskiej nie byłby objęty katalogiem wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 ustawy o PDOF). W takiej sytuacji podatek od wartości dodanej odprowadzany do organów podatkowych danego państwa członkowskiego spełniałby wszystkie warunki uznania za koszt podatkowy.

Natomiast w przypadku uznania, że sformułowanie podatek od towarów i usług jest określeniem obejmującym również podatek od wartości dodanej obowiązujący w danym państwie członkowskim, brak będzie możliwości uznania podatku od wartości dodanej zapłaconego w tym państwie członkowskim jako kosztu uzyskania przychodu zgodnie z zasadami określonymi w art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o PDOF. Jednocześnie jednak w celu zachowania spójnej wykładni przepisów ustawy o PDOF kwota podatku od wartości dodanej otrzymywana przez Spółkę jako zapłata za sprzedaż towaru nie powinna stanowić przychodu podatkowego (zgodnie ze stanowiskiem Podatnika 1 oraz Podatnika 2 w odniesieniu do pytania nr 1).

W ocenie Podatnika 1 oraz Podatnika 2 negatywna odpowiedź na pytanie nr 1 jest nieprawidłowa, tj. nieprawidłowe jest uznanie, że przychodem Podatnika 1 oraz Podatnika 2 podlegającym opodatkowaniu PDOF jest kwota brutto obejmująca zapłatę za dany produkt oraz należny podatek od wartości dodanej w danym państwie członkowskim. Jednakże w przypadku zajęcia przeciwnego stanowiska i uznania, że w opisanej sprawie przychodem podlegającym opodatkowaniu jest całość ww. kwoty brutto zdaniem Podatnika 1 oraz Podatnika 2 podatek od wartości dodanej zapłacony w danym państwie członkowskim jest kosztem uzyskania przychodu Podatnika 1 oraz Podatnika 2.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.): za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 5a pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w ustawie jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.).

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Powyższa definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania podatek od wartości dodanej. Dokonując wykładni art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, że brak jest argumentów, by możliwość pomniejszenia przychodu należnego, przewidzianą tymi przepisami, uzależniać od funkcjonującego na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług rozróżnienia dwóch pojęć.

Ponadto należy stwierdzić, że podatek od towarów i usług jest podatkiem zharmonizowanym, w okresie poakcesyjnym. Wynika z tego konieczność stosowania w zakresie podatku od towarów i usług prawa unijnego oraz uwzględniania wykładni tego prawa.

Zatem pojęcie podatku od wartości dodanej obejmuje zarówno podatek od towarów i usług obowiązujący na terenie Polski, jak i podatek od wartości dodanej, o którym mowa w powołanym art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. podatek nakładany na terenie państw członkowskich Unii Europejskiej. Z uwagi na brak rozróżnienia między podatkiem od wartości dodanej a podatkiem od towarów i usług, dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych co podatek od towarów i usług obowiązujący na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Oznacza to, że rozwiązania zawarte w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczące przychodów, odnoszące się do podatku od towarów i usług należy odnosić również do podatku od wartości dodanej.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Zainteresowani prowadzą działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej (dalej: Spółka). Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. sprzedaż wysyłkowa produktów z korka naturalnego, w tym sprzedaż wysyłkowa z terytorium Polski na terytorium Hiszpanii, Francji, a także Danii, Włoch, Rumunii, Holandii, Belgii, Finlandii, Węgier, Czech, Niemiec, Austrii, Grecji, Estonii, Litwy, Słowenii, Słowacji, Łotwy, Chorwacji, Irlandii, Szwecji, Portugalii, Bułgarii, Cypru, Luksemburga oraz Malty (dalej: Sprzedaż Wysyłkowa). Sprzedaż Wysyłkowa podlega opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej na terytorium Danii, Hiszpanii, Francji oraz Szwecji. W związku z powyższym Spółka aktualnie podejmuje czynności w celu rejestracji na potrzeby podatku od wartości dodanej w Hiszpanii, Francji oraz Szwecji. W przypadku Danii Spółka jest już zarejestrowanym podatnikiem duńskiego podatku od wartości dodanej. Z tytułu Sprzedaży Wysyłkowej Spółka otrzymuje od kupujących kwotę brutto obejmującą zapłatę za dany produkt oraz odpowiednio hiszpański, francuski lub szwedzki, należny podatek od wartości dodanej. Spółka odprowadza podatek od wartości dodanej do hiszpańskich, francuskich lub szwedzkich organów podatkowych. Niewykluczone, że w przyszłości Sprzedaż Wysyłkowa przekroczy kwotę, o której mowa w art. 23 ust. 2 ustawy o VAT, również w odniesieniu do sprzedaży dokonywanej na terytorium innych niż wskazane wyżej państw członkowskich Unii Europejskiej, a w szczególności na terytorium Włoch, Austrii lub Niemiec. W takim przypadku Sprzedaż Wysyłkowa będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej na terytorium właściwego państwa członkowskiego, a Spółka dokona rejestracji w tym państwie jako podatnik lokalnego podatku od wartości dodanej. Ponadto z tytułu Sprzedaży Wysyłkowej Spółka będzie otrzymywała od kupujących kwotę brutto obejmującą zapłatę za dany produkt oraz należny podatek od wartości dodanej obowiązujący w danym państwie członkowskim. Spółka będzie odprowadzała podatek od wartości dodanej do organów podatkowych danego państwa członkowskiego.

Przenosząc powyższy opis na grunt przepisów podatkowych, należy stwierdzić, że Zainteresowani dokonujący sprzedaży na terenie Hiszpanii, Francji oraz Szwecji, a także na terytorium pozostałych państw członkowskich Unii Europejskiej, w szczególności Włoch, Austrii lub Niemiec, za przychód z działalności gospodarczej powinni uznać przychód pomniejszony o należny podatek od wartości dodanej.

Reasumując przychodem Podatnika 1 oraz Podatnika 2 ze sprzedaży wysyłkowej na terytorium Hiszpanii, Francji oraz Szwecji, a także na terytorium pozostałych państw członkowskich Unii Europejskiej, w szczególności Włoch, Austrii lub Niemiec (w przypadku, gdy Sprzedaż Wysyłkowa na terytorium tych państw przekroczy kwotę, o której mowa w art. 23 ust. 2 ustawy o VAT), podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest przychód netto (tj. zapłata za dany produkt bez uwzględnienia należnego podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim Unii Europejskiej).

Jednocześnie nie udziela się odpowiedzi na pytanie oznaczone we wniosku nr 2, gdyż Zainteresowani oczekiwali na nie odpowiedzi wyłącznie w sytuacji uznania przez Organ, że przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest kwota brutto obejmująca zapłatę za dany produkt oraz należny podatek od wartości dodanej.

Ponadto należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że zdaniem Organu tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w tym postępowaniu. W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły ona w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej